IPPP1-443-725/07-2/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. ELEWARR, przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2007 r. (data wpływu 13 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka sprzedała we wrześniu 2007 r. prawo wieczystego użytkowania działki nr 313/12 o pow. 9 arów i 67m2 według ewidencji gruntów wypis z księgi wieczystej Kw....., oznaczonej jako grunty rolne RIVa na rzecz gminy miasta R. Zgodnie z decyzją nr 6/05 o ustaleniu lokalizacji drogi Krajowej Wojewody P. z dnia 30 maja 2005 r. pod nawą " Budowa Drogi Krajowej Nr 19 Granica Państwa - K - L - R na odcinku węzeł autostrady A-4 - R Wschodni (T) - granice administracyjne miasta R (X)", Wojewoda P. zatwierdził projekt podziału nieruchomości i ustalił lokalizację drogi krajowej obejmującej ww. działkę. Decyzja stwierdza, że rozstrzyga o lokalizacji przedmiotowego odcinka drogi, nie precyzuje rozwiązań techniczno - budowlanych i określa obowiązki i warunki jakie należy spełnić przy opracowaniu projektu budowlanego.

Zgodnie z protokołem z dnia 5 września 2007 r. BGM III...... zawartym między stronami oraz aktem notarialnym..... nabycie prawa wieczystego użytkowania działki następuje do gminnego zasobu nieruchomości z przeznaczeniem pod układ komunikacyjny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

* czy sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca uważa, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 7 ust. 1 powołanej ustawy określono, że przez dostawę towarów, o której mowa powyżej, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Równocześnie zbycie prawa wieczystego użytkowania stanowi dostawę towaru na rzecz kolejnego użytkownika.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę, nie są również wskazane kryteria, jakimi należy kierować się przy ocenie danego gruntu. Przeznaczenie danego obszaru powinien określać miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku planu miejscowego, jak wynika z postanowień ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), określenie sposobu zagospodarowania nieruchomości gruntowej następuje w drodze decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jak stanowi wyżej cyt. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, przez które rozumieć należy budynki i budowle, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które wymienione są w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. W PKOB obiekty budowlane grupowane są w dwóch sekcjach: "Budynki" i "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej" Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w PKOB obiektami inżynierii lądowej i wodnej są wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki, tj. drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne itp.

W świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 cyt. ustawy). Zatem jeśli dana budowla w rozumieniu Prawa budowlanego nie została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jako budynek, mieści się w sekcji " Obiekty inżynierii lądowej i wodnej".

Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych drogi zaliczone są do grupy 211 - autostrady, drogi ekspresowe, ulice i drogi pozostałe. W związku z powyższym drogę krajową należy uznać za budowlę w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

W opisie zaistniałego stanu faktycznego Spółka wskazała, że przedmiotowa działka stanowi grunt rolny, który zgodnie z decyzją Wojewody P został przeznaczony pod układ komunikacyjny (lokalizację drogi krajowej). Wobec powyższego, zbycie prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu nie będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu przeznaczonego pod zabudowę, jako nie wymienione w ustawie i przepisach wykonawczych w preferencyjnych stawkach, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).