IPPP1/4512-252/15-5/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zainteresowanego, przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2015 r. (data wpływu 20 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 marca 2015 r. (data wpływu 26 marca 2015 r.), oraz pismem z dnia 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu 21 kwietnia 2015 r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 17 kwietnia 2015 r. (doręczone w dniu 20 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia nieruchomości gruntowej Nr 1 oraz prawa do odliczenia podatku VAT w związku z tą transakcją - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia nieruchomości gruntowej Nr 1 oraz prawa do odliczenia podatku VAT w związku z tą transakcją.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 marca 2015 r. (data wpływu 26 marca 2015 r.) oraz pismem z dnia 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu 21 kwietnia 2015 r.) nadesłanym jako odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 17 kwietnia 2015 r. (doręczone w dniu 20 kwietnia 2015 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym (dalej: "Wnioskodawca"). Wnioskodawca na dzień dokonania czynności, której dotyczy niniejszy wniosek, będzie zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca wraz z inną lub innymi osobami fizycznymi (które również będą zarejestrowane jako podatnicy VAT czynni na dzień dokonania transakcji) planują odpłatnie nabyć jako współwłaściciele w częściach ułamkowych od spółki pod firmą XXX spółka komandytowa z siedzibą w W. (podatnik VAT czynny, dalej: "Spółka") następujące nieruchomości:

* nieruchomość niezabudowaną nr 44/4 położoną we wsi P., w gminie J.,

* nieruchomość zabudowaną nr 44/5 położoną we wsi P., w gminie J.

Spółka posiada wiedzę na temat następujących transakcji, których przedmiotem były wskazane Nieruchomości:

* w 2007 r. doszło do ich odpłatnej dostawy przez inną spółkę prawa handlowego na rzecz komandytariusza Spółki. Dostawa została dokonana na podstawie aktu notarialnego. W zakresie dostawy budynków posadowionych na Nieruchomościach, transakcja została przez sprzedającego opodatkowana podatkiem VAT;

* w tym samym roku komandytariusz Spółki wniósł do niej aportem prawo własności przedmiotowych Nieruchomości. Aport był zwolniony od podatku VAT na podstawie wówczas obowiązującego § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.). Nieruchomości zostały wpisane do rejestru zabytków decyzją z 20 czerwca 1958 r. wydaną przez Prezydium Warszawskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej - Wydział Kultury - Konserwator Zabytków (obiekt pod nazwą Założenie dworskie z XIX wieku: dworek oraz ogród w P.). W stosunku do obu Nieruchomości nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Nie zostały również określone założenia do planu.

W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonych w 2004 r. Nieruchomości 1 i 2 występują na terenie obszarów zabytkowych parków oraz na terenie istniejącej zabudowy mieszkaniowo - usługowej. W dniu 5 lipca 2007 r. wójt Gminy J. wydał decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zadania inwestycyjnego polegającego na rewitalizacji i rozbudowie obiektów zabytkowego zespołu dworskiego w na działkach 44/4, 44/5 w celu utworzenia centrum konferencyjno-szkoleniowego z usługami kultury. Decyzją zostały objęte obie działki, z tym że w decyzji nie wskazano, na której z działek mają zostać dokonane określone inwestycje. Decyzja określa bowiem zakres rozbudowy i budowy budynków, rozbiórki zabudowy, rodzaj ogrodzenia. Wskazuje także warunki wynikające z ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego, a także warunki obsługi w zakresie komunikacji i infrastruktury technicznej, które inwestor był zobowiązany spełnić.

Nieruchomość 1

Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów z 19 listopada 2014 r. na Nieruchomość 1 składają się grunty rolne zabudowane, pastwiska trwałe, grunty orne i rowy. Wskazanie w rejestrze gruntów, iż elementem Nieruchomości 1 są również grunty rolne zabudowane wynika stąd, że jeszcze w momencie wniesienia aportu do Spółki na Nieruchomości 1 posadowione były domki kempingowe. Domki te, następnie, zostały rozebrane. Ponadto, na przedmiotowej Nieruchomości nie znajdują się inne budynki lub budowle, a zatem faktycznie, niezależnie od informacji zawartych w wypisie z rejestru gruntów, Nieruchomość 1 stanowi grunt niezabudowany.

Nieruchomość 2

Z kolei, zgodnie ze wspomnianym wypisem z rejestru gruntów, na Nieruchomość 2 składają się grunty rolne zabudowane, nieużytki, pastwiska trwałe, grunty orne i rowy. Na Nieruchomości 2 są posadowione 3 budynki wpisane do rejestru zabytków zgodnie z wypisem z kartoteki budynków z 19 listopada 2014 r., które obejmują: budynek o powierzchni zabudowy 252 m² pełniący funkcje mieszkalne, budynek o powierzchni zabudowy 347 m² pełniący funkcje produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa, - budynek o powierzchni zabudowy 462 m² pełniący inne funkcje niemieszkalne. Budynek 1 i Budynek 2 nie były przedmiotem istotnych ulepszeń w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

W szczególności, potencjalne nakłady, które mogłyby zostać uznane za zwiększające wartość początkową tych Budynków (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym), kształtowały się na poziomie niższym niż 30% wartości początkowej tych obiektów. Wydatki skutkujące ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym były natomiast ponoszone przez Spółkę w latach 2007 - 2008 w odniesieniu do Budynku 3, przy czym ich łączna wartość przekroczyła 30% wartości początkowej tego obiektu (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym). Ostatnie inwestycje w Budynku 3 zostały poczynione w 2008 r., zaś od ponoszonych przez Spółkę nakładów przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego. Prace związane z Budynkiem nie zostały jeszcze ukończone. W praktyce zatem, Budynek 3 jest w dalszym ciągu w trakcie ulepszania.

Budynki posadowione na Nieruchomości 2 były przez Spółkę wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej (przede wszystkim działalności hotelowej oraz w zakresie oferowania miejsc noclegowych). W szczególności latach 2007-2010 r. Spółka świadczyła w nich m.in. usługi zakwaterowania oraz wynajmu powierzchni magazynowej. Również w latach kolejnych, Spółka oferowała miejsca noclegowe m.in. poprzez swoją stronę internetową. Wobec braku zainteresowania ze strony potencjalnych usługobiorców, nie doszło jednak do świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT. Co jednak istotne, biorąc pod uwagę trwającą modernizację Budynku 3, ten Budynek nie był w praktyce wykorzystywany bezpośrednio do oferowania miejsc noclegowych wraz z wyżywieniem, ani też do wynajmu powierzchni magazynowej. Czynności te wykonywane były w Budynkach 1 i 2, natomiast Budynek 3 miał służyć do celów prowadzonej działalności po zakończeniu jego modernizacji.

Wnioskodawca oraz pozostali współwłaściciele zamierzają wykorzystywać nabyte Nieruchomości 1 i 2 do wykonywania czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, poprzez oddanie ich w dzierżawę spółce prawa handlowego. Analogiczny wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczący konsekwencji podatkowych dostawy Nieruchomości 1 i 2 złożyła Spółka w dniu 13 marca 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Pytanie Nr 1 wniosku ostatecznie sformułowane w nadesłanym uzupełnieniu do wniosku z dnia 21 kwietnia 2015 r.:

Czy dostawa Nieruchomości 1 będzie opodatkowana VAT, i czy w konsekwencji Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko w zakresie pytania Nr 1 Wnioskodawca ostatecznie sprecyzował w nadesłanym uzupełnieniu do wniosku z dnia 21 kwietnia 2015 r.

Dostawa Nieruchomości 1 będzie zwolniona od VAT, a w konsekwencji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się zaś przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT).

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 199, dalej: "upzp"), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku natomiast braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie, zgodnie z art. 4 ust. 2 upzp, sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Ustawodawca w ustawie upzp wprowadził zatem dwie odmienne kategorie decyzji, które dotyczą zagospodarowania przestrzennego nieruchomości. Z tego względu zasady dotyczące wydawania przedmiotowych decyzji, tj. decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy, zostały przez ustawodawcę odrębnie uregulowane w upzp:

* w zakresie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zastosowanie znajdą przepisy wskazane w art. 50-58 upzp,

* natomiast w odniesieniu do decyzji o warunkach zabudowy stosuje się przepisy art. 60-67 upzp.

Inwestycja celu publicznego, w odniesieniu do której może być wydana decyzja, została przez ustawodawcę zdefiniowana. Zgodnie z art. 2 pkt 5 upzp rozumie się przez nią działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518, z późn. zm.).

Powyższe potwierdza zatem, że decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego jest inną decyzją niż decyzja o warunkach zabudowy na gruncie upzp. Natomiast, zdaniem Wnioskodawcy, art. 2 pkt 33 ustawy o VAT odnosi się wyłącznie do decyzji, o której mowa w pkt 2 powyżej, a więc do decyzji o warunkach zabudowy, nie zaś do decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego. Należy zaznaczyć, że dokonując wykładni pojęć wskazanych w słowniczku do ustawy o VAT, w tym pojęcia "tereny budowlane", podatnik, organy podatkowe czy też sądy administracyjne są związane literalnym brzmieniem tych przepisów. Celem wprowadzania definicji legalnych do aktów prawnych jest bowiem wyeliminowanie wątpliwości interpretacyjnych określonych zwrotów lub pojęć używanych w tych aktach. Z tego też względu interpretacja rozszerzająca, a więc wykraczająca poza literalne brzmienie definicji legalnej terenów budowlanych byłaby nieuzasadniona.

Należy podkreślić, iż podobne stanowisko jest prezentowane w doktrynie. Przykładowo w opracowaniu VAT. Komentarz., LEX 2014 A. Bartosiewicz wskazuje, że "z niewiadomych przyczyn komentowany przepis < art. 2 pkt 33 ustawy o VAT - przyp. Spółki> nie odnosi się do przeznaczenia terenu pod zabudowę na podstawie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jest to oczywiste przeoczenie ustawodawcy. Wprawdzie w uzasadnieniu projektu ustawy wskazuje się, że decyzja o lokalizacji celu publicznego jest "decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu", jednakże wniosek taki nie znajduje uzasadnienia w treści komentowanego przepisu. Formalnie rzecz biorąc bowiem, teren (grunt) objęty (tylko) decyzją o ustaleniu lokalizacji celu publicznego nie jest gruntem przeznaczonym pod zabudowę, a więc nie jest terenem budowlanym w rozumieniu komentowanej definicji".

Także w interpretacji indywidualnej z 11 kwietnia 2014 r. nr IPPP2/443-51/14-4/RR, Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że "o przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego. W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen -. Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego." Jak wskazano powyżej, takim dokumentem jest decyzja o warunkach zabudowy, a więc dokument inny niż decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Biorąc więc pod uwagę, że wobec Nieruchomości 1 nie został ustanowiony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, lecz wyłącznie decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, a więc decyzja inna niż ta, o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, dostawa Nieruchomości 1 będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT "3a. Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy (...) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku".

Tym samym zakres prawa do odliczenia u Nabywcy wynika z zasad opodatkowania dostawcy i jest konsekwencją oceny zasad opodatkowania danej dostawy. Ponieważ, zgodnie z powołanym przepisem Ustawy o VAT, prawo do odliczenia VAT przez nabywcę zależy w sposób ścisły od sposobu opodatkowania danej dostawy przez dostawcę (tu Spółkę), tym samym nabywca jest uprawniony do występowania z wnioskiem o interpretację indywidualną w zakresie sposobu opodatkowania dostawy przez Spółkę. W tym zakresie Wnioskodawca uważa, że w konsekwencji zwolnienia dostawy Nieruchomości 1 od podatku VAT, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia tej Nieruchomości.

Jednocześnie Strona zwraca uwagę na to, iż Spółka (zbywca) również wystąpił z wnioskami o tożsame interpretacje indywidualne w dniu 13 marca 2015 r. Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dostawa Nieruchomości 1 podlega zwolnieniu od VAT, a w konsekwencji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przy czym towarami - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisem grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Należy zauważyć, że zwolnienia od podatku mają charakter wyjątkowy i powinny być traktowane jako odstępstwo od ogólnej zasady opodatkowania każdej odpłatnej dostawy. Zatem powinny one być stosowane ściśle.

Oznacza to, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Stosownie do art. 2 pkt 33 ww. ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje zatem oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego a w przypadku braku takiego planu na podstawie wydanych decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę na ustawę z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r. poz. 199), która - zgodnie z art. 1 ust. 1 - określa:

- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Stosownie do zapisu art. 2 pkt 5 niniejszej ustawy, przez inwestycje celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Z 2014 r. poz. 518 z późn. zm.).

Natomiast art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Według art. 4 ust. 2 cyt. ustawy przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W tym miejscu należy wskazać, że art. 50 ust. 1. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się odpowiednio.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego - zgodnie z art. 54 cyt. ustawy - określa:

Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji, dla celów podatku VAT, w rozpatrywanej kwestii, należy traktować na równi z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z innymi osobami fizycznymi, planuje nabyć jako współwłaściciele od spółki będącej czynnym podatnikiem podatku VAT nieruchomość niezabudowaną nr 44/4 - dalej nieruchomość 1 oraz nieruchomość zabudowaną nr 44/5 - dalej nieruchomość 2. Zgodnie z informacjami uzyskanymi od Spółki ww. nieruchomości były w 2007 r. odpłatnie nabyte przez komandytariusza spółki od innej spółki prawa handlowego jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu. W tym samym roku komandytariusz spółki wniósł aportem ww. nieruchomości do spółki. Wskazana czynność była zwolniona od podatku VAT. W stosunku do obu nieruchomości nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W dniu 5 lipca 2007 r. została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zadania inwestycyjnego polegającego na rewitalizacji i rozbudowie obiektów zabytkowych zespołu dworskiego znajdującego się na działkach 44/4 i 44/5, w celu utworzenia centrum konferencyjno-szkoleniowego z usługami kultury. Na dzień nabycia nieruchomości Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku VAT czynnym.

Jak wskazano wyżej dla celów opodatkowania podatkiem VAT wskazanej czynności nabycia nieruchomości 1 - wydana dla tej nieruchomości decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego - będzie traktowana na równi z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Wskazana klasyfikacja wynika, z faktu że w istocie decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego określa jaki będzie rodzaj inwestycji realizowanej na danym terenie, ponadto wskazuje warunki i zasady zagospodarowania tego terenu oraz linie ograniczające teren inwestycji. Ponadto - co istotne - decyzja o warunkach zabudowy danego terenu powinna zawierać takie same jak decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zapisy. Powyższe wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zatem zgodnie ze wskazanym wyjaśnieniem nabycie opisanej nieruchomości nr 1 nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż opisana nieruchomość stanowi teren niezabudowany przeznaczony pod zabudowę.

Należy również wskazać, że nabycie opisanej nieruchomości nr 1 nie będzie objęte dyspozycją art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż jak wynika z opisu sprawy wskazany grunt nie był wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Jak wynika z opisu sprawy komandytariusz spółki nabył nieruchomość od innej spółki prawa handlowego w ramach czynności podlegających opodatkowaniu.

Zatem w świetle wskazanych wyjaśnień należy uznać - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - że nabycie nieruchomości nr 1 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

W kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT w związku z nabyciem opisanej nieruchomości Nr 1 konieczne jest powołanie art. 86 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem, który umożliwia podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz braku przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe przepisy oznaczają, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Jak wyjaśniono wyżej nabycie opisanej nieruchomości Nr 1 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponadto jak wskazał Zainteresowany w opisie sprawy nabyte grunty będą wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Zatem w stosunku do opisanej transakcji nie zaistnieją przesłanki z art. 88 ustawy, tym samym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT związanego z nabyciem nieruchomości Nr 1 zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Zatem należy wskazać, że w zakresie pytania Nr 1 wniosku zaprezentował nieprawidłowe stanowisko w sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie opodatkowania podatkiem VAT oraz prawa do odliczenia podatku od towarów i usług w związku z nabyciem nieruchomości Nr 1 - pytanie Nr 1 wniosku. W pozostałym zakresie - pytania nr 2-4 - zostanie wydana odrębna interpretacja.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.