IPPP2/443-1178/13-2/JW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 24 stycznia 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-1178/13-2/JW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2013 r. (data wpływu 30 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia własnych wierzytelności pożyczkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2013 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia własnych wierzytelności pożyczkowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: "Wnioskodawca", "Spółka"). Działalność gospodarcza Wnioskodawcy opiera się na udzielaniu pożyczek poza systemem bankowym. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy finansowej działającej na rynkach europejskich. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca ponosi duże ryzyko niespłacalności pożyczek przez klientów. Pewna część klientów nie spłaca pożyczek zaciągniętych u Wnioskodawcy. Pomimo podejmowanych działań windykacyjnych, czasami okazuje się, że odzyskanie wymagalnych należności pożyczkowych jest niemożliwe, w związku z czym Spółka traci w konsekwencji udostępnione pożyczkobiorcom środki pieniężne.

Aby zabezpieczyć się przed wyżej opisanym ryzykiem, Spółka zamierza zawrzeć z innym podmiotem (dalej: "Partner") umowę lub kilka umów instrumentu finansowego. Spółka planuje, że tym instrumentem finansowym będzie swap ryzyka kredytowego (ang. C, dalej: "CDS"). Skutkiem zawarcia umowy swapu ryzyka kredytowego CDS jest przejęcie przez Partnera CDS części ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę w zamian za ustalone wynagrodzenie (dalej: "Premia CDS").

Zgodnie z brzmieniem warunków wystawienia CDS (dalej: "Warunki CDS") stanowiących część umowy CDS, Partner CDS w zależności od ustaleń stron w umowie CDS, będzie zobowiązany:

1)

do wykupu za wynagrodzeniem w ramach transakcji CDS w określonym terminie okresu obowiązywania umowy CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy spełniających określone warunki opisane w Warunkach CDS lub też

2)

do spłaty w całości lub części, w ramach transakcji CDS w określonym terminie okresu obowiązywania umowy CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy spełniających określone warunki opisane w Warunkach CDS.

Ad. 1) Transakcja sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie przeprowadzona w trybie art. 509 Kodeksu Cywilnego (przelew wierzytelności). Na mocy umowy sprzedaży Spółka (cedent) przeniesienie na Partnera CDS (cesjonariusza) wierzytelności własne za wynagrodzeniem.

Ad. 2) W wyniku spłaty w całości lub części, w ramach transakcji CDS wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy, Partner na mocy art. 518 Kodeksu Cywilnego wstąpi w prawa zaspokojonego wierzyciela.

Zawierana transakcja CDS nie ma dla Wnioskodawcy celu spekulacyjnego, a wyłącznie charakter zabezpieczający działalność podstawową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku realizacji zobowiązania w ramach umowy CDS zbycia w ramach cesji przez Wnioskodawcę na rzecz Partnera własnych wierzytelności pożyczkowych Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie przez Spółkę wierzytelności własnych w wyniku realizacji warunków z umowy CDS nie będzie wiązało się z obowiązkiem zapłaty podatku VAT należnego.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Zbycie wierzytelności własnych nie podlega VAT

Transakcja zbycia wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako transakcja nie stanowiąca ani odpłatnej dostawy towarów ani świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: "ustawa VAT").

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: "podatek VAT"), podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Natomiast, stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przeniesienie na drodze umowy sprzedaży praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych nie stanowi wobec powyższej definicji dostawy towarów. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy VAT, określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru.

Należy jednak rozpatrzyć, czy przeniesienie praw do wierzytelności może zostać sklasyfikowane jako świadczenie usług na gruncie przepisów ustawy VAT. Należy stwierdzić, iż czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (zawartej umowy pożyczki).

Instytucja przelewu (cesji) wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 Kodeksu Cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 Kodeksu Cywilnego, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Należy zauważyć, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Przeniesienie wierzytelności jest więc skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności i nie stanowi świadczenia usług w myśl ustawy VAT.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Komisję Europejską, znajdującym również poparcie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, z perspektywy zbywcy, zbycie wierzytelności własnych nie powinno być traktowane jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, lecz pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Komisja Europejska uznała, iż sprzedaż własnych wierzytelności, jako wykonywanie prawa własności, nie podlega opodatkowaniu VAT (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno-Finansowych z dnia 1 stycznia 2005 r., Nr 1).

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym, przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2011 r., sygn. I FSK 537/11, w którym sąd uznał, iż:

* "Zbycie wierzytelności nie stanowi zatem świadczenia usługi, gdyż jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu - dostawy towaru lub świadczenia usługi."

Również organy podatkowe potwierdzają brak opodatkowaniu podatkiem VAT przy zbyciu wierzytelności własnych. W interpretacji z dnia 3 stycznia 2012 r., sygn. IPPP1/443-1479/11-2/ISz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził:

* "W oparciu o opis sprawy oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynności polegającej na wniesieniu przez Wnioskodawcę aportem wierzytelności własnej, nie można uznać za dostawę towaru. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu."

Podobne stanowisko prezentuje m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 maja 2012 r., sygn. ILPP2/443-191/12-3/SJ.

Jednocześnie dla nabywcy przedmiotowych wierzytelności Partnera CDS transakcja ta będzie stanowiła element usługi zwolnionej z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT jako usługa, której przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2005 r. Nr 183, poz. 1538 z późn. zm., dalej: "ustawa OIF").

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. g ustawy OIF instrumentami finansowymi są papiery wartościowe, a także niebędące papierami wartościowymi instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Takim instrumentem pochodnym jest więc swap ryzyka kredytowego CDS.

Wobec powyższego zbycie pożyczkowych wierzytelności własnych przez Wnioskodawcę w wyniku realizacji umowy instrumentu pochodnego CDS, jako czynność wykonywania prawa własności, znajduje się poza zakresem przepisów ustawy VAT w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zbycie wierzytelności własnych w ramach realizacji umowy CDS jest elementem usługi instrumentu finansowego zwolnionej z VAT.

Jeżeli tutejszy organ interpretacyjny uzna, iż transakcja zbycia wierzytelności własnych w ramach umowy CDS podlega opodatkowaniu VAT to zdaniem Wnioskodawcy zbycie wierzytelności w ramach CDS należy uznać za transakcję zwolnioną z opodatkowania VAT jako element usługi finansowej. Niemniej jednak w takim przypadku Wnioskodawca również nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego.

Jak już wspomniano w niniejszym wniosku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT zwolnieniu podlegają usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (dalej: "ustawa OIF"), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. g ustawy OIF instrumentami finansowymi są papiery wartościowe, a także niebędące papierami wartościowymi instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż sprzedaż pakietu wierzytelności nie jest samoistną transakcją polegającą na nabywaniu przez Partnera CDS wierzytelności w celu ich późniejszej windykacji. Partner CDS dokonuje nabycia wierzytelności Spółki w ramach operacji, której przedmiotem jest instrument finansowy - CDS. Istotą funkcjonowania instrumentu pochodnego CDS jest nabycie przez Partnera CDS wierzytelności Spółki w przypadku wystąpienia uzgodnionego w Warunkach CDS zdarzenia (przykładowo nie spłacanie kapitału udzielonej pożyczki dłużej aniżeli okres wskazany w Warunkach CDS). W zamian za gotowość do nabycia przez Partnera CDS przedmiotowych wierzytelności Wnioskodawcy zobowiązany jest uiszczać Partnerowi (cyklicznie bądź jednorazowo) wynagrodzenie.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowa cesja wierzytelności jest integralnie związana z umową instrumentu pochodnego zawartą między Wnioskodawcą a Partnerem CDS. Czynności wykonywane przez Partnera CDS w ramach umowy CDS nie sprowadzają się wyłącznie do nabycia wierzytelności w celu ich późniejszej windykacji bądź sprzedaży. Nieodłącznym elementem omawianej transakcji jest przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na Partnera CDS w zamian za uzgodnione wynagrodzenie i pod pewnymi warunkami, co stanowi istotę i uzasadnioną przyczynę wejścia w umowę instrumentu pochodnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, zbycie wierzytelności przez Wnioskodawcę jako integralną część usługi, której przedmiotem jest instrument finansowy, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Poniższe orzeczenia odnoszą się do klasyfikacji sprzedaży wierzytelności do usług finansowych w ramach tzw. usługi sekurytyzacji podlegającej zwolnieniu z VAT, jednakże konkluzje przedmiotowych wyroków znajdują zastosowanie w analizowanej przez Spółkę sytuacji. I tak, przykładowo w wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2012 r. o sygn. III SA/Wa 3030/11, sąd uznał, iż usługa sekurytyzacji wierzytelności kredytowych banku świadczona przez spółkę celową na rzecz banku stanowi usługę finansową, która zwolniona jest od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT. Usługa sekurytyzacyjna jako kompleksowa usługa finansowa obejmuje również cesję wierzytelności, która jako element usługi sekurytyzacji nie powinna być rozpatrywana na gruncie VAT odrębnie od usługi sekurytyzacji i traktowana jako faktoring. Cesję wierzytelności jako element usługi sekurytyzacji traktować należy jako element usługi finansowej zwolnionej od VAT. Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lipca 2012 r. o sygn. I FSK 545/12. Zgodnie z tezą przedmiotowego wyroku, usługi świadczone przez bank, dotyczące obsługi zbytych w ramach transakcji sekurytyzacyjnej wierzytelności, stanowią usługi podlegające zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT (przepis uchylono, odnosił się on m.in. do zwolnienia usług sekurytyzacji). Na powyższą kwalifikację nie ma wpływu fakt, że usługi świadczone przez bank mają zmierzać także do efektywnego odzyskania określonych wierzytelności w imieniu usługodawcy. W takiej sytuacji występuje bowiem czynność złożona, która powinna być opodatkowana stawką właściwą dla świadczenia podstawowego. Odrębne traktowanie jednego elementu tej usługi byłoby sztucznym zabiegiem.

Reasumując, bez względu na to czy zbycie wierzytelności w ramach wykonania instrumentu finansowego CDS będzie potraktowane jako transakcja niepodlegająca podatkowi VAT lub jako transakcja zwolniona z podatku VAT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego w związku ze sprzedażą własnych wierzytelności na rzecz Partnera umowy CDS.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uprzejmie wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki - art. 509 § 2 cytowanej ustawy.

W oparciu o art. 510 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić ewentualnie jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Cesja taka, z punktu widzenia pierwotnego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Zgodnie z art. 518 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny, osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty:

1.

jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi;

2.

jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia;

3.

jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie;

4.

jeżeli to przewidują przepisy szczególne.

Stosownie do § 2 ww. artykułu, w wypadkach powyższych wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne.

Na podstawie o § 3 powołanego artykułu, jeżeli wierzyciel został spłacony przez osobę trzecią tylko w części, przysługuje mu co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed wierzytelnością, która przeszła na osobę trzecią wskutek zapłaty częściowej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polega na udzielaniu pożyczek poza systemem bankowym. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca ponosi duże ryzyko niespłacalności pożyczek przez klientów. Pewna część klientów nie spłaca pożyczek, zaciągniętych u Wnioskodawcy. Pomimo podejmowanych działań windykacyjnych, czasami okazuje się, że odzyskanie wymagalnych należności pożyczkowych jest niemożliwe, w związku z czym Spółka traci w konsekwencji udostępnione pożyczkobiorcom środki pieniężne.

Aby zabezpieczyć się przed wyżej opisanym ryzykiem, Spółka zamierza zawrzeć z innym podmiotem (dalej: "Partner") umowę lub kilka umów instrumentu finansowego. Spółka planuje, że tym instrumentem finansowym będzie swap ryzyka kredytowego (dalej: "CDS"). Skutkiem zawarcia umowy swapu ryzyka kredytowego CDS jest przejęcie przez Partnera CDS części ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę w zamian za ustalone wynagrodzenie. Zgodnie z brzmieniem warunków wystawienia CDS (dalej: "Warunki CDS") stanowiących część umowy CDS, Partner CDS w zależności od ustaleń stron w umowie CDS, będzie zobowiązany do wykupu za wynagrodzeniem w ramach transakcji CDS w określonym terminie okresu obowiązywania umowy CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy spełniających określone warunki opisane w Warunkach. Transakcja sprzedaży wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie przeprowadzona w trybie art. 509 Kodeksu Cywilnego (przelew wierzytelności). Na mocy umowy sprzedaży Spółka (cedent) przeniesie na Partnera CDS (cesjonariusza) wierzytelności własne za wynagrodzeniem. Ponadto Partner będzie również zobowiązany do spłaty w całości lub części, w ramach transakcji CDS w określonym terminie okresu obowiązywania umowy CDS, wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy spełniających określone warunki opisane w Warunkach CDS. W wyniku spłaty w całości lub części, w ramach transakcji CDS wierzytelności pożyczkowych przysługujących Wnioskodawcy, Partner na mocy art. 518 Kodeksu Cywilnego wstąpi w prawa zaspokojonego wierzyciela. Zawierana transakcja CDS nie ma dla Wnioskodawcy celu spekulacyjnego, a wyłącznie charakter zabezpieczający działalność podstawową.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, czynność zbycia wierzytelności własnych Wnioskodawcy na rzecz Partnera wynikających z umowy CDS nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji powyższego, w wyniku opisanych transakcji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku należnego.

Tutejszy Organ ponadto informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem (w szczególności nie rozstrzyga kwestii opodatkowania nabycia wierzytelności w ramach umowy CDS od Wnioskodawcy przez Partnera) - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl