IPPP1/443-859/11-7/PR

W związku ze skargą wniesioną w dniu 3 listopada 2011 r. (data wpływu 7 listopada 2011 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 18 sierpnia 2011 r. znak: IPPP1-443-859/11-4/PR w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia dla usług centrum telefonicznego na rzecz banku polegające na rozpatrywaniu reklamacji, aktywacji produktów finansowych, retencji w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r., doręczoną w dniu 23 sierpnia 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 18 sierpnia 2011 r. znak: IPPP1-443-859/11-4/PR, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

We wniosku z dnia 12 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 lipca 2011 r. został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. zawarła w dniu 9 kwietnia 2008 r. z Bankiem "Ramową Umowę Agencyjną", na podstawie której zobowiązała się do pośredniczenia w promowaniu i sprzedaży kart kredytowych oraz innych produktów bankowych oferowanych przez bank osobom trzecim. Szczegółowy zakres czynności wykonywanych przez Spółkę jako agenta banku został określony w odrębnych "Umowach Szczegółowych" zawartych pomiędzy stronami. Od 2010 r. stroną umów z bankiem jest wnioskodawca - Spółka.

Na podstawie zawartych umów, Spółka świadczy na rzecz banku przede wszystkim usługi pośrednictwa finansowego polegającego na aktywnym poszukiwaniu oraz udzielaniu pomocy klientom zainteresowanym otrzymaniem produktów finansowych oferowanych przez bank w dopełnieniu niezbędnych formalności w celu zawarcia odpowiedniej umowy z bankiem, wraz z doradztwem finansowym polegającym na udzieleniu pomocy klientowi w wyborze produktu finansowego odpowiedniego ze względu na jego oczekiwania oraz sytuację finansową. Jednocześnie Spółka świadczy na rzecz banku usługi pomocnicze do usług finansowych w postaci usług centrum telefonicznego, które obejmują czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji.

Usługi rozpatrywania reklamacji dotyczą klientów banku, którzy korzystają z jego produktów finansowych. Usługi te polegają na przyjmowaniu drogą telefoniczną reklamacji od klientów banku, wprowadzaniu ich do sytemu informatycznego banku oraz udzielaniu klientom odpowiedzi na zgłoszone reklamacje.

Usługi aktywacji produktów finansowych dotyczą klientów banku, którzy zawarli z nim umowę o świadczenie usług finansowych. Usługi te polegają na nakłanianiu tzw. "nieaktywnych" klientów banku do aktywacji (pierwszego użycia) karty kredytowej, linii kredytowej lub konta, które udostępnia im bank w ramach zawartej z nimi umowy.

Usługi retencji dotyczą klientów banku, którzy korzystają z jego produktów finansowych. Usługi te polegają na kontaktowaniu się z klientami banku w celu utrzymania ich relacji z bankiem, w sytuacji gdy klient zamierza zrezygnować z usług lub danego produktu banku.

Spółka wystąpiła do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi z wnioskiem o wydania opinii klasyfikacyjnej dotyczącej opisanych wyżej usług centrum telefonicznego. Zgodnie z odpowiedzią udzieloną przez urząd usługi te zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: PKWiU z 1997 r.) mieściły się w grupowaniu 67.13.10-00 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczone przez Spółkę na rzecz banku usługi centrum telefonicznego obejmujące czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji, podlegały w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez Spółkę na rzecz banku usługi centrum telefonicznego obejmujące czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji, podlegały w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 uptu w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku nr 4 do tej ustawy. Załącznik nr 4 pod poz. 3 wymieniał natomiast usługi pośrednictwa finansowego klasyfikowane w Sekcji J ex (65-67) PKWiU. Od przedmiotowego zwolnienia zostały przewidziane pewne wyjątki, które nie mają jednak zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym.

Na podstawie art. 8 ust. 3 uptu w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 grudnia 2010 r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej były identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Stosownie do § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r. Nr 2007, poz. 1293 z późn. zm.), dla celów podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się PKWiU z 1997 r.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że zwolnieniu z podatku od towarów i usług w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. podlegały usługi pośrednictwa finansowego klasyfikowane w Sekcji J ex (65-67) PKWiU z 1997 r.

W związku z tym świadczone przez Spółkę na rzecz banku usługi centrum telefonicznego obejmujące czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji, które mieściły się na podstawie PKWiU z 1997 r. w grupowaniu 67.13.10-00 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe" podlegały w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W dniu 18 sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną znak IPPP1-443-859/11-4/PR uznając, iż stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W przedmiotowej interpretacji stwierdzono, iż świadczone przez Spółkę usługi korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z pozycją 3 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług, jednakże z wyłączeniem usług doradztwa finansowego, o którym mowa we wniosku. Podkreślono przy tym, iż ustawodawca określając zakres zastosowania zwolnienia od VAT w punkcie 3 załącznika nr 4 wyraźnie wyodrębnił usługi doradztwa finansowego, które mieszczą się w PKWiU ex 67.13.10-00.20. Otrzymana przez Spółkę opinia z ośrodka statystycznego, klasyfikująca całość wymienionych we wniosku usług w grupowaniu 67.13.10-00 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe", nie stoi w sprzeczności z wyłączeniem ze zwolnienia usług polegających na udzieleniu pomocy klientowi w wyborze produktu finansowego odpowiedniego ze względu na jego oczekiwania oraz sytuację finansową (doradztwa finansowego), bowiem wyszczególnione przez ustawodawcę podatkowego grupowanie PKWiU, stanowi podgrupę względem wskazanego we wniosku przez Spółkę grupowania. Innymi słowy, zgodnie z klasyfikacją PKWiU z 1997 r., usługi doradztwa finansowego, świadczone przez Spółkę w ramach zawieranych umów z bankiem, mieszczą się jako element składowy, w szerszym grupowaniu pod nazwą "usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym, pozostałe". Organ podatkowy zaznaczył, iż kierując się wąską, ścisłą wykładnią przepisów prawa podatkowego dotyczących zwolnień od podatku, nieuprawnionym byłoby rozciąganie zwolnienia na usługi, które zostały bezpośrednio wykluczone z kręgu usług objętych zwolnieniem. Stąd też uznał stanowisko Spółki w całości za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem tut. Organu, Wnioskodawca wniósł w dniu 2 września 2011 r. (data wpływu 5 września 2011 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez dokonanie zmiany wydanej interpretacji i uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 5 października 2011 r. znak: IPPP1-443-859/11-6/PR Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji z dnia 18 sierpnia 2011 r. znak: IPPP1-443-859/11-4/PR podtrzymując jednocześnie swoje stanowisko.

Wobec powyższego w dniu 3 listopada 2011 r., (data wpływu 7 listopada 2011 r.), za pośrednictwem Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, wniesiono skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na interpretację indywidualną z dnia 18 sierpnia 2011 r. znak: IPPP1-443-859/11-4/PR.

Zaskarżonej interpretacji Skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów prawa:

* art. 14b § 3 oraz art. 14c § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), (dalej: "Ordynacja podatkowa") z uwagi na to, że zawiera rozstrzygnięcie wykraczające poza zakres pytania przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji, co miało wypływ na ostateczną ocenę stanowiska Spółki, a także z uwagi na sprzeczność pomiędzy rozstrzygnięciem zawartym w interpretacji a jej uzasadnieniem, która uniemożliwia zastosowanie się do interpretacji.

Jednocześnie Spółka wniosła o:

Przedstawiając uzasadnienie Spółka wskazała, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Z kolei na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Stosownie zaś do art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej w razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

Z przywołanych przepisów wynika, że organ podatkowy związany jest granicami wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. To na wnioskodawcy ciąży obowiązek przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Organ podatkowy ma za zadanie poddać ocenie stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę.

INTERPRETACJA PRZEPISÓW PRAWA PODATKOWEGO jest środkiem służącym ochronie praw podatników oraz ich uzasadnionych oczekiwań co do jasności i pewności prawa. Należy zatem uznać, że występując z wnioskiem od wydanie interpretacji podatnik jest dysponentem takiego wniosku, tzn. podatnik sam określa w jakim przedmiocie i w jakim zakresie jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji. Wynika to również z faktu, że interpretacje indywidualne wydawane są na wniosek podatnika, a nie z urzędu. Tym samym nie jest dopuszczalne wykraczanie przez organ podatkowy poza zakres wniosku przedstawionego przez podatnika, ani też dokonywanie subiektywnego wyboru elementów stanu faktycznego i czynienie z nich głównego przedmiotu interpretacji.

W związku z powyższym należy wskazać, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydając skarżoną interpretację wykroczył poza zakres wniosku złożonego przez Spółkę. We wniosku wyraźnie zostało sformułowane pytanie, które dotyczyło jedynie usług aktywacji, retencji oraz reklamacji. Pytanie Spółki nie dotyczyło natomiast usług doradztwa finansowego, które zostały jedynie wspomniane w opisie stanu faktycznego w celu przedstawienia ogólnego przedmiotu działalności Spółki. W związku z takim, a nie innym zakresem pytania Spółka nie zajęła stanowiska dotyczącego opodatkowania usług doradztwa finansowego, gdyż nie były one w ogóle przedmiotem wniosku. Mimo precyzyjnego określenia przez Spółkę przedmiotu wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji zajął się również kwestią opodatkowania usług doradztwa finansowego. Co więcej, z treści interpretacji wynika, że gdyby pominąć kwestię usług doradztwa finansowego, to stanowisko przedstawione przez Spółkę zostałoby uznane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za prawidłowe i Organ podatkowy wyrwał zatem z kontekstu jeden z elementów stanu faktycznego, przedstawiony zresztą we wniosku w sposób ogólny i lakoniczny, i dokonał jego interpretacji, nie mając wiedzy na temat charakteru tych usług, sposobu ich świadczenia oraz stanowiska Spółki w zakresie ich opodatkowania. Dziwi także fakt, że organ podatkowy, jeżeli miał w tym przedmiocie wątpliwości, nie skorzystał z możliwości wezwania Spółki do sprecyzowania, czy usługi doradztwa finansowego są objęte wnioskiem o wydanie interpretacji.

Nawet gdyby uznać, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie był uprawniony do wydania zaskarżonej interpretacji w zakresie usług doradztwa finansowego, to trzeba stwierdzić, że sam sposób rozstrzygnięcia tej kwestii jest nieprawidłowy. We wniosku zostało bowiem przedstawione jedno pytanie, lecz dotyczyło ono opodatkowania trzech usług. Dodatkowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie rozszerzył zakres interpretacji o usługi doradztwa finansowego. W sumie zatem Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację dotyczącą czterech usług. Organ podatkowy powinien wziąć ten fakt pod uwagę i uwzględnić w swym rozstrzygnięciu złożony charakter wniosku. Tymczasem interpretacja zawiera rozstrzygnięcie, wedle którego stanowisko przedstawione przez Spółkę jest nieprawidłowe. Sugeruje to, że organ podatkowy w całości kwestionuje stanowisko Spółki, które odnosi się do wszystkich usług. Jednocześnie z treści uzasadnienia zaskarżonej interpretacji można sądzić, że Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie faktycznie kwestionuje jedynie sposób opodatkowania usług doradztwa finansowego, natomiast w zakresie pozostałych usług uznaje stanowisko Spółki za prawidłowe. Te rozbieżności są źródłem konfuzji po stronie Spółki, która nie jest w stanie jednoznacznie określić, w jakim zakresie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał jej stanowisko za prawidłowe, a w jakim je zanegował. Tymczasem organ podatkowy w łatwy sposób mógł uniknąć tych wątpliwości stwierdzając wprost w zaskarżonej interpretacji, że w zakresie usług doradztwa finansowego uznaje stanowisko Spółki za nieprawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie uznaje je za prawidłowe. Wówczas nie byłoby tych niejasności. Ponieważ jednak Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zaniechał takiego precyzyjnego rozstrzygnięcia, zaskarżona interpretacja jest wewnętrznie sprzeczna, przez co uniemożliwia jej adresatowi zastosowanie się do niej. Z tego też względu przedmiotowa interpretacja nie może w obecnym kształcie ostać się w obrocie prawnym, gdyż w sposób rażący narusza prawo i stanowi zaprzeczenie funkcji jaką powinna spełniać interpretacja.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 3 listopada 2011 r. (data wpływu 7 listopada 2011 r.), po ponownym przeanalizowaniu opisanego stanu faktycznego uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zastosowania zwolnienia dla usług centrum telefonicznego na rzecz banku polegające na rozpatrywaniu reklamacji, aktywacji produktów finansowych, retencji, w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. - jest prawidłowe.

Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę, stwierdził co następuje:

Przedmiotowa sprawa jest analizowania na gruncie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie nowelizacji z dnia 1 stycznia 2011 r. I tak, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów - stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy - należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Dla szczegółowego określenia zakresu przedmiotowego stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w tym stawek podatkowych dla świadczonych usług, ustawodawca posłużył się odesłaniem do klasyfikacji statystycznych, poprzez zapis w art. 8 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 Nr 217, poz. 1293 z późn. zm.) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264, z późn. zm.).

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 3 ww. załącznika wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU Sekcja J ex (65-67), tj. usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

Użycie przez ustawodawcę oznaczenia "ex" przy grupowaniu PKWiU, korzystającym ze zwolnienia od podatku od towarów i usług oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danego wyrobu lub usługi z danego grupowania.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy na rzecz banku przede wszystkim usługi pośrednictwa finansowego polegającego na aktywnym poszukiwaniu oraz udzielaniu pomocy klientom zainteresowanym otrzymaniem produktów finansowych oferowanych przez bank w dopełnieniu niezbędnych formalności w celu zawarcia odpowiedniej umowy z bankiem, wraz z doradztwem finansowym polegającym na udzieleniu pomocy klientowi w wyborze produktu finansowego odpowiedniego ze względu na jego oczekiwania oraz sytuację finansową. Jednocześnie Spółka świadczy na rzecz banku usługi pomocnicze do usług finansowych w postaci usług centrum telefonicznego, które obejmują czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji. Zgodnie opinią wydaną przez urząd statystyczny, ww. usługi zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, mieściły się w grupowaniu 67.13.10-00 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe". Wątpliwości Wnioskodawcy na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprowadzały się w istocie do oceny pod kątem zastosowania zwolnienia na gruncie regulacji ustawy o VAT wg stanu prawnego obowiązującego do końca 2010 r., usług świadczonych przez Spółkę na rzecz banku takich jak usługi centrum telefonicznego obejmujące czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji. Zaznaczyć w tym miejscu należy, co legło u podstaw wadliwości wydanej interpretacji indywidualnej, iż zapytanie Spółki nie obejmuje usług doradztwa finansowego.

Mając na uwadze powyższą analizę przepisów należy zatem stwierdzić, że świadczone przez Spółkę usługi centrum telefonicznego obejmujące czynności rozpatrywania reklamacji, aktywacji produktów finansowych oraz retencji, sklasyfikowane wg uzyskanej przez Wnioskodawcę opinii z ośrodka statystycznego w grupowaniu 67.13.10-00 "Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym pozostałe", korzystały w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z pozycją 3 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Nadmienia się, iż tut. Organ nie jest uprawniony do klasyfikowania usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU. W świetle zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług - Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) - zaliczenie danego towaru lub usługi do odpowiedniego grupowania tej klasyfikacji należy do obowiązków zainteresowanego podmiotu (producenta, importera, usługodawcy).

Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.