IPPP1/4512-11/15-4/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2015 r. (data wpływu 8 stycznia 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 8 kwietnia 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.) będący odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 31 marca 2015 r. (data odbioru 7 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nabycia w drodze aportu wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nabycia w drodze aportu wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Planowane jest nabycie przez Wnioskodawcę w drodze wkładu niepieniężnego (aportu) części wierzytelności powstałej z tytułu zbycia przez wnoszącego aport praw i obowiązków wspólnika spółki osobowej (dalej: "Wierzytelność"). Wnioskodawca zamierza nabyć Wierzytelność we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko. Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało wynagrodzenie i nie istnieje odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz wnoszącego wkład niepieniężny w związku z nabyciem i egzekwowaniem wierzytelności (poza objęciem akcji Spółki w wyniku podwyższenia kapitału zakładowego). Wartość Wierzytelności ustalona na potrzeby aportu (która na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych musi odpowiadać wartości godziwej) może być równa lub niższa niż wartość nominalna Wierzytelności.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że przedmiotem działalności Spółki będzie m.in. obrót wierzytelnościami. Wartość wierzytelności ustalona na potrzeby aportu nie będzie niższa od jej wartości nominalnej. W odniesieniu do nabywanych wierzytelności nie istnieją wątpliwe perspektywy ich spłaty, nie istnieje także zwiększone ryzyko niewypłacalności dłużników, tym samym nie są to tzw. wierzytelności trudne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności w drodze aportu, skutkuje wystąpieniem po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego na gruncie VAT z tytułu odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności w drodze aportu, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie skutkuje wystąpieniem po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego na gruncie VAT z tytułu odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług. Nie ma przy tym znaczenia czy wartość godziwa Wierzytelności ustalona na potrzeby aportu jest równa czy niższa niż wartość nominalna.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług określa art. 5 ustawy o VAT. Zgodnie z jego treścią, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Aby świadczenie usług mogło zostać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny między usługodawcą a usługobiorcą, na podstawie którego powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Wynagrodzenie musi mieć bezpośredni związek z świadczoną usługą i stanowić dla usługodawcy bezpośrednią korzyść. W przypadku nabycia wierzytelności po cenie równej lub niższej od jej wartości nominalnej nie dochodzi do świadczenia przez nabywcę usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jeżeli różnica między wartością nominalną a ceną ich zbycia (jeżeli w ogóle wystąpi) odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili sprzedaży.

Ponieważ w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wartość Wierzytelności ustalona na potrzeby aportu będzie odzwierciedlać jej wartość godziwą, po stronie Wnioskodawcy nie dochodzi do świadczenia usługi na rzecz wnoszącego aport w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko to podzielają sądy krajowe i unijne, a także organy podatkowe w licznych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo:

* Europejski Trybunał Sprawiedliwości (obecnie: "Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej") w wyroku z dnia 27 października 2011 r., sygn. C-93/10: "Podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi (...) i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

* Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 19 marca 2012 r., sygn. I FPS 5/11: "Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa (...), ze względu na fakt, że w takim przypadku nie mamy do czynienia z zobowiązaniem się przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa (...)."

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia z 11 kwietnia 2013 r., sygn. IPTPP2/443-1052/12-6/AW: "Jeśli więc ustalona przez strony umowy (Wnioskodawcę i zbywcę wierzytelności) cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży - jak wskazał Wnioskodawca - odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w dacie nabycia, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. "

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 16 kwietnia 2014 r. sygn. IPTPP2/443-63/14-4/KW: "Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro - jak wskazał Wnioskodawca - zakupione wierzytelności przeznaczone są do dochodzenia ich na własny rachunek i we własnym imieniu, Wnioskodawca nie uzyska żadnego wynagrodzenia w związku z nabyciem tych wierzytelności, a różnica między wartością nominalną wierzytelności, które Spółka nabędzie, a ceną ich sprzedaży, będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili ich nabycia, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. "

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w myśl art. 7 ustawy lub za świadczenie usług w myśl art. 8 ustawy.

Z odpłatnością za dane świadczenie mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy - nie jest warunkiem, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że wniesienie aportu do spółki spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub świadczenia usług, zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy, gdyż odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia warunki odpłatności, istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie akcji). Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne, czy zawodowe.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje nabycie w drodze wkładu niepieniężnego (aportu) części wierzytelności powstałej z tytułu zbycia przez wnoszącego aport praw i obowiązków wspólnika spółki osobowej. Wnioskodawca zamierza nabyć wierzytelność we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko. Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało wynagrodzenie i nie istnieje odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz wnoszącego wkład niepieniężny w związku z nabyciem i egzekwowaniem wierzytelności (poza objęciem akcji Spółki w wyniku podwyższenia kapitału zakładowego). Wartość wierzytelności ustalona na potrzeby aportu nie będzie niższa od jej wartości nominalnej. W odniesieniu do nabywanych wierzytelności nie istnieją wątpliwe perspektywy ich spłaty, nie istnieje także zwiększone ryzyko niewypłacalności dłużników, nie są to tzw. wierzytelności trudne. Przedmiotem działalności Spółki będzie m.in. obrót wierzytelnościami.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą przy tym kwestii wskazania, czy czynność nabycia wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 23 stycznia 2014 r., poz. 121), dalej k.c.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na mocy art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...).

Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 k.c. - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Ze wskazanych uregulowań wynika, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wobec tego wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

W kwestii nabycia wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że "Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: "Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.".

Wskazany powyżej wyrok TSUE zapadł na tle ściśle określonych okoliczności, które w istotny sposób odróżniają się od rozważanej przez Wnioskodawcę transakcji nabycia w drodze aportu wierzytelności. Wyrok TSUE dotyczy nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnych, których stan zaległości w zapłacie czynił wątpliwą perspektywę ich spłaty. W takim stanie faktycznym TSUE uznał, że jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników, różnica taka nie stanowi wynagrodzenia w rozumieniu przepisów o VAT, a tym samym - nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi. Natomiast w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji, jak wskazał sam Wnioskodawca - w odniesieniu do nabywanych wierzytelności nie istnieją wątpliwe perspektywy ich spłaty, nie istnieje także zwiększone ryzyko niewypłacalności dłużników, nie są to tzw. wierzytelności trudne.

Zatem w odniesieniu do opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów wskazać należy, że w analizowanej sprawie powołany wyżej wyrok TSUE jak i uchwała NSA nie znajdą zastosowania gdyż nabywane przez Wnioskodawcę w drodze aportu wierzytelności nie będą wierzytelnościami trudnymi. Tym samym aport wskazanych wierzytelności co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednakże z opisu sprawy wynika, że wartość wierzytelności ustalona na potrzeby aportu nie będzie niższa od jej wartości nominalnej, tym samym omawianej sytuacji nie wystąpi wynagrodzenie, co oznacza, że nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa ww. art. 8 ust. 1 ustawy. A zatem aport wskazanych we wniosku wierzytelności nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku w sprawie interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia z 11 kwietnia 2013 r., sygn. IPTPP2/443-1052/12-6/AW oraz z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. IPTPP2/443-63/14-4/KW zostały wydane na tle odmiennego stanu faktycznego niż przedstawiany przez Wnioskodawcę. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach wnioskodawcy w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14 m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Należy zatem stwierdzić, że wskazane interpretacje nie stanowią podstawy przy rozstrzygnięciu dokonanym w analizowanej sprawie.

Tym samym, Wnioskodawca przedstawił nieprawidłowe stanowisko w sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.