IPPP1/4512-672/16-2/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* zwolnienia od podatku wynagrodzenia zasadniczego w formie Dyskonta - jest prawidłowe;

* zwolnienia od podatku Odsetek należnych w przypadku, gdy Dłużnik nie dokona we właściwym terminie zapłaty kwoty równej wysokości sumy wekslowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynagrodzenia zasadniczego w formie Dyskonta oraz należnych Odsetek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność sklasyfikowaną jako pozostała finansowa działalność usługowa (PKD 64.99.Z). Świadczy również usługi w zakresie faktoringu. W roku 2016 wprowadziła nowy produkt (usługę) w zakresie Dyskonta Weksli, wystawianych przez osoby trzecie (dalej: Dłużnik) tytułem spłaty ich zobowiązań handlowych względem Klientów (czyli podmiotów zainteresowanych, niebędących stroną postępowania) Spółki. W ramach oferowanej obecnie usługi, zawierając stosowną umowę (dalej: Umowa) C. zobowiązuje się do dokonania zapłaty Klientowi (to jest Zainteresowanym, niebędącym stroną postępowania, wskazanym w załącznikach ORD-WS/B) tak zwanej "Kwoty Finansowania" za nabywany Weksel indosowany przez Klienta na Spółkę w terminie dwóch dni roboczych od dnia przyjęcia Weksli przez C. i ustanowienia przewidzianych w Umowie (zawieranej pomiędzy Spółką i Klientem) zabezpieczeń. Kwota Finansowania płatna jest w wysokości odpowiadającej 95% wartości sum wekslowych oznaczonych na nabywanych Wekslach. Pozostała należna Klientowi do zapłaty kwota odpowiadająca 5% wartości sum wekslowych oznaczonych na Wekslach, wypłacana jest (przez C.) pod warunkiem wpłynięcia na rachunek Spółki kwoty tytułem spłaty danego Weksla. Za tak świadczoną usługę Spółka otrzymuje stosowne wynagrodzenie. Biorąc pod uwagę zapisy Umowy zawartej z Klientem, można wyróżnić wynagrodzenie zasadnicze, jakie Spółka może otrzymać za świadczone usługi od Klienta, oraz ewentualnie, odsetki za opóźnienie względnie brak realizacji zobowiązania (zabezpieczonego Wekslem) przez Dłużnika.

Wynagrodzenie zasadnicze to wynagrodzenie ustalone w formie dyskonta (dalej: Dyskonto) liczone w oparciu o następujący wzór:

D={W*C + W* (WIBOR 1 M+M)*T/360}+0,37% W

gdzie:

D to wartość dyskonta należnego Spółce, naliczanego od poszczególnych weksli

W to wartość sumy wekslowej oznaczonej na wekslu

C to stopa dyskonta uzależniona od ryzyka transakcji i długości okresu rozliczeniowego

M to marża dodawana do stawki WIBOR1M

T okres rozliczeniowy liczony od dnia zapłaty Kwoty Finansowania do daty płatności oznaczonej na wekslu

Pobrane w ten sposób wynagrodzenie zasadnicze w formie Dyskonta obliczonego w sposób określony powyżej nie podlega zwrotowi.

Dodatkowo, w przypadku gdy Dłużnik nie dokona we właściwym terminie zapłaty kwoty równej wysokości sumy wekslowej nabytego przez Spółkę weksla, Klient zobowiązany jest do zapłaty odsetek (dalej: Odsetki). Jak stanowi bowiem Umowa, w przypadku, gdy Dłużnik nie dokona zapłaty (na rachunek Spółki) kwoty równej wysokości sumy wekslowej nabytego przez Spółkę Weksla Klient zobowiązany jest do zwrotu Spółce Kwoty Finansowania powiększonej o Odsetki (naliczane zgodnie z umową) oraz wszelkie koszty poniesione przez Spółkę w związku z dochodzeniem należności i roszczeń Spółki wynikających z Umowy, w tym koszty obsługi prawnej, sądowej i komorniczej. Przywołany zapis Umowy wskazuje zatem, że Odsetki, o ile w ogóle zajdą przesłanki do ich żądania przez Spółkę, stanowią swoistego rodzaju wynagrodzenie za korzystanie ze środków finansowych Spółki. Odsetki bowiem będą Spółce należne tylko wówczas, gdy Dłużnik nie zrealizuje ciążącego na nim zobowiązania w terminie. Będą one należne wraz z Kwotą Finansowania, co przypomina swoistego rodzaju zwrot pożyczki wraz z odsetkami. Konsekwentnie Spółka traktuje te Odsetki jako odsetki od użyczonego kapitału (środków finansowych).

Należy podkreślić, że Spółka, nabywając od Klienta Weksel nie jest zobowiązana do podejmowania żadnych czynności mających na celu windykację/ściąganie długów od Dłużnika. Spółka - działając na podstawie przepisów prawa wekslowego - informuje jedynie o tym, że zapłata zobowiązania ciążącego na Dłużniku względem Klienta powinna nastąpić na rachunek Spółki.

Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość, czy Spółka wraz z Klientem właściwie interpretują przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, uznając, że do Dyskonta Spółka uprawniona jest zastosować zwolnienie z VAT, a Odsetki, powinny być potraktowane jako swoistego rodzaju opłata za korzystanie ze środków finansowych Spółki, czyli innymi słowy jako wynagrodzenie za korzystanie przez Klienta z pożyczki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym do Dyskonta zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług ?

2. Czy w opisanym stanie faktycznym Odsetki korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług ?

3. Jeśli odpowiedź na którekolwiek z wcześniejszych pytań (to jest na pytanie nr 1 lub/i na pytanie nr 2) byłaby negatywna, to czy Spółka zobowiązana jest do zastosowania podstawowej stawki podatku VAT ?

4. Jeśli zdaniem organu podatkowego do świadczonej przez Spółkę usługi nie znajduje zastosowania zwolnienie od podatku od towarów i usług, to czy kwota podatku należnego VAT, obliczona według stawki podstawowej, stanowić będzie dla Klienta (czyli Zainteresowanego, niebędącego stroną postępowania) podatek naliczony VAT podlegający odliczeniu na zasadach ogólnych ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

STANOWISKO ZAINTERESOWANEGO DO PYTANIA Nr 1

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa) przez świadczenie usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy. Oznacza to, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów.

Nie ulega zatem wątpliwości, że świadczenie realizowane przez Spółkę dla Klienta stanowi usługę w rozumieniu przepisów Ustawy. Co do zasady usługi podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT (obecnie 23%). Ustawa wprowadza jednak pewne wyjątki określające, czy to obniżoną stawkę VAT, czy też zwolnienie z VAT. Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy, zwalnia się od podatku VAT usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Mając na względzie powyższe oraz fakt, że na podstawie zawartej przez C. (z Klientem) Umowy Spółka nie podejmuje dodatkowych czynności zmierzających do windykacji od Dłużników zabezpieczonych Wekslem kwot, w ocenie Spółki, świadczona w ten sposób usługa, wynagradzana w formie Dyskonta, powinna korzystać ze zwolnienia z VAT. Można bowiem uznać, że jedynym celem zawartej Umowy jest udzielenie finansowania na rzecz Klienta przez Spółkę w zamian za wynagrodzenie (Dyskonto, którego sposób obliczenia został zaprezentowany w opisie stanu faktycznego). W konsekwencji wynagrodzenie w postaci Dyskonta stanowi, w ocenie zarówno Spółki jak i Zainteresowanych niebędących stroną w postępowaniu wynagrodzenie za usługę w zakresie weksli, (względnie w zakresie długów) i podlega zwolnieniu od podatku VAT przewidzianemu w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Oznacza to, że Spółka do Dyskonta powinna zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług. Podobny pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji IBPP2/4512-635/15/IK wydanej we wrześniu 2015 r.

STANOWISKO ZAINTERESOWANEGO DO PYTANIA Nr 2

W opisanym stanie faktycznym Odsetki stanowią wynagrodzenie za swoistego rodzaju udzielenie pożyczki. Jak bowiem to zostało zapisane w opisie stanu faktycznego, należą się tylko wówczas, gdy Dłużnik nie dokonał zapłaty kwoty wekslowej, co oznacza, że Kwota Finansowania powinna być w tym momencie (w takim przypadku) postrzegana odrębnie od usługi w zakresie długów, czy też weksli i zostać zakwalifikowana jako swoistego rodzaju pożyczka. Oznacza to, że Odsetki powinny korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy.

STANOWISKO ZAINTERESOWANEGO DO PYTANIA Nr 3

Jeśli organ podatkowy, nie podziela poglądu C., zaprezentowanego dotychczas i uznaje, że Dyskonto i/lub Odsetki nie mogą korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 lub 38 Ustawy, to uznając, że Spółka zobowiązana jest do rozpoznania kwoty należnego podatku VAT, w takim przypadku, właściwą stawką powinna być stawka podstawowa, to jest obecnie 23%.

STANOWISKO ZAINTERESOWANEGO DO PYTANIA Nr 4

Jeśli zdaniem organu podatkowego, właściwą dla świadczonych przez Spółkę usług powinna być stawka podstawowa VAT (obecnie 23%), nabywcy świadczonych przez C. usług (to jest Klientowi, czyli Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania) przysługiwać będzie prawo odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur wystawionych przez Spółkę, na zasadach ogólnych (art. 86 Ustawy). W takim przypadku nie znajdzie bowiem zastosowania przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy uniemożliwiający dokonanie odliczenia VAT z faktur dokumentujących transakcje nie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT albo korzystające ze zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku wynagrodzenia zasadniczego w formie Dyskonta,

* nieprawidłowe - w zakresie zwolnienia od podatku Odsetek należnych w przypadku, gdy Dłużnik nie dokona we właściwym terminie zapłaty kwoty równej wysokości sumy wekslowej.

Ad. 1

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi.

Kwestie wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast zgodnie z ust. 13 powołanego artykułu, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) wprowadził nowy produkt (usługę) w zakresie Dyskonta Weksli, wystawianych przez osoby trzecie (dalej: Dłużnik) tytułem spłaty ich zobowiązań handlowych względem Klientów (czyli podmiotów zainteresowanych, niebędących stroną postępowania) Spółki. W ramach oferowanej obecnie usługi, zawierając stosowną umowę, Wnioskodawca zobowiązuje się do dokonania zapłaty Klientowi (to jest Zainteresowanym, niebędącym stroną postępowania) tak zwanej "Kwoty Finansowania" za nabywany Weksel indosowany przez Klienta na Spółkę w terminie dwóch dni roboczych od dnia przyjęcia Weksli przez Wnioskodawcę i ustanowienia przewidzianych w Umowie (zawieranej pomiędzy Spółką i Klientem) zabezpieczeń. Kwota Finansowania płatna jest w wysokości odpowiadającej 95% wartości sum wekslowych oznaczonych na nabywanych Wekslach. Pozostała należna Klientowi do zapłaty kwota odpowiadająca 5% wartości sum wekslowych oznaczonych na Wekslach, wypłacana jest (przez Wnioskodawcę) pod warunkiem wpłynięcia na rachunek Spółki kwoty tytułem spłaty danego Weksla. Za tak świadczoną usługę Spółka otrzymuje stosowne wynagrodzenie. Biorąc pod uwagę zapisy Umowy zawartej z Klientem, można wyróżnić wynagrodzenie zasadnicze, jakie Spółka może otrzymać za świadczone usługi od Klienta, oraz ewentualnie, odsetki za opóźnienie względnie brak realizacji zobowiązania (zabezpieczonego Wekslem) przez Dłużnika. Wynagrodzenie zasadnicze to wynagrodzenie ustalone w formie dyskonta (dalej: Dyskonto).

Spółka (Wnioskodawca), nabywając od Klienta Weksel nie jest zobowiązana do podejmowania żadnych czynności mających na celu windykację/ściąganie długów od Dłużnika. Spółka - działając na podstawie przepisów prawa wekslowego - informuje jedynie o tym, że zapłata zobowiązania ciążącego na Dłużniku względem Klienta powinna nastąpić na rachunek Spółki.

Mając na względzie powyższe powstała wątpliwość, czy Wnioskodawca uprawniony jest zastosować do Dyskonta zwolnienie z VAT wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, a Odsetki, powinny być potraktowane jako swoistego rodzaju opłata za korzystanie ze środków finansowych Spółki, czyli innymi słowy jako wynagrodzenie za korzystanie przez Klienta z pożyczki, zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Weksel emitowany, na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 160), jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego. Weksel wystawiony przez nabywcę towaru lub usługi na rzecz sprzedawcy w związku z istnieniem zobowiązania pieniężnego z tytułu dokonanej sprzedaży towaru lub usługi może być (zgodnie z prawem wekslowym) przenoszony na inne osoby w drodze indosu.

Zgodnie z art. 14 ustawy prawo wekslowe, indos przenosi wszystkie prawa z weksla.

Dopuszczalnym sposobem przeniesienia weksla na osobę trzecią jest również przelew wierzytelności. Umowa przelewu wierzytelności wekslowej podlega ogólnej regulacji z art. 509-516 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380).

Zgodnie bowiem z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Powyższe potwierdza wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2005 r., w którym wskazano, że: "obrót prawami z weksla in blanco przed jego wypełnieniem może nastąpić według przepisów prawa cywilnego, w drodze przelewu (art. 509 w zw. z art. 517 k.c.)".

Niemniej jednak art. 517 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przepisów o przelewie nie stosuje się do wierzytelności związanej z dokumentem zbywalnym przez indos. Oznacza to, że wystawca weksla może zabezpieczyć się przed ewentualnym przeniesieniem roszczenia wekslowego na inną osobę poprzez umieszczenie na wekslu wyraźnej klauzuli "nie na zlecenie" oraz poprzez jednoczesne zaznaczenie w treści weksla braku możliwości dokonania przelewu na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że zobowiązanie wekslowe odrywa się od sytuacji faktycznej, która była podstawą wystawienia i wręczenia weksla, nabierając charakteru samodzielnego i abstrakcyjnego, tj. oderwanego od podstawy gospodarczej, która spowodowała jego wystawienie. Weksel może być środkiem płatniczym spełniającym funkcje pieniądza, może również spełniać funkcję kredytową, pozwalając na dokonanie różnorodnych transakcji bez konieczności natychmiastowej zapłaty gotówką, albo funkcję gwarancyjną, jako zabezpieczenie spłaty kredytu, czy też pożyczki.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że opisane przez Wnioskodawcę czynności polegające na dokonaniu zapłaty Klientowi (tj. Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania) tzw. "Kwoty Finansowania" za nabywany Weksel indosowany przez Klienta na Wnioskodawcę, wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle przywołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług zwolnione od podatku są m.in. usługi w zakresie długów. Zwolnienie to nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu (art. 43 ust. 15 pkt 1 ww. ustawy).

Usługi ściągania długów, polegające na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu i usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych.

Czynnościami ściągania długów są, co do zasady, czynności, w ramach których usługodawca zobowiązuje się do podejmowania za wynagrodzeniem na rzecz usługobiorcy czynności windykacyjnych, mających na celu ściągnięcie wierzytelności od podmiotu trzeciego (dłużnika). Natomiast faktoring co do zasady polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga to, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu.

Podkreślenia wymaga, że usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu często jest również szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi. Owe dodatkowe czynności podmiotu faktoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.: przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników, windykację należności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, monitorowanie dłużników, wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności, sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników, okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników opieszałych.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca nabywając od Klienta Weksel nie jest zobowiązany do podejmowania żadnych dodatkowych czynności, mających na celu windykację/ściąganie długów od Dłużnika. Spółka - działając na podstawie przepisów prawa wekslowego-informuje jedynie o tym, że zapłata zobowiązania ciążącego na Dłużniku względem Klienta powinna nastąpić na rachunek Spółki.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi są usługami w zakresie długów i jako niestanowiące usług ściągania długów, w tym faktoringu, korzystają ze zwolnienia od podatku na mocy powołanego art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, oprócz wynagrodzenia w postaci Dyskonta (którego sposób obliczenia został zaprezentowany w opisie stanu faktycznego), dodatkowo, w przypadku gdy Dłużnik nie dokona we właściwym terminie zapłaty kwoty równej wysokości sumy wekslowej nabytego przez Spółkę weksla, Klient zobowiązany jest do zapłaty odsetek (dalej: Odsetki). Jak stanowi bowiem Umowa, w przypadku, gdy Dłużnik nie dokona zapłaty (na rachunek Spółki) kwoty równej wysokości sumy wekslowej nabytego przez Spółkę Weksla Klient zobowiązany jest do zwrotu Spółce Kwoty Finansowania powiększonej o Odsetki (naliczane zgodnie z umową) oraz wszelkie koszty poniesione przez Spółkę w związku z dochodzeniem należności i roszczeń Spółki wynikających z Umowy, w tym koszty obsługi prawnej, sądowej i komorniczej. Przywołany zapis Umowy wskazuje zatem, że Odsetki, o ile w ogóle zajdą przesłanki do ich żądania przez Spółkę, stanowią swoistego rodzaju wynagrodzenie za korzystanie ze środków finansowych Spółki. Odsetki bowiem będą Spółce należne tylko wówczas, gdy Dłużnik nie zrealizuje ciążącego na nim zobowiązania w terminie.

Odsetki są zatem naliczane w sytuacjach, gdy Dłużnik nie wywiązuje się z postanowień zawartych w umowie. Tego rodzaju płatności mają wyłącznie charakter rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, natomiast podmiot dokonujący płatności nie uzyskuje jakiegokolwiek świadczenia ekwiwalentnego do tej płatności. Odsetki nie stanowią zatem części kwoty należnej z tytułu świadczenia usług, ani też nie mają wpływu na cenę świadczonych usług, w związku z czym nie można uznać, że stanowią zapłatę za wykonane świadczenie. W konsekwencji należy stwierdzić, że Odsetki nie należą do katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponieważ Organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że do opisanego w stanie faktycznym Dyskonta zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT oraz uznał, że opisane we wniosku Odsetki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, odpowiedź na pytania nr 3 i 4 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.