IPPP1/4512-971/15-4/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2015 r. (data wpływu 16 września 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 3 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 26 października 2015 r. (data doręczenia 29 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy dla usługi cesji wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy dla usługi cesji wierzytelności. Niniejszy wniosek uzupełniono pismem z 3 listopada 2015 r. (data nadania 5 listopada 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 26 października 2015 r. (skutecznie doręczonego w dniu 29 października 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zajmuje się usługami pośrednictwa finansowego na rzecz potencjalnych klientów (PKD 64.19.Z). W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabył w kwietniu 2015 r. wierzytelności od osoby fizycznej. Wierzytelność wynikała z działalności gospodarczej prowadzonej przez jej zbywcę. Wierzytelność nabyta przez Wnioskodawcę jest wymagalna. Nabycie zostało dokonane po cenie niższej od wartości nominalnej wierzytelności. Wierzytelność została zakupiona w celu wejścia w prawa wierzyciela i windykacji we własnym zakresie i na własny rachunek lub realizacji praw do zabezpieczeń powyższej wierzytelności.

Przedmiotem interpretacji są wątpliwości czy w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca miał prawo zastosować do opisanej transakcji zwolnienie z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., dalej "ustawa").

W nadesłanym w dniu 5 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku, Spółka wskazała, że:

* Według wyceny Spółki różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną zakupu odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej wierzytelności w chwili nabycia,

* Przy realizacji prawa odkupu, w przypadku wyegzekwowania kwot wierzytelności stanowiącej przedmiot odkupu, Kupujący zwróci wyegzekwowaną kwotę środków na rzecz Sprzedającego pomniejszoną o sumę 25% wyegzekwowanych środków i obowiązującej stawki podatku VAT. Kupujący powyższą kwotę zatrzyma tytułem prowizji za usługę odzyskania wierzytelności,

* Przy realizacji prawa odkupu, w przypadku poniesienia przez Kupującego dodatkowych kosztów, zaakceptowanych przez Sprzedającego w formie pisemnej bądź mailowej, związanych z czynnościami egzekucyjnymi, Sprzedający jest zobowiązany zwrócić całość kosztów powiększonych o prowizję wynoszącą 10%,

* W przypadku kiedy Komornik przekaże kwoty wyegzekwowane z wierzytelności stanowiącej przedmiot odkupu na rachunek Sprzedającego, Sprzedający zwróci na rzecz Kupującego 25% wyegzekwowanych środków i obowiązującej stawki podatku VAT, stanowiących opłatę za działania windykacyjne oraz doradztwo,

* W przypadku wyegzekwowania wierzytelności ponad kwotę wskazaną w umowie łączącą Strony i przekazania tej kwoty na rachunek Nabywcy, Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrotu różnicy na rzecz Sprzedającego,

* W terminie do 14 lipca 2016 Sprzedającemu przysługuje prawo odkupu przedmiotu umowy (wierzytelności),

* Cena wierzytelności ustalona została pomiędzy Stronami poprzez zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności z prawem odkupu oraz aneksu i aneksu numer 2 do umowy i na tą chwilę Wnioskodawca nie przewiduje dalszych zmian umowy,

* Przedmiotowa wierzytelność jest w całości wymagalna, objęta tytułem egzekucyjnym-aktualnie postępowanie egzekucyjne jest w toku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym nabycie wierzytelności zwolnione jest od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy;

Opisana w stanie faktycznym transakcja nabycia wierzytelności korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Przelew wierzytelności uregulowany został w przepisach art. 509-517 ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) i w literaturze tematu nosi nazwę cesji. W jej wyniku ma miejsce zmiana podmiotu po stronie wierzyciela, podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym przez świadczenie usług należy rozumieć, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży (tekst jedn.:m.in. odpłatnego świadczenia usług), pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Wysokość opodatkowania podatkiem od towarów i usług regulują przepisy Działu VIII (art. 41-85) ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Jednocześnie przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 stanowi, iż zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że co do zasady usługi ściągania długów (windykacji należności) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 23%.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Jednakże biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, iż w przypadku gdy czynności w ramach windykacji wierzytelności nabytej w tym celu nie są prowadzone na zlecenie innego podmiotu (Podatnik nie uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenia np. w formie prowizji) lecz na własny rachunek, we własnym zakresie oraz w celu zaspokojenia konkretnej, własnej wierzytelności, wówczas nie są objęte zakresem opodatkowania określonym w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W takim przypadku nie mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi, gdyż nie występuje żaden podmiot, na rzecz którego usługa windykacji mogłaby być świadczona.

Mając na uwadze powyższe, intencją Cedenta nie było nabycie usługi polegającej na ściągnięciu na jego rzecz Wierzytelności, w tym wyświadczeniu kompleksowej usługi składającej się na usługę faktoringu, ale uzyskanie finansowania, w zamian za przeniesienie pożytków i ryzyk związanych z Wierzytelnością.

Z powyższej argumentacji wynika zatem, że istotą omawianego przelewu Wierzytelności nie jest ani świadczenie usług faktoringu przez Wnioskodawcę na rzecz Cedenta, ani zobowiązanie się Wnioskodawcy do ściągnięcia należności we własnym imieniu, na rachunek Cedenta. Wnioskodawca będzie bowiem egzekwował należności wynikające z Wierzytelności nie dla Cedenta, ale dla siebie. Wszelkie czynności w tym zakresie dokonywane są przez Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny rachunek i nie wynikają z jakiegokolwiek zobowiązania spoczywającego na Wnioskodawcy w związku z zawarciem Umowy z Cedentem. Z tego punktu widzenia, czynności te pozostają poza zakresem usługi dostarczanej na rzecz Cedenta, która sprowadza się do uzyskania finansowania. Teoretycznie możliwym, chociaż nieracjonalnym z biznesowego punktu widzenia, byłoby więc niepodjęcie jakichkolwiek czynności przez Wnioskodawcę w celu ściągnięcia przysługujących mu należności. Kwestia ta pozostaje już poza relacją łączącą Wnioskodawcę i Cedenta na podstawie Umowy.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że stanowisko takie zostało zaprezentowane w szeregu wyroków sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 12 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1627/08) oraz interpretacji organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 27 maja 2013 r. (sygn. IPPP1/443-201/13-2/JL) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że nabycie wierzytelności, której głównym celem jest udzielenie finansowania, konsekwencją czego jest przeniesienie pożytków i ryzyk związanych z wierzytelnościami kredytowymi korzysta ze zwolnienia z VAT. Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wypowiedział się w interpretacji indywidualnej z 28 października 2013 r. (sygn. IPPP1/443-765/13-2/AP) i w interpretacji indywidualnej z 29 października 2012 r. (sygn. IPPPI/443-829/12-4/lgo).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że nabycie Wierzytelności na podstawie Umowy jest zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (...).

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nabył w kwietniu 2015 r. wierzytelności od osoby fizycznej. Wierzytelność wynikała z działalności gospodarczej prowadzonej przez jej zbywcę. Wierzytelność nabyta przez Wnioskodawcę jest wymagalna. Nabycie zostało dokonane po cenie niższej od wartości nominalnej wierzytelności. Wierzytelność została zakupiona w celu wejścia w prawa wierzyciela i windykacji we własnym zakresie i na własny rachunek lub realizacji praw do zabezpieczeń powyższej wierzytelności.

Wnioskodawca wskazał również, że:

* Według wyceny Wnioskodawcy różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną zakupu odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej wierzytelności w chwili nabycia,

* Przy realizacji prawa odkupu, w przypadku wyegzekwowania kwot wierzytelności stanowiącej przedmiot odkupu, Wnioskodawca zwróci wyegzekwowaną kwotę środków na rzecz Sprzedającego pomniejszoną o sumę 25% wyegzekwowanych środków i obowiązującej stawki podatku VAT. Wnioskodawca powyższą kwotę zatrzyma tytułem prowizji za usługę odzyskania wierzytelności,

* Przy realizacji prawa odkupu, w przypadku poniesienia przez Wnioskodawcę dodatkowych kosztów, zaakceptowanych przez Sprzedającego w formie pisemnej bądź mailowej, związanych z czynnościami egzekucyjnymi, Sprzedający jest zobowiązany zwrócić całość kosztów powiększonych o prowizję wynoszącą 10%,

* W przypadku kiedy Komornik przekaże kwoty wyegzekwowane z wierzytelności stanowiącej przedmiot odkupu na rachunek Sprzedającego, Sprzedający zwróci na rzecz Wnioskodawcy 25% wyegzekwowanych środków i obowiązującej stawki podatku VAT, stanowiących opłatę za działania windykacyjne oraz doradztwo,

* W przypadku wyegzekwowania wierzytelności ponad kwotę wskazaną w umowie łączącą Strony i przekazania tej kwoty na rachunek Nabywcy, Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrotu różnicy na rzecz Sprzedającego,

* W terminie do 14 lipca 2016 Sprzedającemu przysługuje prawo odkupu przedmiotu umowy (wierzytelności),

* Cena wierzytelności ustalona została pomiędzy Stronami poprzez zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności z prawem odkupu oraz aneksu do umowy i na tą chwilę Wnioskodawca nie przewiduje dalszych zmian umowy,

* Przedmiotowa wierzytelność jest w całości wymagalna, objęta tytułem egzekucyjnym-aktualnie postępowanie egzekucyjne jest w toku.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy nabycie przedmiotowej wierzytelności zwolnione jest od podatku od towarów i usług.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 dalej: "k.c."). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 k.c. - na podstawie umowy np. sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności. Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności, a jej nabywcą. Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Zatem czynność nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności należy uznać za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%. Jednak zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast z art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy wynika, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Zatem usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Jednak w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj.m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, że wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że scedowana wierzytelność została nabyta w celu windykacji we własnym zakresie i na własny rachunek lub realizacji praw do zabezpieczeń powyższej wierzytelności. Ponadto, przy realizacji prawa odkupu, w przypadku wyegzekwowania kwot wierzytelności stanowiącej przedmiot odkupu, Wnioskodawca zwróci wyegzekwowaną kwotę środków na rzecz Cedenta pomniejszoną o sumę 25% wyegzekwowanych środków i obowiązującej stawki VAT, która stanowić będzie prowizję za usługę odzyskania wierzytelności. Również w sytuacji, kiedy Wnioskodawca poniesie dodatkowe koszty związane z czynnościami egzekucyjnymi, Cedent jest zobowiązany zwrócić całość kosztów powiększonych o prowizję wynoszącą 10%. W przypadku kiedy Komornik przekaże kwoty wyegzekwowane z wierzytelności stanowiącej przedmiot odkupu na rachunek Cedenta, zwróci on na rzecz Wnioskodawcy 25% wyegzekwowanych środków i obowiązującej stawki podatku VAT, stanowiących opłatę za działania windykacyjne oraz doradztwo.

Analiza okoliczności sprawy na tle powołanych wyżej regulacji prawnych pozwalają stwierdzić, że opisana czynność nabycia wierzytelności stanowi usługę polegającą na uwolnieniu od długu cedenta przez nabywcę wierzytelności. Czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od innego podmiotu za wynagrodzeniem, które nie ma charakteru definitywnego (Sprzedawca ma prawo odkupu) spowoduje niewątpliwie "uwolnienie" tego podmiotu od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Wnioskodawca w wykonaniu umowy cesji upatruje wymiernych korzyści finansowych, polegających na uzyskaniu prawa do prowizji za swoje działania windykacyjne.

Usługę świadczoną przez Wnioskodawcę polegającą na nabyciu wierzytelności od Kontrahenta w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) i uwolnieniu go od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy. Zatem transakcja ta nie korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz opodatkowana będzie według podstawowej stawki VAT w wysokości 23%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę w uzasadnieniu swojego stanowiska należy wyjaśnić, że że co do zasady w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym "Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (...)". Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić wydaną interpretację, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Dotyczy to interpretacji o identycznym stanie faktycznym. Należy jednak wskazać, że powołane przez Spółkę interpretacje wydane zostały na podstawie odmiennego niż przedstawiony przez Spółkę stanu faktycznego. Dotyczą one sytuacji, gdzie wierzytelności nabywane są przez specyficzne podmioty - fundusz inwestycyjny i banki hipoteczne, które na podstawie nabytych od innych banków wierzytelności emitują hipoteczne listy zastawne.

W odniesieniu do powołanego przez Spółkę wyroku NSA I FSK 1627/08, nie negując powołanego orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podkreśla jednak, że Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Powołany wyrok stanowi zatem rozstrzygnięcie w indywidualnej sprawie i nie mógł być podstawą przy rozstrzygnięciu w sprawie Spółki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.