IPPP2/443-1047/09-2/ASZ

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 listopada 2009 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-1047/09-2/ASZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2009 r. (data wpływu 1 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do używania dwóch Spółki nazw na fakturach VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2009 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do używania dwóch nazw Spółki na fakturach VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik jest zarejestrowany w Polsce od ponad roku. Firma brzmi: "L...". W Dani, gdzie znajduje się siedziba Spółki, do KRS wpisano dodatkową nazwę: "C..... Pod tą nazwą sprzedawana będzie część wyrobów chirurgicznych do krajów UE i na eksport. Na fakturach sprzedaży będzie figurowała nazwa dodatkowa. Tak samo na fakturach zakupowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy jest możliwość dopisywania nazwy dodatkowej do nazwy głównej podatnika.

2.

Czy można wpisywać na fakturach sprzedaży i zakupu nazwę dodatkową (zawiera nazwę Spółki).

Stanowisko Spółki w tej sprawie przedstawia się następująco, jeśli stosowanie dwóch nazw jednej Spółki jest dopuszczone przez przepisy prawa zagranicznego, to powinno to być respektowane przez polskie prawo. Niezależnie od tego, czy nazwa dodatkowa zostanie dopisana - podatnik powinien mieć możliwość stosowania obu nazw wpisanych do rejestru sądowego w kraju siedziby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady wystawiania faktur określone zostały w art. 106 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej jako ustawa o VAT) oraz w § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337). Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy.

Na podstawie art. 96 i 97 ustawy o VAT w przypadku zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług na druku VAT-R jednym z podstawowych elementów identyfikujących osobę zagraniczną jest jej nazwa pełna, bądź też nazwa skrócona. Podatnik może wymienić na fakturze VAT nazwę pełną bądź też nazwę skróconą. Taka regulacja wynika z art. 98 ustawy o VAT oraz z § 1 ust. 1 w zw. nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55, poz. 539 z późn. zm.), zgodnie z którą w części B1 poz. 10 oraz 11 formularza VAT-R wnioskodawca uzyskuje możliwość podania swojej pełnej nazwy, jak również nazwy skróconej. Wynika z tego, że osoba zagraniczna powinna mieć również prawo do podania swojej nazwy pełnej oraz nazwy skróconej.

Przy czym, dane identyfikujące osoby zagraniczne podawane na fakturach VAT winny być zgodne ze zgłoszeniem rejestracyjnym złożonym we właściwym dla nich rejestrze spółek. Przedstawione przez Spółkę dokumenty świadczą o tym, że w Danii Spółka może uczestniczyć w obrocie gospodarczym pod dwiema nazwami:

1.

L. oraz

2.

C.

* przy czym nazwa "podstawowa" L. zawarta jest w obu tych nazwach.

W związku z ponownym wprowadzeniem na rynek polski określonych wyrobów Spółka chce je sprzedawać pod swoją starą nazwą, z którą to nazwą powyższe wyroby są już dobrze znane na rynku. W zakresie obrotu tymi konkretnymi produktami Spółka chce używać swojej "dodatkowej nazwy" - C. Wnioskodawca uzasadnia to tym, że przepisy prawa duńskiego pozwalają na używanie dodatkowej nazwy dla danego podmiotu. Potwierdzeniem tego są wyciągi z tamtejszego rejestru spółek.

Konkluzją z powyższych rozważań jest to, że zarówno w polskim jak i duńskim systemie prawnym istnieją przepisy, które pozwalają konkretnemu podatnikowi na stosowanie w obrocie gospodarczym oraz prawnym dwóch określeń nazwy (np. w formie skrótu, bądź nazwy dodatkowej). Pewne rozbieżności w tym względzie dotyczą tego, że w polskim prawie mamy do czynienia z określeniem nazwa skrócona, a w prawie duńskim jako nazwa dodatkowa. Uznając jednak, iż wykładnia celowościowa powyższych przepisów nie jest ze sobą sprzeczna - zarówno jedno, jak i drugie prawodawstwo z różnych względów pozwala na używanie i stosowanie swoistego dwunazewnictwa. Bez względu na to czy "druga nazwa" Spółki w przepisach prawa będzie określana, jako nazwa skrócona, czy też nazwa dodatkowa - należy zezwolić podmiotom na używanie tych nazw zmamienie. Ponieważ, istnieją inne dane identyfikujące w pełni dany podmiot (m.in. NIP oraz adres).

W ocenie tut. organu Wnioskodawca może stosować swoją dodatkową nazwę o ile będzie ona ujawniona w zgłoszeniu VAT-R (w części B1 poz. 11) oraz dodatkowo poparta odpowiednimi dokumentami wskazującym na to, że Spółka może używać w obrocie dwóch nazw (np. wypis z duńskiego rejestru Spółek). Przy czym fakt, że w formularz VAT-R poz. 11 oznaczona jest jako nazwa skrócona nie oznacza, że w stosunku do osób zagranicznych nazwa ta musi być koniecznie krótsza niż nazwa podstawowa, ponieważ inne systemy prawne mogą w inny sposób regulować kwestie związane z nazewnictwem Spółek (mogą np. nie przewidywać stosowania nazwy skróconej tylko nazwy dodatkowej). Dlatego też, w poz. 11 zgłoszenia VAT-R Spółka powinna umieścić swoją dodatkową nazwę. Podanie do wiadomości organów skarbowych w opisany powyżej sposób dodatkowej nazwy podatnika, powinno w wystarczający sposób identyfikować osobę zagraniczną, która będzie rozpoznawana po nr NIP (nr ten identyfikuje Spółkę dla celów podatku VAT) i adresie. Zaznaczyć przy tym należy, że najważniejszą kwestią w przedmiotowej sprawie jest to, aby podatnik posługiwał się nazwami, które zostały wskazane w formularzu VAT-R.

Mając na uwadze zacytowane powyżej przepisy oraz przedstawione przez Spółkę dokumenty, należy stwierdzić, iż wystawiając fakturę VAT Wnioskodawca będący osobą zagraniczną nie posiadającą na terytorium kraju siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zamieszkania, a jedynie zarejestrowany w Polsce na potrzeby podatku VAT może używać nazw swojej Spółki, które są w odpowiedni sposób przekazane do wiadomości polskim organom podatkowym. Co za tym idzie, używanie nazw zamiennie bądź też dopisywanie dodatkowej nazwy do nazwy podstawowej (w zależności od rodzaju świadczonych usług bądź dostarczanych towarów), jest zdarzeniem obojętnym podatkowo. Przy czym najważniejsze w przedmiotowej sprawie jest to, aby podatnik posługiwał się nazwami, które zostały wskazane w formularzu VAT-R.

Odnosząc się do stanowiska strony, iż faktem przemawiającym za tym, że Spółka w obrocie gospodarczym na terytorium Polski na fakturach VAT może używać obu swoich nazw w oparciu o przepisy prawa zagranicznego, należy stwierdzić, iż jest to stanowisko błędne. Ponieważ wewnętrzne prawo duńskie nie może wywierać bezpośredniego wpływu na zachowanie podmiotów w Polsce, które w głównej mierze określane jest na podstawie polskich (oraz unijnych) przepisów prawa.

Niemniej jednak stanowisko podatnika należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl