IPPP1/443-727/10-4/ISz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2010 r. (data wpływu 12 lipca 2010 r.), uzupełnionego w dniu 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 21 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT wynikającej z faktury VAT przesyłanej w formie elektronicznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 lipca 2010 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 21 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT wynikającej z faktury VAT przesyłanej w formie elektronicznej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

C. S.A. (dalej: "Spółka" lub "C.") jest wiodącym producentem oraz dystrybutorem produktów chemicznych. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje obrotu zarówno z podmiotami krajowymi oraz zagranicznymi. Spółka otrzymuje od swoich kontrahentów faktury dokumentujące zakup towarów oraz usług. Wystawiane przez kontrahentów faktury Spółka otrzymuje niekiedy z pewnym opóźnieniem. Opóźnienia wynikają z okoliczności niezależnych od Spółki oraz jej kontrahentów. Jest to związane z nieprawidłową pracą Poczty oraz firm kurierskich. Co do zasady Spółka uwzględnia podatek naliczony z faktur zakupowych w rozliczeniu VAT za miesiąc w którym dana faktura została dostarczona do Spółki. W związku z powyższym Spółka rozważa, czy istnieje możliwość, aby faktury wystawiane przez jej klientów były przesyłane do Spółki w formie elektronicznej. Faktury te będą zapisane w formacie pozwalającym na zachowanie treści i formy faktur w stanie niezmienionym. Nie będą to faktury opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym. Po przesłaniu drogą elektroniczną będą drukowane i przechowywane przez Spółkę w formie papierowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, Spółka jest uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego wykazanego na fakturach przesłanych Spółce drogą elektroniczną (emailem, faxem), lecz niebędących fakturami elektronicznymi z podpisem elektronicznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów prawa oraz orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego istnieje możliwość obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze przesłanej drogą elektroniczną, a następnie wydrukowanej i przechowywanej w formie papierowej.

Powyższe stanowisko Spółka argumentuje następująco:

1. Argumenty na gruncie ustawy o VAT.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: "Ustawa o VAT"):

"W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...)".

Źródła podatku naliczonego zostały określone w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z powyższym przepisem kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatników (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT).

Należy w tym miejscu wskazać, iż co do zasady przepis art. 86 ustawy o VAT, wyraża elementarną zasadę VAT, element konstrukcyjny tego podatku - prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co warte podkreślenia, przepis ten nie definiuje formy faktury, w jakiej podatnik korzystający z tego prawa powinien ją otrzymać. Wskazuje wyłącznie fakturę otrzymaną przez podatnika jako źródło podatku naliczonego podlegającego odliczeniu.

Ponadto, powyższemu twierdzeniu Spółki nie stoi na przeszkodzie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym "Podatnicy o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę z kwotą podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...)". Jak wynika z brzmienia powyższego przepisu brak jest jakiegokolwiek nakazu wystawiania faktur wyłącznie w formie papierowej. Ustawodawca nie wskazał bowiem żadnej dopuszczalnej formy faktury. Zdaniem Spółki, dopuszczalnym jest zatem wystawienie faktury zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej.

2. Faktura przesłana drogą elektroniczną a faktura elektroniczna - rozróżnienie.

Dla pełnej jasności stanowiska Spółki koniecznym jest rozróżnienie sytuacji kiedy faktura jest wystawiana, przesyłana oraz przechowywana w postaci elektronicznej i sytuacji w której faktura przesyłana drogą elektroniczną (poprzez e-mail bądź fax) jest następnie drukowana i przechowywana przez odbiorcę w formie papierowej.

W ocenie Spółki zakres powyższych sytuacji dzieli funkcjonujące w obrocie faktury na faktury elektroniczne (wystawiane, przesyłane oraz przechowywane w postaci elektronicznej) oraz regularne faktury (które mogą być wystawione elektronicznie i które są przesyłane za pomocą e-maila lub faxu, natomiast nie spełniają kryterium faktur elektronicznych i są przechowywane przez ich odbiorcę w postaci papierowego wydruku).

Biorąc pod uwagę, iż w stanie faktycznym opisanym przez Spółkę mamy do czynienia z regularnymi fakturami przesyłanymi przy pomocy e-maila lub faxu, w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r., w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. z 2005 r. Nr 133, poz. 1119).

W konsekwencji w przypadku faktur, które Spółka planuje otrzymywać od swoich kontrahentów przy użyciu poczty elektronicznej/faxu nie zachodzi konieczność zagwarantowania autentyczności pochodzenia oraz integralności treści poprzez zastosowanie bezpiecznego podpisu elektronicznego lub poprzez system wymiany danych elektronicznych (EDI). Wymóg ten odnosi się jedynie do sytuacji w której po przesłaniu drogą elektroniczną do odbiorcy będą przez niego przechowywane również w tej samej formie.

3. Argumenty na gruncie prawa unijnego.

W ocenie Spółki przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 26 listopada2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006 347 1 z późn. zm., dalej "Dyrektywa") również dopuszczają możliwość zastosowania rozważanego przez Spółkę rozwiązania.

W pierwszej kolejności należy uwzględnić przepisy art. 232 i 233 Dyrektywy. Pierwszy z tych przepisów stanowi, iż faktury mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane i udostępnione drogą elektroniczną.

Zgodnie zaś z art. 233 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem ze autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI). Jednocześnie faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie (art. 233 ust. 1 Dyrektywy).

Dodatkowo wskazać należy na przepis art. 234 Dyrektywy, w myśl którego państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektroniczną.

Jak to było wskazane przez Spółkę przepisy Rozporządzenia wyraźnie rozróżniają sytuację w której faktury są jedynie wystawiane i przesyłane drogą elektroniczną od sytuacji w której ich przechowywanie następuje również w formie elektronicznej Stanowisko takie jest tym bardziej uzasadnione w świetle wykładni prowspólnotowej przedstawionej powyżej.

Powyższe przepisy wskazują, iż podatnicy powinni mieć zagwarantowaną przez prawodawstwo krajowe możliwość sporządzania i przesyłania faktur drogą elektroniczną bez konieczności przechowywania jej w tej samej formie. Przyjmując wykładnię prowspólnotową przepisów krajowych, w świetle brzmienia przepisów Dyrektywy, należy uznać, iż taka możliwość istnieje.

4. Argumenty na gruncie orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Potwierdzeniem stanowiska Spółki przedstawionego w powyższych punktach jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 1444/09, w którym stwierdzono m.in. "Po pierwsze normą prawną jest nie tylko norma postępowania wprost wysłowiona w przepisach prawnych, ale również normą którą przy zastosowaniu reguł inferencji (np. reguł wnioskowania a contrario) - można wywnioskować z norm wprost wysłowionych. Po drugie sądy krajowe - tak daleko jak jest to możliwe, a więc w przypadku gdy nie kłóci się to z wyraźnym językowym znaczeniem tekstu prawnego i gdy nie prowadzi do rezultatów contra legem - są zobowiązane do dokonywania prowspólnotowej (prounijnej) wykładni prawa krajowego. Konsekwencją wstąpienia Rzeczypospolitej do Unii Europejskiej jest bowiem przyjęcie całego acquis communautaire (wspólnotowego dorobku prawnego) a wykładnia prowspólnotowa pozwala na pełniejszą realizację obowiązków z tym związanych.

Stanowisko wnioskodawcy przyporządkowane.

Także w zakresie interpretacji przepisu art. 106 ustawy o VAT stanowisko Spółki prezentowane w niniejszym wniosku znajduje swoje uzasadnienie w powyższym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego: " (...) prawodawca w ogóle nie wypowiada się w tym przepisie < art. 106 ust. 1 ustawy o VAT - przyp. Spółki> co do formy faktury. Czysto językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - na przeszkodzie konstatacjem, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem "wystawia" nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej".

W konsekwencji, przesłanie faktury nie opatrzonej bezpiecznym podpisem elektronicznym drogą elektroniczną (poprzez e-mail lub fax) mieści się zdaniem Spółki w zakresie pojęcia "dostarczenia faktury do podatnika" o którym mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT.

Spółka pragnie wskazać, za Naczelnym Sądem Administracyjnym, iż poza skutkiem w postaci przyspieszenia obrotu gospodarczego oraz wprowadzeniem pewnego rodzaju oszczędności " (...) posługiwanie się takimi fakturami drukowanymi przez strony transakcji na papierze i w tej formie przechowywanymi nie zmniejsza przy tym bezpieczeństwa obrotu prawnego w porównaniu z sytuacją, w której faktury od samego początku mają postać papierową i w takiej formie są przekazywane nabywcy". Ponadto, przedmiotowy wyrok potwierdza rozumienie Spółki, w zakresie odróżnienia faktur elektronicznych oraz regularnych faktur przesyłanych pocztą e-mail/faxem, "należy zatem uznać, że wskazane rozporządzenie

5. Podsumowanie

W ocenie Spółki przytoczone przez nią argumenty, zarówno na gruncie ustawy o VAT, Rozporządzenia, Dyrektywy jak i stanowiska zaprezentowanego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r. dopuszczają sytuację w której:

* kontrahent Spółki wystawi fakturę VAT na rzecz Spółki;

* kontrahent Spółki prześle tak wystawioną fakturę drogą elektroniczną (e-mail/fax) do Spółki;

* Spółka po otrzymaniu faktury wydrukuje ją i będzie przechowywała w formie papierowej.

Ponadto, biorąc pod uwagę, iż przepisy ustawy o VAT, w zakresie prawa Spółki do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturze wystawionej, przesłanej i przechowywanej w powyżej opisany sposób, nie zawierają ograniczeń pod tym względem - w ocenie Spółki jest ona uprawniona do uwzględnienia podatku naliczonego z tych faktur w rozliczeniu za miesiąc ich otrzymania (drogą e-mailową lub faxem).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6. Ponadto w art. 106 ust. 8 ustawodawca zawarł delegację dla Ministra Finansów do określenia zasad wystawiania i przechowywania faktur. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy faktur, tzw.: papierową i elektroniczną.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.). Zasady te dotyczą zarówno faktur wystawianych w formie papierowej jak i elektronicznej, przy czym ta druga forma wymaga wypełnienia dodatkowych warunków, o których mowa będzie w dalszej części. Przepisy § 19-21 powyższego rozporządzenia regulują techniczne aspekty związane z wystawianiem i przechowywaniem faktur. Zgodnie z § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktury i faktury korygujące wystawiane są co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury powinien zawierać wyraz ORYGINAŁ, a kopia faktury - wyraz KOPIA (§ 19 ust. 2). Gdy oryginał zaginie lub ulegnie zniszczeniu, na wniosek nabywcy sprzedawca może wystawić duplikat faktury (§ 20 ww. rozporządzenia). Analiza powołanych powyżej przepisów § 19 i 21 rozporządzenia Ministra Finansów nakazuje stwierdzić, iż jedyną dopuszczalną formą dokumentowania transakcji kupna - sprzedaży, poza formą elektroniczną, która będzie przedmiotem późniejszej analizy, jest wystawianie faktur VAT w formie papierowej. Użyte przez ustawodawcę sformułowania: "wystawiane są w co najmniej dwóch egzemplarzach" (§ 19 ust. 1 rozporządzenia), czy "dokumenty (...) przechowuje się w oryginalnej postaci" (§ 21 ust. 2 rozporządzenia) niewątpliwie odnoszą się bowiem do dokumentów w formie zmaterializowanej - papierowej.

Udostępniając Wnioskodawcy fakturę poprzez pocztę elektroniczną lub faks, kontrahent Spółki niewątpliwie dokonuje elektronicznego przekazu treści tego dokumentu zapisanej w języku informatycznym. Spółka natomiast dokonuje odbioru tegoż przekazu.

W związku z tym faktury takie muszą spełniać wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), ponieważ zgodnie z § 1 pkt 1, rozporządzenie to określa m.in. sposoby i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej.

Z uwagi na specyfikę tego rodzaju faktur ustawodawca nakazał w przypadku ich wystawiania dochowanie szeregu wymogów, nie przewidzianych regulacjami dotyczącymi faktur papierowych.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków.

Zatem w świetle obowiązujących przepisów dopuszczalne jest doręczenie Spółce faktury z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w rozporządzeniu z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Jeden z tych warunków określony jest w § 4 tego rozporządzenia i zgodnie z nim faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

W myśl zaś § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych faktury wystawione lub otrzymane w formie elektronicznej przechowuje się na terytorium kraju w sposób umożliwiający, na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, natychmiastowy, pełny i ciągły dostęp drogą elektroniczną tym organom do tych faktur, w szczególności zapewnienie możliwości udokumentowanego poboru i wykorzystania tych faktur przez te organy, w tym ich wydruku, jak również zapewnienie czytelności tych faktur, z zastrzeżeniem ust. 2.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów ustawodawca postanowił, że wystawiane, przesyłane i odbierane oraz przechowywane w formie elektronicznej faktury muszą posiadać co najmniej gwarancję niekwestionowanej autentyczności pochodzenia tych dokumentów od podmiotu, który ten dokument wystawił oraz gwarancję integralności (nienaruszalności) zawartości ich treści. Z powyższego wynika przewidziany w § 4 pkt 1 omawianego rozporządzenia obowiązek opatrywania wystawionych faktur bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowanym za pomocą specjalnego certyfikatu.

Jak bowiem wskazano powyżej, w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z papierowym przekazem faktury, tylko z przekazem elektronicznym, zatem należy spełnić wszelkie wymogi dla takiego przekazu określone cytowanym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r.

Na gruncie regulacji obu rozporządzeń, o których mowa powyżej, można więc przyjąć, że pierwsze z omówionych rozporządzeń ma zastosowanie zarówno do faktur wystawianych w formie papierowej, jak i elektronicznej. Natomiast drugi akt wykonawczy ma zastosowanie jedynie do faktur wystawianych w formie elektronicznej, zawierając w swych regulacjach szereg specyficznych dla tej formy faktury wymogów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż jest on wiodącym producentem oraz dystrybutorem produktów chemicznych. Spółka rozważa, czy istnieje możliwość, aby faktury wystawiane przez jej klientów były przesyłane do Spółki w formie elektronicznej. Faktury te będą zapisane w formacie pozwalającym na zachowanie treści i formy faktur w stanie niezmienionym. Nie będą to faktury opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym. Po przesłaniu drogą elektroniczną będą drukowane i przechowywane przez Spółkę w formie papierowej.

Jednakże, z przywołanych wcześniej przepisów wynika, iż ustawodawca w sposób jednoznaczny stwierdził kiedy faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie innej niż papierowa. Ustawodawca w żadnym przepisie wyżej cytowanego rozporządzenia jak też w żadnym innym akcie prawnym nie dopuścił możliwości przesyłania faktur w formie pliku za pomocą e-malia czy też faksem.

Potwierdzenie powyższych zasad znajdujemy również w regulacjach zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwaną dalej dyrektywą. Zgodnie z art. 218 dyrektywy do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale. W myśl art. 232 dyrektywy faktury wystawione zgodnie z ww. przepisem mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Stosownie do art. 233 ust. 1 państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

Ustawodawca świadomie wprowadził obostrzenia dla funkcjonowania faktur w formie elektronicznej, które to obostrzenia nie dotyczą przekazu dokonywanego pocztą, kurierem, czy osobiście. Jeżeli zatem strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, a nie papierowej, muszą zastosować się do postanowień rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Podkreślić również należy, że przesyłanie faktury faksem lub w formie pliku PDF, nie spełniającej warunków do uznania ich za przekaz elektroniczny, nie stanowi przekazania kontrahentowi oryginału faktury, który winien otrzymać zgodnie z § 19 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury. Oczywiście istnieje możliwość przekazywania faktur przez Stronę w formie przez nią opisanej, jednakże na gruncie przepisów prawa faktury te nie rodzą żadnych skutków prawnych. W takim przypadku mamy do czynienia wyłącznie z przekazaniem, do wiadomości odbiorcy, treści faktury a nie wystawieniem i doręczeniem oryginału dokumentu, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Nie można jednak zapominać, że przepisy dotyczące faktur oraz pewien formalizm, który jest wymagany na gruncie podatku od towarów i usług służyć ma zapewnieniu pewności i bezpieczeństwa obrotu. W przypadku zachwiania owego bezpieczeństwa dobro, w imieniu którego dokonywana byłaby liberalizacja przepisów czyli ułatwienie obrotu, również mogłoby ucierpieć.

Otrzymanie faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są uznane na gruncie ustawy o VAT za dokumenty wprowadzone do obrotu prawnego. Skoro zaś nie zostały wprowadzone, nie mogą korzystać z ochrony prawnej, a Wnioskodawca nie jest upoważniony do stosowania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur, co przewiduje art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 200 r., sygn. akt I FSK 1444/09, należy wyjaśnić, iż jest ono rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie o indywidualnym charakterze i tylko do niej się zawęża, jednakże jakkolwiek orzeczenia sądowe wiążą organ podatkowy tylko w tej sprawie w której zapadły, to przytoczony przez Spółkę wyrok został potraktowany jako element prawnej argumentacji Strony. Zwrócić jednakże należy uwagę, że Sąd I instancji orzekł, iż "...nie jest możliwe, przyjęcie dualizmu - wystawianie dla kontrahenta faktury i pobieranie jej przez zainteresowanego poprzez system elektroniczny, a następnie drukowanie jej przez obie strony na materiałach piśmiennych i traktowanie jej jako dokumentu na piśmie. Sprzeciwiają się takiej koncepcji przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. i ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym, jak też prawa unijnego". Sąd I instancji uznał w konsekwencji, że "...wystawienie kontrahentowi faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są dokumentem wprowadzonym do obrotu prawnego. Skoro zaś nie zostały tak wprowadzone, nie mogą korzystać z ochrony prawnej, a ujawnione w nich podmioty nie są upoważnione do stosowania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, co przewiduje art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług".

Powyższe stanowisko zaprezentował również WSA w Warszawie w wyroku z dnia 19 października 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1341/07.

W związku z tym, nie można powiedzieć, iż w analizowanej sprawie ukształtowana jest jednolita linia orzecznicza. Podkreślić bowiem należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Tym samym, należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca, nie będzie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych drogą elektroniczną (e-maliem, faxem), lecz niebędących fakturami elektronicznymi. Przedmiotowe faktury nie zostaną bowiem wprowadzone do obrotu prawnego (brak skutecznego doręczenia).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.