IPPP2/443-1205/13-2/KBr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 8 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności świadczonych na podstawie kontraktu menedżerskiego - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności świadczonych na podstawie kontraktu menedżerskiego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest prezesem zarządu Spółki Akcyjnej i Stroną zawartego ze Spółką Kontraktu menedżerskiego. Wnioskodawca zawarł Kontrakt w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, której przedmiotem jest świadczenie usług zarządzania.

Zgodnie z Kontraktem, Wnioskodawca ma wykonywać swoje czynności wynikające z Kontraktu w czasie i w miejscach, które są niezbędne do należytego i sprawnego zarządzania Spółką. Wnioskodawca ma być stale dostępny Spółce w sprawach wymagających jego osobistego zaangażowania.

Na mocy Kontraktu, Spółka zapewnia Wnioskodawcy, w zamian za zryczałtowaną opłatę, możliwość korzystania z należących do Spółki: samochodu służbowego, komputera osobistego oraz telefonu komórkowego. Spółka pokrywa także udokumentowane wydatki Wnioskodawcy związane z prowadzeniem spraw Spółki, w tym koszty eksploatacji wspomnianego samochodu, telefonu komórkowego, wydatki związane z dostępem do internetu, koszty delegacji służbowych, koszty udziału w konferencjach i seminariach a także koszty reprezentacyjne.

Na mocy Kontraktu Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie, na które składają się:

Stałe wynagrodzenie miesięczne przysługuje Wnioskodawcy także w okresie przerwy w świadczeniu usług, która nie może przekraczać 30 dni roboczych (w ciągu dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego).

Kontrakt przewiduje, że Wnioskodawca zawrze na własny koszt umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, deliktowej i kontraktowej powstałej w związku z zarządzaniem Spółką zgodnie z Kontraktem, odpowiedzialność odszkodowawcza Wnioskodawcy względem Spółki wynikająca z Kontraktu została ograniczona do wskazanej w nim kwoty, w granicach odpowiedzialności cywilnej, deliktowej i kontraktowej wynikającej ze wspomnianego ubezpieczenia. Niezależnie od tego Wnioskodawca ponosi w stosunku do Spółki odpowiedzialność na zasadach ogólnych do wysokości trzykrotności stałego miesięcznego wynagrodzenia, przy czym ograniczenie odpowiedzialności nie dotyczy szkód wyrządzonych Spółce z winy umyślnej.

Kontrakt nie przewiduje odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich. W przypadku zgłoszenia przez osobę trzecią w stosunku do Wnioskodawcy roszczeń związanych z wykonywaniem Kontraktu przez Wnioskodawcę, Spółka zapewni Wnioskodawcy zwrot kosztów pomocy prawnej do wysokości ustalonej w Kontrakcie. Zobowiązanie Spółki do zwrotu kosztów pomocy prawnej wygasa z upływem 5 lat od wygaśnięcia lub rozwiązania Kontraktu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie przez Wnioskodawcę będącego prezesem zarządu Spółki, na rzecz tej Spółki usług menedżerskich na podstawie Kontraktu jest samodzielnie wykonywaną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1-3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: uVAT) i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony wyżej stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, że świadczenie przez Wnioskodawcę usług na rzecz Spółki na podstawie Kontraktu nie jest wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na gruncie przepisów uVAT a także dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, działalnością gospodarczą jest działalność, która spełnia warunek samodzielności tego kto ją wykonuje wobec jego zleceniodawcy. Za niespełniające warunku samodzielności należy uznać czynności prawne zawarte między podmiotami, które w swej istocie zbliżone są do umowy o pracę kreujące stosunek podporządkowania, co się tyczy warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności wobec osób trzecich. W tym świetle należy rozpatrywać więc, czy świadczenie usług na podstawie kontraktu menedżerskiego jest czy nie jest działalnością gospodarczą.

W pierwszej kolejności należy rozważyć kwestię istnienia stosunku podporządkowania pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką co do warunków pracy. Wypada zauważyć, że Wnioskodawca - jako prezes zarządu - funkcjonuje w ramach organizacji Spółki. Jest on zintegrowany z jej organizacją.

Oceniając pozycję Wnioskodawcy wobec Spółki nie można bowiem abstrahować od stosunku wewnątrzorganizacyjnego, który stanowił źródło zawarcia kontraktu. Sytuacja członka zarządu - menedżera jest nieco odmienna od sytuacji świadczenia usługi przez usługodawcę na rzecz usługobiorcy w warunkach rynkowych. Wartym zauważenia jest, że na mocy kontraktu Spółka zapewnia Wnioskodawcy do korzystania samochód służbowy, komputer osobisty oraz telefon.

Spółka zobowiązana jest do pokrycia Wnioskodawcy wszelkich udokumentowanych kosztów związanych z wykonywaniem powierzonych zadań. Wnioskodawca finansuje z własnych środków wyłącznie koszt swojego ubezpieczenia. O ile zwrot kosztów związanych z wykonaniem usługi stanowi element umowy o świadczenie usług, np. usług prawniczych, o tyle trudno wyobrazić sobie, aby w celu wykonania tego typu umowy usługodawca korzystał z majątku usługobiorcy. W analizowanej sytuacji Wnioskodawca nie ponosi (poza ubezpieczeniem) żadnych kosztów związanych z wykonywaniem usług zarządzania, albowiem koszty te ponosi Spółka. Trudno jest tym samym mówić o mobilizowaniu przez Wnioskodawcę środków na takich samych zasadach jak przedsiębiorca.

W drugiej kolejności rozważyć można kwestię podporządkowania Wnioskodawcy co do warunków płacy. Na mocy kontraktu, Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie, na które składają się: stałe miesięczne wynagrodzenie oraz ewentualnie premia przyznawana przez radę nadzorczą (dyskrecjonalna decyzja rady). Trudno jest zatem stwierdzić, że wynagrodzenie Wnioskodawcy jest proporcjonalne do wykonanej usługi (tekst jedn.: ma charakter świadczenia wzajemnego jak w warunkach rynkowych i ma charakter przypadkowy). Co więcej o jego podwyższeniu decyduje Spółka, nie zaś Wnioskodawca będący usługodawcą.

W trzeciej kolejności należy rozważyć istnienie stosunku podporządkowania w zakresie odpowiedzialności.

Zgodnie z Kontraktem, Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec Spółki w granicach określonych Kontraktem. Z Kontraktu nie wynika, aby miał on ponosić odpowiedzialność wobec osób trzecich. Dodatkowo zauważyć należy, że w zakresie odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich zasadnicze znaczenie - mają nie postanowienia Kontraktu (bo te wiążą tylko jego strony), lecz przepisy prawa. Kluczowa jest zatem kwestia czy członek zarządu - menedżer jest odpowiedzialny wobec osób trzecich za czynności i działania, które można mu przypisać w ramach wykonywanych usług zarządczych.

Należy zauważyć, że w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jest reprezentowanie Spółki na zewnątrz. Niewątpliwie członek zarządu na mocy przepisów kodeksu spółek handlowych ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec Spółki i za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu Spółki. Odpowiedzialność ta ma charakter odszkodowawczej odpowiedzialności ex contractu, tj. oparta jest na istniejącej między Spółką a członkiem jej organu więzi zobowiązaniowej, której naruszenie skutkuje odpowiedzialnością odszkodowawczą (tak SN w wyroku z dnia 24 września 2008 r., sygn. akt II CSK 118/08, OSNC 2009, Nr 9, poz. 131). Członek zarządu ponosi ją wyłącznie wobec Spółki. Zatem nawet jeśli następstwem wadliwego działania lub zaniechania członka zarządu będzie szkoda wyrządzona przez Spółkę osobie trzeciej, roszczenia te osoba ta skieruje wobec Spółki, a nie wobec członka jej organu. W niczym zasady tej nie zmienia możliwość wystąpienia przez wspólnika wobec członka zarządu na mocy art. 486 k.s.h. z żądaniem naprawienia szkody wyrządzonej Spółce w sytuacji, gdy Spółka nie wytoczy powództwa o naprawienie wyrządzonej jej szkody, trudno bowiem uznać, że wspólnik jest osobą trzecią, a po drugie, wymienione osobyrealizują tzw. actio pro socio - wspólnik działa we własnym imieniu na rzecz poszkodowanej Spółki.

Z powyższego wynika, że Spółka odpowiada za działania i zaniechania swoich ustawowych organów - zarządu jak za swoje własne, zaś odpowiedzialność ta nie obciąża członków organów Spółki, w tym także członków zarządu w ich relacji do osób trzecich. Powyższe wnioski są trafne na gruncie art. 490 k.s.h., z których wynika możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych przez osoby trzecie bezpośrednio od osób, które im szkodę wyrządziły, w tym także od członków zarządu. Podstawę takiej odpowiedzialność stanowią art. 415 k.c. (jeżeli podmiotem, wobec którego roszczenie kierowano jest członek zarządu) czy art. 416 k.c. (jeżeli podmiotem takim jest Spółka). Oznacza to, że podstawą tej odpowiedzialności nie jest stosunek organizacyjny istniejący pomiędzy Spółką a członkiem zarządu - za działania (zaniechania) w tym zakresie Spółka ponosi odpowiedzialność. Podstawą są natomiast naganne zachowania członka zarządu, których skutkiem jest powstanie niezależnego źródła zobowiązania (niejako poza istniejącym stosunkiem prawnym ze Spółką) w postaci czynu zabronionego (por. B. Krzyżagórska-Żurek, Wynagrodzenie członków rad nadzorczych w spółkach kapitałowych a podatek VAT, PP Nr 10, 2005 s. 5 i nast.).

Niezasadnym byłoby też powoływanie się wobec członka zarządu na treść art. 429 k.c., albowiem przepisy kodeksu spółek handlowych mają charakter przepisów szczególnych wobec przepisów ogólnych kodeksu cywilnego.

Reasumując powyższe należy uznać, że Wnioskodawca, będący prezesem zarządu Spółki, nie jest podatnikiem VAT z tytułu usług wykonywanych na podstawie Kontraktu. Działalności wykonywanej na podstawie Kontraktu nie można przypisać spełnienia warunku samodzielności, który stanowi immanentną cechę działalności gospodarczej w rozumieniu VAT. Jako prezes zarządu Wnioskodawca działa w ramach struktury organizacyjnej zarządzanej Spółki, nie ponosi kosztów swej działalności (poza kosztem ubezpieczenia), jego wynagrodzenie nie jest uzależnione od ekonomicznego ryzyka i działa jedynie w imieniu i na rzecz zarządzanej Spółki, która za jego działania ponosi odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę osobom trzecim. Wnioskodawca nie działa więc w warunkach ryzyka, niepewności, np. co do popytu, konkurencji, czy ostatecznego rezultatu własnego przedsiębiorstwa. Nie wykonuje swojej działalności w swoim imieniu i na własny rachunek, lecz w imieniu zarządzanej Spółki.

Zaprezentowane wyżej poglądy znajdują swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym a przede wszystkim w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 sierpnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 1645/11), w którym dokonano niezwykle dogłębnej szczegółowej analizy charakteru działalności wykonywanej w ramach kontraktu menedżerskiego. Już po wydaniu tego wyroku poglądy w nim przedstawione zostały zaakceptowane w kolejnych rozstrzygnięciach sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Łodzi z dnia 22 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 375/13).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku VAT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w drugim akapicie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą". W myśl tego artykułu działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Przepis ten stwierdza, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą.

W akapicie pierwszym, art. 9 ust. 1 określa osobę, która może stać się podatnikiem, jako każdą osobę, która niezależnie prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 wyjaśnia znaczenie terminu "samodzielnie" użytego w art. 9 ust. 1. Na mocy tego przepisu, warunek, o którym mowa w art. 9 ust. 1, przewidujący, że działalność gospodarcza jest prowadzona samodzielnie wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniach sprecyzował, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla a Recandadores de Tributos de las Zonas primera y Segunda, C-235/85 pomiędzy Komisją Europejską a Królestwem Holandii).

W celu określenia granic pojęcia "działalności gospodarczej" i "podatnika" należy odwołać się do art. 9 ust. 2 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 Dyrektywy, oprócz osób, o których mowa w ustępie 1, każda osoba, która w sporadycznych przypadkach, dostarcza nowy środek transportu (...) jest uznawana za podatnika. Przy czym, artykuł 12 ust. 1 stanowi, że "państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto, okazjonalnie, zawiera transakcje związane z działalnością, o której mowa w drugim akapicie artykułu 9 ust. 1, w szczególności (...)".

Dyrektywa VAT zapewnia bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. Fakt, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza to, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziom dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu dyrektywy w sprawie VAT będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

Z powyższych przepisów wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest spełnienie wszystkich elementów wymienionych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Chodzi zatem o taki stosunek prawny między usługodawcą a usługobiorcą, który wskazuje cechy właściwe stosunkowi pracy, tj. podporządkowanie usługodawcy co do warunków realizacji umówionych czynności, określenie wynagrodzenia, a dodatkowo z dokumentów dotyczących zawarcia umowy o wykonanie świadczenia powinna wynikać kwestia odpowiedzialności osoby zlecającej wobec osób trzecich. Zatem, w sytuacji, gdy istnieje stosunek prawny, w ramach którego zleceniodawca ponosi odpowiedzialność za działania zleceniobiorcy, działalność zleceniobiorcy nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy.

Tak rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności określa, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

Istotny zatem, z punktu widzenia uznania realizowanych czynności za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, jest sposób określenia w umowie odpowiedzialności zleceniodawcy wobec osób trzecich.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca jest prezesem zarządu Spółki Akcyjnej i Stroną zawartego ze Spółką Kontraktu menedżerskiego. Wnioskodawca zawarł Kontrakt w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, której przedmiotem jest świadczenie usług zarządzania.

Zgodnie z Kontraktem, Wnioskodawca ma wykonywać swoje czynności wynikające z Kontraktu w czasie i w miejscach, które są niezbędne do należytego i sprawnego zarządzania Spółką. Wnioskodawca ma być stale dostępny Spółce w sprawach wymagających jego osobistego zaangażowania.

Na mocy Kontraktu, Spółka zapewnia Wnioskodawcy, w zamian za zryczałtowaną opłatę, możliwość korzystania z należących do Spółki: samochodu służbowego, komputera osobistego oraz telefonu komórkowego. Spółka pokrywa także udokumentowane wydatki Wnioskodawcy związane z prowadzeniem spraw Spółki, w tym koszty eksploatacji wspomnianego samochodu, telefonu komórkowego, wydatki związane z dostępem do internetu, koszty delegacji służbowych, koszty udziału w konferencjach i seminariach a także koszty reprezentacyjne.

Na mocy Kontraktu Wnioskodawcy przysługuje wynagrodzenie, na które składają się:

Stałe wynagrodzenie miesięczne przysługuje Wnioskodawcy także w okresie przerwy w świadczeniu usług, która nie może przekraczać 30 dni roboczych (w ciągu dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego).

Kontrakt przewiduje, że Wnioskodawca zawrze na własny koszt umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, deliktowej i kontraktowej powstałej w związku z zarządzaniem Spółką zgodnie z Kontraktem, odpowiedzialność odszkodowawcza Wnioskodawcy względem Spółki wynikająca z Kontraktu została ograniczona do wskazanej w nim kwoty, w granicach odpowiedzialności cywilnej, deliktowej i kontraktowej wynikającej ze wspomnianego ubezpieczenia, niezależnie od tego Wnioskodawca ponosi w stosunku do Spółki odpowiedzialność na zasadach ogólnych do wysokości trzykrotności stałego miesięcznego wynagrodzenia, przy czym ograniczenie odpowiedzialności nie dotyczy szkód wyrządzonych Spółce z winy umyślnej.

Kontrakt nie przewiduje odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich. W przypadku zgłoszenia przez osobę trzecią w stosunku do Wnioskodawcy roszczeń związanych z wykonywaniem kontraktu przez Wnioskodawcę, Spółka zapewni Wnioskodawcy zwrot kosztów pomocy prawnej do wysokości ustalonej w kontrakcie. Zobowiązanie Spółki do zwrotu kosztów pomocy prawnej wygasa z upływem 5 lat od wygaśnięcia lub rozwiązania kontraktu.

W świetle powyższych okoliczności należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako prezesa zarządu Spółki na podstawie postanowień Kontraktu, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższy wniosek wynika z faktu że - jak wskazano we wniosku - odpowiedzialność wobec osób trzecich za szkody im wyrządzone przy wykonywaniu Kontraktu przez Wnioskodawcę ponosi Spółka, zatem zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy. Jak wskazano powyżej, w sytuacji, gdy istnieje stosunek prawny, w ramach którego zleceniodawca ponosi odpowiedzialność za działania zleceniobiorcy, wówczas wykonywane przez zleceniobiorcę czynności nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W niniejszej sprawie działanie Wnioskodawcy będącego prezesem zarządu - menedżerem w Spółce, nie mieści się w definicji działalności gospodarczej określonej w ustawie o podatku od towarów i usług. Działaniom Zainteresowanego nie można przypisać spełnienia warunku samodzielności, który stanowi cechę działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę podlegają wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca, wykonując obowiązki prezesa zarządu Spółki na postawie postanowień Kontraktu opisanych w stanie faktycznym złożonego wniosku, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług. Zatem, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności objęte kontraktem menedżerskim nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.