IPPP1/4512-570/15-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 11 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla określenia właściwej stawki VAT dotyczącej dostawy i budowy obiektów budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym - jest prawidłowe.

W dniu 11 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla określenia właściwej stawki VAT dotyczącej dostawy i budowy obiektów budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, mającą swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT.Wnioskodawca jest stroną umowy o roboty budowane, na mocy której jest wykonawcą jednorodzinnego domu mieszkalnego. Inwestorem jest osoba fizyczna, mające miejsce zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej oraz podlegająca w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowego, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT.

Przedmiotem wskazanej umowy jest wykonanie robót budowlanych polegających na wybudowaniu i oddaniu obiektu budowlanego, tj. budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem wraz z instalacją i wykończeniem, położonego na terytorium Polski.

Zgodnie z ustaleniami stron, wynagrodzenie za przedmiotową usługę będzie wypłacane po dokonaniu skutecznego odbioru każdego z etapów prac na podstawie faktury VAT wystawianej przez Wnioskodawcę na Inwestora. Odbiór wskazanych prac zaś będzie następował po zakończeniu każdego z etapów budowy, stosownie do harmonogramu prac, będącego załącznikiem do umowy zawartej między stronami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na potrzeby ustalenia powierzchni użytkowej dla określenia właściwej stawki VAT, dotyczącej dostawy i budowy obiektów budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, Wnioskodawca może wybrać dowolną metodę ustalania powierzchni użytkowej spośród reguł określonych na gruncie polskiego porządku prawnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak definicji pojęcia "powierzchni użytkowej" na gruncie ustawy o VAT, jak i brak jednoznacznego odesłania do treści innej ustawy, Wnioskodawca ma prawo wybrać dowolną, jego zdaniem najbardziej racjonalną regułę, spośród definicji ustalonych w polskim porządku prawnym.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT właściwą stawką dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym jest stawka obniżona, tj. 8%.

Definicja "społecznego programu mieszkaniowego" zawarta jest w ustępie 12c wskazanego przepisu. Zgodnie z nim przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się:

Dodatkowo, zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o VAT za obiekty budownictwa mieszkaniowego są budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, tj.:

a. Budynki mieszkalne jednorodzinne (grupa 111 PKOB);

b. Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (grupa 112 PKOB);

c. Budynki zbiorowego zamieszkania (grupa 113 PKOB).

Stosownie zaś do art. 41 ust. 12b wskazanego artykułu, do zdefiniowanego powyżej budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie zalicza się:

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą metody ustalania powierzchni użytkowej, do której odnoszą się powyższe limity.

W ustawie o VAT nie przewidziano definicji "powierzchni użytkowej". Nie wskazano także wskazówki w jaki sposób powierzchnia ta powinna być obliczana.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, źe na gruncie przepisów polskiego porządku prawnego powierzchnia użytkowa definiowana jest na kilka sposobów.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, zaś jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m - powierzchnię tę pomija się.

Podobne rozwiązanie przyjęto na gruncie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Stosownie do treści art. 1a ust. 1 pkt 5 wskazanej ustawy, powierzchnią użytkową budynku lub jego części jest powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Ustawa wskazuje, iż za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Dodatkowo, analogicznie jak w przypadku przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn, powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

Nieco inną definicję przyjęto zaś na gruncie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, zgodnie z którą za powierzchnię użytkową lokalu rozumie się powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania.

Stosownie to treści wskazanej ustawy, za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się jednak powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Dodatkowo, zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, obmiaru powierzchni użytkowej lokalu, dokonuje się w świetle wyprawionych ścian. Powierzchnię pomieszczeń lub ich części o wysokości w świetle równej lub większej od 2,20 m należy zaliczać do obliczeń w 100%, o wysokości równej lub większej od 1,40 m, lecz mniejszej od 2,20 m - w 50%, o wysokości mniejszej od 1,40 m pomija się całkowicie.

W zakresie pozostałych zasad obliczeń, ustawa odsyła do reguł ustanowionych w Polskiej Normie, zgodnej z prawem budowlanym.

Niezależnie od powyższych definicji, w praktyce sztuki budowlanej stosuje się również zasady określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego. Zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia każdy projekt budowlano - architektoniczny budynku mieszkalnego jednorodzinnego i lokalu mieszkalnego powinien uwzględniać zestawienie powierzchni użytkowych. Rozporządzenie wprowadziło odrębne reguły obliczania ww. powierzchni, zgodnie z którymi:

W rozumieniu Rozporządzenia przez lokal mieszkalny należy rozumieć wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku pomieszczenie lub zespół pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Warto zauważyć, iż kwestia poprawnego określenia powierzchni użytkowej była już przedmiotem wątpliwości podatników, a tym samym analizy organów podatkowych i sądów powszechnych.

Dotychczasowa linia orzecznicza prezentowana przez sądy nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi, czy i jeśli tak - to która ze wskazanych wyżej metod będzie miała zastosowanie w obliczeniach limitów wskazanych w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dn. 8 maja 2013 r., sygn. I FSK 888/12 wskazał, iż "pożądane byłoby stosowanie definicji powierzchni użytkowej sformułowanej na potrzeby podatku od nieruchomości, tj. w art. 1a pkt 5 w związku z art. 4 ust. 2 u.p.o.l. Jest to bowiem definicja legalna, pochodząca z przepisów prawa podatkowego, obejmująca budynki i lokale jako ich części, a przy tym zbieżna z definicją tego samego pojęcia sformułowaną na potrzeby podatku od spadków i darowizn. Biorąc zaś pod uwagę, że podatek od nieruchomości jest podatkiem powszechnym w tym znaczeniu, iż uiszczają go zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, a przy tym uwzględnia on prowadzenie działalności gospodarczej, zasadne jest zastosowanie powyższej definicji także do wyliczenia powierzchni użytkowej budynku (lokalu) jako kryterium uzasadniającego zastosowanie obniżonej stawki podatku od towarów i usług".

Niezależnie jednak od powyższego, Sąd przyznał, iż w obecnym kształcie regulacji prawnych nie sposób odmówić zastosowania innym definicjom powierzchni użytkowej:

"Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego brak definicji powierzchni użytkowej w ustawie o VAT, przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki VAT zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowanie pojęcia "powierzchnia użytkowa" na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług, to tym samym zaakceptował sytuację, że tego wyboru będą dokonywać podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca ma świadomość, iż nie są obligatoryjne".

Analogiczny pogląd został zaprezentowany przez Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 8 maja 2013 r., sygn. I FSK 852/12.

Warto nadmienić, iż podobny pogląd został zaprezentowany przykładowo przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 31 stycznia 2014 r. (IPPP1/443-683/12/14-5/S/AS). Jak wskazał organ podatkowy: "(...) przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia "powierzchnia użytkowa" w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni (...)".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.