IPPP2/443-1427/08-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2008 r. (data wpływu 22 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia składników majątku - jest prawidłowe

W dniu 22 września 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia składników majątku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Bank (dalej. bank) posiada w swojej strukturze jednostki wyodrębnione organizacyjne i finansowo. Powyższe jednostki organizacyjne to"

Jednostki organizacyjne wymienione w pkt 2 świadczą usługi przetwarzania danych i stanowią funkcjonalną nierozerwalną całość organizacyjną. Bank planuje odpłatne zbycie tak zdefiniowanej organizacyjnie (pkt 1 i 2) części swojego majątku.

W skład zbywanych części organizacyjnych wchodzić będą wszelkie składniki materialne i niematerialne majątku konieczne do realizacji działalności gospodarczej tj.: środki trwałe (m.in. urządzenia, środki transportu), wartości niematerialne i prawne (m.in. licencje), należności i zobowiązania związane ze świadczonymi przez zbywane jednostki organizacyjne usługami. Spółka nabywająca wskazane powyżej jednostki organizacyjne stanie się z mocy art. 23 (1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) stroną w dotychczasowych stosunkach pracy z pracownikami zatrudnionymi w celu realizacji zadań związanych regulaminowo z powyższym i jednostkami organizacyjnym. Jednostki organizacyjne wskazane w pkt 1 i 2 stanowią odrębne centra kosztowe dla celów rachunkowości zarządczej, której mechanizmy pozwalają na określenie generowanych przez nie kosztów oraz osiąganych przychodów, ocenę efektywności ich funkcjonowania oraz tworzenie budżetów na lata przyszłe. Przedmiotowe jednostki organizacyjne stanowią wyodrębnione działy Banku dedykowane świadczeniu ściśle wyspecjalizowanego zespołu usług, posiadając organizacyjnie oraz finansowo wyodrębnione zespoły ludzkie z dedykowanym kierownictwem. Wyposażone zostały również w wyodrębniony zespół składników majątkowych, tworzący w Banku zorganizowaną i dobrze funkcjonującą całość, stanowiącą jeden z rodzajów prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej. Nabywca wskazanych składników majątku będzie kontynuował działalności gospodarczą przy pomocy tychże składników majątku. Nabywca opisanych części majątku, stosownie do normy art. 91 ust. 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn zm.), dalej: VAT, zobowiązany będzie ponadto do dokonania korekt, o których mowa w art. 90 ust. 2-9 VAT, wchodząc tym samym w prawa i obowiązki zbywcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zbycie składników majątku opisanych powyżej mieści się w zakresie przedmiotowym normy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, a zatem do transakcji zbycia składników majątku objętej treścią niniejszego wniosku nie stosuje się przepisów o VAT.

Zdaniem wnioskodawcy: Zgodnie z treścią art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Przepis art. 6 stanowi próbę implementacji art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC) oraz odpowiednio art. 19 Dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2006/112,WE), dalej Dyrektywa. W celu dokonania prawidłowej wykładni przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o VAT należy uwzględnić kontekst prawny, jaki został stworzony po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Jedną z konsekwencji akcesji było nadanie prawu wspólnotowemu rangi części krajowego porządku prawnego. Zgodnie, bowiem z art. 2 Części 1 Traktatu o Przystąpieniu Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, podpisanego w Atenach w dniu 16 kwietnia 2003 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864), od daty podpisania Traktatu Polska związana jest postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot i Europejski Bank Centralny przed dniem przystąpienia. Na mocy powyższego Polska zobowiązała się przejąć całe prawo wspólnotowe oraz acquis communautaire Wspólnoty.

Wiążącą regułę wykładni stanowi, zatem zasada uwzględnienia elementu wspólnotowego o ile element taki wystąpi. W sytuacji zaś, gdy określone unormowanie prawa polskiego jest efektem implementacji unormowań dyrektywy wspólnotowej, pominięcie przy interpretacji przepisów prawa krajowego wykładni tych lub adekwatnych unormowań wspólnotowych dokonanej przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu, dalej: ETS, jest równoznaczne z naruszeniem przyjętych przez Polskę zasad prawa wspólnotowego, a przede wszystkim zasady jego efektywności, polegającej na osiągnięciu we właściwy sposób zakładanego rezultatu (Orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 lutego 2008 r., sygn. III SAlWa 934/07, dalej orzeczenie WSA). Powyższe oznacza, ze wykładnia art. 6 pkt 1 ustawy o VAT powinna zostać dokonana w kontekście art. 19 Dyrektywy. Norma ta dopuszcza wprowadzenie w porządku krajowym zasady, iż przekazanie odpłatnie lub nieodpłatnie bądź w formie aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. Polski ustawodawca skorzystał z opcji wprowadzenia wskazanej zasady do porządku prawnego, co miało zostać odzwierciedlone w treści art. 6 ust. 1 UVAT. Zgodnie z treścią tej normy przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Analiza porównawcza zakresu przedmiotowego art. 19 Dyrektywy oraz implementującego go art. 6 ust. 1 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że zakresy te nie są tożsame, a polski ustawodawca dokonał wadliwej implementacji poprzez zawężenie zakresu przedmiotowego regulacji. Podatnik może zatem powoływać się w tym przypadku bezpośrednio na regulacje Dyrektywy Prawidłowość wskazanego podejścia została potwierdzone w orzeczeniu ETS z 22 czerwca 1989 r. w sprawie 103/88 Fratelli Costanzoy Comune di Milano (J. Martini, Ł. Karpiesiuk VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Warszawa 2007 r., str. 17), w którym ETS stwierdził, iż gdy przepisy Dyrektywy wydają się bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne na przepisy te mogą się powoływać podmioty przeciwko Państwu Członkowskiemu, w sytuacji gdy Państwo nie zaimplementowało Dyrektywy w sposób prawidłowy. Z całą pewnością uznać należy przepis art. 19 Dyrektywy za bezwarunkowy i precyzyjny. W związku z zawężeniem jego zakresu przedmiotowego przez polskiego ustawodawcę, należy w ocenie Banku uznać, iż został on zaimplementowany nieprawidłowo, czego bezpośrednim skutkiem jest prawo do powoływania się przez Bank na regulację wynikającą z Dyrektywy. Kolejnym niezbędnym czynnikiem umożliwiającym dokonanie prawidłowej wykładni przepisów ustawy o VAT jest orzecznictwo ETS. W fundamentalnym dla prawidłowej interpretacji art. 19 Dyrektywy, a w konsekwencji art. 6 ust. 1 ustawy o VAT, wyroku ETS z 27 listopada 2003 r., sygn. C-497/Ol " Zita Modes Sariy. Administration de I"enregistrement et des domains (ECR 2003/11B/le14393; Lex nr 155324, w związku z faktem, że treść art. 19 Dyrektywy jest co do zasady tożsama z treścią z art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy orzeczenie to pomimo wydania w związku z brzmieniem VI Dyrektywy, pozostaje w ocenie Banku nadal aktualne), wskazał, iż wynikająca z art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego przeniesienia przedsiębiorstwa lub samodzielnej jego części, włączając składniki rzeczowe i w razie konieczności inne, łącznie stanowiące przedsiębiorstwo lub jego część. Jako dodatkowy warunek zastosowania tej zasady ETS wskazał wyrażanie przez nabywcę zamiaru dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego natychmiastowej likwidacji i sprzedaży zapasów.

Dokonując, więc prawidłowej wykładni art. 6 ust. 1 ustawy o VAT należy ustalić, jaki jest jego zakres przedmiotowy w kontekście powyższych rozważań.

Określenie "transakcja zbycia" nie zostało wprost zdefiniowane w UVAT. Według dominującego poglądu doktryny prawa podatkowego należy ją rozumieć w sposób zbliżony do dostawy towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (Janusz Zubrzycki, Leksykon VAT, Wrocław 2007, str. 67). Prawidłowość powyższego potwierdzona została w uzasadnieniu orzeczenia WSA, zgodnie z którym: " (...) skoro zaś dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, to ten właśnie element - przeniesienie własności" - w ocenie Sądu ma decydujące znaczenie dla uznania określonej czynności za mieszczącą się w pojęciu "transakcji zbycia". W rezultacie Sąd przyjął, że "transakcją zbycia", o której mowa w art. 6 ust. 1 u.p.t.u. jest każda czynność, w świetle obowiązujących przepisów skutkująca przeniesieniem własności przedsiębiorstwa (...)". Nie ulega więc wątpliwości, iż dokonanie sprzedaży składników majątku przez Bank, w zakresie opisanym w treści wniosku, stanowi transakcję zbycia w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o VAT. Pojęcie "zbycia" należy również utożsamiać z pojęciem "odpłatnego przekazania", o którym mowa w art. 19 Dyrektywy.

Kolejnym istotnym elementem wykładni art. 6 ust. 1 ustawy o VAT jest analiza zakresu przedmiotowego pojęcia "przedsiębiorstw" oraz jego "zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans" w kontekście zakresu przedmiotowego pojęć "całość" I "1 część majątku" użytych w art. I 9 Dyrektywy. W wyroku w sprawie Zita Modes Sariy. Administration de l"enregistrement et des domains, ETS wskazał, iż konieczność jednoczesnego stosowania prawa wspólnotowego oraz zasady równego traktowania oznacza, że określenia użyte w przepisie prawa wspólnotowego, który nie zawiera wyraźnego odesłania do przepisów państw członkowskich w celu ustalenia jego znaczenia i zakresu należy zazwyczaj interpretować w sposób autonomiczny i jednolity w całej Wspólnocie (Patrz wyrok z dnia 8 lutego 1990 r., sygn. C 320/1 988 w sprawie Shipping and Foryyarding Eriterprise Sale BV; ECR 1990/2/1-00285, LEX nr 83931). ETS uznał więc za niedopuszczalną interpretację zharmonizowanych przepisów krajowych między innym i przez odniesienie do przepisów prawa cywilnego, które co do zasady są przepisami niezharmonizowanymi.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż pojęcie przedsiębiorstwa zdefiniowane zostało w polskim porządku prawnym w art. 55 (1) ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej: k.c. "Majątek" to co do zasady ogół praw mających wartość pieniężną (aktywa), przysługujących osobie fizycznej lub prawnej (Słownik języka polskiego www.sjp.pwn.pl). W świetle wskazanych definicji uznać należy, iż zarówno pojęcie majątku jak i jego składników jest szersze znaczeniowo od pojęcia przedsiębiorstwa i jego zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Biorąc pod uwagę powyższe oraz powoływane orzeczenie ETS przekazanie, o którym mowa w art. 19 Dyrektywy swym zakresem przedmiotowym obejmować będzie co do zasady sprzedaż części przedsiębiorstwa umożliwiającej prowadzenie niezależnej działalności gospodarczej.

Dodatkowo wskazać należy, iż w uzasadnieniu swojego orzeczenie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż: " (...) Tak rozumianemu majątkowi w prawie polskim odpowiada pojęcie "przedsiębiorstwa" z art. 55 (1) k.c. Przepis ten bowiem nadaje pojęciu "przedsiębiorstwo" znaczenie przedmiotowe tj. zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zdaniem Sądu w tak określonej definicji przedsiębiorstwa istotne znaczenie ma uwzględniony w niej element funkcjonalny. Poszczególne składniki majątku staną się przedsiębiorstwem, jeżeli połączy je funkcja jaką łącznie mogą spełnić - realizować określone zadania gospodarcze. (...) w skład spółki prawa handlowego może wchodzić więcej niż jedno przedsiębiorstwo w znaczeniu nadanym tym przepisem. (...) W opinii Sądu powyższe oznacza, że każdy zespół składników majątkowych, dający się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego - bez względu na jego organizacyjne wyodrębnienie w postaci zakładu czy też oddziału - będzie przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55 (1) k.c. Takie rozumienie definicji przedsiębiorstwa spełnia wymogi art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy i art. 19 Dyrektywy 112, a w związku z tym definicja ta może być stosowana przy wykładni pojęcia "przedsiębiorstwo" ujętego w art. 6 pkt 1 u.p.t.u (...)." (Orzeczenie WSA).

Wziąwszy pod uwagę wskazaną powyżej argumentację, jak również treść cytowanego uzasadnienia orzeczenie WSA, w opinii Banku uznać należy, iż przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 (1) k.c. mieści się w zakresie przedmiotowym pojęcia majątku czy składników majątku Zakres przedmiotowy pojęcia przedsiębiorstwa nie jest zaś tożsamy z zakresem przedmiotowym pojęcia osoby prawnej rozumianej jako całość, w związku z powyższym każda zorganizowana działalność w ramach osoby prawnej stanowić będzie przedsiębiorstwo tejże osoby prawnej. W konsekwencji każde przeniesienie przedsiębiorstwa (rozumianego jako zorganizowana część osoby prawnej) będzie mieściło się w zakresie przedmiotowym pojęcia "zbycia przedsiębiorstwa" tego w art. 19 Dyrektywy Istotnym elementem, na który zwrócił uwagę ETS, w powołanym orzeczeniu, jest również fakt wykorzystywania nabytego majątku przez nabywcę do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej, co jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego będzie miało miejsce w przedmiotowym przypadku. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, ze sprzedawane części stanowią przedsiębiorstwo, rozumiane jako wydzielona organizacyjnie i funkcjonalnie część osoby prawnej oraz, ze zostaną nabyte w celu prowadzenia dalszej działalności gospodarczej, Bank stoi na stanowisku, iż zbycie, opisanych w treści wniosku składników majątku, nie jest objęte zakresem przedmiotowym ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem tym należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl przepisu art. 2 pkt 27e w brzmieniu obowiązującym od 1 grudnia 2008 r.- zmiany wprowadzone ustawa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze późn. zm.), pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa - rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 grudnia 2008 r. przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Pojęcie "transakcji zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów", w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, iż przedmiotem sprzedaży będą: cyt:"Jednostki organizacyjne wskazane w pkt 1 i 2 stanowiące odrębne centra kosztowe dla celów rachunkowości zarządczej, której mechanizmy pozwalają na określenie generowanych przez nie kosztów oraz osiąganych przychodów, ocenę efektywności ich funkcjonowania oraz tworzenie budżetów na lata przyszłe. Przedmiotowe jednostki organizacyjne stanowią wyodrębnione działy Banku dedykowane świadczeniu ściśle wyspecjalizowanego zespołu usług, posiadając organizacyjnie oraz finansowo wyodrębnione zespoły ludzkie z dedykowanym kierownictwem. Wyposażone zostały również w wyodrębniony zespół składników majątkowych, tworzący w Banku zorganizowaną i dobrze funkcjonującą całość, stanowiącą jeden z rodzajów prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej. Nabywca wskazanych składników majątku będzie kontynuował działalności gospodarczą przy pomocy tychże składników majątku. "

Zatem czynność ta, stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy, nie będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż wskazany zespół składników majątkowych spełnia definicje art. 2 pkt 27e zorganizowanej część przedsiębiorstwa.

Obowiązek skorygowania podatku naliczonego od wcześniej nabytych składników majątkowych, które wchodzą w zorganizowaną część przedsiębiorstwa, reguluje art. 91 ust. 9 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału), o których mowa w art. 6 pkt 1, korekta określona w ust. 1 - 8, jest dokonywana odpowiednio przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Po stronie sprzedającego, nie powstaje zatem obowiązek korygowania wcześniej odliczonego podatku naliczonego, natomiast powstanie on po stronie (nabywcy). Art. 91 ust. 9 ustawy, nakłada na nabywcę, jako beneficjenta praw i obowiązków zbywcy, obowiązek dokonywania stosownych korekt, do których zobowiązany byłby również zbywca zorganizowanej część przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ustawy).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego (stanu faktycznego) zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.