IPPP1/443-991/13-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wypłacanymi agentom świadczeniami wyrównawczymi - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wypłacanymi agentom świadczeniami wyrównawczymi.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka X S.A. (dalej również jako: "X", "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest operatorem największej w Polsce płatnej telewizji platformy satelitarnej. Podstawową działalnością Spółki jest udostępnianie programów radiowych i telewizyjnych drogą satelitarną w ramach płatnych pakietów programowych (dalej również jako: "usługi telewizyjne").

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Sprzedaż usług telewizyjnych przez Spółkę jest opodatkowana VAT.

Zwykłą praktyką na rynku usług telewizyjnych jest dokonywanie sprzedaży również poprzez sieć podmiotów działających w charakterze agentów w rozumieniu przepisów Tytułu XXIII ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z dnia 18 maja 1964 r.; dalej: "Kodeks cywilny"). W związku z tym Spółka również dokonuje części sprzedaży usług telewizyjnych poprzez sieć agentów.

Obecnie Spółka planuje zakończyć współpracę z częścią agentów prowadzących działalność gospodarczą, w drodze porozumienia. W ramach porozumienia Spółka planuje zgodzić się na wypłatę agentom, z którymi zakończy współpracę, tzw. świadczenia wyrównawczego w rozumieniu art. 764³ Kodeksu cywilnego.

Część agentów może wystawić Spółce faktury dotyczące wypłaty świadczeń wyrównawczych przyjmując, że dochodzi do świadczenia przez nich usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółce przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących świadczeń wyrównawczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących świadczeń wyrównawczych.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054; dalej: "ustawa o VAT")"Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku".

Oznacza to, że w zakresie w jakim nabywane usługi i towary dokumentowane fakturami VAT nie podlegają opodatkowaniu, otrzymującemu takowe faktury nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur, niezależnie od związku tych wydatków z prowadzoną działalnością.

Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że świadczenia wyrównawcze nie są związane z żadnymi działaniami wykonywanymi przez agentów na rzecz Spółki, lecz stanowią świadczenie sui generis, nie będące odszkodowaniem ani wynagrodzeniem, zawierające w sobie pewien element kompensacji (rekompensata utraconego wynagrodzenia) który następuje w związku z utratą przez Agenta prowizji.

Świadczenie wyrównawcze przypomina nieco instytucję droit de suite. O ile w droit de suite określonym ustawą osobom przysługuje prawo do partycypacji w dochodach wynikających z zawodowej odsprzedaży oryginałów utworu plastycznego lub fotograficznego, albo rękopisów utworów literackich i muzycznych (art. 19 i art. 191 ustawy z dn. 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych), to byłemu agentowi przysługuje świadczenie pieniężne stanowiące sui generis "ekwiwalent" utraconych prowizji od nowych/kolejnych umów zawartych po rozwiązaniu umowy agencyjnej przez dającego zlecenie z klientelą pozyskaną przez agenta, a zatem od tych umów, które mógłby zawrzeć agent, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy.

Najogólniej rzecz ujmując ten sui generis "ekwiwalent" stanowi sumę prowizji, które uzyskałby agent za pośredniczenie lub zawarcie tych nowych/kolejnych umów z pozyskaną przez agenta klientelą w czasie trwania umowy agencyjnej (przy uwzględnieniu między innymi "obniżek" wynikających z tzw. wskaźnika migracji klienteli oraz z tzw. efektu przyciągania produktu).

Gdyby odwołać się tutaj tytułem przykładu do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2005 r., to jeśli agent ubezpieczeniowy pozyskał określoną ilość klientów, z którymi dający zlecenie zakład ubezpieczeń zawarł umowy, to przecież kwestia świadczenia wyrównawczego nie jest relatywizowana do tego, że zakład ubezpieczeń uzyskuje czy też uzyskiwał składki - w czasie trwania umowy agencyjnej - od klienteli na podstawie umów ubezpieczenia zawartych przez agenta lub przy jego pośrednictwie, lecz do zagadnienia zawierania - po ustaniu umowy agencyjnej - przez zakład ubezpieczeń dalszych/nowych/kolejnych umów z klientelą uprzednio pozyskaną przez agenta, a zatem utraty przez agenta prowizji, które uzyskałby, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy.

Chodzi tutaj po prostu o "wykorzystywanie" przez dającego zlecenie (np. ów zakład ubezpieczeń) przy zawieraniu dalszych/nowych/kolejnych umów - ale już bez udziału agenta, z którym rozwiązano umowę agencyjną - uprzednio pozyskanej przez tego agenta klienteli.

Pojęcie "świadczenia wyrównawczego" nie jest terminem doktrynalnym lub wykształconym w orzecznictwie, lecz jest terminem ustawowym (764³ § 1 zd. 1, § 2 i § 3 k.c. oraz 764⁴ k.c.). W konsekwencji skoro ustawodawca posłużył się wyrażeniem "świadczenie wyrównawcze", to celem (funkcją) tego świadczenia musi być "wyrównanie" czegoś. Skoro natomiast takie roszczenie przysługiwać może tylko agentowi, to chodzi o "wyrównanie" czegoś właśnie agentowi.

Podzielając trafny pogląd SSN Tadeusza Wiśniewskiego, iż świadczenie wyrównawcze winno być pojmowane:

" (...) jako pewnego rodzaju wyrównanie (zrekompensowanie) utraconego wynagrodzenia" w rzeczy samej ratio legis art. 764#179; § 1 k.c., opiera się na pewnej fikcji, że umowa agencyjna i działalność agenta trwałaby dalej, a przeto agent uzyskiwałby "dalsze" ("następne") prowizje właśnie od tych umów, które zostały zawarte przez dającego zlecenie już po ustaniu umowy agencyjnej z klientelą pozyskaną przez agenta - a nie przez agenta, z którym rozwiązano umowę.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że brak jest związku między jakimikolwiek działaniami agentów a wypłatą świadczeń wyrównawczych przez Spółkę, skoro owe świadczenia stanowią wyrównanie wynagrodzenia, które agenci by uzyskali gdyby pewne czynności dalej podejmowali.

W świetle powyższego, stanowisko Spółki należy uznać za uzasadnione w całej rozciągłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z ww. art. 86 ust. 1 ustawy VAT, tj. m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ww. ustawy VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 cyt. ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z opisanej w złożonym wniosku sytuacji wynika, że Spółka jest operatorem płatnej telewizji platformy satelitarnej, jej podstawową działalnością jest udostępnianie programów radiowych i telewizyjnych drogą satelitarną w ramach płatnych pakietów programowych (usługi telewizyjne). Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, sprzedaż usług telewizyjnych przez Spółkę jest opodatkowana VAT. Spółka dokonuje części sprzedaży usług telewizyjnych poprzez sieć agentów. Obecnie Wnioskodawca planuje zakończyć współpracę z częścią agentów prowadzących działalność gospodarczą w drodze porozumienia. W ramach porozumienia planuje zgodzić się na wypłatę agentom, z którymi zakończy współpracę, tzw. świadczenia wyrównawczego w rozumieniu art. 764#179; Kodeksu cywilnego. Część agentów może wystawić Spółce faktury dotyczące wypłaty świadczeń wyrównawczych przyjmując, że dochodzi do świadczenia przez nich usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca wyraził stanowisko, że Spółce nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących świadczeń wyrównawczych

Analizując powyższe w kontekście powołanych przepisów przede wszystkim należy rozważyć, czy wypłacone przez Spółkę agentom kwoty świadczeń wyrównawczych, wykazują czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 758 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie - art. 758 § 2 ww. ustawy.

Z powyższego wynika, że umowa agencyjna należy do umów z zakresu pośrednictwa handlowego. Na jej podstawie agent zobowiązuje się do stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów z klientami na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do ich zawierania w jego imieniu. Do powyższych czynności agent zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa i za wynagrodzeniem. Kodeks cywilny wprowadza dwa rodzaje agencji: agencję pośredniczą (gdy agent zobowiązany jest do pośredniczenia przy zawieraniu umów z klientami na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy) oraz agencję przedstawicielską (gdy agent dokonuje w imieniu dającego zlecenie czynności prawnych, czyli zawiera umowy w jego imieniu).

W ramach umowy agencyjnej agent m.in. pozyskuje dla zleceniodawcy klientów, jednak w przypadku rozwiązania umowy klienci pozostaną przy zleceniodawcy, który nadal będzie czerpał korzyści z klientów pozyskanych przez tego agenta, chociaż ten nie będzie już uprawniony do prowizji. Wskazać w tym miejscu należy na przepis art. 764³ § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym po rozwiązaniu umowy agencyjnej agent może żądać od dającego zlecenie świadczenia wyrównawczego, jeżeli w czasie trwania umowy agencyjnej pozyskał nowych klientów lub doprowadził do istotnego wzrostu obrotów z dotychczasowymi klientami, a dający zlecenie czerpie nadal znaczne korzyści z umów z tymi klientami. Roszczenie to przysługuje agentowi, jeżeli, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, a zwłaszcza utratę przez agenta prowizji od umów zawartych przez dającego zlecenie z tymi klientami, przemawiają za tym względy słuszności. Świadczenie wyrównawcze nie może przekroczyć wysokości wynagrodzenia agenta za jeden rok, obliczonego na podstawie średniego rocznego wynagrodzenia uzyskanego w okresie ostatnich pięciu lat. Jeżeli umowa agencyjna trwała krócej niż pięć lat, wynagrodzenie to oblicza się z uwzględnieniem średniej z całego okresu jej trwania - art. 764³ § 2 Kodeksu cywilnego.

Ponadto, jak wynika z § 3 ww. artykułu, uzyskanie świadczenia wyrównawczego nie pozbawia agenta możności dochodzenia odszkodowania na zasadach ogólnych.

Stosownie do art. 764³ § 4 ww. ustawy, w razie śmierci agenta, świadczenia wyrównawczego, o którym mowa w § 1, mogą żądać jego spadkobiercy. Możliwość dochodzenia roszczenia o świadczenie wyrównawcze zależy od zgłoszenia przez agenta lub jego spadkobierców odpowiedniego żądania wobec dającego zlecenie przed upływem roku od rozwiązania umowy - art. 764³ § 5.

Analizując powyższe w kontekście powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że świadczenie wyrównawcze jest bardzo specyficznym roszczeniem, niebędącym ani odszkodowaniem, ani wynagrodzeniem, lecz roszczeniem odrębnym.

Wypłacana przez Spółkę kwota świadczenia wyrównawczego jest zatem jednostronnym świadczeniem pieniężnym związanym jedynie z faktem zakończenia współpracy z danym agentem, w drodze porozumienia. Ponieważ z otrzymaniem przez agenta ww. świadczenia nie wiąże się jakiekolwiek świadczenie wzajemne po stronie tego agenta - ponieważ w związku z zawarciem porozumienia o zakończeniu współpracy, agent zaprzestaje świadczenia usług na rzecz Spółki - powyższej kwoty nie można uznać za wynagrodzenie za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, w związku z brakiem wystąpienia czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT, w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki określone w cyt. art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy co oznacza, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z wypłacanymi agentom świadczeniami wyrównawczymi.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.