IPPP2/443-1211/13-2/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania fakturą otrzymanego oprocentowania od sprzedaży ratalnej, zastosowania właściwej stawki podatkowej oraz momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi finansowej (pyt. nr 1-3) - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2013 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania fakturą otrzymanego oprocentowania od sprzedaży ratalnej, zastosowania właściwej stawki podatkowej oraz momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi finansowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej jako "X." lub "Agencja") działa na podstawie ustawy. Agencja jest państwową jednostką organizacyjną posiadającą osobowość prawną podległą Ministrowi Obrony Narodowej oraz agencją wykonawczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885 z późn. zm.). Agencja wykonuje zadania własne i zadania zlecone z zakresu administracji rządowej, określone w art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej. W trybie określonym w art. 17 ww. ustawy, Wnioskodawca gospodaruje powierzonym mieniem Skarbu Państwa, który przyjęła na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych z dniem 1 stycznia 1996 r.

W związku z przeprowadzonymi przetargami na sprzedaż lokali użytkowych niemieszkalnych, które zakończyły się wynikiem negatywnym, Oddział Regionalny X. w, na podstawie art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zorganizował i przeprowadził rokowania na sprzedaż tych nieruchomości. Zgodnie z art. 70 ust. 2 ww. ustawy, cena nieruchomości sprzedawanej w drodze rokowań może zostać rozłożona na raty, na czas nie dłuższy niż 10 lat. Pierwsza rata podlega zapłacie nie później niż do dnia zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości, a następne raty wraz z oprocentowaniem podlegają zapłacie w terminach ustalonych przez strony w umowie. Rozłożona na raty niespłacona część ceny podlega oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski.

W wyniku przeprowadzonych rokowań, w dniu 9 sierpnia 2013 r. oddział zbył lokale użytkowe, na następujących warunkach: 10% wartości nieruchomości płatne przed podpisaniem aktu notarialnego, pozostała kwota rozłożona na 10 lat (raty roczne), a w dniu 27 sierpnia 2013 r. lokal użytkowy nr ewid. 4U-2 na warunkach: 13 miesięcznych rat, pierwsza płatna przed dniem zawarcia umowy przenoszącej własność, pozostałe płatne do 20. dnia każdego miesiąca.

Transakcje sprzedaży lokali zostały udokumentowane fakturami wystawionymi na kwotę należności głównej, bez uwzględnienia oprocentowania rat. Ponadto, dla nabywcy lokalu użytkowego nr 4U-2, wystawiono fakturę zawierającą kwotę należnego w dniu 20 października oprocentowania, przy zastosowaniu stawki zwolnionej z podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy oprocentowanie od sprzedaży ratalnej lokalu użytkowego powinno być dokumentowane fakturą, wystawianą zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług czy innym dokumentem.

2. W razie pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, jaką stawką powinno zostać opodatkowane świadczenie ww. usług.

3. Jak w powyższym stanie faktycznym określić moment powstania obowiązku podatkowego w stosunku do należnego Agencji oprocentowania.

Stanowisko Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ratalną należy traktować jako czynność odrębną od dostawy nieruchomości (lokalu). W konsekwencji, odsetki naliczone z tytułu odroczenia terminu płatności za okres następujący po dniu dokonania sprzedaży, stanowić będą wynagrodzenie z tytułu odrębnej usługi finansowej świadczonej przez Agencję na rzecz nabywcy. W związku z powyższym, w przedstawionym stanie faktycznym, zastosowanie znajdzie przepis art. 106 ust. 1, zgodnie z którym podatnik podatku od towarów i usług, powinien wystawiać faktury stwierdzające dokonanie sprzedaży i dokumentować nimi kwotę należnych tytułem ratalnej sprzedaży odsetek. Jednocześnie należy pamiętać, że w myśl ust. 4 ww. przepisu, podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, chyba że na ich żądanie.

Kwestię opodatkowania sprzedaży ratalnej, należy rozpatrywać w oparciu o przepisy właściwe dla świadczenia usług finansowych, polegających na udzielaniu kredytów lub pożyczek w systemie pozabankowym. Zgodnie z art. 146a pkt 1 w związku z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podstawowa podatku wynosi 23%, o ile przepisy szczególne nie przewidują dla danej czynności stawki obniżonej lub zwolnienia od podatku. Ustawodawca, w art. 43 ust. 1 pkt 38, zwolnił z podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zagadnienie opodatkowania odsetek od kredytu kupieckiego było przedmiotem orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 1993 r. w sprawie Muys en De Winter's Bouw-en Aannemingshedrijf BV przeciwko Staatssocretaris van Financiën (sygn. C-281/91). W orzeczeniu tym wskazał, że odmiennie należy traktować sytuację odsetek naliczonych za okres do dnia realizacji dostawy (sprzedaży), odmiennie zaś tych, które naliczane są za okres od dnia jej dokonania. W pierwszym przypadku odsetki takie należy kwalifikować jako element ceny sprzedaży, a tym samym stanowią ona element ustalenia podstawy opodatkowania samej dostawy, natomiast w drugim, właściwym jest ich traktowanie jako wynagrodzenia za usługę finansową zwolnioną od VAT.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawczego wydanego na jej podstawie nie przewidują szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku usług finansowych, wobec czego, zdaniem Agencji, powstanie on na zasadach ogólnych wynikających z przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, to jest z chwilą wykonania usługi. Należy przyjąć, że w opisanym stanie faktycznym każdorazowo jest to termin zapłaty oprocentowania wynikający z umowy. Jeżeli jednak wykonanie usługi powinno być potwierdzone fakturą, zastosowanie znajdzie art. 19 ust. 4, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później niż w 7 dniu licząc od ww. dnia wykonania usługi. Natomiast w przypadku, gdy zapłata odsetek zostanie dokonana przed wystawieniem faktury, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą otrzymania odsetek (art. 19 ust. 11 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 (...), w tym również:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o VAT, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi mieć miejsce również odpłatność, tj. gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Kwestią opodatkowania odsetek za rozłożenie na raty przez Wnioskodawcę należnej mu od nabywcy płatności zajmował się Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu C-281/91.

Jak wynika z orzeczenia C-281/91 (Muys'en De Winter's Bouwn-en Annemingsbedrijf BV vs. Staatssecretaris van Financien) w przypadku, gdy termin płatności został odroczony do momentu dokonania dostawy lub wykonania usługi (czyli do momentu powstania obowiązku podatkowego) wówczas odsetki związane z faktem odroczenia powinny składać się na podstawę opodatkowania. Podstawą opodatkowania - ustaloną na moment powstania obowiązku podatkowego - jest wszystko to (a więc także i odsetki) co podatnik ma otrzymać w związku z wykonaniem świadczenia.

Jeśli natomiast odroczenie płatności udzielane jest od momentu następującego po powstaniu obowiązku podatkowego, czynność tę należy potraktować jako usługę finansową. W tej sytuacji odsetki nie wchodzą do podstawy opodatkowania głównego świadczenia lecz są traktowane jako odrębna usługa odroczenia płatności - jako usługa finansowa.

TSUE w wydanym rozstrzygnięciu stwierdził, że artykuł 13 część B litera d numer 1 Szóstej Dyrektywy należy interpretować tak, że dostawca towarów lub usługodawca przyznający klientowi prawo do odroczenia płatności za oprocentowaniem, przyznaje zasadniczo kredyt zwolniony z podatku w myśl tego przepisu. Jeśli dostawca towarów lub usługodawca przyznaje jednakże klientowi do chwili dostawy prawo do odroczenia płatności w zamian za zapłatę odsetek, odsetki te nie stanowią wynagrodzenia za kredyt, są jednakże elementem świadczenia wzajemnego otrzymanego za dostawę towarów albo usługi w myśl art. 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy.

Ponadto Trybunał uznał, że odsetki naliczone po momencie dokonania dostawy lub wykonania usługi nie powiększają podstawy opodatkowania, lecz stanowią wynagrodzenie za usługę finansową.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Zainteresowany zorganizował i przeprowadził rokowania na sprzedaż lokali użytkowych. Cena nieruchomości sprzedawanej w drodze rokowań może zostać rozłożona na raty, na czas nie dłuższy niż 10 lat. Pierwsza rata podlega zapłacie nie później niż do dnia zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości, a następne raty wraz z oprocentowaniem podlegają zapłacie w terminach ustalonych przez strony w umowie. Rozłożona na raty niespłacona część ceny podlega oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski.

W wyniku przeprowadzonych rokowań w sierpniu 2013 r. Wnioskodawca zbył dwa lokale użytkowe na warunkach: 10% wartości nieruchomości płatne przed podpisaniem aktu notarialnego, pozostała kwota rozłożona na 10 lat (raty roczne), oraz jeden lokal użytkowy na warunkach: 13 miesięcznych rat, pierwsza płatna przed dniem zawarcia umowy przenoszącej własność, pozostałe płatne do 20. dnia każdego miesiąca. Transakcje sprzedaży lokali zostały udokumentowane fakturami wystawionymi na kwotę należności głównej, bez uwzględnienia oprocentowania rat. Ponadto, dla nabywcy lokalu użytkowego w październiku 2013 r. wystawiono fakturę zawierającą kwotę należnego oprocentowania.

Należy przyjąć, że w opisanej we wniosku sytuacji spełnione zostały przesłanki dla uznania czynności związanej z rozłożeniem na raty części ceny po wydaniu nieruchomości za świadczenie usługi finansowej. Wnioskodawcę należy uznać za świadczącego usługę, a beneficjentami usługi są nabywcy lokali użytkowych. Odsetki pobierane przez Zainteresowanego są ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez nabywcę nieruchomości w postaci rozłożenia na raty zapłaty należnej kwoty - ceny sprzedaży. Rozłożenie na raty części ceny wraz z naliczeniem odsetek następuje już po zbyciu i wydaniu lokali użytkowych.

W związku z powyższym należy uznać, że mamy do czynienia - w świetle regulacji zawartych w powołanym wyżej art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - z odpłatnym świadczeniem usług finansowych przez Wnioskodawcę, które powinny być udokumentowane fakturami VAT zgodnie ze wskazanym art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie zaś z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o VAT winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z treści stanu faktycznego wynika, że w sierpniu 2013 r. Zainteresowany zbył lokale użytkowe. Część kwoty należnej z tytułu zbycia nieruchomości została rozłożona na raty, a naliczenie odsetek należnych w wykonaniu tej czynności następuje po zbyciu i wydaniu lokali użytkowych nabywcom.

Z uwagi na powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że realizowana za wynagrodzeniem transakcja, w ramach której Wnioskodawca świadczy na rzecz nabywców usługę finansowania zakupu lokali użytkowych poprzez odroczenie w czasie płatności, stanowi usługę zaliczaną do usług w zakresie kredytowania, korzystającą ze zwolnienia od podatku VAT, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Ad. 3

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ten stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (art. 19 ust. 5 ustawy o VAT).

Na mocy art. 19 ust. 11 ustawy o VAT jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Jak wyżej wskazano w przypadku usług wymienionych we wniosku kwotę należną stanowi kwota otrzymanego wynagrodzenia, tj. kwota odsetek. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi finansowej.

Z uwagi na powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy przy świadczeniu usługi polegającej na kredytowaniu nabywców lokali użytkowych, powstaje z momentem wykonania takiej usługi, tzn. w tym przypadku zapłaty oprocentowania lub upływu terminu jego zapłaty. Jeżeli natomiast wykonanie usługi powinno być potwierdzone fakturą obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wykonania usługi.

Zgodnie z ww. ustaleniami świadczenie usługi opisanej we wniosku winno być potwierdzone wystawieniem faktury przez Zainteresowanego na rzecz nabywców. Zatem obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia tej usługi powstanie, zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia otrzymania oprocentowania lub upływu terminu jego zapłaty. Natomiast jeżeli Wnioskodawca otrzyma należne oprocentowanie przed wystawieniem faktury obowiązek podatkowy powstanie, stosownie do art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, z chwilą otrzymania oprocentowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.