IPPP1-443-928/09-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2009 r. (data wpływu 29 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług dzierżawy oraz sprzedaży nieruchomości niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 września 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług dzierżawy oraz sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem niezabudowanej nieruchomości o powierzchni 7,8894 ha, położonej w R. k. K. Współwłaścicielami są osoby fizyczne: małżeństwo na prawach wspólności ustawowej oraz trzy osoby fizyczne. Ww. nieruchomość została nabyta w roku 2001 na potrzeby własne. Zakup był realizowany z myślą o przeprowadzeniu inwestycji polegającej na budowie kompleksu pensjonatów i zespołu rekreacyjno-sportowego. Teren był przygotowywany pod planowane inwestycje i nie był praktycznie użytkowany, w okresach letnich pełniąc rolę wielkiej działki rekreacyjnej dla właścicieli tego terenu. Jest to nieruchomość niezagospodarowana, a współwłaściciele nie prowadzą na niej żadnej działalności. W przyszłości współwłaściciele zamierzają ww. nieruchomość wydzierżawić podmiotom gospodarczym na cele związane z prowadzoną przez te podmioty działalnością gospodarczą. Współwłaściciele nie wykluczają również, że ww. nieruchomość zostanie przez nich sprzedana jednym aktem notarialnym (nieruchomość nie będzie dzielona na mniejsze nieruchomości). Współwłaściciele nie są przedsiębiorcami, nie prowadzą osobiście działalności gospodarczej i nie opłacają podatku od towarów i usług. Celem wydzierżawienia nieruchomości jest uzyskanie środków na pokrycie kosztów utrzymania tej nieruchomości.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania nieruchomość jest przeznaczona pod:

Na działce nigdy nie było żadnej działalności rolniczej (byłe tereny wojskowe).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy, w razie wydzierżawienia nieruchomości, jako współwłaściciel nieruchomości nie ma obowiązku uiszczania podatku VAT z tytułu dzierżawy. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku VAT do zapłaty podatku obowiązani są wyłącznie podatnicy tego podatku. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Wnioskodawca nie jest przedsiębiorcą i nie prowadzi działalności gospodarczej, żaden współwłaściciel nieruchomości również nie prowadzi działalności gospodarczej. Celem wydzierżawienia nieruchomości jest wyłącznie uzyskanie środków na pokrycie wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości.

W razie uznania przez urząd, iż Wnioskodawca ma obowiązek opłacania podatku VAT, uważa on, że na podstawie art. 113 ustawy jest zwolniony od opłacania podatku VAT, tj. w sytuacji gdy wartość sprzedaży nie przekroczy w roku podatkowym kwoty 50.000 PLN. Zdaniem Wnioskodawcy, ww. limit dotyczy jego udziału w czynszu dzierżawy, tj. ww. kwota dotyczy każdego z współwłaścicieli z osobna, a każdy ze współwłaścicieli może korzystać ze zwolnienia do przekroczenia przez niego kwoty 50.000 PLN.

Według Wnioskodawcy, z powodów wskazanych wyżej, nie ma również obowiązku opłacenia podatku VAT w razie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, także w przypadku jej wcześniejszego wydzierżawienia. Ww. nieruchomość została przez Wnioskodawcę i przez pozostałych współwłaścicieli nabyta na potrzeby własne, współwłaściciele nie prowadzą i nie prowadzili na niej żadnej działalności, nie dokonali żadnych inwestycji. Współwłaściciele nie będą dzielić nieruchomości na mniejsze działki. Przedmiotem sprzedaży będzie cała nieruchomość. "Do przyjęcia opodatkowania czynności podatkiem VAT nie wystarcza sam fakt wykonywania czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy o podatku VAT." Podmiot wykonujący te czynności powinien działać w charakterze podmiotu wykonującego działalność w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT." - Wyrok z dnia 22 lutego 2007 r. WSA, I SA/Ol 1/07. "Nie jest działalnością handlową a zatem i gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży" - wyrok z dnia 16 maja 2007 r. WSA, I SA/Wr 153/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).Towarami zaś, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W oparciu o powyższe należy stwierdzić, że prawo podatkowe, w tym również przepisy ustawy o podatku VAT, nie zawierają definicji pojęcia "zamiar" i w każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było prowadzenie działalności gospodarczej. Z ogólnie przyjętej definicji "zamiaru" wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Zatem istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując dane czynności.

Bardzo istotnym elementem, przesądzającym o prowadzeniu działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje podatnik w związku z przygotowaniem do jej rozpoczęcia. Sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami realizowanymi w tym celu nadaje status podatnika VAT, już nawet w fazie dokonywania czynności przygotowawczych. W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ugruntowało się stanowisko, że za podatnika uznaje się osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i dokonała w tym celu pewnych nakładów, mimo że sama sprzedaż jeszcze się nie rozpoczęła, czy nawet nigdy nie zostanie rozpoczęta.

W myśl art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, iż ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zwrócić należy również uwagę, iż stosownie do art. 195 ww. ustawy - Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a jak stanowi art. 198 cyt. ustawy k.c. każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Natomiast z przepisu art. 206 k.c. wynika, iż każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Zatem w przypadku współwłaścicieli nieruchomości, dla celów podatku od towarów i usług każdego ze współwłaścicieli należy traktować jako odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Charakter usług dzierżawy wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ww. art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot dzierżawy stanowi własność jednej osoby, czy też współwłasność.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie natomiast z art. 113 ust. 1 powołanej ustawy o VAT zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji - art. 113 ust. 2 ustawy o VAT.

W myśl zaś art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę. Za zgodą naczelnika urzędu skarbowego podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z dokumentów celnych oraz o kwotę podatku zapłaconą od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a także o kwoty podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy dokonane przed dniem utraty zwolnienia, pod warunkiem:

Stosownie do treści art. 113 ust. 9 ustawy podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 (tj. kwoty 50.000 zł). Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio - art. 113 ust. 10 ustawy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że dopiero w momencie przekroczenia przez każdego ze współwłaścicieli odrębnie (działających jako odrębni podatnicy VAT w zakresie swoich udziałów w nieruchomości) kwoty limitu 50.000 zł, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, bądź kwoty tego limitu ustalonego w proporcji do okresu prowadzonej działalności (art. 113 ust. 10), tracą oni prawo do dalszego korzystania ze zwolnienia podmiotowego w podatku od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę.

Stosownie do powyższego przepisu, podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę nie mogą korzystać z podmiotowego zwolnienia od tego podatku, niezależnie od wielkości swoich obrotów, co oznacza, że są czynnymi podatnikami podatku VAT z tytułu dostaw tych towarów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wraz z innymi współwłaścicielami (osobami fizycznymi), w 2001 r. nabył nieruchomość niezabudowaną, z myślą o przeprowadzeniu inwestycji polegającej na budowie kompleksu pensjonatów i zespołu rekreacyjno-sportowego. Teren był przygotowywany pod planowane inwestycje, jednakże nie był praktycznie użytkowany, współwłaściciele nie prowadzą na niej żadnej działalności. Współwłaściciele zamierzają ww. nieruchomość wydzierżawić podmiotom gospodarczym na cele związane z prowadzoną przez te podmioty działalnością gospodarczą, celem uzyskania środków na pokrycie kosztów utrzymania tej nieruchomości. Współwłaściciele nie wykluczają również sprzedaży tej nieruchomości jednym aktem notarialnym (bez podziału na mniejsze działki).

W oparciu o przytoczone powyżej przepisy prawa oraz okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż dokonanemu zakupowi przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę towarzyszył zamiar wykorzystania jej w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można zgodzić się, że Wnioskodawca nabył nieruchomość na swoje własne potrzeby, gdyż jak wynika z okoliczności wniosku, zakup dokonany został z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej, o czym świadczy zamiar (w momencie realizacji zakupu) przeprowadzenia inwestycji polegającej na budowie kompleksu pensjonatów i zespołu rekreacyjno-sportowego. Nabycie przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości stanowi pierwszą czynność wykonaną w ramach przygotowań zmierzających do rozpoczęcia działalności gospodarczej.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, nabycie przedmiotowej nieruchomości w przedstawionych okolicznościach, było czynnością nadającą Wnioskodawcy status podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Dodatkowo Wnioskodawca zamierza wydzierżawić posiadaną nieruchomość, co oznacza, że zamierza świadczyć usługi dzierżawy, czyli wykorzystywać nieruchomość w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Działanie takie odpowiada definicji działalności gospodarczej określonej w cytowanym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Okoliczności analizowanej sprawy wskazują zatem, iż nabywając nieruchomość a następnie ją wydzierżawiając podmiotom gospodarczym, Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą. Należy w tym miejscu podkreślić, iż w charakterze podatnika podatku VAT w przedmiotowej sprawie działa każdy ze współwłaścicieli z osobna, stosownie do wielkości posiadanego udziału w nieruchomości, bowiem każdy z nich (w tym Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na ciągłym wykorzystywaniu towaru - nieruchomości dla celów zarobkowych poprzez czynności dzierżawy. Opodatkowaniu podlegać będzie obrót czyli kwota należna z tytułu sprzedaży, jednakże należna podatnikowi. W przedmiotowej sprawie, kwotą należną Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży usługi dzierżawy jest kwota wynikająca z udziału Wnioskodawcy w prawie własności nieruchomości.

Jednakże, do momentu przekroczenia przez Wnioskodawcę kwoty 50.000 zł uzyskanego obrotu z tytułu dzierżawy nieruchomości stosownie do posiadanego udziału, będzie on zwolniony podmiotowo z podatku od towarów i usług a zatem również z rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług, wypełniania obowiązków, jakie nakłada ustawodawca na zarejestrowanych czynnych podatników podatku od towarów i usług, tj. m.in. składania deklaracji, płacenia podatku oraz wystawiania faktur VAT. Jeśli Wnioskodawca rozpocznie wykonywanie czynności opodatkowanych w zakresie dzierżawy w trakcie roku podatkowego, kwotę limitu uprawniającego do zastosowania zwolnienia podmiotowego należy określić proporcjonalnie do okresu prowadzonej działalności.

Z momentem przekroczenia tej kwoty Wnioskodawca traci prawo do zwolnienia podmiotowego i staje się podatnikiem VAT czynnym. Obowiązek podatkowy powstanie z chwilą przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlegać będzie nadwyżka ponad tę kwotę.

Konsekwencją powyżej dokonanej analizy jest stwierdzenie, iż planowana transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, udostępnionej uprzednio w drodze czynności dzierżawy osobie trzeciej (czynności związanej z wykorzystaniem towarów w celach zarobkowych), będzie miała związek z działalnością gospodarczą. W tej sytuacji Wnioskodawca sprzedając omawianą nieruchomość (w wysokości swojego udziału) nie zbywa majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast, w myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zwolnienie wynikające z cytowanego wyżej przepisu przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane czy też pod zabudowę.

Okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania nieruchomość jest przeznaczona pod: usługi turystyczno-wypoczynkowe (ośrodki wypoczynkowe, hotele, zabudowa apartamentowa), usługi sportu i rekreacji, usługi przyplażowe, pod zabudowę pensjonatową i zabudowę rekreacji indywidualnej, a zatem przedmiotowa nieruchomość stanowi grunt niezabudowany, lecz przeznaczony pod zabudowę.

Wnioskodawca nie będzie mógł w tej sytuacji, stosownie do przepisu art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ustawy, korzystać ze zwolnienia podmiotowego, przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy (a więc ze zwolnienia z podatku kwoty obrotu nieprzekraczającej 50.000 zł). W przedmiotowej sprawie nie znajdzie również zastosowania zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. W konsekwencji, dostawa gruntu przeznaczonego pod zabudowę, udostępnianych uprzednio w drodze umowy dzierżawy osobie trzeciej, a więc wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, przez osobę, która w świetle art. 15 ust. 1 ustawy będzie podatnikiem podatku VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według podstawowej, 22% stawki podatku.

Reasumując, dzierżawa nieruchomości przez Wnioskodawcę, będącego jej współwłaścicielem, wypełnia przesłanki z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powodujące, że czynność oddania nieruchomości (posiadanego przez Wnioskodawcę udziału) stanowi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług dzierżawy, a Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika podatku VAT (usługodawcy). Jednakże do momentu przekroczenia kwoty 50.000 zł obrotu uzyskanego z tytułu dzierżawy nieruchomości, stosownie do wysokości posiadanego w niej udziału, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego, przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy. W przypadku zaś sprzedaży wydzierżawianej nieruchomości, Wnioskodawca zobowiązany będzie opodatkować tą czynność (zgodnie z udziałem przypadającym Wnioskodawcy), jako odpłatną dostawę towaru, wykorzystywanego uprzednio w działalności gospodarczej. Dostawa ta podlegać będzie opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.