IPPP1/443-683/12/14-5/S/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2012 r. (data wpływu 1 sierpnia 2012 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie sposobu dokumentowania wielkości powierzchni obiektów budownictwa mieszkaniowego i metody obliczania powierzchni użytkowej tych obiektów - jest prawidłowe.

W dniu 1 sierpnia 2012 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania wielkości powierzchni obiektów budownictwa mieszkaniowego i metody obliczania powierzchni użytkowej tych obiektów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest firmą usługowo-handlową. Oprócz działalności handlowej, polegającej na sprzedaży elementów wyposażenia wnętrz, Spółka wykonuje kompleksowe usługi remontowo-modernizacyjne w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

Stawkę podatku od towarów i usług określoną w art. 146a pkt 2 w zw. z art. 41 ust. 2 i w zw. z art. 146f Ustawy VAT Wnioskodawca stosuje do usług polegających na remoncie i modernizacji wykonanych w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Dla potrzeb zastosowania art. 41 ust. 12c Ustawy VAT, Spółka określa wielkość powierzchni użytkowej obiektu na podstawie jednego z niżej wymienionych dokumentów, w zależności od tego, które z nich są w konkretnym przypadku dostępne:

* aktu notarialnego ze wskazaną w nim powierzchnią poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych,

* kserokopii dokumentacji budowlanej,

* oświadczenia klienta o powierzchni użytkowej budynku złożonego w zamówieniu, albo

* przydziału ze spółdzielni z wymienionymi powierzchniami poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dla prawidłowego zastosowania przez Spółkę preferencyjnej stawki VAT w odniesieniu do usług remontowo-modernizacyjnych obiektów budownictwa mieszkaniowego, Spółka jest zobowiązana posiadać urzędowe dokumenty potwierdzające wielkość powierzchni tych obiektów.

2. Czy w związku ze świadczeniem usług remontowo-modernizacyjnych obiektów budownictwa mieszkaniowego, nie będzie miał znaczenia dla Wnioskodawcy wybór definicji powierzchni użytkowej, a co za tym idzie, wybór normy na podstawie której zostałaby obliczona powierzchnia użytkowa obiektu.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania 1:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie musi posiadać żadnego urzędowego dokumentu, na podstawie którego możliwe jest ustalenie powierzchni obiektu budownictwa mieszkaniowego dla prawidłowego zastosowania obniżonej stawki podatku VAT w odniesieniu do świadczonych usług remontowo-modernizacyjnych. W tym zakresie istotny jest bowiem stan faktyczny, czyli fakt wykonania usługi w odniesieniu do lokalu lub budynku o określonej powierzchni, który może być stwierdzony również za pomocą innych dowodów.

Wnioskodawcy do pytania 1:

Zgodnie z art. 41 ust. 12a Ustawy VAT: "przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkalnego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b".

Na podstawie powołanego powyżej przepisu można stwierdzić, że definicja budownictwa społecznego obejmuje: obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części (z wyłączeniem lokali użytkowych), w tym: domy jednorodzinne, budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, budynki zbiorowego zamieszkania, lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych, budynki instytucji ochrony zdrowia świadczące usługi zakwaterowania z opieką lekarską.

Skorzystanie z preferencyjnej stawki podatku VAT w przypadku wykonywania usług remontowych i modernizacyjnych jest ograniczone ze względu na powierzchnię remontowanych/modernizowanych nieruchomości mieszkalnych, ponieważ zgodnie z przepisem art. 41 ust. 12b Ustawy VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w art. 41 ust. 12b Ustawy VAT stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 Ustawy VAT, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c Ustawy VAT).

Z powyższych przepisów wynika, że Ustawa VAT nie przewiduje, aby jakikolwiek dokument miał potwierdzać wielkość powierzchni użytkowej danego budynku bądź lokalu w rozumieniu art. 41 ust. 12b i 12c Ustawy VAT. W dokumentacji techniczno-projektowej bądź w aktach notarialnych nabycia lokalu, czy budynku mieszkalnego są podawane wielkości powierzchni użytkowej, jednakże nie wskazuje się w oparciu o jaką definicję wartości te były wyliczane.

Z uwagi na to, iż ustawodawca nie wymaga, aby powierzchnia użytkowa obiektu budowlanego wskazana w art. 41 ust. 12b i 12c Ustawy VAT była stwierdzona w sposób urzędowy, bądź w jakikolwiek inny określony przez ustawę sposób, zdaniem Wnioskodawcy nie spoczywa na nim obowiązek udokumentowania za pomocą dokumentów urzędowych powierzchni użytkowej obiektu budownictwa mieszkaniowego, na terenie którego świadczono usługi remontowo-modernizacyjne.

Stanowisko powyższe znalazło potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy sygn. ITPP1/443-727/11/BJ dnia 22 sierpnia 2011 r.:

"Natomiast odnosząc się do sposobu dokumentowania powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz lokali mieszkalnych objętych społecznym programem zaznaczyć należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz akty wykonawcze do niej, w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a ustawy nie nakładają obowiązku na świadczącego usługi, o których mowa ww. art. 41 ust. 12 uzyskania od nabywcy jakiegokolwiek oświadczenia, potwierdzającego, iż czynności te związane są z obiektami objętymi społecznym programem mieszkaniowym. Niemniej jednak fakt posiadania takiego oświadczenia nie pozostaje w sprzeczności z prawem.

Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że w świetle 180 § 1 Ordynacji podatkowej - za dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, jednakże na etapie prowadzonego postępowania podatkowego".

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, brak definicji powierzchni użytkowej w Ustawie VAT przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia sprawia, że możliwość zastosowania obniżonej stawki podatku VAT zależy w istocie od dokonania wyboru jednej z już istniejących definicji.

UZASADNIENIE w zakresie pytania 2:

W ocenie Wnioskodawcy Ustawa VAT ani nie definiuje pojęcia - powierzchnia użytkowa, ani nie precyzuje, jakie reguły powinny zostać zastosowane przy jej obliczaniu. Funkcjonuje kilka norm Polskiego Komitetu Normalizacyjnego dla celów obliczania powierzchni użytkowej w budownictwie, ale przepisy Ustawy VAT nie zobowiązują do ich stosowania. W związku z powyższym, Wnioskodawca może zastosować każdą z istniejących już definicji powierzchni użytkowej i na jej podstawie obliczyć powierzchnię użytkową obiektu mieszkaniowego, w którym będzie świadczona usługa remontowo-modernizacyjna.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W uzasadnieniu ustnym do wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 marca 2012 r. sygn. III SA/Wa 2039/11 oraz III SA/Wa 2076/11 sąd stwierdził, że przy definiowaniu powierzchni użytkowej i sposobu jej wyliczania do potrzeb VAT możliwe jest zastosowanie zarówno Polskiej Normy PN-70/B-02365, jak również skorzystanie z definicji wynikających z normy PN-ISO 9836:1997. Zdaniem sądu, w związku z brakiem definicji powierzchni użytkowej w Ustawie VAT, najwłaściwsza definicja znajduje się w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (tekst jedn.: z dnia 17 maja 2010 r. Dz. U. Nr 95, poz. 1353 dalej: "Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych"). W związku z tym, że na podstawie obecnych przepisów Ustawy VAT istnieje możliwość zastosowania innej definicji powierzchni użytkowej niż definicji sformułowanej w PKOB, kategoryczne stwierdzenie organu podatkowego, że należy stosować PKOB w celu określenia powierzchni użytkowej obiektu mieszkalnego, należy uznać za błędne. Sąd uchylił przy tym wydaną interpretację indywidualną w całości, ponieważ organ podatkowy w swojej interpretacji nie zastosował wykładni systemowej zewnętrznej, co powinien zrobić analizując stan faktyczny przedstawiony we wniosku. W ocenie sądu, podatnik stosujący normę ISO również nie naruszy prawa.

Podobnie rozstrzygnął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2012 r. sygn. III SA/Wa 1953/11 gdzie stwierdził:

"Nie ulega wątpliwości, że brak definicji powierzchni użytkowej sformułowanej w u.p.t.u. przy jednoczesnym braku odesłania do którejkolwiek z istniejących definicji tego pojęcia, sprawia że możliwość zastosowania obniżonej stawki podatkowej zależy w istocie od dokonania możliwie racjonalnego wyboru jednej z już istniejących definicji. Nie sposób bowiem obowiązkiem stworzenia definicji obciążyć podatników, organy podatkowe, czy też sądy. Zdaniem Sądu, zasadne jest dokonanie wyboru jednej z obowiązujących definicji normatywnych, a zatem zaakceptowanych przez ustawodawcę. (...)

(...) Przepis art. 41 ust. 12b u.p.t.u., ustanawiający limity powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, co od 1 stycznia 2011 r. umożliwia zastosowanie obniżonej stawki podatku, dotyczy zarówno budynków, jak i lokali mieszkalnych.

W przekonaniu Sądu, na gruncie powyższego przepisu uprawnione jest zatem stosowanie definicji powierzchni użytkowej sformułowanej na potrzeby podatku od nieruchomości, tj. w art. 1a pkt 5 w związku z art. 4 ust. 2 u.p.o.l. Jest to bowiem definicja legalna, pochodząca z przepisów prawa podatkowego, obejmująca budynki i lokale jako ich części, a przy tym zbieżna z definicją tego samego pojęcia sformułowaną na potrzeby podatku od spadków i darowizn. Biorąc zaś pod uwagę, że podatek od nieruchomości jest podatkiem powszechnym w tym znaczeniu, że uiszczają go zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, a przy tym uwzględnia on prowadzenie działalności gospodarczej, zasadne jest zastosowanie powyższej definicji także do wyliczenia powierzchni użytkowej budynku (lokalu) jako kryterium uzasadniającego zastosowanie obniżonej stawki podatku od towarów i usług.

Stanowisko analogiczne przyjmowane jest również w piśmiennictwie (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT. 2011; Wydawnictwo UNIMEX; s. 888-889).

(...) Jak wskazano wyżej, w ocenie Sądu, na potrzeby art. 41 ust. 12b u.p.t.u. wskazane jest przyjęcie pojęcia "powierzchnia użytkowa" w znaczeniu wynikającym z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zauważyć jednak należało i to, że skoro ustawodawca nie zadbał o zdefiniowane pojęcia "powierzchnia użytkowa" na potrzeby stosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług, to tym samym zaakceptował sytuację, że podatnicy będą dokonywać jej obliczenia z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także - norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca ma świadomość, iż nie są obligatoryjne. Podkreślana przez Ministra Finansów dobrowolność stosowania normy PN-70/B-02365 przez przedsiębiorców nie ma więc znaczenia".

W związku z powyższym, wybór definicji powierzchni użytkowej, a co za tym idzie, wybór normy, na podstawie której zostałaby obliczona powierzchnia użytkowa obiektu nie będzie miał znaczenia dla Wnioskodawcy w związku ze świadczeniem usług remontowo-modernizacyjnych obiektów budownictwa mieszkaniowego.

W dniu 31 października 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP1/443-683/12-2/AS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. W uzasadnieniu do wydanej interpretacji, tut. Organ uznał, że fakt posiadania przez Wnioskodawcę oświadczeń klientów o powierzchni użytkowej danego budynku jako potwierdzenie przynależności obiektu do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym nie jest wystarczającym dowodem do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT. Bowiem dokumenty uprawniające do obniżenia stawki podatku powinny by wiarygodne i w sposób niebudzący wątpliwości powinny potwierdzać związek wykonanych robót z budownictwem mieszkaniowym. Samo oświadczenie nabywcy usług - w ocenie Organu - nie stanowi wystarczającego dowodu dla Wnioskodawcy, który będzie z tego oświadczenie wywodził dla siebie określone skutki podatkowe. Natomiast, przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, w ocenie Organu, należy kierować się definicją powierzchni użytkowej zawartą w obowiązującej Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, bowiem do tego aktu odwołuje się art. 41 ust. 12, czy też art. 2 pkt 12 ustawy.

Na powyższe rozstrzygnięcie Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 125/13 uchylił zaskarżoną interpretację i uznał, że nie może być ona wykonana w całości. W ocenie Sądu, art. 41 ust. 12a, ust. 12b oraz ust. 12c ustawy nie wymaga, aby podatnik dysponował jakimkolwiek dokumentem - prywatnym czy urzędowym - poświadczającym wielkość powierzchni użytkowej obiektu budowlanego. Kwestia tej powierzchni jest materialnoprawnym warunkiem zastosowania stawki preferencyjnej 8%, zaś ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani żaden przepis Ordynacji podatkowej, nie ograniczają podatnika bądź organu podatkowego w wyborze dowodu, który potwierdzałby okoliczność odpowiedniej powierzchni obiektów budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Zdaniem Sądu, sformułowanie twierdzenia przez Organ, że oświadczenie klientów o powierzchni obiektu nie może być wiarygodnym dowodem, jest nieuprawnioną ingerencją w konkretne postępowanie kontrolne i podatkowe, w którym dla oceny wartości dowodowej jakiegoś dowodu stosować należy art. 180 § 1, art. 181 oraz 191 Ordynacji podatkowej. Sąd wskazał, że żaden przepis, zgodnie z obowiązującą w polskiej procedurze podatkowej zasadą swobodnej oceny dowodów, nie narzuca środków dowodowych dla wykazania określonej okoliczności faktycznej. Wartość poszczególnych dowodów podlega ocenie w każdym przypadku, in concreto, nie można więc z góry wykluczyć, że o takiej odpowiedniej powierzchni świadczyć będzie wystarczająco pewnie i przekonująco samo oświadczenie klienta.

W odniesieniu do kwestii wyboru definicji powierzchni użytkowej obiektu objętego społecznym programem mieszkaniowym, Sąd stwierdził, że skoro ustawodawca nie sformułował żadnej legalnej definicji powierzchni użytkowej obiektów budownictwa mieszkaniowego, to należy zaakceptować sytuację, że wyboru odpowiedniej definicji dokonywać będą sami podatnicy, z użyciem dostępnych im środków i wskazówek, także norm stosowanych w budownictwie, co do których ustawodawca miał świadomość, że nie są obligatoryjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 125/13 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przepis art. 5a ustawy wskazuje, że towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku. W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednocześnie zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się, w myśl art. 41 ust. 12a ustawy, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W myśl art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Należy zwrócić uwagę na treść art. 2 pkt 12 ustawy, zgodnie z którym, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, Dział PKOB 11 obejmuje:

* budynki mieszkalne jednorodzinne - 111

* budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe - 112

* budynki zbiorowego zamieszkania - 113

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonuje kompleksowe usługi remontowo-modernizacyjne w obiektach budownictwa mieszkaniowego. Dla potrzeb zastosowania art. 41 ust. 12c ustawy, Spółka określa wielkość powierzchni użytkowej obiektu na podstawie jednego z niżej wymienionych dokumentów, w zależności od tego, które z nich są w konkretnym przypadku dostępne:

* aktu notarialnego ze wskazaną w nim powierzchnią poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych,

* kserokopii dokumentacji budowlanej,

* oświadczenia klienta o powierzchni użytkowej budynku złożonego w zamówieniu, albo

* przydziału ze spółdzielni z wymienionymi powierzchniami poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu dokumentowania wielkości powierzchni obiektów budownictwa mieszkaniowego i metody obliczania powierzchni użytkowej tych obiektów.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki podatku na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich dostawy. Po drugie budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie choćby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej 8% stawki podatku.

Należy zwrócić uwagę, że inne zasady opodatkowania obowiązują w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m2 oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa nie przekracza 150 m2, inne zaś w budynkach i lokalach, które przekraczają wymienioną powierzchnię. W związku z tym, istotne jest, w jaki sposób usługodawca powinien ustalać powierzchnię użytkową budynku lub lokalu w jakim będzie realizowana usługa, a tym samym, w jaki sposób usługodawca ma udowodnić, że prawidłowo zastosował stawkę preferencyjną.

W odniesieniu do sposobu dokumentowania powierzchni użytkowej obiektów budownictwa mieszkaniowego wskazać należy, że w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania to na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%. Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wydane na jej podstawie w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a ustawy nie określają rodzaju i formy dokumentów, jednakże podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne, które formalnie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać będą powierzchnię użytkową. Wyżej cytowane przepisy nie nakładają obowiązku na świadczącego usługi, o których mowa w art. 41 ust. 12 ustawy uzyskania od nabywcy jakiegokolwiek oświadczenia, potwierdzającego, że czynności te związane są z obiektami objętymi społecznym programem mieszkaniowym. Niemniej jednak fakt posiadania takiego oświadczenia nie pozostaje w sprzeczności z prawem.

Wskazać należy, że w świetle art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej - za dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, jednakże na etapie prowadzonego postępowania podatkowego. Zgodnie z treścią art. 14h Ordynacji podatkowej w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej nie stosuje się przepisów rozdziału 11 (dowody) działu IV Ordynacji podatkowej.

Uwypuklenia wymaga fakt, że ciężar odpowiedzialności w zakresie wykazania okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki preferencyjnej spoczywa na podatniku. Posiadane przez podatnika dokumenty i dowody mają potwierdzić określony stan faktyczny i tym samym potwierdzać rzetelność preferencyjnego opodatkowania. Weryfikacja jednak zgodności informacji zgromadzonej dokumentacji, w tym w oświadczeniu stanowiącym podstawę do obliczenia wielkości powierzchni użytkowej, z danymi wynikającymi z dokumentów określających wielkość powierzchni (w postaci np. dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego), potwierdzających spełnienie warunków wynikających z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług umożliwiających zastosowanie stawki obniżonej w wysokości 8% do obiektów budownictwa społecznego, a zatem ocena dowodów przedłożonych w sprawie będzie dokonywana w ramach postępowania podatkowego i kontrolnego.

W konsekwencji należy wskazać, że przepisy podatkowe nie narzucają środków dowodowych dla wykazania określonej okoliczności faktycznej. Tym samym również oświadczenie klienta o powierzchni użytkowej obiektu można dopuścić jako dowód potwierdzający wielkość powierzchni użytkowej danego obiektu. Podkreślić jednak należy, że ww. oświadczenie nie będzie mogło stanowić dla podatnika podstawy do zastosowania preferencyjnej stawki, jeżeli z innego dowodu, np. przydziału ze spółdzielni mieszkaniowej. będzie wynikać, że wielkość powierzchni użytkowej przekracza ustalone w ustawie o VAT limity.

W odniesieniu do metody określania powierzchni użytkowej należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Ustawa nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych. Pojęcie "powierzchnia użytkowa" występuje natomiast w innych aktach prawnych.

Zgodnie z art. 1a pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613) za powierzchnię użytkową budynku lub jego części uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. W myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy, powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę pomija się.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768) za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). W myśl art. 16 ust. 5 ww. ustawy powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m - powierzchnię tę pomija się.

W odmienny sposób powierzchnię użytkową definiuje art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze z m.). Za powierzchnię taką uznaje się powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i logii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

W ust. 2 tego artykułu wskazano sposób obmiaru powierzchni użytkowej lokalu, odsyłając między innymi do Polskiej Normy odpowiedniej do określania i obliczania wskaźników powierzchniowych i kubaturowych w budownictwie.

W rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), PKOB w części I "objaśnienia wstępne" pkt 2 "pojęcia podstawowe" podaje się definicję:

"Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

* powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów,

* powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych,

* powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchni, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie)."

W konsekwencji wskazane regulacje prawne do opisu stanu faktycznego zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia "powierzchnia użytkowa" w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, w tym z zastosowaniem norm stosowanych w budownictwie, o ile będzie ona adekwatna do rodzaju obiektu dla którego ma być zastosowana.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.