IPPP2/443-1231/13-2/JW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 14 lutego 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-1231/13-2/JW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazw świadczonych usługi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazw świadczonych usługi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej "V." K. Spółka Partnerska Lekarzy Stomatologów, świadcząc usługi dentystyczne o charakterze ogólnym i specjalistycznym. Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz pacjentów wnoszących odpłatność samodzielnie. Bezpośrednim celem świadczonych usług stomatologicznych jest profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywracanie i poprawa zdrowia konkretnych pacjentów, co zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług powoduje zwolnienie od podatku VAT. Poza wskazanym zakresem usług, Wnioskodawca świadczy także usługi stomatologii estetycznej. W związku z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących z dnia 26 lipca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 138, poz. 930), Wnioskodawca od dnia 1 maja 2011 r. prowadzi ewidencję obrotu świadczonych przez siebie usług za pomocą kasy rejestrującej. Od 1 października 2013 r. przedsiębiorcy zobowiązani są do wystawiania paragonów zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), które między innymi przewiduje wymóg umieszczania na paragonie nazwy pozwalającej na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadcząc usługi w zakresie opieki medycznej na rzecz osób fizycznych w ramach wykonywania zawodu dentysty wystarczy na paragonach fiskalnych umieszczać nazwę "usługa stomatologii estetycznej" dla określenia usług wykonanych dla celów wyłącznie estetycznych, a zatem objętych stawką 23% podatku VAT oraz nazwy "usługa profilaktyki stomatologicznej", "usługa stomatologii zachowawczej", "usługa chirurgii stomatologicznej" lub "usługa protetyczna" dla określenia usług służących wyłącznie profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a więc podlegających zwolnieniu od podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących z dnia 14 marca 2013 r. przedsiębiorcy mają obowiązek umieszczania na paragonie drukowanym z kasy fiskalnej nazwy, która umożliwia w sposób jednoznaczny zidentyfikowanie towaru lub usługi. Natomiast ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wyraźnie określa, w art. 43 ust. 1 pkt 19 usługi zwolnione od podatku od towarów i usług jako "usługi w zakresie opieki medycznej służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia" świadczone m.in. przez lekarzy i lekarzy dentystów. W ocenie Wnioskodawcy, w związku z nazewnictwem stosowanym we wskazanej ustawie, umieszczenie przez lekarza dentystę na paragonie fiskalnym nazwy usługi takiej jak "usługa profilaktyki stomatologicznej", "usługa stomatologii zachowawczej", "usługa chirurgii stomatologicznej", "usługa protetyczna" umożliwia jednoznaczną identyfikację jakiego rodzaju usługa medyczna została wykonana na rzecz konkretnego pacjenta oraz umożliwia zakwalifikowanie danej usługi do kategorii usług korzystających ze zwolnienia od podatku VAT.

Jednocześnie posługiwanie się przez lekarza dentystę nazwą "usługa stomatologii estetycznej" dla określenia usług stomatologicznych wykonanych wyłącznie dla celów estetycznych, zdaniem Wnioskodawcy, umożliwia odróżnienie tego rodzaju usługi od usług objętych zwolnieniem od podatku VAT i w związku z tym, zarówno pacjentowi umożliwia ustalenie charakteru wykonanej usługi, jak i organowi podatkowemu przyporządkowanie danej usługi do prawidłowej stawki podatku VAT.

Takie stanowisko koresponduje również z podstawowym prawem pacjenta, tj. prawem do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny, w tym udzielające mu świadczeń zdrowotnych, informacji z nim związanych, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu medycznego, albowiem uszczegóławianie na paragonach fiskalnych nazw usług stomatologicznych wykonanych na rzecz konkretnego pacjenta naraża lekarza dentystę na zarzut naruszenia tajemnicy lekarskiej. Nie można zatem wymagać od lekarzy dentystów, którzy wykonują przecież zawód zaufania publicznego, aby na paragonach fiskalnych umieszczali szczegółowe dane dotyczące stanu zdrowia danego pacjenta. Należy bowiem wskazać, iż w sytuacji, gdy pacjent zażąda umieszczenia na paragonie danych, które go identyfikują, tj. numeru PESEL lub NIP, do czego ma pełne prawo, każdy kto znajdzie się w posiadaniu przedmiotowego paragonu będzie mógł ustalić, jaki jest stan zdrowia tego pacjenta. Taka sytuacja bezsprzecznie narusza prawo pacjenta do zachowania w tajemnicy informacji, które go dotyczą.

Podsumowując, Wnioskodawca staje na stanowisku, iż posługiwanie się przez lekarza dentystę wskazaną wyżej terminologią na paragonach fiskalnych jest rozwiązaniem, które jednocześnie realizuje warunek jednoznacznej identyfikacji świadczonej usługi, bowiem umożliwia pacjentowi ustalenie rodzaju usługi, a organowi podatkowemu zakwalifikowanie usługi do odpowiedniej stawki podatku VAT, jak również nie naraża lekarza dentysty na zarzut naruszenia tajemnicy lekarskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. wymogi m.in. co do treści paragonu fiskalnego, regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym - rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 3 ust. 2 powołanego rozporządzenia, otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Należy także wskazać, że z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 cyt. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1.

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;

2.

numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);

3.

numer kolejny wydruku;

4.

datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;

5.

oznaczenie "PARAGON FISKALNY";

6.

nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;

7.

cenę jednostkową towaru lub usługi;

8.

ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;

9.

wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;

10.

wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;

11.

wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;

12.

łączną kwotę podatku;

13.

łączną kwotę sprzedaży brutto;

14.

oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;

15.

kolejny numer paragonu fiskalnego;

16.

numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;

17.

numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;

18.

logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego. (§ 8 ust. 3 tego rozporządzenia).

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia wskazuje, że podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Ponadto, podatnicy niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy (§ 14 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia).

Powołane przepisy wskazują, że na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl)"nazwa" oznacza "wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś", zaś nazwa jednostkowa - nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną - co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające "jednoznaczne" identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i rodzaj świadczonych usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towarów lub usług jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, że przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług (z uwidocznioną kwotą podatku) dokumentującego czynności wykonane na jego rzecz przez sprzedawcę.

Podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby-z jednej strony - pozwalały organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej - zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Przy czym należy zauważyć, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, tym bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji wymaga.

To podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje.

Istotne jest również, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Należy również zauważyć, że podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na świadczenie) mogą przy określaniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika usług).

W sytuacji, gdy ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej podlega określone świadczenie, na które (tak jak w przypadku wykonywnaia usług stomatologicznych) składa się kilka czynności, nie ma konieczności ich wyliczania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług dentystycznych o charakterze ogólnym i specjalistycznym. Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz pacjentów wnoszących odpłatność samodzielnie. Bezpośrednim celem świadczonych usług stomatologicznych jest profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywracanie i poprawa zdrowia konkretnych pacjentów, co zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy powoduje zwolnienie od podatku VAT. Poza wskazanym zakresem usług, Wnioskodawca świadczy także usługi stomatologii estetycznej. Wnioskodawca od dnia 1 maja 2011 r. prowadzi ewidencję obrotu świadczonych przez siebie usług za pomocą kasy rejestrującej. Od 1 października 2013 r. przedsiębiorcy zobowiązani są do wystawiania paragonów zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363), które między innymi przewiduje wymóg umieszczania na paragonie nazwy pozwalającej na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy świadcząc usługi w zakresie opieki medycznej na rzecz osób fizycznych w ramach wykonywania zawodu dentysty wystarczy na paragonach fiskalnych umieszczać nazwę "usługa stomatologii estetycznej" dla określenia usług wykonanych dla celów wyłącznie estetycznych, a zatem objętych stawką 23% podatku VAT oraz nazwy "usługa profilaktyki stomatologicznej", "usługa stomatologii zachowawczej", "usługa chirurgii stomatologicznej" lub "usługa protetyczna" dla określenia usług służących wyłącznie profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, a więc podlegających zwolnieniu od podatku VAT.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy szeroki wachlarz usług z dziedziny stomatologii, wśród których są zarówno usługi opodatkowane stawką podstawową, jak i korzystające ze zwolnienia od podatku VAT. Tak więc to Wnioskodawca świadcząc swoje usługi posiada wiedzę na temat ich zakresu i powinien dostosować stosowane nazewnictwo w kasie fiskalnej do ich ilości oraz rodzaju w ten sposób, aby odbiorca na podstawie otrzymanego paragonu fiskalnego był w stanie zidentyfikować/określić nabytą usługę.

Wydawany klientowi (pacjentowi) paragon jest dowodem dokumentującym nabycie usługi i przedstawia sposób skalkulowania ceny, jej strukturę prezentującą kwotę należnego podatku, zastosowanie ulgi albo zwolnienia od podatku. Tym samym paragon pełni również funkcję ochrony praw konsumenckich.

Nazwa usług proponowana przez Wnioskodawcę na paragonie tj. "usługa profilaktyki stomatologicznej", "usługa stomatologii zachowawczej", "usługa chirurgii stomatologicznej", "usługa protetyczna" jak również "usługa stomatologii estetycznej" nie pozwala na jednoznaczną identyfikację wykonanej usługi. Na podstawie ww. nazwy usług wskazywanych na paragonach fiskalnych nie można stwierdzić, jaka konkretnie czynność została wykonana na rzecz pacjenta.

Tak więc proponowane nazwy nie identyfikują sprzedawanej usługi w sposób wystarczająco jednoznaczny i precyzyjny, gwarantujący klientowi otrzymanie dokumentu potwierdzającego jaki rodzaj usługi nabył, gdyż wskazane nazwy dotyczą bardzo szerokiej grupy usług.

W świetle przywołanych przepisów zaproponowane przez Wnioskodawcę nazwy w postaci "usługa profilaktyki stomatologicznej", "usługa stomatologii zachowawczej", "usługa chirurgii stomatologicznej", "usługa protetyczna" czy też "usługa stomatologii estetycznej" wymagają doprecyzowania. Uszczegółowienie ww. nazw na rodzaj (nazwę rodzajową) wykonanej czynności pozwoli na indywidualne określenie sprzedanej przez Wnioskodawcę usługi. Sposób określania na paragonie wykonywanych usług jako "usługa profilaktyki stomatologicznej", "usługa stomatologii zachowawczej", "usługa chirurgii stomatologicznej", "usługa protetyczna", "usługa stomatologii estetycznej" nie zapewnia należytej funkcji kontrolnej i ochronnej wobec konsumenta, jaką spełniać winien paragon fiskalny. Przy czym zauważyć należy, że wykonywane czynności np. leczenie kanałowe obejmuje szereg czynności, których wymienianie nie jest konieczne. Wystarczającym jest określenie wykonanej usługi np. leczenie kanałowe bez wykazywania wszystkich czynności składających się na tą usługę. Natomiast wskazanie na paragonie wyłącznie nazwy, np. "usługa stomatologii zachowawczej" nie pozwala stwierdzić, czy przedmiotem wykonanych czynności było np. leczenie kanałowe, wypełnienie ubytku, czy też inna usługa mieszcząca się w pojęciu usług stomatologii zachowawczej.

Jak już wspomniano przy określaniu nazwy usługi zasadne jest wykorzystywanie nazewnictwa stosowanego przy tworzeniu zasad odpłatności - cennika usług. Wskazanie w takim cenniku wyłącznie ogólnej nazwy, np. "usługa stomatologii zachowawczej" bez wskazania nazw konkretnych czynności wykonywanych przez Stronę doprowadziłoby do sytuacji, w której każda usługa należąca do ww. kategorii byłaby w tej samej cenie.

Zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania usług, nie wykluczają oczywiście stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie. Jak wskazano wyżej, stosowanie jednak rozbudowanego nazewnictwa ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, charakter fakultatywny. Tym samym, nie ma obowiązku umieszczania na wystawianych paragonach fiskalnych szczegółowych opisów czynności wykonywanych w ramach poszczególnych usług.

Tym samym nazwy usług na paragonie fiskalnym w formie zaproponowanej przez Wnioskodawcę nie są wystarczające dla dokładnego spełnienia wymogu postawionego przez powołane przepisy dotyczące paragonów fiskalnych. Nie można też stwierdzić, czy stosowane nazwy definiują świadczone usługi na tyle jednoznacznie, że nie można tej samej nazwy przypisać do różnych świadczeń wykonywanych przez Wnioskodawcę.

Organ podatkowy nie podziela także stanowiska Wnioskodawcy w kwestii tego, że uszczegóławianie na paragonach fiskalnych nazw usług stomatologicznych wykonanych na rzecz konkretnego pacjenta naraża lekarza dentystę na zarzut naruszenia tajemnicy lekarskiej. Zdaniem tut. Organu dane, które powinien zawierać paragon fiskalny nie pozwalają w żaden sposób na identyfikację pacjenta i nie są objęte tajemnicą lekarską. Sam paragon wydawany jest bezpośrednio zlecającemu usługę pacjentowi (bez jego żądania - § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia), a w kasie rejestrującej pozostaje drugi jego egzemplarz zawierający te same dane, które dotyczą wykonywanej usługi. Wobec tego Organ nie może zgodzić się z Wnioskodawcą, że osoba trzecia ma możliwości znalezienia się w posiadaniu paragonu oraz na jego podstawie ustalenia stanu zdrowia pacjenta.

Odnosząc się do kwestii, żądania przez pacjenta umieszczenia na paragonie danych, które go identyfikują numeru PESEL lub NIP, należy zauważyć, że z przepisu § 8 ust. 1 pkt 17 powołanego rozporządzenia wynika, że paragon fiskalny zawiera co najmniej numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy. Zatem w tym miejscu należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że na żądanie nabywcy podatnik może zamieścić na paragonie numer NIP. Jednakże jak zostało wskazane wyżej paragon jest wręczany bezpośrednio pacjentowi zlecającemu usługę a drugi egzemplarz tego paragonu z tymi samymi danymi pozostaje w kasie fiskalnej u Podatnika. Zatem nie ma racji Wnioskodawca, że umieszczenie na paragonie numeru NIP nabywcy (pacjenta) narazi lekarza dentystę na naruszenie tajemnicy lekarskiej.

Ponadto w przepisach cytowanego rozporządzenia nie ma mowy o umieszczeniu na paragonie numeru PESEL.

Należy też mieć na uwadze, że przepisy dotyczące paragonu i tego co powinno się na nim znajdować, zawarte są nie bezpośrednio w ustawie o podatku od towarów i usług, a w obowiązującym rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących.

Oceniając więc stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe, nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, w świetle powyższych stwierdzeń, że w przypadku świadczenia omawianych usług, wystarczającym będzie używanie w kasach rejestrujących ogólnej terminologii, przewidzianej w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały wprost objęte pytaniem (w szczególności nie rozstrzyga zastosowania właściwej stawki dla świadczonych usług) - nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl