IPPP1/443-77/10-4/AW - Zastosowanie stawki podatku VAT zwolnionej przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia mieszkań.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2010 r. (data wpływu 21 stycznia 2010 r.), uzupełnione pismem z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu 2 kwietnia 2010 r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 18 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania kosztów ubezpieczenia - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania kosztów ubezpieczenia.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka handlowa jest właścicielem budynku mieszkalnego, dwa z mieszkań w tym budynku zostały sprzedane osobom fizycznym. Zgodnie z aktami notarialnymi nabywcy mieszkań mają ponosić koszty i wydatki związane z eksploatację i utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Spółka ponoszone koszty związane z utrzymaniem budynku, refakturuje na właścicieli mieszkań, proporcjonalnie do zajmowanej przez nich powierzchni. Jednym z kosztów refakturowanych jest koszt ubezpieczenia budynku. Do refakturowanych kwot nie doliczana jest żadna marża.

W nadesłanym uzupełnieniu z dnia 26 marca 2010 r. (data wpływu 2 kwietnia 2010 r.) Wnioskodawca podał, że spółka handlowa jest właścicielem budynku mieszkalnego. Dwa z mieszkań w tym budynku zostały sprzedane osobom fizycznym. Zgodnie z zapisami w aktach notarialnych nabywcy mieszkań mają ponosić wszelkie koszty i wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu oraz wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnej, w tym koszty związane z administracją, ochroną, a także zobowiązani są do dokonywania opłat na rzecz funduszu remontowego, stosownie do wielkości posiadanego udziału w nieruchomości wspólnej.

Spółka obciąża nabywców następującymi kosztami:

Obciążenie z tytułu kosztów eksploatacji nie ma charakteru opłaty miesięcznej (czynszu) i odbywa się z dołu w formie refaktury poniesionych kosztów proporcjonalnie do zajmowanej przez nabywców powierzchni (bez doliczania marży).

Spółka nie świadczy wobec nabywców żadnych innych usług.

Spółka występuje w roli administratora nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia na właścicieli mieszkań prawidłowe jest zastosowanie stawki VAT zwolnionej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przy refakturowaniu kosztów ubezpieczenia na właścicieli zakupionych mieszkań prawidłowe jest zastosowanie stawki VAT zwolnionej. Refakturowanie usługi zwolnionej z opodatkowania powinno odbywać się z zachowaniem przypisanego tym usługom zwolnienia. Do refakturowanych kwot nie jest doliczana żadna marża.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - zwana dalej: ustawą), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z treści tego artykułu wynika, że pojęcie "świadczenie usług", ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, np. w zawartej umowie. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podległy przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do postanowień art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z zapisem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Należy zauważyć, że ustawodawca krajowy nawiązał pośrednio do art. 28 ww. Dyrektywy, obejmując zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, taki schemat pośrednictwa w świadczeniu usług, poprzez zapis obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008 r. art. 30 ust. 3 ustawy. Przepis ten przesądza, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuacje, w których koszty niektórych usług, gdzie odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, poprzez wystawianie tzw. "refaktur". Należy przyjąć, iż refakturowanie polega na zafakturowaniu przez jeden podmiot innemu podmiotowi, odsprzedaży usług bez doliczania marży, a celem jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. Należy zatem uznać, iż czynność refakturowania to nic innego jak odsprzedaż danego świadczenia, a czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w oparciu o regulacje zawarte w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie regulują kwestii refakturowania kosztów jak również nie definiują pojęcia "refakturowanie", jednak w sytuacji gdy przedmiotem refakturowania są usługi, z których nie korzysta lub korzysta tylko w części podmiot, na który wystawiona jest pierwotna faktura, oraz gdy "odsprzedaż" dokonywana jest po cenie zakupu, dopuszcza się możliwość wystawienia tzw. "refaktury".

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi albo zwolnienie od podatku. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. Należy zauważyć, że usługi ubezpieczeń mieszczą się w grupowaniu PKWiU 66 co oznacza, że korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy jako wymienione w poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem budynku mieszkalnego, w którym dwa z mieszkań zostały sprzedane osobom fizycznym. Właściciele mieszkań zobowiązani są na podstawie aktów notarialnych do ponoszenia wydatków i kosztów związanych z utrzymaniem i eksploatacją nieruchomości wspólnej. W skład ponoszonych kosztów wchodzi m.in.: ochrona budynku, wywóz nieczystości, sprzątanie terenu, pielęgnacja zieleni, ubezpieczenie nieruchomości, koszt zużytej energii dotyczącej części wspólnej, koszty związane z administracją, fundusz remontowy. Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą możliwości refakturowania na właścicieli mieszkań kosztów ubezpieczenia oraz zastosowania właściwej stawki podatku VAT.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca - w części dotyczącej kosztów ubezpieczenia części wspólnej, będzie działał w imieniu własnym, lecz na rachunek innych podmiotów (właścicieli mieszkań). A zatem poniesione koszty ubezpieczenia części wspólnej, gdzie odbiorcami są właściciele mieszkań, a nie podmiot obciążony (Wnioskodawca) przez świadczącego, powinny zostać przeniesione przez Wnioskodawcę na faktycznych odbiorców proporcjonalnie do zajmowanych powierzchni.

Dodatkowo należy zauważyć, że za prawidłowością takiego przyjęcia przemawia fakt, iż w związku z przenoszeniem kosztów ubezpieczenia części wspólnych, Spółka nie świadczy na rzecz właścicieli mieszkań żadnych innych usług. Obciążanie właścicieli mieszkań kosztami ubezpieczenia jak również pozostałymi kosztami związanymi z eksploatacją części wspólnej nie ma charakteru opłaty miesięcznej (czynszu) i odbywa się "z dołu". Wszystkie ww. koszty, jakimi obciąża Spółka właścicieli mieszkań przenoszone są w formie refakturowania proporcjonalnie do zajmowanej powierzchni bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że spełnione są przesłanki uprawniające Wnioskodawcę do wystawiania faktur na właścicieli mieszkań z tytułu przeniesienie kosztu ubezpieczenia części wspólnej, proporcjonalnie do zajmowanej powierzchni i zastosowania stawki właściwej dla umów ubezpieczenia, tj. z zastosowaniem zwolnienia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.