IPPP1/4512-108/15-2/EK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 25 lutego 2015 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1/4512-108/15-2/EK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa ubezpieczeniowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca współpracuje z podmiotem (dalej: Broker) będącym brokerem ubezpieczeniowym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 1450), wykonującym czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego; ww. czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego polegają zasadniczo na wykonywaniu czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, gdzie celem tych czynności jest zawarcie lub doprowadzenie do zawarcia umów ubezpieczenia z instytucją ubezpieczeniową.

Zgodnie z uzgodnionymi warunkami współpracy Wnioskodawca świadczy-na rzecz- Brokera usługi oznaczone przez strony jako usługi pośrednictwa w obszarze ubezpieczeń, które zaś polegają na prowadzeniu aktywnych działań zmierzających do pozyskania przez Brokera nowych klientów, czego efektem będzie doprowadzenie do zawarcia - za pośrednictwem Brokera - umów ubezpieczeń majątkowych i odpowiedzialności cywilnej; dodatkowo zgodnie z warunkami współpracy, w ramach wykonywanej usługi Wnioskodawca świadczy również czynności pomocnicze związane z gromadzeniem i kompletowaniem dokumentacji związanej z zawarciem i wykonywaniem umów ubezpieczenia, zawartych za pośrednictwem Brokera przy udziale i w wyniku działań Wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią uzgodnionych warunków współpracy, Wnioskodawca zobowiązany jest do podejmowania następujących czynności:

a.

poszukiwania klientów na produkty ubezpieczeniowe, w tym dotarcia do określonej grupy docelowej klientów i nawiązywanie bezpośredniego kontaktu z poszczególnymi klientami, celem umożliwienia Brokerowi złożenia oferty dedykowanej dla danego klienta,

b.

informowanie potencjalnych klientów o produktach ubezpieczeniowych możliwych do pozyskania za pośrednictwem Brokera,

c.

przedstawianie potencjalnym klientom oferty na produkty ubezpieczeniowe opracowanej indywidualnie przez Brokera,

d.

prowadzenie wobec potencjalnej grupy klientów szeroko pojętych działań informacyjnych w celu zainteresowania potencjalnych klientów ofertą na produkty ubezpieczeniowe,

e.

dostarczanie klientom Brokera dokumentów, przygotowanych przez Brokera, w związku z zawarciem umów ubezpieczenia.

W związku ze świadczonymi usługami Wnioskodawca nie będzie zawierać umów w imieniu ubezpieczyciela, nie będzie też stroną tych umów w zakresie ubezpieczenia; Wnioskodawca nie ma interesu w takiej a nie innej treści umowy - celem działań wnioskodawcy będzie jedynie doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia.

Wnioskodawca za świadczone usługi otrzymuje wynagrodzenie jedynie od Brokera, zaś wynagrodzenie to ma charakter prowizyjny, tj. będzie uzależnione w określonym% liczonym od wysokości kurtażu brokerskiego wypłacanego przez ubezpieczyciela dla Brokers U. z tytułu polis pozyskanych przez Spółkę - za pośrednictwem Brokera.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Brokera, przedstawione w opisie stanu faktycznego, podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego usługi mogą zostać rozliczone dla celów podatku VAT według stawki zwolnionej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT zwolnione z podatku VAT są m.in. usługi ubezpieczeniowe, jak również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

W ocenie Spółki, z powyższego przepisu przepisów wynika, iż intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem od opodatkowania podatkiem VAT usługi głównej - usługi ubezpieczeniowej, jak również usługi pośrednictwa w dostarczaniu ww. usługi głównej (usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych), które mogą być świadczone przez podmiot inny aniżeli ubezpieczyciel. Jak bowiem wynika z powyższego przepisu, omawiane zwolnienie ma charakter PRZEDMIOTOWY, gdzie istotną przesłanką do skorzystania z ww. zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi (tekst jedn.: cechy które ją rozróżniają), a cechy (status) podmiotu świadczącego te usługi nie mają znaczenia dla zasadności zastosowania zwolnionej stawki podatku VAT. Ustawodawca nie dokonał w przepisach prawa podatkowego ograniczenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Gdyby zwolnienie miało być wyłączone w stosunku do niektórych kategorii podmiotów, np. podmiotów świadczących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, ustawodawca uczyniłby to wprost w ustawie o podatku VAT. W konsekwencji należy uznać, iż zakres powołanych zwolnień, w tym dotyczących pośrednictwa, powinien być na gruncie ustawy rozumiany szeroko.

W ocenie Spółki, prawidłowość powyższej wykładni znajduje potwierdzenie w orzecznictwie TS UE. W wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania) TS UE stwierdził, co prawda w odniesieniu do usług finansowych, co nie jest jednak istotne dla oceny prawnej, iż "zwolnienie dotyczące usług finansowych NIE jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana, przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem".

Z ww. orzecznictwa wynika, iż dla celów podatku VAT kluczowe jest to, iż z punktu widzenia powołanych przepisów, ze zwolnienia będą korzystać usługi świadczone przez podmiot nie mający statusu przykładowo ubezpieczyciela, jeżeli usługi przez te podmioty wykonywane można uznać za usługi pośrednictwa w świadczeniu usługi ubezpieczeniowej. W efekcie należy podkreślić, iż mimo braku zawierania umowy i ubezpieczenia pomiędzy klientem a pośrednikiem (agentem lub subagentem), usługa główna dostarczana do klienta, wciąż stanowi usługę ubezpieczenia (zaangażowanie pośrednika w proces w łańcuch świadczenia usług nie zmienia treści usługi głównej, która - dostarczana do klienta - wciąż stanowi usługę ubezpieczenia).

W powyższym kontekście należy podkreślić, iż orzecznictwo TS UE jednoznacznie wyłącza możliwość takiej niejednorodnej oceny tożsamych przedmiotowo usług. "Czynności zwolnione z opodatkowania na mocy art. 13 część B lit. d pkt 1 szóstej dyrektywy definiuje się ze względu na charakter świadczonych usług, a nie osobę je świadczącą lub ich odbiorcę. Przepis ten nie odnosi się bowiem w ogóle do tych ostatnich podmiotów." (orzeczenie TSUE w sprawie C-453/05 Volker Ludwig). Spółka podkreśla, iż przyjęcie innego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w której przykładowo pożyczka udzielona na przykład przez podmiot mający status banku byłaby zwolniona z opodatkowania, podczas gdy pożyczka udzielona na identycznych zasadach przez podmiot prowadzący działalność w zakresie udzielania pożyczek, ale nie będący bankiem, podlegałaby opodatkowaniu.

Pomocniczo Spółka wskazuje również na definicję słownikową pośrednictwa; zgodnie z taką definicją przez pośrednictwo rozumie się działalność osoby trzeciej, mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy. W kontekście tej definicji, pośrednictwo w świadczeniu usług ubezpieczeniowych obejmowałoby działalność pośrednika, mającą na celu porozumienie się pomiędzy klientem a ubezpieczycielem, skojarzenie tych kontrahentów w celu zawarcia przez nich umowy dotyczącej produktów ubezpieczeniowych.

Zgodnie zatem z szerokim rozumieniem usług "pośrednictwa" obejmują one podejmowanie czynności faktycznych zmierzających lub sprzyjających zawarciu umowy na świadczenie usług podstawowych (np. usług ubezpieczeniowych); następstwem działań podejmowanych przez pośrednika jest doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy ubezpieczycielem a klientem. Podobnie w tym zakresie wypowiedział się również TS UE, wskazując w wyroku C-453/05 (Volker Ludwig), iż pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować m.in. wskazanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.

Świadczona usługa pośrednictwa musi być zatem świadczeniem, którego istotą będzie opisany powyżej zakres czynności. Nie muszą to być wszystkie możliwe czynności ukierunkowane na zawarcie umowy o produkt ubezpieczeniowy; naczelnym warunkiem jest jednak to, że działalność pośrednika nie będzie się ograniczać do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową (czynności administracyjnych). W powyższym kontekście Spółka wskazuje na wyrok C-235/00 (Commissioners of Customs Excise and CSC Financial Services Ltd), w którym TS UE podkreślił, iż nie stanowi pośrednictwa sytuacja, w której jedna ze stron powierza drugiej tylko dopełnienie formalności administracyjnych (ang. "clerical formalities") związanych z umową, takich jak dostarczenie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie oraz przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, które stanowiłyby zasadniczy przedmiot umowy. W takiej sytuacji zleceniobiorca zajmuje tę samą pozycję co strona sprzedająca produkt finansowy i w związku z tym nie jest pośrednikiem, który nie powinien być stroną umowy dotyczącej produktu finansowego.

Spółka pragnie podkreślić, iż w oparciu o powyższy sposób wykładni należy wnioskować, iż również pośrednictwo w świadczeniu usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych powinno zostać objęte zwolnieniem w oparciu o przywołaną podstawę prawną, w efekcie, zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT powinny podlegać również czynności wykonywane przez tzw. subagenta na rzecz agenta (rolę subagenta pełni wobec Brokera Spółka). Podobnie jak w przypadku agenta, tak i w przypadku subagenta, z perspektywy klienta nie ulega zmianie treść nabywanej przez niego usługi podstawowej - klient nabywa usługę ubezpieczeniową, zaś czynności wykonywane przez subagenta są wystarczające, by uznać, iż zachowana zostaje istotna usługi pośrednictwa (opisana powyżej zasadniczo w oparciu o orzecznictwo TS UE). Spółka pragnie podkreślić, iż potwierdzenie dla słuszności zaprezentowanego stanowiska odnaleźć można bezpośrednio w orzecznictwie TS UE, który wprost odniósł się do uprawnienia do stosowania stawki zwolnionej w odniesieniu do usług pośrednictwa wykonywanych przez subagenta, tj. podmiotu działającego na rzecz innego agenta.

* W tym zakresie Spółka wskazuje na wyrok TS UE w sprawie C-124/07 (J.C.M Beheer BV); w wyroku tym TS UE podkreślił, iż okoliczność, iż broker lub pośrednik ubezpieczenia nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy, i z którymi ów broker lub pośrednik jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku VAT;

* Podobnie, w wyroku C-453/05 (Volker Ludwig) TS UE wskazał, iż pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową. Z wyroku tego wypływa wniosek, że okoliczność, iż podatnik nie jest związany umownie z żadną ze stron umowy kredytowej, do której zawarcia się przyczynił, oraz że nie kontaktuje się bezpośrednio z jedną z tych stron, nie stanowi przeszkody do tego, aby świadczył on usługę pośrednictwa kredytowego, zwolnioną z VAT.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, w ocenie Spółki, usługi przedstawione w opisie stanu faktycznego zdarzenia przyszłego są na tyle pojemne, iż pokrywają istotę usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, składające się na świadczenie usług pośrednictwa w roli subagenta (na rzecz innego agenta), zmierzają bowiem do doprowadzenia (za pośrednictwem Brokera) do zawarcia przez klienta umowy ubezpieczenia. W ramach świadczonych usług Wnioskodawca podejmuje aktywne działania mające na celu doprowadzenie do zawarcia takich umów ubezpieczenia. Zatem usługi te nie ograniczają się jedynie do dokonania czynności technicznych związanych z podpisaniem umowy. Wnioskodawca nie ma również żadnego interesu w treści zawieranych umów, jego celem jest jedynie podpisanie umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (ust. 13 powyższego artykułu).

W myśl ust. 14 tego artykułu, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Jak stanowi ust. 15 ww. artykułu, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1.

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2.

usług doradztwa;

3.

usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Wskazać należy, że Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych.

"Czynność ubezpieczeniowa", w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa, w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu to, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie "transakcje ubezpieczeniowe" nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia TSUE podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B (a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Natomiast zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca współpracuje z brokerem ubezpieczeniowym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 1450), wykonującym czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego. Wnioskodawca świadczy na rzecz Brokera usługi oznaczone przez strony jako usługi pośrednictwa w obszarze ubezpieczeń, które zaś polegają na prowadzeniu aktywnych działań zmierzających do pozyskania przez Brokera nowych klientów, czego efektem będzie doprowadzenie do zawarcia - za pośrednictwem Brokera - umów ubezpieczeń majątkowych i odpowiedzialności cywilnej. Dodatkowo zgodnie z warunkami współpracy, w ramach wykonywanej usługi Wnioskodawca świadczy również czynności pomocnicze związane z gromadzeniem i kompletowaniem dokumentacji związanej z zawarciem i wykonywaniem umów ubezpieczenia, zawartych za pośrednictwem Brokera przy udziale i w wyniku działań Wnioskodawcy. Zgodnie z treścią uzgodnionych warunków współpracy, Wnioskodawca zobowiązany jest do podejmowania następujących czynności:

a.

poszukiwania klientów na produkty ubezpieczeniowe, w tym dotarcia do określonej grupy docelowej klientów i nawiązywanie bezpośredniego kontaktu z poszczególnymi klientami, celem umożliwienia Brokerowi złożenia oferty dedykowanej dla danego klienta,

b.

informowanie potencjalnych klientów o produktach ubezpieczeniowych możliwych do pozyskania za pośrednictwem Brokera,

c.

przedstawianie potencjalnym klientom oferty na produkty ubezpieczeniowe opracowanej indywidualnie przez Brokera,

d.

prowadzenie wobec potencjalnej grupy klientów szeroko pojętych działań informacyjnych w celu zainteresowania potencjalnych klientów ofertą na produkty ubezpieczeniowe,

e.

dostarczanie klientom Brokera dokumentów, przygotowanych przez Brokera, w związku z zawarciem umów ubezpieczenia.

Wnioskodawca wskazał, że w związku ze świadczonymi przez niego usługami nie będzie zawierać umów w imieniu ubezpieczyciela, nie będzie też stroną tych umów w zakresie ubezpieczenia. Wnioskodawca nie ma interesu w takiej a nie innej treści umowy - celem działań wnioskodawcy będzie jedynie doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia. Wnioskodawca za świadczone usługi otrzymuje wynagrodzenie jedynie od Brokera, zaś wynagrodzenie to ma charakter prowizyjny, tj. będzie uzależnione w określonym% liczonym od wysokości kurtażu brokerskiego wypłacanego przez ubezpieczyciela dla brokera z tytułu polis pozyskanych przez Spółkę - za pośrednictwem Brokera.

W odniesieniu do powyższych okoliczności oraz treści powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie wykonuje "czynności ubezpieczeniowych". Czynność ubezpieczeniowa, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Tak rozumiana "czynność ubezpieczeniowa", w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia od podatku a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisu sprawy wynika, że między Wnioskodawcą oraz ubezpieczonymi nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia. Wnioskodawca nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta. Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalszym cedowaniem przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będące przedmiotem wniosku, nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, że prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

W tym miejscu należy wskazać na pkt 19 wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien, w którym TSUE stwierdził, że ani szósta dyrektywa, ani dyrektywa Rady 77/92/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie środków mających ułatwić skuteczne osiągnięcie swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności agentów przejściowych dotyczących tych działalności (ex grupa ISIC 630) oraz, w szczególności, środków przejściowych dotyczących tych działalności (Dz. U. L 26, s. 14) nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do zawarcia której się on przyczynił.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest zaś uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy, a także obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności (wymienione w opisie sprawy) są usługami w zakresie pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. W konsekwencji, w analizowanej sprawie spełniony jest warunek do zastosowania zwolnienia od podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Zatem czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego wykonywane przez Wnioskodawcę będą zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl