IPPP2/443-1122/13-2/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania i opodatkowania zwrotu wydatków za podróże służbowe pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 października 2013 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania i opodatkowania zwrotu wydatków za podróże służbowe pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest częścią Grupy J. S., która prowadzi działalność w zakresie zarządzania globalnym łańcuchem dostaw, oferując szeroką gamę zintegrowanych rozwiązań, które wspierają przedsiębiorców na całym świecie w podejmowaniu optymalnych decyzji.

Spółka na podstawie umowy zawartej z jedną ze spółek z Grupy J., J. S. Inc. (dalej: J. US) świadczy usługi na rzecz klientów zgodnie z warunkami określonymi w zawartej umowie. Spółka w szczególności świadczy usługi polegające na prowadzeniu działań marketingowych i sprzedażowych oprogramowania Grupy J., udzielaniu informacji na temat cen oprogramowania, instalacji i wdrażaniu oprogramowania u klientów, przeprowadzaniu szkoleń z zakresu obsługi oprogramowania oraz świadczeniu usług administracyjnych i zarządzania oraz innych usług wskazanych w umowie.

Usługi świadczone przez Spółkę realizowane są głównie w modelu on-site, poprzez wysyłanie pracowników Spółki do klientów wskazanych przez J. US w celu świadczenia usług objętych zakresem umowy. Wynagrodzenie, jakie Spółka otrzymuje od J. US za świadczone usługi obliczane jest metodą "koszt plus", poprzez zsumowanie wydatków poniesionych przez Spółkę i doliczenie do nich marży. Przy czym, zgodnie z umową, dodatkowe koszty jakie Spółka poniesie w związku ze świadczeniem usług, takie jak koszty podróży pracowników Spółki, koszty ich zakwaterowania, wyżywienia, diety, świadczenia medyczne, a więc wydatki związane z wyjazdami służbowymi pracowników nie są traktowane tak jak pozostałe wydatki, które są włączane do podstawy wynagrodzenia Spółki i od których naliczana jest marża, ale jako dodatkowe wydatki, które są ponoszone w związku ze świadczeniem usług i są zwracane Spółce przez J. US w poniesionej kwocie zgodnie z zawartą umową. Na zlecenie J. US, koszty te mogą być rozliczane i zwracane Spółce przez inną spółkę z Grupy J. Spółka pragnie zaznaczyć, że przedstawione wyliczenie ponoszonych wydatków związanych z podróżami służbowymi pracowników nie jest katalogiem zamkniętym i ma charakter jedynie przykładowy.

Jednocześnie, Spółka pragnie zaznaczyć, że w zamian za dokonany zwrot wydatków w stosunku do kosztów opisanych powyżej, Spółka nie jest zobowiązana do wykonania jakichkolwiek czynności lub świadczeń, nie jest to bowiem płatność za usługi świadczone przez Spółkę lub płatność za usługi, które Spółka odsprzedaje (refakturuje) na rzecz usługobiorcy, ponieważ Spółka nie świadczy tych usług. Jest to zwrot wydatków za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy przez inne podmioty, które przejściowo znajdują się w ewidencji Spółki, bowiem są przez nią nabywane na rzecz tego usługobiorcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zwrot wydatków za podróże służbowe pracowników należy rozumieć jako zwrot udokumentowanych wydatków w rozumieniu art. 29a ust. 7 ustawy o VAT (w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r.), a tym samym nie będzie wliczany do podstawy opodatkowania VAT i będzie mógł być dokumentowany innym dokumentem niż faktura VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, zwrot wydatków za podróże służbowe pracowników poniesionych w wykonaniu świadczonych usług będzie stanowił zwrot wydatków w rozumieniu art. 29a ust. 7 ustawy o VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r. i tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT i będzie mógł być dokumentowany innym dokumentem niż faktura VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Podstawą opodatkowania w podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r. jest co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej. W przypadku świadczenia usług, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika (art. 29a ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r.). Przy czym, zgodnie z art. 29a. ust. 7 ustawy o VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawa opodatkowania nie obejmuje m.in. kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z powyższego przepisu wynika wprost, że kwoty, które stanowią zwrot wydatków, po spełnieniu określonych wymagań, nie są wliczane do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, i tym samym nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana kwota mogła zostać zaliczona jako zwrot wydatku musi spełniać następujące przesłanki:

* zostać otrzymana od nabywcy lub usługobiorcy,

* zostać odpowiednio udokumentowana,

* zostać poniesiona w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, oraz

* zostać ujęta przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Kwoty spełniające powyższe warunki są traktowane jako zwrot wydatków. Kwoty te nie stanowią dla podatnika zapłaty za wykonaną usługę, bowiem podatnik nie bierze udziału w świadczeniu tych usług. Podatnik nie występuje bowiem ani jako usługodawca, ani jako pośrednik, który odsprzedaje usługi świadczone przez inne podmioty, nie mamy więc do czynienia z refakturowaniem. Podatnik ponosząc określone wydatki, ponosi je w imieniu i na rzecz innych osób i są one mu zwracane w poniesionej kwocie. Mając na uwadze, że zwrot wydatków nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, może być dokumentowany innym dokumentem niż faktura VAT.

W ocenie Spółki, wydatki, które są ponoszone przez Spółkę w związku z wyjazdami służbowymi pracowników i następnie jej zwracane, będą stanowiły zwrot wydatków w rozumieniu powołanych powyżej przepisów.

Przede wszystkim, kwota tych wydatków jest zwracana Spółce przez odbiorcę usług, lub na jego zlecenie, na podstawie zawartej umowy. Spółka nie bierze udziału w świadczeniu tych usług, zarówno jako usługodawca, jak i pośrednik odsprzedający usługi świadczone przez inne podmioty, nie mamy więc do czynienia z ich refakturowaniem. To właśnie na rzecz odbiorcy usług są nabywane opisane powyżej usługi związane z wyjazdami służbowymi pracowników Spółki w celu świadczenia usług, do których zobowiązana jest Spółka na podstawie umowy z J. US, i dlatego ciężar zwrotu wydatków z tego tytułu spoczywa na odbiorcy usług.

W konsekwencji, Spółka "przerzuca" koszt poniesionych wydatków. W celu dokonania rozliczeń tych kosztów, Spółka dokumentuje kwotę tych wydatków za pomocą innego dokumentu niż faktura VAT i ujmuje w prowadzonej przez Spółkę ewidencji. Zwrot wydatków następuje w kwocie ich poniesienia.

Mając powyższe na uwadze, nie ulega wątpliwości, że wydatki, które są ponoszone przez Spółkę, a następnie jej zwracane przez usługobiorcę wypełniają dyspozycję z art. 29a ust. 7 ustawy VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r. i powinny stanowić zwrot wydatków, który jest klasyfikowany jako wyłączony z podstawy opodatkowania podatkiem VAT i tym samym nie powinien podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Jednocześnie, z uwagi na fakt, że jest to zwrot wydatków, który nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, może być dokumentowany innym dokumentem niż faktura VAT.

Konsekwencją uznania, że dany wydatek jest zwrotem wydatku w rozumieniu powołanego powyżej przepisu jest brak możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z nabytymi usługami. Przyjmuje się bowiem, że uprawnienie do takiego odliczenia przysługuje nabywcy usług, w imieniu którego poniesiono wydatki, w rezultacie Spółka nie będzie mogła odliczyć podatku naliczonego od nabytych usług.

Wprowadzany przepis art. 29a ust. 7 ustawy VAT w brzmieniu, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2011 r. stanowi implementację art. 79 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z dnia 11 grudnia 2006 r.), który określa wprost, że kwoty, które są podatnikowi zwracane przez usługobiorcę lub nabywcę (jak ma to miejsce w opisanej sytuacji Spółki) są wyłączone z podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak podkreślano w literaturze "Wydatki poczynione w imieniu i na rachunek nabywcy, których kwotę następnie dostawca "przerzuca" na nabywcę stanowią neutralny dla celów VAT zwrot wydatków w rozumieniu obowiązującego art. 79 lit. c Dyrektywa 2006/112." (P. Selera, glosa do wyroku TS z dnia 1 czerwca 2006 r., C-98/05. Teza nr 3). Ustawodawca wprowadzając powyższe rozwiązanie w ustawie o VAT, które będzie obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r., wyraźnie podkreślił, że celem tej regulacji jest wprowadzenie dla podatników możliwości wyłączania z podstawy opodatkowania wydatków otrzymanych od nabywcy poniesionych w jego imieniu i na jego rzecz, ujmowanych przejściowo w prowadzonej ewidencji. W konsekwencji, wprowadzane rozwiązanie umożliwi podatnikom takim jak Spółka (w opisanym stanie faktycznym), dokonywanie zwrotu wydatków poza VAT-em.

W świetle przedstawionego powyżej stanowiska, Spółka wnioskuje o udzielenie odpowiedzi na pytanie przedstawione w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 cyt. ustawy przez pojęcie sprzedaży należy rozumieć zarówno odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W tym miejscu wskazać należy, iż z dniem 1 stycznia 2014 r. wchodzą w życie przepisy dotyczące m.in. podstawy opodatkowania wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35). Art. 1 pkt 23 ww. ustawy zmieniającej, z dniem 1 stycznia 2014 r. uchyla art. 29 ustawy o VAT i art. 1 pkt 24 wprowadza do obecnie obowiązującej ustawy o VAT art. 29a.

I tak, stosownie do obowiązującego od dnia 1 stycznia art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

W świetle powyższego należy stwierdzić, że przepisy ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalania ceny, czyli możliwa jest sprzedaż po cenie niższej, gdyż podatnik ma możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania kwot stanowiących zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Zatem podatnik w danej chwili może sprzedać ten towar bądź usługę za cenę znacznie niższą.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podstawowym warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy.

Jeśli podatnik działa we własnym imieniu, lecz na rachunek klienta, to ww. przepis nie znajdzie zastosowania. W takiej sytuacji wystąpi dostawa towaru lub świadczenie usług, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, wówczas przyjmuje się, że podatnik ten sam nabył i wyświadczył te usługi.

Należy wskazać również, że aby otrzymana przez podatnika kwota stanowiła zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek klienta, nie może stanowić należności lub kosztów dodatkowych, które w myśl art. 29a ust. 1 i 6 ustawy należy uwzględnić w podstawie opodatkowania. Zatem nie wystąpi zwrot wydatków poniesionych przez podatnika w imieniu i na rzecz klienta, jeśli wydatki te stanowią świadczenia pomocnicze związane bezpośrednio z dokonywaną przez niego na rzecz danego klienta dostawą towarów lub świadczeniem usług; czyli wydatki te były poniesione przez podatnika we własnym imieniu. W takiej sytuacji kwota zwracanych wydatków stanowi w istocie element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu zawartej transakcji. Należy zatem podkreślić, że z regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 wypływa zasadniczy warunek - występowania w imieniu klienta, na rzecz którego bezpośrednio wystawiana jest faktura, o ile poniesiony wydatek powinien być w ten sposób dokumentowany.

Kolejnymi warunkami, które powinien spełnić podatnik aby skorzystać z instytucji zwrotu poniesionych wydatków jest ujęcie ich przejściowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT, jak również posiadanie dowodów dokumentujących ich poniesienie.

Takim dowodem może być faktura, o ile w danym przypadku winna być wystawiona na faktycznego nabywcę lub usługobiorcę, a także dowód potwierdzający fakt uregulowania przez podatnika należności dotyczący tych wydatków.

W konsekwencji spełnienie przez podatnika ww. warunków będzie skutkować możliwością bezpośredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatków, a tym samym podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatków w transakcji dotyczącej dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz tego kontrahenta.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Spółką należącą do Grupy prowadzącej działalność w zakresie zarządzania globalnym łańcuchem dostaw i świadczeniem usług.

Spółka na podstawie umowy zawartej z jedną ze spółek z Grupy świadczy usługi na rzecz klientów zgodnie z warunkami określonymi w zawartej umowie. Spółka świadczy usługi polegające na prowadzeniu działań marketingowych i sprzedażowych oprogramowania Grupy, instalacji i wdrażaniu oprogramowania u klientów, przeprowadzaniu szkoleń z zakresu obsługi oprogramowania oraz świadczeniu usług administracyjnych i zarządzania oraz innych usług wskazanych w umowie.

Usługi świadczone przez Spółkę realizowane są głównie poprzez wysyłanie pracowników Spółki do klientów wskazanych przez Spółkę z Grupy w celu świadczenia usług wymienionych w umowie. Wynagrodzenie, jakie Spółka otrzymuje od kontrahenta za świadczone usługi obliczane jest poprzez zsumowanie wydatków poniesionych przez Spółkę i doliczenie do nich marży. Zgodnie z umową, dodatkowe koszty jakie Spółka poniesie w związku ze świadczeniem usług, takie jak koszty podróży pracowników Spółki, koszty ich zakwaterowania, wyżywienia, diety, świadczenia medyczne, a więc wydatki związane z wyjazdami służbowymi pracowników nie są traktowane tak jak pozostałe wydatki, które są włączane do podstawy wynagrodzenia Spółki i od których naliczana jest marża, ale jako dodatkowe wydatki, które są ponoszone w związku ze świadczeniem usług i są zwracane Stronie przez Spółkę z Grupy w poniesionej kwocie zgodnie z zawartą umową. Koszty te mogą być rozliczane i zwracane Spółce przez inną spółkę z Grupy. Strona zaznacza, że przedstawione wyliczenie ponoszonych wydatków związanych z podróżami służbowymi pracowników ma charakter jedynie przykładowy.

Wnioskodawca zaznacza, że w zamian za dokonany zwrot wydatków w stosunku do ww. kosztów, Strona nie jest zobowiązana do wykonania jakichkolwiek czynności lub świadczeń, nie jest to bowiem płatność za usługi świadczone przez Spółkę lub płatność za usługi, które Spółka odsprzedaje (refakturuje) na rzecz usługobiorcy, ponieważ Spółka nie świadczy tych usług. Jest to zwrot wydatków za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy przez inne podmioty, które przejściowo znajdują się w ewidencji Spółki, bowiem są przez nią nabywane na rzecz tego usługobiorcy.

Przedmiotem wątpliwości Spółki jest, czy w związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. regulacji art. 29a ust. 7 ustawy ponoszone wydatki na podróże służbowe pracowników odbywane w związku ze świadczeniem usług zleconych przez Spółkę z Grupy, mogą być rozliczane jako zwrot wydatków, który nie będzie wliczany do podstawy opodatkowania świadczonych przez Stronę usług.

Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej przepisy oraz opis sprawy, należy wskazać, że w zaistniałej sytuacji Spółka nie będzie mogła skorzystać z instytucji zwrotu wydatków uregulowanej w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy. Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy Spółka otrzymuje od innej Spółki z Grupy zlecenie wykonania usług u wskazanego klienta. Zlecone usługi Spółka wykonuje bezpośrednio w siedzibie/firmie klienta poprzez wysłanie swoich pracowników. Z powyższym wiążą się wydatki, jakie Spółka ponosi, a mianowicie koszty podróży, noclegów, wyżywienia, diety, świadczenia medyczne. Koszty te dotyczą własnych pracowników Strony wykonujących zlecone przez Spółkę z Grupy czynności. Tym samym więc nie można uznać ponoszonych przez Stronę kosztów dotyczących Jej pracowników, za pomocą których Strona świadczy usługi, za koszty ponoszone w imieniu i na rzecz Spółki z Grupy - czyli kontrahenta. Zatem ww. koszty będą stanowiły wydatki ponoszone przez Stronę we własnym imieniu i na własną rzecz, a tym samym będą stanowiły element kalkulacyjny wykonywanej usługi. Nie można kosztów związanych z zatrudnionymi pracownikami uważać za koszty ponoszone w imieniu i na rzecz podmiotu trzeciego tylko dlatego, że przy udziale tych pracowników Strona wykonuje usługi na rzecz tego podmiotu. Bez znaczenia dla zakwalifikowania ponoszonych wydatków jako kosztów składowych wykonywanej usługi są również zapisy umowy zawartej między Wnioskodawczynią a Spółką z Grupy.

W konsekwencji Strona będzie zobowiązana uwzględnić w podstawie opodatkowania świadczonych usług koszty ponoszone przy wykonywaniu zleconych usług a dotyczące pracowników Strony realizujących te usługi. Zatem w przedstawionej przez Stronę sytuacji nie będzie miał miejsca zwrot wydatków za podróże służbowe Jej własnych pracowników i nie znajdą zastosowania regulacje zawarte w przepisie art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy. Tym samym stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie tut. Organ uznał za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.