IPPP1-443-687/07-11/S/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2007 r. (data wpływu 10 grudnia 2007 r.) uzupełnionym na wezwanie tut. organu z dnia 8 lipca 2009 r. (skutecznie doręczone w dniu 9 lipca 2009 r.) pismem z dnia 15 lipca 2009 r. (data wpływu 15 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz przy zakupie paliwa do tych pojazdów - jest prawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2007 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz przy zakupie paliwa do tych pojazdów.

W dniu 5 marca 2008 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-687/07-4/BS, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Wnioskodawcy. Prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1542/08 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-687/07-4/BS z dnia 5 marca 2008 r.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony przez Stronę w dniu 15 lipca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług pogrzebowych (PKWiU 93.03). Zakres ten ma charakter dominujący. Wszystkie przychody Podatnika ze świadczenia usług pogrzebowych są opodatkowane obniżoną stawką 7%, natomiast pozostałe przychody stawkami 22% i 3%. Podatnik nie wykonuje czynności zwolnionych od podatku VAT. W okresie od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. od 1 maja 2004 r. do chwili obecnej Podatnik nabywał i użytkował pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony będące samochodami specjalnymi pogrzebowymi (karawanami) służącymi do świadczenia specjalistycznych usług pogrzebowych.

Treść art. 86 ust. 3 ustawy o VAT daje podatnikowi możliwość odliczenia od podatku należnego VAT jedynie 60% podatku naliczonego przy zakupie tego środka transportu, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Konstrukcja prawna art. 86 ust. 4 pkt 5 nie pozwala na pełne odliczenie podatku naliczonego VAT, ponieważ ustawodawca nie uwzględnił w załączniku nr 9 do ustawy VAT pojazdów specjalnych pogrzebowych. Jednocześnie brak jest prawnych możliwości aby poprzez dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w ust. 5 art. 86 ustawy o VAT dokonać kwalifikacji karawanów do podrodzaju: wielozadaniowy lub van, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

Departament Podatków Pośrednich Ministerstwa Finansów w piśmie z dnia 4 maja 2006 r. nr PP3-812-843/2005/GD/BM6-13866 skierowanym do Polskiej Izby Przedsiębiorców Branży Pogrzebowej stwierdza, że jeśli w drodze dodatkowego badania technicznego możliwe jest potwierdzenie, że samochód specjalny pogrzebowy spełnia kryteria, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, to wówczas pełne odliczenie VAT zapłaconego przy nabyciu jest możliwe - "Badanie to jest niezależne od posiadanych już przez pojazd wpisów w dowodzie rejestracyjnym. Dodatkowe badanie techniczne ocenia spełnienie przez pojazd warunków, o których mowa w przepisach podatkowych, a nie w przepisach prawa o ruchu drogowym".

Poglądu tego nie podziela jednak Ministerstwo Transportu, czemu dało wyraz w piśmie z dnia 21 czerwca 2006 r. nr TD5j-441/244/06 skierowanym do Polskiej Izby Przedsiębiorców Branży Pogrzebowej. Stwierdzając w przedmiotowym piśmie, iż pojazdy pogrzebowe, zgodnie z art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1977 r. - Prawo o ruch drogowym, są pojazdami specjalnymi, zgodnie z załącznikiem nr 4 "Klasyfikacja pojazdów" do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach. Powyższe ustalenia wynikają z ustaw i "Minister Transportu nie ma możliwości prawnych do udzielenia odstępstw w tym zakresie lub do określenia innego sposobu stosowania tych przepisów prawa".

Podatnik próbował uzyskać dodatkowe badanie techniczne w ww. trybie, ale Okręgowe Stacje Kontroli Pojazdów odmówiły przeprowadzenia takiego badania, ponieważ przepisy te nie dotyczą samochodów specjalnych katalogowanych odrębnie.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o VAT nie ma w ogóle prawa do odliczenia podatku naliczonego w nabywanym paliwie do pojazdów, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT. Podatek VAT zawarty w wydatkach na zakup paliwa do samochodów używanych do działalności gospodarczej, w szczególności do samochodów specjalnych, powinien podlegać odliczeniom w całości, ponieważ w całości odnosi się do wykonywanych czynności opodatkowanych.

Uzupełniając przedmiotowy wniosek w dniu 15 lipca 2009 r. Wnioskodawca przedłożył kserokopie dowodów rejestracyjnych oraz wyciągów z homologacji dotyczących samochodów specjalnych pogrzebowych będących przedmiotem wniosku. Ponadto Strona wyjaśniła, iż żaden z pojazdów będących przedmiotem zapytania nie jest samochodem osobowym. Wszystkie te pojazdy należą (w świetle przepisów podatkowych) do innych pojazdów, niemniej ładowność każdego z nich przekracza w sposób znaczny granicę 500 kg. W przypadku samochodów marki...nie podano w dowodzie rejestracyjnym dopuszczalnej ładowności, ponieważ zgodnie z przepisami dot. rejestracji pojazdów, dane te nie są wymagane. Wnioskodawca wskazuje, że dane techniczne można jednak uzyskać na oficjalnej stronie internetowej. Wnioskodawca wskazuje również, że nie może budzić wątpliwości, iż samochody te mają ładowność powyżej 500 kg. skoro ich masa własna wynosi 2.024 kg a dopuszczalna masa całkowita 2.770 kg.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Podatnik w przedstawionym stanie faktycznym i prawnym może w okresie od 1 maja 2004 r. do chwili obecnej, od podatku należnego od własnej sprzedaży dokonywać odliczeń podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz paliwa do tych pojazdów powołując się bezpośrednio na przepisy Unii Europejskiej w zakresie podatków pośrednich tj. VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 112/2006/WE stanowiących, iż prawo odliczenia przysługuje podmiotom wykonującym czynności opodatkowane (prowadzącym działalność gospodarczą) bez ograniczeń i limitów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy istnieje możliwość odliczania podatku naliczonego w pełnej wysokości zarówno od wydatków na zakup pojazdów samochodowych, będących pojazdami specjalnymi, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT jak również zakupu paliwa do tych pojazdów. Ograniczenia i wyłączenia zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT są niezgodne z przepisami art. 17 VI Dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. oraz art. 168 Dyrektywy 112/2006/WE z 28 listopada 2006 r. Przepisy te wyraźnie stwierdzają, iż prawo do odliczenia przysługuje podatnikom wykonującym czynności opodatkowane. Polska jako kraj członkowski winna dostosować przepisy krajowe do uregulowań Unii Europejskiej.

Aktualnie obowiązujące ograniczenia w pełnym odliczeniu podatku naliczonego VAT jest wynikiem zapewne błędu ustawodawcy, który pominął bez uzasadnienia samochody specjalne pogrzebowe w załączniku nr 9 ustawy o VAT.

Pozbawienie Podatnika w prawie krajowym prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT od zakupów związanych z czynnościami opodatkowanymi stanowi naruszenie fundamentalnej zasady neutralności podatku od towarów i usług. Co więcej takie uregulowania w ustawodawstwie polskim nie mają umocowania prawnego w rozdziale 3 Dyrektywy 112/2006/WE dotyczącym ograniczeń prawa do odliczenia.

Ponadto Polska nie dokonała uzgodnień z Komisją Europejską w kwestii zastosowania uregulowań prawnych odmiennych od wytycznych zawartych ww. dyrektywach.

W związku z tym, iż ustawodawstwo polskie nie realizuje w opisanym stanie faktycznym wytycznych zawartych w ustawodawstwie europejskim, obywatel ma prawo powoływać się bezpośrednio na treść konkretnych artykułów dyrektyw Unii Europejskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT przepis ust. 3 nie dotyczył pojazdów specjalnych - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynikało, że jest to pojazd specjalny.

Wprowadzono również art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5.

Od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 cyt. ustawy, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie natomiast z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1 - 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy (od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Jednocześnie zgodnie z art. 1 pkt 39 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 90, poz. 756) w ustawie o VAT dodano załącznik nr 9 w brzmieniu: wykaz przeznaczeń samochodów specjalnych, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 5. W załączniku tym wymieniono pod poszczególnymi pozycjami następujące przeznaczenia pojazdów specjalnych:

W powyższym załączniku nie uwzględniono zatem samochodów specjalnych pogrzebowych (karawanów).

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące samochodów osobowych zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: "Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Nadmienia się, że zgodnie z przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.) obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.UE.L2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG, Dz. Urz.UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów specjalnych pogrzebowych oraz paliwa do tych pojazdów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, nie rozszerzają zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa, jednakże nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług dokonana ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 90, poz. 756) zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa rozszerza.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż w ramach prowadzonej działalności w zakresie usług pogrzebowych Wnioskodawca w okresie od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. od 1 maja 2004 r. do chwili obecnej dokonywał nabyć, jak również użytkował pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, ładowności powyżej 500 kg będące samochodami specjalnymi pogrzebowymi (karawanami) służącymi do świadczenia specjalistycznych usług pogrzebowych. Podatnik nie wykonuje czynności zwolnionych od podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, iż w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz paliwa do tych pojazdów z uwagi na zapis art. 86 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, zgodnie z którym pojazdy specjalne nie podlegały ograniczeniom, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy przysługuje również prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz paliwa do tych pojazdów po dniu 21 sierpnia 2005 r., na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 86 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r.

Oznacza to, że Wnioskodawca może od podatku należnego od własnej sprzedaży dokonywać odliczeń podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz paliwa do tych pojazdów - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, że jest to pojazd specjalny.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 pkt 67 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) w załączniku nr 9 do ustawy dodaje się poz. 11 w brzmieniu "pogrzebowy".

Z uwagi na powyższą nowelizację Wnioskodawcy od dnia 1 grudnia 2008 r. zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych specjalnych pogrzebowych oraz paliwa do tych pojazdów z uwagi na zapis art. 86 ust. 4 pkt 5 ww. ustawy, zgodnie z którym pojazdy samochodowe będące pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w a załączniku nr 9 nie podlegają ograniczeniom o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Należy również wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Z uwagi na powyższe interpretacji udzielono w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny, nie dokonując analizy dokumentów załączonych do wniosku jak również stron internetowych wskazanych przez Stronę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.