IPPP2/443-1102/14-4/RR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony #61485; przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2014 (data wpływu 7 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 stycznia 2015 r. w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 15 stycznia 2015 r. nr IPPP2/443-1102/14-2/RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbycia nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa za czynność niepodlegającą opodatkowaniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 listopada 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbycia nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa za czynność niepodlegającą opodatkowaniu. Złożony wniosek została uzupełniony pismem z dnia 24 stycznia 2015 r. w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 15 stycznia 2015 r. nr IPPP2/443-1102/14-2/RR (data doręczenia 19 stycznia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie aktów notarialnych sporządzonych w dniu 9 grudnia 1999 r. Wnioskodawca nabył wraz z małżonką do majątku wspólnego nieruchomości o łącznej powierzchni 1,3869 ha. Następnie w wyniku podziału majątku dorobkowego Zainteresowany stał się jedynym właścicielem nieruchomości.

Zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów nieruchomość składa się z pięciu działek ewidencyjnych określonych jako grunt rolny. Działki ewidencyjne objęte są jedną Księgą Wieczystą prowadzoną w VI Wydziale Sądu Rejonowego w O. Nieruchomości nie są zabudowane i nie został dla nich opracowany miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy w dniu 29 marca 2001 r., dwie nieruchomości położone są w strefie I-podmiejskiej, tereny rolnicze i trzy nieruchomości położone są w strefie I-podmiejskiej, droga krajowa.

Na mocy decyzji Wojewody z dnia 3 czerwca 2013 r. część ww. nieruchomości została przejęta z mocy prawa przez Skarb Państwa. Decyzją Wojewody z dnia 30 września 2014 r. ustalono odszkodowanie za przejecie ww. nieruchomości i zobowiązano Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty odszkodowania.

Wnioskodawca nadmienia, iż w latach wcześniejszych dokonywał zbycia nieruchomości gruntowych.

W piśmie z dnia 24 stycznia 2015 r. Strona wskazała, że:

a. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

b. Wnioskodawca nabył nieruchomość z zamiarem realizowania w przyszłości inwestycji,

c. Dla nieruchomości będących przedmiotem zapytania, wydane zostały dwie decyzje:

* decyzja Wójta Gminy o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 12 września 2002 r. na budowę stacji paliw. Decyzja ważna była do dnia 31 grudnia 2005 r.,

* decyzja Wójta Gminy z dnia 21 kwietnia 2008 r. o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę budynków: biurowego, warsztatowego, sortowni odpadów komunalnych itp.

Decyzja ta została uchylona decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 1 grudnia 2008 r. i przekazana do ponownego rozpatrzenia przez Wójta Gminy.Do dnia dzisiejszego nie wniesiono odwołania i nie wydana została żadna inna decyzja.

d. Wg oświadczenia Wnioskodawcy, grunty, o których mowa we wniosku nie były kiedykolwiek przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze,

e. Wnioskodawca w stosunku do zbywanej nieruchomości nie podejmował jakiejkolwiek czynności wymagającej zaangażowania własnych środków finansowych zmierzającej do podniesienia wartości gruntu tj. do wydzielenia dróg, ogrodzenia terenu, podłączenia mediów itp. Jedynie dokonany został podział działek na wniosek i koszt Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddz. w O. - dla celów wywłaszczenia, i realizacji inwestycji drogowej przez GDDKiA.

f. Wnioskodawca nie podejmował aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w wyniku przejęcia przez Skarb Państwa ww. nieruchomości Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług tytułu wykonywania działalności gospodarczej (art 15 ust. 1 i 2), czy też planowana transakcja będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

2. Czy w wyniku otrzymania odszkodowania za przejęcie nieruchomości przez Skarb Państwa Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczenia podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy,

w związku z faktem, iż przyznane Wnioskodawcy odszkodowanie dotyczy przejęcia przez Skarb Państwa nieruchomości niezabudowanej, dla której brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, a wg rejestru gruntów są to działki rolne, transakcja ta będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Definicja legalna pojęcia "tereny budowlane" została zawarta w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z nią przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W konsekwencji dostawa terenu niezabudowanego, nie objętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podlega zwolnieniu z podatku VAT.

Wobec powyższej definicji, odszkodowanie za przejęcie nieruchomości, korzystać będzie ze zwolnienia przewidzianego ww. art. 43 ust. 1 pkt 9.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347.1 z późn. zm. dalej: Dyrektywa) podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zarówno z powołanego przepisu Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku VAT jest ustalenie, czy działa on niezależnie, jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Należy zauważyć, że dla uznania danego podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako element działalności gospodarczej.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Należy więc stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie

(C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionych informacji Zainteresowany w celu zbycia omawianej nieruchomości, podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkować będzie koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 9 grudnia 1999 r. nabył wraz z małżonką do majątku wspólnego nieruchomości położone w S. gm. Purda, pow. Olsztyn o łącznej powierzchni 1,3869 ha. Następnie w wyniku podziału majątku dorobkowego Zainteresowany stał się jedynym właścicielem nieruchomości. Zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów nieruchomość składa się z pięciu działek ewidencyjnych określonych jako grunt rolny. Nieruchomości nie są zabudowane i nie został dla nich opracowany miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy w dniu 29 marca 2001 r., dwie nieruchomości położone są w strefie I-podmiejskiej, tereny rolnicze i trzy nieruchomości położone są w strefie I-podmiejskiej, droga krajowa. Na mocy decyzji Wojewody z dnia 3 czerwca 2013 r. część ww. nieruchomości została przejęta z mocy prawa przez Skarb Państwa. Decyzją Wojewody z dnia 30 września 2014 r. ustalono odszkodowanie za przejęcie ww. nieruchomości i zobowiązano Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty odszkodowania. Wnioskodawca w latach wcześniejszych dokonywał zbycia nieruchomości gruntowych, ale nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca nabył nieruchomość z zamiarem realizowania w przyszłości inwestycji. Grunty, o których mowa we wniosku nie były kiedykolwiek przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca w stosunku do zbywanej nieruchomości nie podejmował jakiejkolwiek czynności wymagającej zaangażowania własnych środków finansowych zmierzające do podniesienia wartości gruntu tj. do wydzielenia dróg, ogrodzenia terenu, podłączenia mediów itp. Jedynie dokonany został podział działek na wniosek i koszt Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddz. w O. - dla celów wywłaszczenia, i realizacji inwestycji drogowej przez GDDKiA. Wnioskodawca nie podejmował aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami.

Wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednak wynika ono z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Dlatego też zasadne jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć również należy, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

W rozpatrywanej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanej Nieruchomości do potrzeb osobistych. A wręcz przeciwnie - jak sam wskazał Wnioskodawca nieruchomość została nabyta z zamiarem realizowania w przyszłości inwestycji. Do tego w stosunku do omawianej nieruchomości wydane zostały dwie decyzje: o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę stacji paliw oraz decyzja o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę budynków: biurowego, warsztatowego, sortowni odpadów komunalnych itp. Co prawda do realizacji ww. decyzji nie doszło, jednak świadczy to o zamiarze Wnioskodawcy wykorzystywania ww. gruntu do prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym nie można uznać, że nieruchomość, której Wnioskodawca jest właścicielem stanowi majątek prywatny służący celom osobistym Strony.

A zatem, w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do zbycia omawianej nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa, o której mowa we wniosku będzie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca dokonując zbycia nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa działa w charakterze podatnika, a czynność ta nosi znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji przekazanie przez Wnioskodawcę nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnieniem od podatku.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - o treści obowiązującej od dnia 1 kwietnia 2013 r. zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Należy zauważyć, że zwolnienia od podatku mają charakter wyjątkowy i powinny być traktowane jako odstępstwo od ogólnej zasady opodatkowania każdej odpłatnej dostawy. Zatem powinny one być stosowane ściśle.

Oznacza to, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Definicja terenów budowlanych zawarta została w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje zatem oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na podstawie o istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę na ustawę z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), która - zgodnie z art. 1 ust. 1 - określa:

* przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Stosownie do zapisu art. 2 pkt 5 niniejszej ustawy, przez inwestycje celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Według art. 4 ust. 2 cyt. ustawy przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W tym miejscu należy wskazać, że art. 50 ust. 1. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się odpowiednio.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego - zgodnie z art. 54 cyt. ustawy - określa:

Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji, dla celów podatku VAT, w rozpatrywanej kwestii, należy traktować na równi z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że na mocy decyzji Wojewody z dnia 3 czerwca 2013 r. część posiadanej przez Stronę nieruchomości została przejęta z mocy prawa przez Skarb Państwa. Decyzją Wojewody z dnia 30 września 2014 r. ustalono odszkodowanie za przejecie ww. nieruchomości i zobowiązano Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty odszkodowania.

A zatem w omawianej sprawie na mocy ww. decyzji Wojewody nieruchomość została przejęta z mocy prawa przez Skarb Państwa w celu realizacji inwestycji drogowej, w rezultacie ww. teren należy, w świetle art. 2 pkt 33 ustawy, uznać za grunt przeznaczony pod zabudowę. Tym samym dostawa niniejszej nieruchomości przejętej przez Skarb Państwa nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a zatem otrzymane przez Stronę odszkodowanie za przejęcie ww. nieruchomości będzie opodatkowane na zasadach ogólnych, tj. stawką VAT w wysokości 23%, stosownie do przepisów art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przyznane Wnioskodawcy odszkodowanie dotyczy przejęcia przez Skarb Państwa nieruchomości niezabudowanej, dla której brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, a wg rejestru gruntów są to działki rolne, a w związku z tym transakcja ta będzie korzystała ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.