IPPP1-443-64/11-4/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2011 r. (data wpływu 10 marca 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów nabytych do majątku osobistego - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów nabytych do majątku osobistego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 marca 2011 r. (data wpływu 10 marca 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 14a Ustawy Ordynacja Podatkowa, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o indywidualną interpretację na zapytanie prawne w związku z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. Zapytanie to dotyczy zapłaty podatku od towarów i usług od podziału i sprzedaży działek (działki) nabytych aktem notarialnym.

Dnia 11.12. 1990 r. (jedenastego grudnia 1990 r.) aktem notarialnym w Biurze Notarialnym przed notariuszem Bronisławą P. została spisana umowa sprzedaży działki 245/9 o powierzchni 7.3484 ha.

W 1998 r. Wnioskodawca złożył wniosek o opracowanie planu zagospodarowania dla 2,5 ha pod aktywizację gospodarczą z powierzchni 7.3484 ha - 24 lutego 1999 r. została podjęta uchwała, która objęła 2,5 ha pod aktywizację gospodarczą.

W dniu 21 października 2008 r. Podatnik złożył wniosek o sporządzenie planu zagospodarowania na ww. działkę ze wskazaniem na podział działki na: zabudowę mieszkaniową, mieszkaniowo-usługową i usługową. W dniu 27 października 2009 r. podjęta została uchwała w sprawie zmiany przeznaczenia działki.

W dniu 10 września 2010 r. aktem notarialnym w Kancelarii Notarialnej przed notariuszem Magdaleną Ł. została podpisana umowa sprzedaży działki o numerze 245/17 (dwieście czterdzieści pięć łamane przez siedemnaście o powierzchni 1.050 m ² (jeden tysiąc pięćdziesiąt metrów kwadratowych) oraz działki o nr 245/20 (dwieście czterdzieści pięć łamane przez dwadzieścia) o powierzchni 1.263 m ² (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt trzy metry kwadratowe). Przedmiotowe działki są niezabudowane, zgodnie z decyzją podziałową działki nr 245/17 i 246/20, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy są przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek o następujące informacje. Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odsprzedaży, lecz spożytkowania na własne potrzeby. Najczęściej przy tego rodzaju sprzedażach nie ma problemu z rzeczami ruchomymi, gdyż-niezależnie od tego czy sprzedaż tę uznamy za zrealizowaną w ramach działalności gospodarczej - po upływie pół roku ich używania mają one status towarów używanych (art. 43 ust. 2) a skoro były nabyte dla celów prywatnych, to nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku, co powoduje że ich sprzedaż jest także zwolniona od podatku. Problem dotyczy budynków i budowli oraz gruntów, które nigdy nie uzyskują przymiotu towarów używanych, przy czym dostawy budynków i budowli korzystają ze zwolnienia od podatku (por. art. 43 ust. 10 i 10 a ustawy).

Przy sprzedaży tych towarów organ podatkowy musi zająć stanowisko, czy nosi ona charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Uwzględniając to, co powyżej zostało napisane należy stwierdzić, że nie jest działalnością gospodarczą sprzedaż nieruchomości osoby fizycznej, które nie zostały nabyte z zamiarem ich odsprzedaży, lecz spożytkowania na własne potrzeby, gdy w wyniku późniejszych okoliczności, doszło do ich sprzedaży. Może to dotyczyć nie tylko jednej sprzedaży, lecz również, kilku. np. gdy właściciel działki nabytej uprzednio w celu budowy domu, do której nie doszło, dokonuje - z uwagi na jej wielkość utrudniającą jej sprzedaż w całości - zbycia jej w kilku częściach. W takiej sytuacji sprzedaż ta nie przybiera charakteru działalności handlowej, podlegającej opodatkowaniu. Sprzedaż - nawet kilkukrotna-przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z jej działalnością gospodarczą prowadzoną w formie zorganizowanej oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży - nie ma charakteru handlowego, podlegającemu opodatkowaniu.

Wnioskodawca w okresie od nabycia przedmiotowej nieruchomości nie wykorzystywał jej do działalności gospodarczej ani do działalności rolniczej. Nabywając ziemię Wnioskodawca był po studiach ogrodniczych na Uniwersytecie Przyrodniczym i miał zamiar jak każdy młody człowiek tam się osiedlić, zbudować dom i uprawiać ziemię. Niestety rzeczywistość zweryfikowała plany młodego człowieka. Nie posiadał tyle kapitału ażeby zrealizować swoje plany i podjął pracę, która pozwalała mu na utrzymanie siebie i rodziny. Z młodzieńczych planów nie zrezygnował i w ciągu 5 lat chce tam zbudować dom i się osiedlić. Jest z tą miejscowością związany emocjonalnie rodzice Wnioskodawcy mają tam dom. Wnioskodawca nigdy nie posiadał tytułu rolnika ryczałtowego. Przedmiotowe grunty o nr 245/17 i 245/20 nigdy nie były udostępnione odpłatnie bądź nieodpłatnie innym osobom. Wnioskodawca kupił ziemię w celu zbudowania na niej domu dla siebie i dla rodziny i uprawiania ziemi. Niestety zabrakło kapitału co jest najczęstszą przyczyną do zweryfikowania planów. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży działek. Powodem sprzedaży jest brak kapitału na zrealizowanie młodzieńczych pasji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca winien odprowadzić podatek VAT od zbycia działek o nr 245/17 i 245/20.

Zgodnie z art. 15 Ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Zgodnie z powyższą definicją Wnioskodawca nie spełnia żadnego z kryteriów, bowiem jest osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej.

Wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, jeżeli czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

W obecnym stanie prawnym pogląd jest całkowicie zgodny z art. 4 ust. 1 VI dyrektywy, który stanowi że podatnikiem jest każda osoba prowadząca niezależnie w jakimkolwiek miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą określoną w ust. 2 tego art. i to bez względu na cel lub wyniki tej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Natomiast art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy VAT upoważnia państwa członkowskie do uznania za podatników niektóre podmioty, które dokonują czynności jedynie sporadycznie ale-jak to wyraźnie wynika z powołanego przepisu - czynność ta musi być związana z działalnością gospodarczą.

Stanowisko takie orzeczone zostało wyrokiem z dnia 21 lutego 2007 r. WSA/Syd. Akt III SA/Wa 4176/06 a zgodnie z orzeczonym wyrokiem WSA/Syg. akt III SA/Wa 1744/06 przepisy Unii Europejskiej mogą być stosowane na terenie Polski bezpośrednio.

Ze względu na powyższe, Wnioskodawca nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT od zbycia powyższych działek po podziale również gdy czynność ta ma charakter powtarzalny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy dziesięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

Natomiast na gruncie prawa unijnego, z mocy art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (od 1 stycznia 2007 r. art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej) działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 (art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE) w szczególności (...) dostawę działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznana za budowlaną przez państwa członkowskie. Opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy (art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE), dostawa towarów lub usług świadczona na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje.

Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, t.j. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu (art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w 1990 r. nabył do majątku osobistego na własne potrzeby działkę o powierzchni 7.3484 ha. Wnioskodawca zamierzał zbudować dom i uprawiać ziemię. Z uwagi jednak na brak kapitału do realizacji marzeń, Wnioskodawca musiał zmienić własne plany życiowe. Wnioskodawca w roku 1998 złożył wniosek o opracowanie planu zagospodarowania dla 2,5 ha pod akwizycję gospodarczą. W roku 1999 uchwałą teren ten został przeznaczony pod akwizycję gospodarczą. W roku 2008 r. Wnioskodawca złożył wniosek o sporządzenie planu zagospodarowania na ww. działkę ze wskazaniem na podział na: zabudowę mieszkaniową, mieszkaniowo-usługową i usługową. W roku 2009 podjęto uchwałę zmieniającą przeznaczenie działki. W roku 2010 Wnioskodawca sprzedał działkę o nr 245/17 i 245/20. Przedmiotowe działki nie są zabudowane. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Wnioskodawca w okresie od nabycia przedmiotowej nieruchomości nie wykorzystywał jej do działalności gospodarczej ani rolniczej. Wnioskodawca nie posiadał tytułu rolnika ryczałtowego. Grunty o nr 245/17 i 245/20 nie były udostępniane odpłatnie, ani nieodpłatnie.

Stwierdzić należy, iż ze stanu faktycznego nie wynika, mimo takiego twierdzenia Wnioskodawcy, że grunty zostały nabyte w celach prywatnych. Zamiar rozpoczęcia działalności rolniczej (uprawa ziemi) wskazuje, że nie można uznać dokonanego nabycia za zakup w celach prywatnych zwłaszcza, że Wnioskodawca nie podał ani jednej okoliczności jaka mogłaby wskazywać na zamiar prywatnego wykorzystania zakupionego gruntu, jak również nie wskazał, aby faktycznie kiedykolwiek wykorzystywał ten grunt w celach prywatnych i jaki konkretnie był to cel.

Wskazać trzeba, że przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można zatem poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia ETS w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Potwierdzone to zostało również w wyroku ETS z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zaznaczyć należy również, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Zgodnie z powołanym przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalnością gospodarczą w rozumieniu tej ustawy jest między innymi wszelka działalność rolników, a przez działalność rolniczą, zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy o VAT rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin "in vitro", fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zakupione grunty nie wchodziły w skład majątku osobistego Wnioskodawcy, gdyż jak już wyżej stwierdzono, bezspornie z wniosku o udzielenie interpretacji wynika, że zakupu gruntu dokonano z zamiarem utworzenia gospodarstwa rolnego (uprawa ziemi, zakupiony areał), czego zaniechano w związku z brakiem kapitału. Zaznaczyć należy, iż już sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej (a taki istniał w przedmiotowej sprawie przy nabyciu gruntów) przesądza o konieczności traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT, nawet wówczas, gdy ta planowana działalność nie została zrealizowana, gdyż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT dla uznania podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności.

Potwierdzeniem powyższego jest orzecznictwo ETS, zgodnie z którym za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała prowadzenie działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, a nawet jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta (wyrok Trybunału w sprawie 268/83, podobnie w sprawie C-110/94, C-97/90 czy też C-400/98). Tak więc brak ostatecznego rozpoczęcia działalności gospodarczej nie ma znaczenia w sprawie, albowiem wystarczy zamiar prowadzenia takiej działalności, a skoro sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej powiązany z zakupami dokonywanymi w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT, to dostawa (sprzedaż działek wchodzących w skład majątku związanego z działalnością gospodarczą) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym w przedmiotowej sprawie fakt, iż do dnia zbycia nieruchomości nie podjęto dalszych działań związanych z planowaną uprawą pozostaje w sprawie bez znaczenia. Jak już wyżej zauważono, dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest, zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy bowiem uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła. Działalność gospodarcza może bowiem składać się z kilku następujących po sobie czynności, w tym czynności przygotowawczych, takich jak na przykład nabycie nieruchomości, jako podstawowego składnika trwałego planowanej działalności gospodarczej. Nabycie takie ma charakter nakładów inwestycyjnych na taką działalność.

W tej sytuacji twierdzenie, że grunt nie został nabyty w celu dalszej jego odsprzedaży pozostaje bez znaczenia dla podatkowej oceny dalszej sprzedaży gruntów, nabytych uprzednio z zamiarem rozpoczęcia działalności gospodarczej - rolniczej. Nie ma również znaczenia to, czy dana osoba prowadzi czy nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, gdyż dostawa gruntów podlega opodatkowaniu niezależnie od tego, czy została wykonana z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ustawy o VAT.

Ponadto, zaznaczyć należy, iż Wnioskodawca podejmując złożone czynności związane ze zmianą przeznaczenia gruntów, wydzielenia z działki o powierzchni 7,3484 ha 2,50 ha na akwizycję gospodarczą, podział wydzielonego gruntu na 2 działki i zmianę przeznaczenia tych działek na działki budowlane a następnie dokując sprzedaży tych działek, działał również w charakterze handlowca, a poczynione przygotowania miały na celu przygotowywanie gruntu pod kątem zwiększenia jego walorów handlowych. W przeciwnym razie podział gruntu byłby niecelowy i ekonomicznie nieuzasadniony.

Końcowo należy zaznaczyć, że przeznaczenie przez Wnioskodawcę uzyskanych ze sprzedaży działek środków finansowych na potrzeby własne (spełnienie młodzieńczych marzeń o budowie domu), nie może w tym przypadku przesądzać o osobistym charakterze dokonanych czynności, każdy bowiem podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będącą źródłem utrzymania (głównym czy też dodatkowym) tego podmiotu, prowadzi ją właśnie po to, aby osiągać zyski i przeznaczać je na zaspokojenie m.in. osobistych potrzeb.

Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż podjęto działania wskazujące na zamiar związania zakupionej nieruchomości z działalnością gospodarczą, a zatem jej sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wyżej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Wnioskodawca staje się z tytułu dostawy działek o nr 245/17 i 245/20 podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kwestii natomiast stawki podatku VAT dla planowanej sprzedaży wskazać należy, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonym na mocy art. 19 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym treścią art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę. O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy), natomiast dopiero w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów - ewidencja gruntów.

Uwzględniając opis stanu faktycznego wskazujący, iż przedmiotowe grunty zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowią tereny przeznaczone pod zabudowę domów jednorodzinnych, planowana przez Zainteresowanego dostawa nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, sprzedaż działek o nr 245/17 i 245/20, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, według podstawowej tj. 23% stawki podatku. Ponadto w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) cytowanej ustawy, zwolnienia od podatku, wskazanego w ust. 1 i ust. 9 tego artykułu, nie stosuje się do podmiotów dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Oznacza to, że Wnioskodawca, który dokonał sprzedaży terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę zobowiązany jest do opodatkowania tych transakcji, także wtedy, gdy osiągnięty obrót z tego tytułu nie przekroczył kwoty określonej w ww. art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Odnosząc się do wyroków powołanych przez Wnioskodawcę, stwierdzić należy, iż zapadły one w innych stanach faktycznych niż przedstawiony we wniosku. I tak, orzeczenie z dn. 21 lutego 2077 r. sygn. akt. III SA/Wa 4176/06 zapadło w oparciu o stan faktyczny, w którym Wnioskodawca był właścicielem gospodarstwa rolnego składającego się z kilku działek, jednakże gospodarstwo to Skarżący otrzymał wraz z siostrą, w drodze darowizny od rodziców.

Natomiast wyrok z dnia 23 października 2003 r., sygn. akt III SA/WA 1744/096 dotyczył obniżenia podatku należnego wynikającego z wystawionych i doręczonych w grudniu 2004 r. faktur korygujących dotyczących sprzedaży usług w zakresie badań i analiz zintegrowanych systemów mechanicznych i elektrycznych (PKWiU 74.3). W wyroku tym, sąd uznał zasadność powołania się Skarżącego na przepisy unijne z uwagi na to, iż art. 9 (2) (e) tiret trzecie VI Dyrektywy miał do 19 października 2004 r. tj. dnia wprowadzenia § 4a do rozporządzenia wykonawczego Ministra Finansów-szerszy zakres przedmiotowy niż miał jego polski odpowiednik - art. 27 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 27 ust. 4 pkt 3 ustawy o VAT. W przedmiotowej sprawie powoływanie się na Dyrektywę jest bezprzedmiotowe, gdyż jak wykazano powyżej, Wnioskodawca zakupił grunt z zamiarem wykonywania działalności gospodarczej (rolniczej).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.