IPPP1/443-971/14-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2014 r. (data wpływu 28 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności prowadzenia spraw spółki komandytowo-akcyjnej (SKA) za wynagrodzeniem - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności prowadzenia spraw spółki komandytowo-akcyjnej (SKA) za wynagrodzeniem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka), będąca spółką kapitałową posiadającą osobowość prawną (spółką z o.o.) jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług i prowadzi działalność opodatkowaną tym podatkiem. Spółka jest podmiotem posiadającym zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie Polski.

Spółka jest jednocześnie jedynym komplementariuszem X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. (dalej SKA) uprawionym do samodzielnej reprezentacji SKA. Spółka, jako jedyny komplementariusz SKA, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeksu spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej: "k.s.h."), prowadzi sprawy SKA oraz reprezentuje SKA.

Zgodnie z § 17 ust. 1 umowy SKA "Wspólnikiem uprawnionym do reprezentowania Spółki i prowadzenia jej spraw jest Komplementariusz - X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.".

W związku z art. 37 § 1 i art. 46 k.s.h. umowa SKA (§ 21 ust. 1s) i oparta na niej uchwała nadzwyczajnego walnego zgromadzenia SKA (Uchwała nr 1 z dnia 27 marca 2014 r.) przewidują za prowadzenie spraw SKA, stałe miesięczne wynagrodzenie dla Spółki.

Dodatkowo, na mocy tej samej Uchwały nr 1, Spółce zostało przyznane wynagrodzenie z tytułu podejmowania czynności wymienionych w art. 137 § 1 i art. 141 k.s.h. za okres od zawiązania SKA do 28 lutego 2014 r.

Wszystkie wymienione powyżej czynności polegające na prowadzeniu spraw SKA wykonywane były i są bez zawierania dodatkowej umowy cywilnoprawnej o zarządzanie i prowadzenie spraw SKA, która określałaby zasady wykonywania tych czynności oraz zasady wypłaty wynagrodzenia z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie wypłacane Spółce za prowadzenie spraw SKA podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Spółki w kwestii obowiązku opodatkowania wynagrodzenia Spółki z tytułu prowadzenia spraw SKA oraz podejmowania czynności wymienionych w art. 137 § 1 i art. 141 k.s.h. za okres od zawiązania Spółki do 28 lutego 2014 r. podatkiem VAT jest następujące:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Co do zasady wykonywanie czynności zarządczych mieści się w zakresie pojęcia świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT. Opodatkowaniu podlega jednak tylko odpłatne świadczenie usług.

Aby uznać świadczenie za odpłatne świadczenie usług, konieczne jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie tego świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. W sytuacji, kiedy wynagrodzenie dla komplementariusza zostaje ustanowione w ramach stosunków wewnętrznych spółki komandytowo-akcyjnej, podstawą wykonywania czynności zarządczych jest przepis art. 140 § 1 k.s.h., zgodnie z którym każdy komplementariusz ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Fakultatywne wynagrodzenie ustalone dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest związane z pełnieniem przez nią funkcji komplementariusza a nie z odrębnym stosunkiem cywilnoprawnym. W takiej sytuacji nie można zatem uznać, że istnieje stosunek zobowiązaniowy między stronami, ponieważ czynności wykonywane były wewnątrz SKA w ramach realizacji praw i obowiązków przewidzianych w k.s.h.

Zdaniem Spółki, w sytuacji, kiedy funkcje zarządcze sprawowane są przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością będącą komplementariuszem spółki komandytowo-akcyjnej na podstawie przepisów k.s.h. i statutu, a wynagrodzenie jest przewidziane umową spółki bądź uchwałą walnego zgromadzenia wspólników, nie jest to świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Czynności te nie podlegają więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie powinny być dokumentowane fakturą VAT, tylko innym dokumentem księgowym - np. notą księgową.

Stanowisko takie znalazło potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2011 r., sygn. ILPP2/443-1359/11-2/MR, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 października 2011 r., sygn. IBPP1/443-1172/11/BM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Aby zatem uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże, zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności te muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższa definicja "podatnika" ma zatem charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w obrocie gospodarczym. Jednakże należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, żeby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Należy podkreślić, że obie te przesłanki powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika - nawet jeśli jest on podatnikiem z innego tytułu - pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący spółką kapitałową posiadającą osobowość prawną (spółką z o.o.), jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług i prowadzi działalność opodatkowaną tym podatkiem. Spółka jest jedynym komplementariuszem X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. (SKA) uprawionym do samodzielnej reprezentacji SKA. Jako jedyny komplementariusz SKA, zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych, Wnioskodawca prowadzi sprawy SKA oraz reprezentuje SKA. Uprawnienie Spółki do reprezentowania SKA i prowadzenia jej spraw wynika z umowy tej spółki. Umowa SKA oraz uchwała nadzwyczajnego walnego zgromadzenia SKA przewidują dla Spółki stałe miesięczne wynagrodzenie za prowadzenie spraw SKA. Dodatkowo, na mocy ww. uchwały, Spółce zostało przyznane wynagrodzenie z tytułu podejmowania czynności wymienionych w art. 137 § 1 i art. 141 k.s.h. za okres od zawiązania SKA do 28 lutego 2014 r. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że wszystkie ww. czynności polegające na prowadzeniu spraw SKA wykonywane były i są bez zawierania dodatkowej umowy cywilnoprawnej o zarządzanie i prowadzenie spraw SKA, która określałaby zasady wykonywania tych czynności oraz zasady wypłaty wynagrodzenia z tego tytułu.

W odniesieniu do powyższego opisu, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności polegających na prowadzeniu spraw i reprezentowaniu SKA.

W niniejszej sprawie należy rozstrzygnąć, czy fakt, że Wnioskodawca jest komplementariuszem SKA powoduje, że wykonywane przez Niego czynności są wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą, a nie realizowaniem uprawnień właścicielskich.

Zgodnie z art. 125 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, z późn. zm.), spółką komandytowo-akcyjną jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem.

Spółkę reprezentują komplementariusze, których z mocy statutu lub prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki (art. 137 § 1 ww. Kodeksu). Z kolei, art. 140 § 1 cyt. ustawy stanowi, że każdy komplementariusz ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Komplementariusz jest zatem, co do zasady, przedstawicielem ustawowym spółki komandytowo-akcyjnej i ma obowiązek reprezentowania spółki.

W myśl art. 126 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowo-akcyjnej stosuje się w zakresie stosunku prawnego komplementariuszy, zarówno między sobą, wobec wszystkich akcjonariuszy, jak i wobec osób trzecich, a także do wkładów tychże wspólników do spółki, z wyłączeniem wkładów na kapitał zakładowy - odpowiednio przepisy dotyczące spółki jawnej.

Dlatego też w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 39 § 1 Kodeksu spółek handlowych, zgodnie z którym każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Komplementariusz ma zatem ustawowe prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Zgodnie natomiast z art. 46 powołanej ustawy, za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Z przywołanych uregulowań wynika, że Kodeks spółek handlowych przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Jednocześnie ww. ustawa stanowi, że z tytułu realizacji powyższego uprawnienia wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. W niniejszej sprawie, Wnioskodawcy (spółce z ograniczoną odpowiedzialnością) za prowadzenie spraw SKA - jako jej komplementariuszowi - przysługuje wynagrodzenie. Prawo komplementariusza (Spółki) do otrzymania wynagrodzenia za prowadzenie spraw SKA przewiduje umowa spółki komandytowo-akcyjnej (SKA), a także uchwała nadzwyczajnego walnego zgromadzenia SKA. Zatem w niniejszej sprawie relacje pomiędzy SKA a Wnioskodawcą wykroczyły poza zwykłe relacje spółka - wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych. Tym samym należy uznać, że strony łączy stosunek cywilnoprawny (umowa), wynikający z podjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania do prowadzenia spraw i reprezentacji spółki komandytowo-akcyjnej oraz z zobowiązania się przez SKA do wypłacania wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy z tytułu wykonywanych przez Niego usług.

Ponadto należy zauważyć, że z art. 31 § 1 Kodeksu spółek handlowych wynika, że wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika).

Komplementariusz - tj. Wnioskodawca - odpowiada zatem wobec osób trzecich za zobowiązania spółki solidarnie w sposób subsydiarny, lecz bez ograniczeń (stosownie do cytowanego wyżej art. 125 Kodeksu spółek handlowych), ponosząc ryzyko ekonomiczne. Zważywszy na taki sposób uregulowania odpowiedzialności w ww. Kodeksie należy stwierdzić, że działalność usługodawcy będącego komplementariuszem powoduje odpowiedzialność u niego wobec osób trzecich za zobowiązania spółki komandytowo-akcyjnej. Wskazanie na powyższe jest istotne, ponieważ kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego jest jednym z wyróżników prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 Ministero dell'Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc, w którym TSUE wskazał, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Trybunał stwierdził, że oddział nie ponosi sam ryzyka gospodarczego związanego z działalnością instytucji kredytowej, takiego jak na przykład ryzyko niespłacenia kredytu przez klienta. Ryzyko to ponosi bank jako osoba prawna i z tego powodu podlega kontroli stabilności finansowej i wypłacalności w państwie członkowskim swego pochodzenia. TSUE orzekł również, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług.

Zatem również w orzecznictwie TSUE kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego prowadzonej działalności jest istotnym czynnikiem branym pod uwagę, jeżeli istnieją wątpliwości odnośnie do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób samodzielny.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, tego rodzaju czynności (świadczone za wynagrodzeniem) stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, czynności polegające na prowadzeniu spraw i reprezentowaniu SKA przez jej komplementariusza, tj. Wnioskodawcę, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, wykonywane za wynagrodzeniem przewidzianym w umowie SKA, są usługami w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, wykonywanymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą. W konsekwencji, wynagrodzenie za prowadzenie spraw i reprezentowanie SKA wypłacane Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie za usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest zatem nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę - jako potwierdzenie swego stanowiska - interpretacji indywidualnych należy podkreślić, że w identycznym stanie prawnym i identycznym stanie faktycznym rozstrzygnięcia powinny być identyczne. Cel ten osiągany jest poprzez zastosowanie odpowiednich przepisów Ordynacji podatkowej. Zauważyć w tym miejscu należy, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 tej ustawy, zgodnie z którym "Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość (...)". Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Minister Finansów może zmienić wydaną interpretację, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Tut. Organ zwraca ponadto uwagę na rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 1 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 671/09, w którym: "(...) Sąd zauważa, iż zasada budzenia zaufania do organów podatkowych nie oznacza, że organ podatkowy nie może w podobnym stanie faktycznym wydać rozstrzygnięcia odmiennie rozstrzygającego dane zagadnienie, od poprzednio wydanego. Zdaniem Sądu nie można żądać od organów podatkowych, by raz podjęte stanowisko, które następnie okazało się błędne w oparciu o ogólną zasadę, miało być kontynuowane. Praktyka taka byłaby sprzeczna z zasadą praworządności (art. 120 O.p. i art. 7 Konstytucji RP), która zobowiązuje organy administracji do czuwania nad tym, by prowadzone przez nie postępowania, jak i wydane rozstrzygnięcia, były zgodne z obowiązującym porządkiem prawnym" oraz " (...) jakkolwiek zmienność rozstrzygnięć podejmowanych przez organy podatkowe, przy tym samym stanie faktycznym i prawnym (...) narusza zasadę wyrażoną w art. 121 O.p., to jednak nie zawsze uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji, gdyż zasada prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych nie może być rozumiana jako bezwzględna konieczność wydawania decyzji sprzecznych z obowiązującym prawem i powielających poprzednio popełnione błędy (...)".

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.