IPPP1/443-95/14-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2014 r. (data wpływu 27 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych - jest prawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Sp. z o.o. - jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności świadczy usługi pośrednictwa finansowego (PKD: 66.19.Z pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych, 64.99.Z pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana).

Wnioskodawca jako osoba prawna pośredniczy pomiędzy bankami a ich klientami przy zawieraniu umów (najczęściej kredytowych). Skutkiem zawieranych przez Wnioskodawcę umów jest pozyskiwanie klientów dla banków na produkty bankowe, m.in. kredyty i pożyczki hipoteczne, gotówkowe, itp. ("Produkty").

Spółka zawiera umowy zarówno z bankami, jak i ze swoimi klientami (osobami poszukującymi kredytów lub innych form finansowania), na podstawie których wykonuje pośrednictwo. Zapisy stosowanej wobec swoich klientów umowy wskazują, że:

" § 1 ust. 1 - Klient zleca spółce X wykonanie na jego rzecz usługi pośrednictwa finansowego polegającej na pośredniczeniu, które będzie obejmować wskazanie Klientowi danej umowy, okazji do zawarcia umowy kredytowej, przy czym celem usługi będzie uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony (Klient - Y S.A.) zawarły umowę, a X nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy".

Czynności wykonywane na rzecz klientów i banków to m.in.:

Z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za efekt podejmowanych działań w postaci sprzedanych przez banki Produktów na rzecz pozyskanych przez niego klientów. Wynagrodzenie jest ustalane prowizyjnie w wysokości zależnej od ilości i wartości Produktów (np. wartość wypłaconych w danym okresie kredytów) sprzedanych na rzecz klientów Wnioskodawcy. Wynagrodzenie prowizyjne jest dwuskładnikowe, każdorazowo wypłacane jest ono przez bank - za czynności pośrednictwa finansowego na rzecz banku i na rzecz klienta. Jeden element prowizji jest uznawany przez bank w momencie podpisania umowy o kredyt, drugi element to wyrażona pisemnie zgoda klienta na pobranie prowizji za pośrednictwo finansowe Wnioskodawcy w momencie uruchomienia kredytu.

Przekazanie wynagrodzenia w ramach tzw. II prowizji następuje na podstawie zapisów łączącej Wnioskodawcę i jej klienta umowy, zgodnie z którymi:

" § 2 ust. 1 - za zrealizowaną usługę pośrednictwa finansowego, o której mowa w § 1, Klient zapłaci Z wynagrodzenie w wysokości wynoszącej X zł brutto"

oraz

" § 2 ust. 2 - Klient upoważnia Y S.A. do uiszczenia w jego imieniu na rachunek wskazany przez spółkę X wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1 powyżej i jednocześnie wyraża zgodę na doliczenie wynagrodzenia należnego Z za pośrednictwo finansowe od Klienta do kwoty kredytu udzielanego klientowi przez Y S.A. na podstawie umowy kredytowej zawartej w wyniku czynności pośrednictwa wykonanych na rzecz Y S.A. przez Z".

Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę nie jest należne lub podlega zwrotowi w przypadku, gdy:

W stanie faktycznym Wnioskodawca, nie mając pewności prawidłowego stosowania przepisów, do drugiego elementu prowizji pośrednictwa finansowego wystawiał faktury VAT doliczając 23% podatku należnego, co jednak, w jego ocenie wydaje się błędnym stosowaniem przepisów.

Oprócz pośrednictwa finansowego Spółka świadczy szereg innych usług, do których prawidłowo stosuje podstawową stawkę podatku VAT.

Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi są usługami pośrednictwa w świadczeniu typowych usług udzielania kredytów przez Wnioskodawcę, który nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego, a zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank i klient zawarli ze sobą umowę.

Usługi te nie obejmują i nie będą obejmowały usług wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, tj.:

do których to usług Wnioskodawca wie, że stosuje się podstawową stawkę podatku VAT.

Podsumowując - Wnioskodawca świadczy usługi polegające na pozyskiwaniu klientów na produkty bankowe. Wnioskodawca był, jest i będzie wynagradzany prowizyjnie za świadczone usługi. Wynagrodzenie każdorazowo jest ustalane na podstawie wartości produktów sprzedanych przez bank na rzecz klientów pozyskanych przez Wnioskodawcę, z wyłączeniem zerwanych przez klientów umów lub klientów ubiegających się już wcześniej o zawarcie umowy na dany Produkt danego banku. Wynagrodzenie za każdym razem wypłacane jest przez bank, z tym zastrzeżeniem, że w zakresie II części prowizji - na podstawie umownej dyspozycji Klienta. W przypadku braku pozyskania przez Wnioskodawcę klientów na Produkty kredytowe banku w danym okresie rozliczeniowym nie jest i nie będzie Spółce należne żadne wynagrodzenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu wykonywania przez Spółkę opisanych powyżej usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia w podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT w zakresie wynagrodzenia należnego na podstawie umowy zawartej z klientem tzw. II prowizji.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywane przez spółkę czynności mieszczą się w zakresie usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych - opisanych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT - i nie dyskwalifikuje ich fakt, iż w części wykonywane są na podstawie umowy zawartej z bankiem, w części zaś na podstawie umowy zawartej z przyszłym klientem banku.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że na całokształt oferowanych i świadczonych usług składają się czynności faktyczne w postaci przekazywania informacji na temat warunków, jakie Klient powinien spełnić, by móc skorzystać z wybranego Produktu bankowego z oferty Banku, wypełniania formularzy (tekst jedn.: zgłoszenie do banku osoby zainteresowanej określonym Produktem, stanowiące podstawę do rozpoczęcia procedury zawarcia umowy pomiędzy bankiem i osobą zainteresowaną), publikowanie informacji dotyczących oferowanych przez bank Produktów, prowadzenia innych działań marketingowych mających na celu pozyskanie klientów dla banków (m.in. telemarketing, oferty mailingowe, itp.). Efektem i skutkiem podejmowanych przez Spółkę czynności jest doprowadzenie do zawarcia przez bank umowy kredytu czy pożyczki.

W ocenie Wnioskodawcy literalne brzmienie przepisu sytuującego zwolnienie nie ogranicza jego zastosowania do sytuacji świadczenia usług pośrednictwa bezpośrednio na podstawie umów zawartych z bankami lub instytucjami parabankowymi. W przedstawionym stanie faktycznym w zakresie, w jakim usługi wykonywane są bezpośrednio na podstawie umowy z klientem, powstaje identyczny skutek, jak przy umowie zawartej z bankiem - również dochodzi do pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów.

Podkreślić należy, iż zwolnieniem opisanym w art. 41 ust. 1 pkt 38 objęte są usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa niezależnie od tego, przez jaki podmiot są wykonywane. Zwolnienie to ma charakter przedmiotowy (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. I SA/Bk 528/2007), zatem jego stosowanie nie jest uzależnione od charakteru czy rodzaju podmiotu świadczącego takie usługi. Ustawodawca położył szczególny nacisk na charakter przedmiotowy świadczonych usług, nie dokonując zawężenia opisanego zwolnienia do określonej grupy podmiotów, dlatego istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia będzie rodzaj świadczonej usługi oraz cechy, które ją odróżniają, które w ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym należy uznać za spełnione.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, iż: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Konkludując można stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 (Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde), w której TSUE stwierdził, że "w istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy" (pkt 23 wyroku). "Pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową" (pkt 38 wyroku).

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że istotne dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby całokształt czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę stanowiących odrębną całość, zmierzał do zawarcia umowy kredytu lub pożyczki i jednocześnie nie ograniczał się do czynności wyłącznie technicznych (takich jak wypełnianie wniosków). W ocenie Wnioskodawcy okoliczności te spełnione są w jego przypadku. Przy czym nie ma znaczenia, iż wynagrodzenie, które ostatecznie i tak wypłacane jest przez bank Wnioskodawca otrzymuje częściowo na podstawie umowy zawartej z bankiem (prowizja I), a częściowo na podstawie umowy zawartej z Klientem i złożonej przez niego dyspozycji - zgody na wypłatę wynagrodzenia przy uruchomieniu kredytu (prowizja II).

Podkreślić należy, że stanowisko podatnika potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji podatkowej z dnia 24 kwietnia 2013 r., o sygn. ITPP2/443-79a/13/EK.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności zdefiniowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług - stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. przy czym, stosownie do art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie zatem do art. 43 ust. 1 pkt 38 powołanej ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy o VAT).

W myśl art. 43 ust. 14 cyt. ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Ponadto, zgodnie z ust. 15 powołanego artykułu, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w cyt. art. 43 ustawy o VAT, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1, z późn. zm.). W myśl art. 135 ust. 1 lit. b ww. Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Istotne zatem, dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych jest to, aby określona usługa, stanowiąca odrębną całość, zmierzała do realizacji zasadniczych funkcji ww. usługi finansowej objętej zwolnieniem. Przy czym, z omawianego zwolnienia nie mogą korzystać usługi stanowiące element usługi pośrednictwa.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) przeciwko Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że " (...) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Z kolei w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków dot. zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

* celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi pośrednictwa finansowego i w ramach tych usług pośredniczy pomiędzy bankami a ich klientami przy zawieraniu umów (najczęściej kredytowych). Skutkiem zawieranych przez Spółkę umów jest pozyskiwanie klientów dla banków na produkty bankowe, m.in. kredyty i pożyczki hipoteczne, gotówkowe. Wnioskodawca zawiera umowy o pośrednictwo zarówno z bankami jak i z klientami (osobami poszukującymi kredytów lub innych form finansowania). Czynności, jakie Spółka wykonuje na podstawie ww. umów na rzecz klientów i banków, to m.in.: przekazywanie informacji na temat warunków, jakie klient powinien spełnić, by móc skorzystać z wybranego produktu z oferty banku; wypełnianie formularzy; publikowanie informacji dotyczących oferowanych przez bank produktów; prowadzenie działań marketingowych mających na celu pozyskanie klientów dla banków. Z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za efekt podejmowanych działań w postaci sprzedanych przez banki produktów na rzecz pozyskanych przez Spółkę klientów. Wynagrodzenie jest ustalane prowizyjnie w wysokości zależnej od ilości i wartości produktów (np. wartość wypłaconych w danym okresie kredytów) sprzedanych na rzecz klientów Wnioskodawcy. Wynagrodzenie prowizyjne jest dwuskładnikowe, każdorazowo wypłacane jest ono przez bank - za czynności pośrednictwa finansowego na rzecz banku i na rzecz klienta. Jeden element prowizji jest uznawany przez bank w momencie podpisania umowy o kredyt, drugi element to wyrażona pisemnie zgoda klienta na pobranie prowizji za pośrednictwo finansowe Wnioskodawcy w momencie uruchomienia kredytu. Wnioskodawca podkreśla, że wykonywane przez Niego usługi są usługami pośrednictwa w świadczeniu typowych usług udzielania kredytów, a Spółka nie jest żadną ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego. Zasadniczym celem pośrednictwa jest spowodowanie wszystkiego co możliwe, aby bank i klient zawarli ze sobą umowę. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że opisane usługi nie obejmują usług wskazanych w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, tj.: czynności ściągania długów, w tym factoringu; usług doradztwa; usług w zakresie leasingu.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego w kontekście powołanych przepisów wynika, że skoro opisane usługi stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, do ich świadczenia Spółka ma prawo stosować zwolnienie od podatku VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług. Zwolnienie to obejmuje całą kwotę należną z tytułu świadczenia tych usług, gdyż dwuskładnikowość wynagrodzenia prowizyjnego, każdorazowo wypłacanego przez bank za czynności pośrednictwa finansowego wykonywane na rzecz banku i na rzecz klienta, nie ma znaczenia.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.