IPPP1/4512-494/15-2/RK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uwzględnienia w proporcji sprzedaży obrotu z tytułu udzielenia pożyczek - jest prawidłowe.

W dniu 21 maja 2015 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uwzględnienia w proporcji sprzedaży obrotu z tytułu udzielenia pożyczek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT"), należącym do Grupy (dalej: "Grupa").

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka przed rokiem 2014 r. generowała nadwyżki finansowe. Posiadając wolne środki finansowe, a tym samym chcąc uzyskać dodatkowe korzyści ekonomiczne, Spółka dokonywała przekazania zgromadzonych nadwyżek pieniężnych w postaci pożyczek jak i przekazów pieniężnych zabezpieczonych wekslem (dalej: "Pożyczki") do podmiotów należących do Grupy (Spółka udzieliła kilkanaście takich Pożyczek), za co otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek od tych Pożyczek. Ponadto, incydentalnie Spółka nabywała obligacje emitowane przez inne podmioty.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca wykazuje w rozliczeniach VAT czynności opodatkowane jak i zwolnione z opodatkowania (czyli otrzymane odsetki od Pożyczek). Praktycznie wszystkie ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczą zasadniczej działalności gospodarczej. Niektóre jednak koszty mają charakter ogólny i tym samym, w odniesieniu do nich mają zastosowanie regulacje art. 90 ust. 2-10 ustawy o VAT, dotyczące rozliczenia podatku naliczonego współczynnikiem (proporcją) sprzedaży.

Spółka, spośród wielu możliwości ulokowania lub zainwestowania wygenerowanych nadwyżek finansowych, zdecydowała się na udzielenie Pożyczek podmiotom z Grupy. Z perspektywy Spółki, ulokowanie środków w Pożyczki pozwoliło na ich efektywne zagospodarowanie, podobnie jak w przypadku, gdyby Spółka wpłaciła je np. na lokatę bankową. W odczuciu Spółki, inny sposób ulokowania wolnych środków na rynku finansowym mógłby "zaowocować" zyskiem lecz również wiązał się z ryzykiem ewentualnej straty. Dlatego też Spółka zdecydowała się na, jej zdaniem, i bezpieczniejszą formę inwestowania, tj. Pożyczki do podmiotów z Grupy, od których otrzymuje obecnie i otrzymywać będzie w przyszłości wynagrodzenie w postaci odsetek, bez ryzyka strat.

W związku z przyjętym sposobem lokowania nadwyżek finansowych, Spółka nie prowadziła żadnych aktywnych poszukiwań na rynkach finansowych innych możliwości ulokowania wygenerowanych wolnych środków pieniężnych. Z ekonomicznego punktu widzenia, taka decyzja była racjonalna i korzystniejsza niż np. lokowanie środków na lokatach bankowych.

Spółka podkreśla, iż udzielanie Pożyczek nigdy nie należało do jej podstawowej działalności. Działalnością podstawową Spółki, była szeroko rozumiana działalność wydawnicza i poligraficzna. W związku z tym, obroty uzyskiwane w związku z tymi Pożyczkami (w postaci otrzymanych odsetek) miały niewielki udział w całości obrotów uzyskiwanych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności, a zasoby ludzkie i materialne przedsiębiorstwa Spółki wykorzystywane w związku z udzieleniem tych Pożyczek były znikome. Tym samym, działanie w przedmiotowym zakresie nie powodowało istotnych dodatkowych kosztów, w odniesieniu do których powstawałby po stronie Spółki podatek naliczony.

W związku z ograniczeniem skali podstawowej działalności Spółki w 2014 r., proporcja obrotu z działalności podstawowej w stosunku do obrotu z tytułu otrzymanych odsetek uległa zmianie (w porównaniu z latami poprzednimi). Z uwagi na fakt, iż działalność podstawowa Spółki została ograniczona i polega ona obecnie, przede wszystkim na wynajmie powierzchni biurowo-magazynowej oraz sprzedaży aktywów Spółki, udział przychodów z tytułu odsetek za rok 2014 wyniósł około 2.71% całkowitych obrotów Spółki.

Spółka podkreśla, iż od momentu ograniczenia wolumenu działalności podstawowej, działalność pomocnicza polegająca na udzielaniu Pożyczek uległa ograniczeniu. Zaś stosunkowo znaczna wartość odsetek od Pożyczek, otrzymanych w roku 2014, w kontekście całkowitego obrotu Spółki za ten rok, jest wynikiem Pożyczek udzielonych przez Spółkę w latach wcześniejszych. Jednocześnie, obsługa udzielonych Pożyczek nie wiąże się i nie będzie się wiązać w przyszłości z angażowaniem istotnych zasobów ludzkich czy też materialnych, poza minimalnym zaangażowaniem związanym z wystawieniem faktur VAT na należności odsetkowe.

Oprócz udzielonych Pożyczek, Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnej innej działalności finansowej, z wyjątkiem jednostkowych przypadków udzielenia zabezpieczeń innym podmiotom z Grupy. Spółka zaznacza, że również i w przyszłości nie zamierza udzielać kolejnych pożyczek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż odsetki od udzielonych Pożyczek stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług pomocniczych względem działalności głównej Spółki, a zatem obrót z tego tytułu dotyczy pomocniczych transakcji finansowych w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, który powinien być w związku z tym wyłączony z kalkulacji współczynnika sprzedaży (proporcji), o którym mowa w art. 90 ust. 3 i nast. ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki:

Wynagrodzenie (w postaci odsetek) z tytułu Pożyczek powinno zostać uznane za obrót uzyskany z tytułu pomocniczych transakcji finansowych w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, a w rezultacie obrót z tego tytułu nie powinien być wliczany dla potrzeb obliczenia tzw. proporcji sprzedaży, o której mowa art. 90 ust. 3 i nast. ustawy o VAT (dalej również "współczynnik").

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowość przedstawionego przez niego stanowiska potwierdzają następujące argumenty:

1. Interpretacja pojęcia "pomocnicze transakcje finansowe" w świetle ustawy o VAT oraz Dyrektywy 2006/112/WE

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Stosownie do art. 90 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, wspomnianą powyżej proporcję ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, do obrotu uwzględnianego w kalkulacji współczynnika nie wlicza się m.in. obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących pomocniczych transakcji finansowych oraz usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 (obejmujących m.in. udzielanie pożyczek) w zakresie, w jakim czynności te mają charakter pomocniczy.

Jednocześnie, należy podkreślić, że przy interpretacji polskiej ustawy, zgodnie z obowiązkiem dokonywania pro wspólnotowej wykładni przepisów krajowych, muszą być uwzględniane wspólnotowe akty prawne, jak również orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE").

Przywołany powyżej art. 90 ust. 6 ustawy o VAT jest implementacją przepisu art. 174 ust. 2 lit. b i c) Dyrektywy 2006/112/WE, który wskazuje, że przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi oraz obrotu uzyskanego z transakcji o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b) - g) jeżeli są to transakcje pomocnicze.

Tym samym, z punktu widzenia celu regulacji wyrażonej w art. 90 ust. 6 ustawy o VAT oraz art. 174 ust. 2 lit. b i c) Dyrektywy 2006/112/WE należy przyjąć, iż chodzi o eliminowanie tych transakcji, które w sposób minimalny wiążą się z wykorzystaniem zasobów podatnika, których uwzględnienie przy kalkulacji współczynnika "zaburzyłoby" rzeczywisty charakter jego działalności.

Nawet regularnie wykonywana działalność związana z gospodarką pieniężną u podatnika nieprowadzącego działalności finansowej nie wiąże się z wykorzystywaniem materialnie istotnych zasobów podatnika. Jej uwzględnienie we współczynniku prowadziłoby do efektów sprzecznych z celem Dyrektywy 2006/112/WE. Dlatego należy uznać, że pojęcie transakcji dokonywanych "pomocniczo" używane w ustawie o VAT należałoby rozumieć jako "pobocznych" (a więc takich, które nie wiążą się z wykorzystaniem zasadniczych zasobów przedsiębiorstwa podatnika).

Innymi słowy, transakcje o charakterze "pomocniczym" oznaczają zdarzenia występujące ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "pomocniczości" odnosi się więc do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Stąd, zdaniem Wnioskodawcy, aby ocenić czy dane czynności mogą być uznane za pomocnicze należy wziąć pod uwagę przede wszystkim fakt, czy stanowią one uzupełnienie zasadniczej działalności Wnioskodawcy. W opinii Wnioskodawcy, jeśli działalność finansowa jest działalnością poboczną w stosunku do podstawowej działalności Wnioskodawcy, to powinno się ją uznawać za działalność pomocniczą w rozumieniu polskiej ustawy o VAT. W świetle powyższych argumentów, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż na gruncie obowiązujących przepisów o VAT, omawiane czynności (Pożyczki, które Wnioskodawca udzielił podmiotom z Grupy) powinny być uznane za czynności dokonane pomocniczo względem jegp głównej działalności w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. W konsekwencji, obrotu uzyskanego z tytułu dokonania tych czynności nie uwzględnia się dla potrzeb obliczenia proporcji, o której stanowi art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

2. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Ponieważ ani ustawa o VAT ani Dyrektywa 2006/112/WE nie precyzuje, co należy rozumieć przez pomocnicze wykonywanie czynności, istotną pomoc w tym zakresie może stanowić orzecznictwo TSUE.

Spółka pragnie podkreślić, iż TSUE wielokrotnie zajmował się interpretacją pojęcia "incydentalne"; "pomocnicze" w kontekście wykonywania transakcji finansowych. W orzeczeniu w sprawie Regie Dauphinoise-Cabinet (C-306/94), Trybunał stwierdził, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje wyłącznie ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. TSUE podkreślił, że inwestycje firmy zarządzającej nieruchomościami polegające na tworzeniu na własny rachunek lokat ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców nie mogą być określone jako transakcje okazjonalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest "bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami". Można zatem argumentować a contrario, że TSUE pośrednio wyznaczył zakres transakcji uznawanych za wykonywane w sposób sporadyczny jako takich, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

W sprawie Empresa de Desenvolvimento Mineiro (C-77/01), TSUE wprost wskazał jakiego typu transakcje finansowe powinny być uznane za okazjonalne i w związku z tym nie powinny wpływać na wysokość współczynnika. TSUE stwierdził, iż co prawda, skala i wysokość dochodów z tytułu transakcji finansowych objętych zakresem opodatkowania na gruncie VI Dyrektywy może wskazywać, że transakcje te nie są dokonywane okazjonalnie, jednak fakt uzyskiwania dochodów z tytułu transakcji finansowych przewyższających obrót z podstawowej działalności podatnika nie jest przesłanką wykluczającą "okazjonalność" takich transakcji. Zdaniem TSUE, dopóki do realizacji transakcji finansowych zaangażowanie aktywów podatnika oraz usług podlegających VAT jest znikome, transakcje te powinny być traktowane jako okazjonalne: w konsekwencji nie powinny być uwzględniane w kalkulacji współczynnika.

Mając na uwadze przywołane powyżej orzecznictwo TSUE, w opinii Spółki, udzielanie przez nią Pożyczek miało charakter poboczny/pomocniczy, gdyż nie stanowiło bezpośredniego, stałego i koniecznego rozszerzenia jej zasadniczej działalności, która to działalność koncentruje się na innych (wskazanych w opisie stanu faktycznego) czynnościach. W szczególności, należy ponownie podkreślić, iż udzielanie Pożyczek miało charakter incydentalny, a działalność w zakresie ich udzielenia nie stanowiła i nie stanowi istotnej części działalności Spółki i nie wiąże się z zaangażowaniem jej istotnych aktywów. Udzielenie Pożyczek wynikało z przyjętej strategii lokowania wolnych środków pieniężnych, stanowiąc w praktyce alternatywę np. dla lokat bankowych. W tym zakresie udzielenie Pożyczek nie stanowiło rozszerzenia podstawowej działalności Spółki (mogłoby zostać chociażby zastąpione przez wskazaną lokatę bankową).

W rezultacie, transakcję te stanowią jedynie transakcje towarzyszące podstawowej działalności i nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym jej uzupełnieniem. Zatem, udzielone przez Wnioskodawcę podmiotom z Grupy Pożyczki należy uznać za czynności wykonywane pomocniczo w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, a tym samym wartość obrotu z tytułu wykonywania tych czynności (tekst jedn.: kwoty odsetek) nie należy wliczać do wartości obrotu służącego wyliczeniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

3. Orzecznictwo sądów administracyjnych

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie nie tylko w przywołanych już orzeczeniach TSUE, ale także w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

W szczególności, jak zostało podkreślone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA") z 30 czerwca 2009 r., sygn. I FSK 904/08:

"W przypadku podatnika VAT prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy podmiot ten działa w charakterze podatnika odnośnie wszystkich czynności, które mieszczą się w przedmiocie jego działalności gospodarczej, jak również tych czynności, które stanowią bezpośrednie, stałe i konieczne uzupełnienie takiej działalności. W katalogu tych drugich czynności mogą mieścić się wszelkie działania podatnika mające charakter sporadyczny (okazjonalny, incydentalny), które pozostają poza jego głównym przedmiotem działalności, lecz stanowiąc konsekwencje tej działalności bezpośrednio ją uzupełniają. Na potwierdzenie powyższych stwierdzeń należy przywołać art. 90 ust. 6 ustawy, w którym mowa, że do obrotu, z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo - nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług pośrednictwa finansowego, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że nawet sporadyczne usługi pośrednictwa finansowego (w tym zatem i udzielanie sporadycznie pożyczek), stanowią czynności objęte opodatkowaniem VAT (choć zwolnione od podatku), lecz z uwagi na ich sporadyczność (okazjonalność) nie uwzględnia się ich w obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy. Sporadyczność transakcji, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika.

W wyroku z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie Empresa de Desenvolvimento Mineiro (C-77/01) Trybunał stwierdził, że coroczne udzielanie pożyczek przez spółkę holdingową spółkom, w których posiada udziały, oraz dokonywanie lokat w depozytach bankowych lub papierach wartościowych, takich jak bony skarbowe lub certyfikaty depozytowe - stanowi działalność gospodarczą prowadzoną przez, podatnika występującego w takim charakterze w rozumieniu art. 2 pkt 1 oraz art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy. Transakcje te jednak są zwolnione z VAT na podstawie art. 13 część B lit. d pkt 1 i 5 VI Dyrektywy. Przy obliczaniu proporcji odliczenia podatku naliczonego, określonej w art. 17 i 19 VI Dyrektywy, transakcje te należy uznać za sporadyczne w rozumieniu zdania drugiego art. 19 ust. 2 tej dyrektywy jeżeli obejmują one bardzo ograniczone wykorzystanie aktywów lub usług podlegających opodatkowaniu VAT (A. Bącal, D. Dominik, M. Miliz, M. Bącal, pod red. A Bącala, Orzecznictwo ETS a polska ustawa o VAT, Unimex 2009, str. 476).

Wynikałoby z tego, że udzielanie pożyczek przez spółkę swoim wspólnikom stanowi usługę finansową podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz zwolnioną od niego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 3 do załącznika nr 4 do u.p.tu. z 2004 r. (art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz poz. 13 załącznika nr 2 do u.p.tu. z 1993 r.). Jednak od 1 stycznia 2004 r. na podstawie art. 90 ust. 6 u.p.t.u. z 2004 r. do obrotu, o którym mowa w ust. 3 art. 90, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu tych transakcji, jako wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie".

Istotny w kontekście omawianego zagadnienia jest również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: "WSA") w Krakowie z 7 lutego 2013 r., sygn. I SA/Kr 1849/12 (orzeczenie prawomocne), gdzie czytamy, że: "w ocenie Sądu, udzielenie przez skarżącą trzech oprocentowanych pożyczek podmiotom powiązanym w celu nabycia spółki w Czechach stanowiło działalność incydentalną, której nie można przypisać cech bezpośredniego, stałego i koniecznego rozszerzenia jej działalności. W konsekwencji; stosownie do przepisu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, obrót uzyskany z powyższych transakcji nie może być wliczany do obrotu obliczanego w myśl przepisu art. 90 ust. 3 powołanej ustawy. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że uregulowanie zawarte w art. 90, przewidujące odliczanie podatku naliczonego, który jest związany zarówno z czynnościami opodatkowanymi, jak i nieopodatkowanymi, pozwala na ocenę sytuacji podatkowej podmiotu bez zaburzającej ją ingerencji czynności jednorazowych."

Następstwem przywołanego powyżej wyroku WSA w Krakowie, było rozstrzygnięcie NSA z 11 czerwca 2014 r. sygn. I FSK 1292/13, w którym NSA oddalił skargę Dyrektora Izby Skarbowej na powyższy wyrok.

Z punktu widzenia stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku, Spółka pragnie przywołać także wyrok WSA w Krakowie z 24 listopada 2010 r., sygn. I SA/Kr 1467/10 (orzeczenie prawomocne), gdzie wskazano, iż "Udzielenie przez spółkę kilkunastu pożyczek w porównaniu z zasadniczą jej działalnością miało charakter sporadyczny (pomocniczy), nie stanowiło ono bowiem koniecznego, stałego rozszerzenia jej działalności oraz niewykorzystującego niemal w ogóle aktywów od których odliczono VAT naliczony. Pożyczki te stanowiły jedynie ograniczony w czasie sposób lokaty kapitału. Tak więc wypełniały dyspozycję art. 90 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem odsetki od udzielonych przez spółkę pożyczek nie powinny być wliczone do ustalenia proporcji o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ww. ustawy."

Ponadto Spółka dodaje, iż zaprezentowane powyżej orzecznictwo wpisuje się w utrwaloną linię orzeczniczą NSA, który zajmował się już niejednokrotnie kwestią wliczania do mianownika proporcji obrotu uzyskanego z tytułu sporadycznego udzielania pożyczek (por. wyroki NSA z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK 1757/12, z dnia 22 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 912/10, z dnia 14 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 571/12), jak również liczne prawomocne orzecznictwo WSA (zob. przykładowo wyrok WSA w Warszawie z 8 maja 2013 r., sygn. III SA/Wa 3017/12, wyrok WSA w Warszawie z 27 listopada 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/09, wyrok WSA w Poznaniu z 8 stycznia 2012 r., sygn. I SA/Po 640/11).

4. Praktyka organów podatkowych

Prawidłowość argumentacji prezentowanej przez Wnioskodawcę została również potwierdzona w interpretacjach podatkowych, wydanych dla innych podatników na tle zbliżonych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych).

W szczególności, jak zostało wskazane w interpretacji indywidualnej z 27 października 2014 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPP2/443-753/14/AB "Transakcje zawierane pomocniczo, oznaczają (...) zdarzenia występujące ubocznie do działalności podstawowej, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny i wyrażają się w pomocniczym charakterze czynności w stosunku do podstawowej działalności podatnika. (...) należy każdorazowo rozważyć, czy w konkretnych okolicznościach udzielone pożyczki można uznać za czynności sporadyczne. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość pożyczek, stopień zaangażowania aktywów podatnika, na tle całokształtu jego działalności."

Ponadto, jak wynika z interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 sierpnia 2011. sygn. ILPP2/443-782/11-2/MR: "(...) należy przyjąć, że transakcje sporadyczne to te, które nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności podatnika, nie wymagają nadmiernego zaangażowania aktywów podatnika, występują rzadko, a w każdym razie nieregularnie. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Spółka planuje przekazać innym podmiotom środki pieniężne za wystawione przez nie weksle własne. Z tytułu posiadanych weksli wystawianych przez podmioty trzecie będzie otrzymywała odsetki od zobowiązań wekslowych. Otrzymywane odsetki nie będą wynikiem głównej działalności Spółki (nie będą związane z obsługą rynku nieruchomości) i przychody z nich otrzymywane nie będą niezbędne do prowadzenia tej działalności. W ocenie tut Organu, kwota otrzymanych odsetek z tytułu zobowiązań wekslowych sama w sobie nie świadczy o tym, czy można i należy traktować je jako czynności sporadyczne (incydentalne, pomocnicze) w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy i art. 174 ust. 2 Dyrektywy, czy też nie. Aby bowiem dojść do wniosku, iż czynności te mają taki charakter konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest sporadyczna (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika. Jak wskazała Spółka, obrót uzyskany z tytułu odsetek od należności wekslowych nie będzie miał charakteru podstawowej działalności Spółki, a będzie jedynie uzupełnieniem tej działalności i nie jest konieczny do prowadzenia działalności głównej. Mając powyższe na uwadze, czynności związane z otrzymywaniem przez Spółkę odsetek z tytułu należności wekslowych mogą zostać uznane za czynności sporadyczne w rozumieniu art. 90 ust. 6 w związku z art. 90 ust. 3 ustawy, ile jak wskazał Wnioskodawca pozostaną poza głównym przedmiotem jego działalności. Zatem, czynności te, zgodnie z powołanym art. 90 ust. 6 ustawy, nie powinno się uwzględniać przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy."

Co więcej, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 marca 2009 r., sygn. IPPP1-443-67/09-2/MP, organ wskazał, że: "Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki. (...) Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest najem nieruchomości. Czynność dwukrotnego udzielenia przez Wnioskodawcę pożyczki miała charakter incydentalny, nie nosi znamion działalności podstawowej, a jest jedynie uzupełnieniem tej działalności. Nie jest ona również konieczna do prowadzenia działalności głównej. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że udzielenie przez Spółkę pożyczek (...) może być uznane za czynności sporadyczne w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług".

W interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 lutego 2008 r., sygn. ILPP2/443-197/07-2/JK, rozpatrując przypadek podatnika, który udzielił innej spółce trzech oprocentowanych pożyczek, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał: "Zgodnie z przywołanym art. 90 ust. 6 ustawy - czynności wymienione w załączniku nr 4 do ustawy (a więc również wskazane w poz. 3 załącznika) - w zakresie, w jakim czynności te dokonywane są sporadycznie, nie są wliczane do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy. Sporadyczność tych transakcji, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika. Ponadto, w brzmieniu art. 174 ust. 2 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE odstąpiono od sformułowania "sporadyczne" użytego w ustawie o VAT oraz w VI Dyrektywie i posłużono się zwrotem "pomocnicze transakcje finansowe". Jeśli zatem świadczona przez Wnioskodawcę usługa w zakresie udzielenia pożyczki spełnia wymogi do uznania jej za czynność sporadyczną, to zgodnie z wyżej powołanym przepisem art. 90 ust. 6 ustawy, nie należy jej uwzględniać przy wyliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3."

Stanowisko we wskazanych powyżej interpretacjach, zgodnie z którym czynności pomocnicze (sporadyczne) udzielenia pożyczki nie są wliczane do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, na podstawie art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, jest, zdaniem Spółki, utrwaloną praktyką organów podatkowych. Podobne rozstrzygnięcia możemy znaleźć w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych (przykładowo zob. także: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 listopada 2011 r., sygn. IPTPP2/443-396/11-4/IR, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 maja 2014 r., sygn. ILPP1/443-189/14-2/AI, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 31 marca 2010 r., sygn. IBPP2/443-286/10/ICz, interpretacja indywidualna Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z 16 stycznia 2009 r., sygn. ILPP2/443-986/08-2/EWW, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 lutego 2013 r., sygn. ILPP1/443-1008/12-4/KG).

5. Podsumowanie

Mając na uwadze powyższe argumenty zawarte w przywołanym orzecznictwie sądów krajowych i TSUE, jak i stanowisko prezentowane przez Dyrektorów Izb Skarbowych, a także okoliczności przedstawionego stanu faktycznego, Spółka podkreśla, że:

* udzielone przez nią Pożyczki na rzecz podmiotów należących do Grupy nie stanowiły, nie stanowią czy też nie będą stanowić podstawowego przedmiotu działalności gospodarczej Spółki. Nie są one w żaden sposób konieczne do prowadzenia jej podstawowej działalności. Są wynikiem decyzji Spółki, na podstawie której Spółka ulokowała swoje nadwyżki finansowe w Pożyczki udzielone podmiotom z Grupy, co pozwoliło na efektywne zagospodarowanie tych nadwyżek. Tym samym, udzielone przez Spółkę Pożyczki na rzecz podmiotów z Grupy były, jak również nadal są, jedynie uzupełnieniem podstawowej działalności gospodarczej (działalnością o charakterze pomocniczym, pobocznym);

* obrót uzyskany z tytułu odsetek od Pożyczek miał i ma dla Spółki jedynie drugorzędne (poboczne) znaczenie i nie jest konieczny do prowadzenia podstawowej działalności Spółki;

* skala obrotów z tytułu otrzymanych odsetek osiągnięta w roku 2014 (jak i latach następnych) będzie zdecydowanie niższa niż skala obrotów uzyskanych z tytułu podstawowej działalności prowadzonej przez Spółkę;

* otrzymane odsetki nie są, ani nie będą w żadnym razie wynikiem głównej działalności prowadzonej przez Spółkę, gdyż swoje działania i wysiłki biznesowe Spółka koncentruje na działalności wydawniczo - poligraficznej;

* obsługa należności odsetkowych nie pochłania jak i nie będzie powodowała istotnych kosztów w stosunku do prowadzonej działalności podstawowej, jak również nie skutkuje i nie będzie skutkować zaangażowaniem jakichkolwiek istotnych nakładów /zasobów Spółki;

* w rezultacie, wartość obrotu (tekst jedn.: kwota odsetek, które Wnioskodawca otrzymał/ma otrzymać) z tytułu Pożyczek udzielonych podmiotom z Grupy powinna zostać uznana za obrót uzyskany z tytułu transakcji mających charakter pomocniczy w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, a w rezultacie, obrotu uzyskanego z tytułu dokonania tych czynności nie należy uwzględniać dla potrzeb obliczenia proporcji, o której stanowi art. 90 ust. 3 i ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w niniejszym wniosku należy, uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Istota umowy pożyczki została zawarta w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju. Zatem, udzielanie pożyczek stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Czynność udzielenia pożyczki spełnia definicję usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ można zidentyfikować beneficjenta świadczenia, którym będzie pożyczkobiorca, mogący korzystać z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę.

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

* czynności ściągania długów, w tym factoringu;

* usług doradztwa;

* usług w zakresie leasingu.

Zgodnie z treścią art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W art. 90 ust. 2 ustawy wskazano, że jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie regulacji art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy).

Natomiast w myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących:

* pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;

* usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim czynności te mają charakter pomocniczy.

Wskazać należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter "pomocniczy". W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa - http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa "pomocniczy" są pojęcia: "pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający".

Należy zauważyć, że przepis art. 174 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) wskazuje, w jaki sposób, w oparciu o dane dotyczące struktury wszystkich transakcji podatnika, należy obliczyć kwotę odliczeń przysługujących podatnikowi wykonującemu czynności wywierające różne skutki w zakresie prawa do odliczenia podatku.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 174 (2) Dyrektywy, niektóre kategorie przychodów wyłączane są z obrotów uwzględnianych przy obliczeniu proporcji, o której mowa w ust. 1. Oznacza to, że dokonywanie niektórych transakcji zarówno opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku nie wpływa na wysokość podatku naliczonego podlegającego proporcjonalnemu rozliczeniu.

Na podstawie przepisu art. 174 (2) Dyrektywy, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

* wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa,

* wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi,

* wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g, jeżeli są to transakcje pomocnicze.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy". Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Ponadto, interpretując termin transakcji pomocniczych należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie Regie Dauphinoise (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetekz tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie EDM (C-77/01). We wspomnianym orzeczeniu TSUE, za incydentalne (pomocnicze) uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter incydentalny (pomocniczy).

Należy zatem stwierdzić, że transakcje "pomocnicze" nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i incydentalne. Ani ilość udzielonych pożyczek ani też liczba kontrahentów, którym udzielono tych pożyczek, same w sobie nie świadczą o tym, czy można i należy traktować ww. czynności, jako czynności pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy. Aby bowiem dojść do wniosku, że czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość czynności, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest pomocnicza (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, należącym do Grupy. Działalnością podstawową Spółki, była szeroko rozumiana działalność wydawnicza i poligraficzna. Wnioskodawca generował nadwyżki finansowe, tym samym chcąc uzyskać dodatkowe korzyści ekonomiczne, dokonał przekazania zgromadzonych nadwyżek pieniężnych w postaci pożyczek jak i przekazów pieniężnych zabezpieczonych wekslem do podmiotów należących do Grupy, za co otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek od tych Pożyczek. Udzielanie Pożyczek nigdy nie należało do podstawowej działalności. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka wykazuje w rozliczeniach VAT czynności opodatkowane jak i zwolnione z opodatkowania. Praktycznie wszystkie ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczą zasadniczej działalności gospodarczej. Udzielanie Pożyczek nigdy nie należało do podstawowej działalności

Obroty uzyskiwane w związku z tymi Pożyczkami (odsetki) miały niewielki udział w całości obrotów uzyskiwanych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności, a zasoby ludzkie i materialne przedsiębiorstwa Spółki wykorzystywane w związku z udzieleniem tych Pożyczek były znikome. W związku z ograniczeniem skali podstawowej działalności Spółki w 2014 r., proporcja obrotu z działalności podstawowej w stosunku do obrotu z tytułu otrzymanych odsetek uległa zmianie (w porównaniu z latami poprzednimi). Z uwagi na fakt, iż działalność podstawowa Spółki została ograniczona i polega ona obecnie, przede wszystkim na wynajmie powierzchni biurowo-magazynowej oraz sprzedaży aktywów Spółki, udział przychodów z tytułu odsetek za rok 2014 wyniósł około 2.71% całkowitych obrotów Spółki.

Spółka podkreśla, iż od momentu ograniczenia wolumenu działalności podstawowej, działalność pomocnicza polegająca na udzielaniu Pożyczek uległa ograniczeniu. Zaś stosunkowo znaczna wartość odsetek od Pożyczek, otrzymanych w roku 2014, w kontekście całkowitego obrotu Spółki za ten rok, jest wynikiem Pożyczek udzielonych przez Spółkę w latach wcześniejszych. Jednocześnie, obsługa udzielonych Pożyczek nie wiąże się i nie będzie się wiązać w przyszłościz angażowaniem istotnych zasobów ludzkich czy też materialnych, poza minimalnym zaangażowaniem związanym z wystawieniem faktur VAT na należności odsetkowe.

Oprócz udzielonych Pożyczek, Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnej innej działalności finansowej, z wyjątkiem jednostkowych przypadków udzielenia zabezpieczeń innym podmiotom z Grupy. Spółka zaznacza, że również i w przyszłości nie zamierza udzielać kolejnych pożyczek.

Z uwagi na całokształt sprawy, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że opisane usługi udzielenia pożyczek miały charakter pomocniczy (incydentalny). Potwierdzenie powyższego stanowi okoliczność, że czynności te są wykonywane poza podstawową działalnością Spółki, udzielenie pożyczek miało miejsce jedynie na rzecz podmiotów należących do Grupy. Pożyczki te stanowiły jedynie ograniczony w czasie sposób lokaty kapitału, nie są one w żaden sposób konieczne do prowadzenia podstawowej działalności Spółki. Ponadto stopień zaangażowania zasobów ludzkich i materialnych w działalność pożyczkową jak również udział przychodów uzyskiwanych z tej działalności na tle całokształtu działalności Wnioskodawcy jest niewielki. Poza tym, co podkreśla Wnioskodawca, z uwagi na ograniczenie wolumenu działalności podstawowej, działalność polegająca na udzielaniu pożyczek również ulegnie ograniczeniu. Natomiast znaczna wartość otrzymanych w 2014 r. odsetek od Pożyczek w kontekście całkowitego obrotu Spółki za ten rok, jest wynikiem Pożyczek udzielonych przez Spółkę w latach wcześniejszych.

W konsekwencji, udzielenie pożyczek przez Spółkę należy uznać za pomocniczą transakcję finansową w rozumieniu art. 90 ust. 6 pkt 2 ustawy, co oznacza że odsetki od udzielanych pożyczek nie powinny być uwzględniane przy kalkulacji współczynnika sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 i następnych ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.