IPPP2/443-1592/08-4/IK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 14 stycznia 2009 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-1592/08-4/IK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2008 r. (data wpływu 20 października 2008 r.) uzupełnionym dnia 16 grudnia 2008 r. (data wpływu 18 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu nabycia samochodów, w związku z którymi Spółka przed 1 maja 2004 r. byłaby uprawniona do odliczenia całości podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu nabycia samochodów, w związku z którymi Spółka przed 1 maja 2004 r. byłaby uprawniona do odliczenia całości podatku naliczonego.

W dniu 3 grudnia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pismem nr IPPP2/443-1592/08-2/IK (doręczonym dnia 9 grudnia 2008 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o dokument potwierdzający upoważnienie dla p. A S (osoby która podpisała przedmiotowy wniosek) do reprezentowania Spółki, tj. pełnomocnictwa udzielonego przez osoby działające w jej imieniu wraz z opłatą skarbową albo innego dokumentu z którego wynika umocowanie p. A S do samodzielnego działania w imieniu Spółki.

W dniu 16 grudnia 2008 r. Spółka załączyła pełny odpis Krajowego Rejestru Sądowego oraz poświadczony odpis pełnomocnictwa dla p. A S do reprezentowania Spółki przed organami skarbowymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Dla celów tej działalności Spółka posiada i wykorzystuje flotę samochodową, na która składają się m.in. następujące pojazdy samochodowe:

a.

nabyte przed dniem 1 maja 2004 r. w stosunku do których, zgodnie z przepisami obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z 1993 r. Spółka do odliczenia całości podatku naliczonego przy ich nabyciu;

b.

nabyte po dniu 1 maja 2004 r. w stosunku do których zgodnie z przepisami ustawy o VAT z 1993 r.Spółka byłaby uprawniona do odliczenia całości podatku naliczonego przy ich nabyciu, gdyby przedmiotowe samochody zostały nabyte przed 1 maja 2004 r.;

c.

użytkowane na podstawie umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz umów o podobnym charakterze, zawartych po dniu 20 kwietnia 2004 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy o VAT, w stosunku do których w świetle przepisów poprzedniej ustawy o VAT, w stosunku do których w świetle przepisów poprzedniej ustawy Spółka byłaby uprawniona do odliczenia całości podatku naliczonego, wynikającego z faktur z tytułu czynszu (rat) lub innych płatności wynikających z powyższych umów.

W oparciu o regulacje ustawy o VAT z 1993 r. Spółce przysługiwałoby prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego przedmiotowych samochodów. Przedmiotowe wydatki były ściśle związane z opodatkowaną działalnością gospodarczą Spółki. Po przeanalizowaniu obowiązujących od 1 maja 2004 r. przepisów art. 86 nowej ustawy o VAT, Spółka doszła do wniosku, iż niektóre z nabywanych przez nią samochodów nie spełniają wynikających z nowych przepisów kryteriów warunkujących prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem. W rezultacie, w przypadku faktur VAT otrzymanych w związku z nabyciem omawianej kategorii samochodów od dnia 1 maja 2004 r., Spółka zaprzestała odliczania kwot podatku naliczonego wynikających z faktur. Jednakże, po ponownej analizie przepisów w kontekście prawa wspólnotowego, Spółka doszła do wniosku, iż zaprzestanie odliczania podatku VAT we wskazanym przypadku było bezzasadne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów prawa wspólnotowego, w szczególności art. 2, art. 17 ust. 2 i art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz art. 1 ust. 2, art. 168 i art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE, a także art. 2 Traktatu Akcesyjnego, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Spółce przysługuje (na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT z 1993 r.) prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT przy nabyciu przez nią samochodów, z tytułu nabycia których Spółka przed 1 maja 2004 r. byłaby uprawniona do odliczenia całości podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o VAT wyłączające prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu samochodów ciężarowych są niezgodne z prawem wspólnotowym, zatem nie mogą mieć zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym.

W związku z tym, w świetle przepisów art. 2, art. 17 ust. 2 i art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz art. 1 ust. 2, art. 168 i art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE, a także art. 2 Traktatu Akcesyjnego, Spółka twierdzi, iż jest uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu wszystkich kategorii posiadanych przez Spółkę samochodów, będących przedmiotem wniosku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 1993 r.

1.

Sprzeczność art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT z prawem wspólnotowym

1.1. Sprzeczność przepisów ustawy o VAT z uregulowaną w VI Dyrektywie klauzulą stałości.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym:

W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł

Od nowelizacji dokonanej z dniem 22 sierpnia 2005 r. powyższy przepis brzmi następująco:

"w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł".

Powyższe regulacje wskazują, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu samochodów jest uzależnione od rodzaju pojazdu. Prawo to przysługuje, jeżeli pojazd w momencie prawa do odliczenia podatku naliczonego spełnia kryteria pojazdu dającego pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego w ramach transakcji nabycia lub umowy leasingu (tj. pojazdu nieobjętego wynikającymi z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT sprzed nowelizacji oraz art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.).

Podkreślenia wymaga fakt, iż samochody Spółki (będące przedmiotem zapytania) spełniały kryteria uprawniające Spółkę do skorzystania z odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu w oparciu o regulacje obowiązujące w tym zakresie do dnia 30 kwietnia 2004 r. tj. art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 1993 r. Zgodnie z tym przepisem, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500kg, z wyjątkiem, gdy odprzedaż lub oddania w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Po wejściu w życie nowej ustawy o VAT, tj. od dnia 1 maja 2004 r., samochody Spółki (będące przedmiotem zapytania), przestały spełniać opisane wyżej wymogi. W nowej ustawie wymogi te zaczęły być regulowane przez przepisy art. 86.

W rezultacie samochody Spółki od dnia 1 maja 2004 r. nie spełniały nowych wymogów gdyż:

* w odniesieniu do przepisów obowiązujących w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. - ich dopuszczalna ładowność była mniejsza niż określona wg wzoru, przewidzianego w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT i jednocześnie nie miało miejsca zastosowania żadne z wyłączeń przewidzianych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT,

* w odniesieniu do przepisów obowiązujących od dnia 22 sierpnia 2005 r. - nie klasyfikowały do żadnego z wyłączeń z art. 88 ust. 3 ustawy o VAT, przewidzianych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, regulacja ustawowa przewidziana w przepisie art. 86 ust. 3 ustawy o VA jest niedopuszczalna w świetle prawa wspólnotowego, gdyż narusza usankcjonowaną w VI Dyrektywie "klauzulę stałości".

a.

Klauzula stałości

Przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy zobowiązał Radę do ustalenia rodzajów wydatków, w przypadku dokonania których nie będzie przysługiwać podatnikowi prawo do odliczenia podatku. Z uwagi na brak skorzystania z tej kompetencji przez Radę, z powyższego przepisu należy zdaniem Spółki, wywieść następujące normy:

* odliczenie podatku w żadnych okolicznościach nie przysługuje w związku z tymi wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością takimi jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne;

* państwa członkowskie, z uwagi na brak listy wyłączeń ustalonej przez Radę, mogą utrzymywać wszystkie wyłączenia istniejące w prawie krajowym, gdy dyrektywa weszła w życie (klauzula stałości).

W związku z powyższym, Spółka zajmuje stanowisko, zgodnie z którym państwa członkowskie mają prawo zachować w mocy przepisy krajowe, obowiązujące na dzień wejścia w życie VI Dyrektywy, w odniesieniu do wyłączeń (ograniczeń) prawa do odliczenia. Natomiast po wejściu w życie VI Dyrektywy państwo członkowskie nie może ograniczyć zakresu prawa do odliczenia.

b)

Orzecznictwo ETS odnoszące się "klauzuli stałości"

Orzecznictwo ETS wyraźnie wskazuje, iż celem VI Dyrektywy jest ochrona stopnia dotychczasowo osiągniętej harmonizacji i uniemożliwienie państwom członkowskim wprowadzenia kolejnych ograniczeń, skutkujących oddaleniem się krajowych porządków prawnych od acquis communautaire. Zgodnie z utrwaloną w tej kwestii linią orzeczniczą, określenie spójnego, systemu wyłączeń prawa do odliczenia leży w gestii legislatywy wspólnotowej, a uprawnienie państw członkowskich w tym zakresie przyznane jest na zasadzie wyjątku, pozwalającego jedynie na utrzymanie regulacji krajowych sprzed wejścia w życie VI Dyrektywy (por. wyroki w sprawach o sygnaturach C-155/01 C Word, C-305/97 R, C-177/99 i C-181-99 A S, C-345/99 Komisja vs. Francja).

Ponadto Trybunał uznał za niezgodne z VI Dyrektywą ponowne wprowadzenie ograniczenia zakresu odliczenia podatku, mimo, że ograniczenie takie istniało w krajowym porządku prawnym w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy, lecz w późniejszym uchylone (Por. wyrok w sprawie o sygnaturze C-40/00 Komisja vs. Francja). Tym samym ETS podkreślił, że państwo członkowskie ma prawo wprowadzić jedynie taką nowelizację, która zwiększy - w odniesieniu do stanu prawnego sprzed dnia owej nowelizacji - zakres prawa do odliczania podatku od wartości dodanej.

Utrwalona w tym zakresie linia orzecznicza ETS ponadto wyraźnie wskazuje, iż państwa członkowskie są uprawnione do zachowania jedynie takich ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia, które były rzeczywiście stosowane w praktyce w dniu wejścia w życie VI Dyrektywy, bez względu na podstawę dotychczasowo stosowanej przez organy państwowe praktyki (Por. wyrok w sprawie o sygnaturze C-409/99 M oraz opinia rzecznika generalnego w sprawie o sygnaturze C-43/96 Komisja Europejska vs. Francja oraz w połączonych o sygnaturach C-345/99 i C-40/00 komisja vs. Francja).

Wskazane powyżej orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości jednoznacznie potwierdza prawidłowość stanowiska Spółki, zgodnie z którym państwo członkowskie nie jest uprawnione do wprowadzenia zmian zawężających prawo do odliczenia po wejściu w życie VI Dyrektywy, a nawet jednocześnie z lub tuż przed jej implementacją, bowiem w takim przypadku nie można stwierdzić, iż ograniczenia tę mają cechę rzeczywiście stosowanych w praktyce przed dniem wejścia w życie VI Dyrektywy.

Sytuacja taka występuje w przedmiotowym stanie faktycznym jako, że przepisy odnoszące się do kwestii odliczeń i zwrotu podatku (art. 86-89 ustawy o VAT), ograniczające dotychczasowe prawo do odliczenia stosowane są zgodnie z art. 176 pkt 3) ustawy o VAT, od wejścia Polski do Unii Europejskiej, tj. od dnia 1 maja 2004 r., a zatem równocześnie z momentem implementacji VI Dyrektywy do polskiego porządku prawnego. Trudno w tych okolicznościach przypisać im zatem cechę rzeczywiście stosowanych w praktyce na dzień wejścia w życie VI Dyrektywy.

W rezultacie, stwierdzić należy, iż Polska nie posiadała kompetencji do rozszerzenia przewidzianych w prawie krajowym ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego równocześnie z wejściem w życie VI Dyrektywy. Ograniczenia takie nie istniały przed wejściem w życie VI Dyrektywy, więc nie jest to" "zachowanie wyłączeń przewidzianych w prawie krajowym", o którym mowa w art. 17 ust. 6 zdanie trzecie VI Dyrektywy. Nie mogą uznane za rzeczywiście stosowane ograniczenia, o których mowa w wyroku ETS w sprawie C-409 M, bo dopiero weszły w życie i nie mogły być jeszcze realnie stosowane przez organy władzy publicznej.

1.2. Sprzeczność z zasadą neutralności podatku VAT

Przepis art. 2 VI Dyrektywy (oraz obowiązujący od dnia 1 stycznia 2007 r. art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE) reguluje zasadę neutralności VAT, wyrażającą się w prawie do odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego na poprzednich stadiach obrotu. Zasada ta należy do fundamentalnych pryncypiów wspólnotowego systemu VAT. Dotyczy ona podatku ponoszonego przez przedsiębiorców, związanego z ich opodatkowaną działalnością gospodarczą, tj. podatku o charakterze niekonsumpcyjnym. Z takim właśnie podatkiem mamy do czynienia w przypadku podatku naliczonego, związanego z dokonywanym przez Spółkę zakupem samochodów.

ETS w swym orzecznictwie wielokrotnie podkreślał, iż reguła neutralności stanowi integralną część wspólnotowego systemu VAT i co do zasady nie może być ograniczana. Każde ograniczenie prawa do odliczenia powoduje bowiem zmiany w ciężarze nałożonego podatku i powinno być identyczne dla wszystkich państw członkowskich. W związku z tym wyłączenia prawa do odliczenia są dozwolone jedynie na mocy specjalnych procedur i w przypadkach ściśle przewidzianych przepisami VI Dyrektywy (por. min. wyrok z dnia 8 stycznia 2001 r. o sygnaturze C-409/99 w sprawie Ml, wyrok z dnia 6 lipca 1995 r. o sygnaturze C-62/93 w sprawie BP S, wyrok z dnia 19 września 2000 r. w połączonych sprawach C-177/99 Ampafrance S.A. vs D des sernice fiscaux de M-de-L i C-181/99 Sanofi Synthelabo es. D des sernice fiscaux Val-de-M).

Ponadto utrwalona w tym zakresie linia orzecznicza ETS wskazuje, iż wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku winny być uznane za fundamentalne prawo podatnika, którego nie może on zostać pozbawiony przez regulacje krajowe, odbiegające od zharmonizowanego na poziomie wspólnotowym porządku prawnego (por. min. wyrok z dnia 14 lutego o sygnaturze 268/83 w sprawie Rompelman EA, Rompelman-Van Deelen vs. Minister von Financien, wyrok z dnia 24 października 1996 r. o sygnaturze C-317/94 w sprawie Elida Gibas Ltd. Vs. Comissioners of Customs ExCise).

Jak Spółka wykazała we wcześniejszej części wniosku, prawo Spółki do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem samochodów zostało ograniczone w sposób niezgodny z przepisami VI Dyrektywy. Nastąpiło to poprzez wprowadzenie ograniczenia prawa do odliczenia, które nie istniało w praktyce przed wejściem w życie VI Dyrektywy, co stanowi naruszenie uregulowanej w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy klauzuli stałości.

Powyższe oznacza, że państwo polskie naruszyło fundamentalną dla wspólnotowego systemu VAT zasadę neutralności, powodując nieuprawnione na gruncie VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 2006/112/WE oddalenie prawa krajowego od acguis communautaire.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT sprzeciwia się zarówno treści, jak i celowi VI Dyrektywy, w szczególności zaś art. 17 ust. 6 w związku z art. 17 ust. 2 oraz art. 1 ust. 2 VI Dyrektywy. Przepisy te są sprzeczne z podstawową zasadą neutralności podatku VAT oraz uregulowaną przez VI Dyrektywę "klauzulą stałości".

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, treść wymogów wprowadzonych ustawą o VAT od dnia 1 maja 2004 r. nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, tj uznania, że Spółce w świetle przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT z 1993 r., przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu wszystkich kategorii posiadanych przez Spółkę samochodów, będących przedmiotem wniosku.

2.

nadrzędność prawa wspólnotowego nad prawem krajowym i bezpośrednie stosowanie dyrektyw.

Z dniem 1 maja 2004 r. Polska, stając się członkiem Unii Europejskiej, przyjęła dorobek prawny Wspólnot Europejskich w tym min. akty prawne dotyczące podatku od wartości dodanej 9VAT). Innymi słowy, konsekwencja akcesji Polski do UE było daleko idące ograniczenie swobody polskiego ustawodawcy w kształtowaniu krajowego systemu podatku VAT, który musi być zgodny z zasadami wynikającymi z aktów prawa wspólnotowego regulującymi te dziedzinę prawa podatkowego.

ETS oraz polskie sady administracyjne wielokrotnie potwierdzały prymat prawa wspólnotowego nad krajowym oraz możliwość bezpośredniego stosowania dyrektywy w przypadku błędnej konstrukcji przepisu krajowego sprzecznego z prawem wspólnotowym (por. sprawy C-103/88 Fi C v di M oraz C-62/00 M Sc v. C of C and E oraz Wyrok WSA w z dnia 12 października2005 r. sygn. akt III SA.Wa 2219/05, opublikowany w Przeglądzie Podatkowym nr 1/2006 r. oraz 2/2206) W rezultacie, uprawnione jest twierdzenie, iż podatnik może skutecznie powoływać się na przepisy dyrektyw wspólnotowych (w tym VI Dyrektywy VAT), które są wystarczająco jednoznacznie, precyzyjnie oraz bezwarunkowo sformułowane (por. orzeczenie ETS w sprawie C-150/99 Lindpark AB v. Państwo Szwedzkie), zwłaszcza gdy przepisy krajowe są skonstruowane w sposób sprzeczny z postanowieniami dyrektywy.

Natomiast zasadność argumentacji opartej na orzecznictwie ETS wynika z brzmienia przepisu art. 10 Traktatu Rzymskiego. Powyższy przepis zobowiązuje państwa członkowskie do podejmowania wszelkich właściwych środków w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z powyższego Traktatu lub działań instytucji Wspólnoty (a więc również ETS). W rezultacie, jeśli ETS dokonana wykładni przepisu dyrektywy, Państwa Członkowskie (w tym Polska, a zatem także polskie organy podatkowe) są zobowiązane do stosowania wykładni przedstawionej przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (por. wyrok TK z dnia 21 kwietnia 2004 r. Sygn. akt K 33/03, opublikowany w OTK-A z 2004 r. nr 4, poz. 31).

W świetle powyższego, organy podatkowe również winny stosować się do zasad interpretacji wynikających z dorobku wspólnotowego, w tym, orzeczeń Trybunału.

3.

Orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczących niezgodności art. 86 ust. 3 ustawy o VAT z prawem wspólnotowym.

Niezależnie od powyższego, Spółka podkreśla, że kwestia niezgodności kluczowych dla niniejszej sprawy regulacji ustawy o VAT z prawem wspólnotowym była przedmiotem niedawnych rozstrzygnięć sądów administracyjnych.

W wyroku z dnia 4 kwietnia 2007 r. (Sygn. akt I SA/Wr 1852/06) Wojewódzki Sąd Administracyjny wyraźnie stwierdził, iż:

" (...) należy uznać, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 3, w zw. z art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług sprzeciwia się celowi, jak i treści VI Dyrektywy, a zwłaszcza jej art. 17 ust. 6, w zw. z art. 17 ust. 2. Owa niezgodność będzie dotyczyć tych sytuacji, w jakich rozszerzono zakres ograniczenia rzeczywiście stosowanego przed wejściem w życie Dyrektywy do polskiego porządku prawnego, a przewidzianego w art. 25 ust. 2 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w zakresie podatku naliczonego przy zakupie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych. Takie działalnie naruszyło cel dyrektywy, jakim jest niewątpliwie implementacja zharmonizowanego podatku obrotowego poprzez wprowadzenie podatku od wartości dodanej oraz min. zharmonizowanie systemów odliczeń w takim zakresie, w jakim wpływają one na rzeczywisty poziom opodatkowania. Ponadto naruszyło zasadę wyrażona w przepisie art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jakim jest ochrona istniejącego stopnia harmonizacji wyrażająca się w utrzymaniu przez Polskę jedynie derogacji już istniejących i rzeczywiście stosowanych w momencie wejścia w życie przepisów wspólnotowych, w związku z art. 17 ust. 2 dającym, co do zasady prawo do odliczenia VAT od towarów i usług wykorzystywanych do celów transakcji opodatkowanych. Z uwagi na fakt, że wprowadzony równolegle z wejściem w życie Vi Dyrektywy przepis art. 88 ust. 1 pkt 3, w zw. z art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług nie był faktycznie stosowany, stąd też jest sprzeczny z celem i treścią VI Dyrektywy i zasadnym jest twierdzenie, że nie stanowi on derogacji, której przysługuje ochrona wynikająca z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy w zakresie w jakim działa na niekorzyść podatników rozszerzając przedmiotowy zakres ograniczenia prawa do odliczenia".

Pogląd o niezgodności przepisów art. 86 ust. 3 ustawy o VAT z prawem wspólnotowym (z uwagi na naruszenie klauzuli stałości przewidzianej w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy) wyraził ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 324/07) oraz w wyroku z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 263/08), Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 grudnia 2007 r. (sygn. akt I SA/Sz 592/07) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lutego 2008 r. (sygn. akt I SA/Bd 763/07).

Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 maja 2007 r. (sygn. akt I SA/Kr 603/06), kierujące w przedmiotowym zakresie pytania prejudycjalne do ETS. We wspomnianym postanowieniu Sąd zajął stanowisko, wskazujące na naruszenie przez przedmiotowe przepisy ustawy o VAT klauzuli stałości, poprzez zmniejszenie zakresu uprawnienia podatników do odliczania podatku naliczonego w porównaniu do okresu sprzed wejścia w życie VI Dyrektywy. W ocenie Sądu powoduje to, że podatnicy mogą (powołując się bezpośrednio na art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy) odliczać podatek naliczony przy zakupach środków transportu, wykorzystywanych przy opodatkowanej działalności gospodarczej, niezależnie od ograniczeń prawa krajowego.

W kontekście powyższego Spółka zwraca również uwagę na tezy zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2008 r.r. (sygn. akt III SA/Wa 263/08). W sprawie, w której został wydany omawiany wyrok, Sąd rozpatrywał skargę na udzieloną przez Ministra Finansów indywidualną interpretację przepisów ustawy o VAT (wniosek podatnika dotyczył potwierdzenia prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów) w Skardze na interpretację podatnik wskazał, iż przedstawiona przez organ udzielający interpretację wykładnia przepisów ustawy o VAT stoi w sprzeczności z regulacjami wspólnotowymi (Dyrektywą). Sąd podkreślił, iż z chwilą wejścia Polski do Unii Europejskiej na organy stosujące prawo nałożono obowiązek interpretacji prawa krajowego w świetle tekstu oraz celu dyrektywy (czy też innego aktu prawa), aby zapewnić normom wspólnotowym moc wiążącą w prawie krajowym.

W konsekwencji Sąd uznał, iż " Minister Finansów udzielając interpretacji Stronie ma obowiązek udzielenia interpretacji nie tylko w oparciu o literalne brzmienie art. 86 ustawy o VAT z 2004 r., ale również uwzględnić przepisy prawa wspólnotowego według zasad wskazanych wyżej przez Sąd. Ograniczenie interpretacji wyłącznie do literalnego brzmienia art. 86 ustawy o VAT z 2004 r. powoduje brak rozstrzygnięcia co do pytania postawionego przez Stronę".

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż w dniu 5 czerwca 2008 r. Komisja Europejska wydała komunikat

(nr IP/08/886, w którym oficjalnie wezwała Polskę do dostosowania przepisów krajów dotyczących wyłączeń prawa do odliczenia VAT należnego lub zapłaconego od niektórych pojazdów silnikowych i od paliwa nabywanego do napędu tych pojazdów do przepisów dyrektywy w sprawie podatku VAT.

W opinii Komisji Europejskiej wyłączenia prawa do odliczenia VAT zapłaconego z tytułu nabycia pojazdów silnikowych oraz paliwa, których dotyczy przedmiotowe pismo, zostały zmienione z dniem przystąpienia do Wspólnoty Europejskiej, a także po tej dacie. W związku z tymi zmianami niektóre rodzaje pojazdów silnikowych (oraz paliwo nabywane do ich napędu), które zgodnie z wcześniej obowiązującym ustawodawstwem podlegały ogólnym zasadom odliczenia, zostały objęte wyłączeniem prawa do odliczenia. Ponieważ ustawodawstwo to obowiązywało w Polsce bezpośrednio przed jej przystąpieniem do Wspólnoty Europejskiej, zakres wyłączeń został rozszerzony z naruszeniem prawa wspólnotowego. W przypadku, gdy właściwe przepisy krajowe nie zostaną zmienione w ciągu dwóch miesięcy, Komisja może zdecydować o skierowaniu sprawy do Trybunału Sprawiedliwości.

Mając powyższe na uwadze Spółka twierdzi, że w przedmiotowym stanie faktycznym należy odmówić zastosowania art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, mając na względzie chroniony przez przepis art. 17 ust. 6 w związku z art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy zakres ograniczenia prawa do odliczenia, przewidziany art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 1993 r. Tym samym potwierdzić należy prawidłowość stanowiska Spółki, zgodnie z którym jest ona uprawniona do odliczania VAT od zakupu samochodów, będących przedmiotem wniosku, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 1993 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ podatkowy zauważa, że złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczy jednego stanu faktycznego, stąd też Podatnik winien wnieść opłatę w wysokości 40,00 zł, gdyż zgodnie z art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zmienionym ustawą z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 Nr 888, poz. 141), od dnia 20 września 2008 r. opłata za wydanie interpretacji indywidualnej wynosi 40,00 zł. Podatnik w dniu 16 października 2008 r. dokonał wpłaty w wysokości 75,00 zł. Zatem, kwota 35,00 zł zgodnie z § 18 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształceniu w inną formę organizacyjno - prawną (Dz. U. z 2006 r. Nr 116, poz. 783) zostanie zwrócona na wskazany w dowodzie zapłaty rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl