IPPP2/443-139/09/11-6/S/AS/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2009 r. (data wpływu 16 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 0% przy wewnątrz wspólnotowych dostawach towarów - jest prawidłowe.

W dniu 9 lutego 2009 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 0% przy wewnątrz wspólnotowych dostawach towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wywozi towary z terytorium kraju na terytoria państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej. W przypadku niektórych dostaw Spółka nie dysponowała w terminie składania deklaracji VAT-7 dokumentami uprawniającymi do zastosowanie stawki 0% w stosunku do tych dostaw.

Obecnie Spółka zamierza złożyć deklaracje korygujące, w których wykazaną wcześniej sprzedaż ze stawką 22% wykaże jako sprzedaż opodatkowaną stawką 0%. Dokumenty, którymi Spółka dysponuje na potwierdzenie dokonania wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów są wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy:

W dniu 6 kwietnia 2009 r. znak IPPP2/443-139/09-2/AS Spółka została wezwana do uzupełnienia przedstawionego w przedmiotowym wniosku opisu stanu faktycznego.

Ww. wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 kwietnia 2009 r. W wyznaczonym terminie przedmiotowe braki zostały uzupełnione.

W uzupełnieniu do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka informuje, że nie posiada dokumentów przewozowych wymienionych w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ponieważ niemożliwe stało się uzyskanie ich od przewoźnika.

Ze względu na ten fakt, Spółka zwróciła się do nabywców towarów i uzyskała potwierdzenie przyjęcia przez nich towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Potwierdzenie to o nazwie Memorandum jest w przekonaniu Spółki dowodem, o którym mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 wyżej wymienionej ustawy.

W opinii Spółki posiadane przez nią dokumenty, czyli kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrz wspólnotowej dostawy.

Stanowisko to znajduje, zdaniem Spółki, oparcie w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, w tym m.in. w orzeczeniu WSA w Warszawie (III SA/Wa 147/08), który stwierdził, iż ustawodawca nie postawił w art. 42 ust. 3 wymogu łącznego posiadania wszystkich wymienionych w tym przepisie dokumentów, lecz wymóg łącznego potwierdzenia stosownymi dowodami dostarczenie towarów.

Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu o sygnaturze III SA/Wa 1210/07 stwierdził: "Zdaniem sądu, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o podatku VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT przy wewnątrz wspólnotowej dostawie towarów".

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach (I SA/Ke 114/08) stwierdził, iż biorąc pod uwagę zasady opodatkowania transakcji wewnątrz wspólnotowych, nie można się zgodzić ze stanowiskiem, że braki formalne wskazanych dokumentów, brak któregokolwiek z nich lub brak odpowiedniej informacji, która powinna wynikać z danego dokumentu, powinna oznaczać, że podatnik nie dysponuje wymienionymi w art. 42 ust. 3 dowodami, a więc nie ma prawa do zastosowania stawki 0%.

W świetle powyższych argumentów Spółka uważa, że zgromadzone przez nią wyżej wymienione dokumenty uprawniają ją do zastosowania stawki 0%, ponieważ łącznie potwierdzają fakt dokonania wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów. Dają jej również prawo do złożenia deklaracji korygujących, w których wykazaną wcześniej sprzedaż ze stawką 22% Spółka wykaże jako sprzedaż opodatkowaną stawką 0%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stosunku do dostaw wewnątrz wspólnotowych, w przypadku których dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju udokumentowane jest łącznie kopią faktury, specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzeniem otrzymania towaru przez nabywcę, Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy: wymienione wcześniej dokumenty, tzn. kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku (w przypadku Spółki packing list) oraz oświadczenie nabywcy towaru łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i w związku z tym Spółka ma prawo, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy do zastosowania stawki 0% w stosunku do tych dostaw.

W dniu 23 kwietnia 2009 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-139/09-2/AS, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W interpretacji stwierdzono, że posiadane przez Spółkę dokumenty nie będą upoważniały jej do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów.

Pismem z dnia 4 maja 2009 r. (data wpływu 6 maja 2009 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-139/09-4/AS z dnia 21 maja 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 4 czerwca 2009 r. (data wpływu 5 czerwca 2009 r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 23 kwietnia 2009 r. znak IPPP2/443-139/09-2/AS.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 grudnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1054/09 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. W orzeczeniu napisano, że jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić trzech dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 u.p.t.u., w celu skorzystania ze stawki 0% VAT.

Jednocześnie należy podkreślić, że posiadane przez Skarżącą dokumenty potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego wskazują, że towary opuściły Polskę i zostały dostarczone nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 22 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 587/10 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. NSA orzekł, że na pytanie Spółki, czy ma ona prawo do zastosowania stawki 0%, jeżeli na potwierdzenie transakcji WDT posiada kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie otrzymania towaru przez nabywcę, należy odpowiedzieć tak, ale tylko w przypadku, gdy dokumenty te łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów do nabywcy w innym państwie członkowskim. Czyli odpowiedź organu może być udzielona co do zasady. Natomiast oceny konkretnych dokumentów posiadanych przez podatnika można dokonać tylko w postępowaniu podatkowym, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, nie zaś w postępowaniu, którego przedmiotem jest interpretacja prawa podatkowego. Zapoznając się z ww. wyrokami ETS w żadnym z nich nie znajdziemy zakwestionowania uprawnienia państw członkowskich do ustanawiania warunków w odniesieniu do czynności WDT. Z art. 28c część A lit. a) VI Dyrektywy, jak i art. 131 Dyrektywy 2006/112, uprawnienie to wynika wyraźnie, jak też wskazany został cel w jakim warunki te mogą być ustanawiane. Chodzi o zapewnienie prawidłowego i prostego stosowania zwolnienia, a także, aby zapobiec wszelkim oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania, nadużyciom. Wobec tego uwzględniając prymat przesłanki merytorycznej nad formalną, dokonując oceny przedłożonych przez podatnika dokumentów, organ podatkowy jest uprawniony i zobowiązany do badania nie tylko posiadanych dokumentów, ale także wyjaśniania okoliczności związanych z dana transakcją Jeśli np., tak jak w niniejszej sprawie, podatnik dokonuje dostaw towarów korzystając z firm przewozowych, a w danym przypadku nie posiada żadnych dokumentów od przewoźnika, organ winien zapytać o powody takiego braku. Rolą bowiem organu prowadzącego postępowanie podatkowe jest dokonanie przede wszystkim ustaleń, czy doszło do WDT, czy też nie. Wykładnię przepisu dokonaną przez organ, że podatnik musi posiadać przede wszystkim wszystkie dokumenty tzw. podstawowe, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, a dopiero w przypadku, gdy te budzą wątpliwości, można przedstawiać dowody z art. 42 ust. 11 tej ustawy, należy ocenić jako nie uwzględniającą prezentowanej przez ETS wykładni odwołującej się do zasady neutralności podatku VAT, a tym samym powodującej, że przyznane przepisami Dyrektyw zwolnienie czynności dostawy wewnątrz wspólnotowej, realizowane ustawą krajową poprzez stosowanie stawki 0%, uzależnione jest od wymogów tylko formalnych bez uwzględnienia przesłanki merytorycznej tj. faktycznego dokonania WDT.

W dniu 20 kwietnia 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 grudnia 2009 r. sygn. III SA/Wa 1054/09 uchylający ww. interpretację, w którym Sąd poparł stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1054/09 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 587/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zastosowania stawki 0% przy wewnątrz wspólnotowych dostawach towarów uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 13 ust. 1. ustawy o VAT przez wewnątrz wspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Analizując powyższy przepis należy podkreślić, iż istotą transakcji wewnątrz wspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). W celu osiągnięcia tego skutku ustawodawca jedną czynność traktuje jako dwa zdarzenia; jedno w państwie dostawcy, a drugie - w państwie nabywcy. Dostawa, która ma miejsce na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, zaś w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy wedle stawki podatku tam właściwej. Transakcja w ten sposób opodatkowana pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszania zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT.

Ponadto, zgodnie z przepisami VI dyrektywy Rady UE z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), państwa członkowskie mają obowiązek zastosować zwolnienie do tego typu dostaw towarów, przy czym uprawnione są one jednocześnie do określenia warunków stosowania tego zwolnienia. Zgodnie z art. 28c część A VI Dyrektywy celem wprowadzenia tych warunków jest - z jednej strony - zapewnienie prawidłowego i jednoznacznego stosowania tych zwolnień, z drugiej zaś - zapobieganie uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub nadużycia prawa. Powyższa regulacja została zastąpiona art. 138 (oraz art. 168-183) Dyrektywy 2006/112/EWG, zgodnie z którego treścią państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej nie będącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W orzecznictwie ETS-u ukształtował się pogląd, że wewnątrz wspólnotowa dostawa towaru i wewnątrz wspólnotowe nabycie tego towaru stanowią w rzeczywistości jedną i tę samą czynność gospodarczą, nawet jeśli jest ona źródłem różnych praw i obowiązków zarówno dla stron, jak i dla organów podatkowych zainteresowanych państw członkowskich. Zatem każdemu wewnątrz wspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrz wspólnotową wysyłkę lub wewnątrz wspólnotowy transport towarów, zgodnie z art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy, odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte, zgodnie z art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy tej dyrektywy (wyrok z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder). Wynika z tego, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrz wspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrz wspólnotowemu pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Stąd też art. 28a ust. 3 akapit pierwszy i art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy VI Dyrektywy, ze względu na określenie "wysyłane" użyte w obu tych przepisach należy interpretować w ten sposób, że wewnątrz wspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrz wspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wewnątrz wspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Natomiast w myśl postanowień art. 42 ust. 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Skarżąca przedstawiając stan faktyczny stwierdziła, że nie posiada dokumentów przewozowych, gdyż niemożliwe stało się ich uzyskanie od przewoźnika, jednocześnie otrzymała od nabywców towarów potwierdzenie przyjęcia przez nich towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając na względzie zaistniały na tle niniejszego stanu faktycznego spór rozważenia wymaga, czy przytoczony przepis art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nakłada na podatnika obowiązek posiadania wszystkich dowodów wymienionych w tym przepisie, w szczególności czy niezbędne jest posiadanie dokumentu przewozowego, otrzymanego od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, w sytuacji, gdy podatnik dysponuje dowodem potwierdzającym przyjęcie towaru przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrz wspólnotowej dostawy towarów powinna być dokonywana z uwzględnieniem okoliczności, iż w takim przypadku stosowanie stawki 0% nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Wobec tego nie należy stosować wykładni zawężającej, prowadzącej do ograniczenia ww. uprawnienia. Wszelkie zaś wątpliwości dotyczące opodatkowania WDT powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. W zdaniu pierwszym art. 42 ust. 3 ustawy użyte zostało sformułowanie "łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrz wspólnotowej dostawy". Zatem ustawodawca nie postawił wymogu łącznego posiadania wszystkich wymienionych w tym przepisie dokumentów, lecz wymóg łącznego potwierdzenia stosownymi dowodami dostarczenie towarów.

Ponieważ dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, podatnik nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Bowiem kwestią zasadniczą jest to, aby dokumenty te zawierały informację, z których wynika, że towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT przewidziano dowody uzupełniające. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Przepis ten oznacza, że w przypadku, gdy posiadane przez podatnika dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrz wspólnotowa.

Dokumenty uzupełniające nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz mają wskazywać, że miała miejsce wewnątrz wspólnotowa dostawa, czyli transakcja polegająca na wywozie towarów z terytorium Polski w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski. Dokumenty te mają uprawdopodobnić wywóz towaru z terytorium Polski, ale nie muszą stanowić dowodu, że towar faktycznie dotarł na terytorium innego państwa członkowskiego. Taką funkcję przypisano dokumentom określonym w art. 42 ust. 3-5, a skoro one tej roli nie spełniły, to posiłkowanie się dokumentami uzupełniającymi, wymienionymi w ust. 11, może dotyczyć już tylko samego faktu, że transakcja miała w ogóle miejsce.

Tak więc, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić trzech dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT. Należy podkreślić, że posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego wskazują, że towary opuściły Polskę i zostały dostarczone nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Reasumując, jeżeli Spółka posiada dowody w postaci kopii faktury, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju oraz spełnia pozostałe warunki zawarte w art. 42 ustawy o VAT, to w takiej sytuacji przysługuje jej prawo do zastosowania stawki 0%, pomimo braku posiadania dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju.

Mając powyższe na względzie niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie pierwotnej interpretacji znak: IPPP2/443-139/09-2/AS z dnia 23 kwietnia 2009 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.