IPPP1/443-61/12-2/PR - Zastosowanie właściwej stawki podatku obowiązującej przy obciążaniu najemców lokali zarówno użytkowych jak i mieszkalnych kosztami mediów oraz możliwość refakturowania podatku od nieruchomości na współwłaścicieli nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2012 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* zastosowania właściwej stawki podatku obowiązującej przy obciążaniu najemców lokali zarówno użytkowych jak i mieszkalnych kosztami mediów (gaz, energia elektryczna, zimna woda i ścieki, wywóz śmieci) (pytanie nr 1) oraz możliwości refakturowania podatku od nieruchomości na współwłaścicieli nieruchomości (pytanie nr 2) - jest nieprawidłowe,

* możliwości refakturowania usług telekomunikacyjnych na najemców lokali (pytanie nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku obowiązującej przy obciążaniu najemców lokali zarówno użytkowych jak i mieszkalnych kosztami mediów oraz możliwości refakturowania podatku od nieruchomości na współwłaścicieli nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych i mieszkalnych, a ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zainteresowana jest czynnym podatnikiem VAT. Lokale wynajmuje innym podmiotom w celu prowadzenia działalności handlowo-usługowo-biurowej oraz osobom fizycznym na cele mieszkalne na podstawie zawartych umów najmu. Wnioskodawczyni wystawia Najemcom faktury za czynsz oraz opłaty eksploatacyjne lokali tj. gaz, energię elektryczną, zimną wodę i ścieki, wywóz śmieci oraz usługi telekomunikacyjne zgodnie z zapisem w umowach najmu. Zainteresowana ma podpisane umowy z dostawcami mediów i ponosi koszty dostawy mediów na podstawie otrzymywanych faktur, dających prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zgodnie z zapisem w zawartych umowach najmu lokali na cele użytkowe pobierane są ryczałtowe kwoty opłat eksploatacyjnych, do których nalicza się podstawową stawkę VAT. Wystawiane są dla Najemców również faktury za media zgodnie z zawartymi umowami najmu na kwoty szczegółowo określone wg rodzajów mediów (gaz, woda i ścieki oraz wywóz śmieci), ze stawką taką samą jak na fakturze pierwotnej. Dla Najemców lokali mieszkalnych wystawiane są faktury za media ze stawką taką samą jak na fakturze pierwotnej np.za dostawę wody 8%, energii elektrycznej, gazu 23%. Podatek VAT z faktur od dostawców mediów do lokali mieszkalnych pozostaje nieodliczony. Nieodliczony podatek VAT jest zaliczony do kosztów uzyskania przychodu.

Zainteresowana zaznacza również, iż jest współwłaścicielem w części 1/9 gruntu oraz budynku, który się na nim znajduje wykorzystywanego do celów produkcyjno-usługowych. Adres nieruchomości jest wykazany jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Podatek od nieruchomości obciąża solidarnie wszystkich współwłaścicieli. Wnioskodawczyni zapłaciła podatek od nieruchomości w 2008 r. za dwóch współwłaścicieli na podstawie decyzji Burmistrza Miasta. Zapłacona kwota podatku od nieruchomości została ujęta w kosztach uzyskania przychodu. Została wystawiona faktura ze stawką podatku VAT 22% za poniesiony koszt podatku od nieruchomości wg udziału w współwłasności nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, przedmiotem refakturowania są usługi, z których nie korzysta podmiot, na który wystawiana jest pierwotna faktura, lecz podmiot trzeci - odbiorca faktury. Odsprzedaż następuje w cenie zakupu, podmiot który dokonuje refakturowania wystawia na rzecz nabywcy fakturę z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, która widnieje na fakturze pierwotnej. Zastrzeżenie o refakturowaniu danej czynności było zawarte w umowie między kontrahentami.

W przypadku "przerzucania" na najemcę kosztów mediów, koszty te, pomimo bezpośredniego związku z usługą główną tj. usługą najmu mogą być oddzielone od świadczenia zasadniczego. Świadczenia z tytułu mediów stanowią odrębną usługę i mogą być refakturowane przy zastosowaniu stawki VAT właściwej dla poszczególnych usług (np. dostawa wody 8%, a dla usług telekomunikacyjnych, energii elektrycznej 23%).

Odnosząc się do ww. pytania nr 2, Wnioskodawczyni wskazała, iż "refaktura" wydatków ściśle związanych ze współwłasnością nieruchomości takich jak ochrona obiektu, usług konserwacyjnych, a także kwoty podatku od nieruchomości może być dokonana poprzez wystawienie faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* zastosowania właściwej stawki podatku obowiązującej przy obciążaniu najemców lokali zarówno użytkowych jak i mieszkalnych kosztami mediów (gaz, energia elektryczna, zimna woda i ścieki, wywóz śmieci) (pytanie nr 1) oraz możliwości refakturowania podatku od nieruchomości na współwłaścicieli nieruchomości (pytanie nr 2) - uznaje się za nieprawidłowe,

* możliwości refakturowania usług telekomunikacyjnych na najemców lokali (pytanie nr 1) - uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej, tj. 23%. Wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...) - art. 106 ust. 1 ustawy.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, ubezpieczenie, ochronę, itp.), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków, itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, zużytej energii, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do wody, energii itp. nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji kiedy wynajmujący zawiera umowę na dostawę energii, wody, wywóz odpadów czy odprowadzanie ścieków do nieruchomości użytkowej czy też mieszkalnej będącej przedmiotem najmu nie może kosztów dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę.

Tym samym ponoszone przez wynajmującego wydatki (gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów) stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali użytkowych, zastosowanie znajdzie opodatkowanie stawką 23%, o której mowa w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, natomiast w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, będzie to zwolnienie od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych i mieszkalnych, w celu prowadzenia działalności handlowo-usługowo-biurowej oraz osobom fizycznym na cele mieszkalne na podstawie zawartych umów najmu. Wnioskodawczyni wystawia Najemcom faktury za czynsz oraz opłaty eksploatacyjne lokali tj. gaz, energię elektryczną, zimną wodę i ścieki, wywóz śmieci oraz usługi telekomunikacyjne zgodnie z zapisem w umowach najmu. Zainteresowana ma podpisane umowy z dostawcami mediów. Wątpliwości Wnioskodawczyni sprowadzają się do kwestii związanej z zastosowaniem właściwych stawek dla nabywanych przez wynajmującego mediów, których koszty następnie są przenoszone na najemcę, użytkującego lokal - czy to mieszkalny czy też użytkowy.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy stwierdzić należy, że jeżeli umowy na dostawę tzw. mediów - gazu, energii, wody, odprowadzania ścieków, czy też wywóz śmieci nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcą, tylko wynajmujący (w tym przypadku Wnioskodawczyni) zawarł ww. umowy, wówczas kwoty należne z tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umów na świadczenie usług związanych umowami najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są bowiem ściśle związane z usługą najmu i mają w stosunku do nich charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenie z tytułu wymienionych we wniosku dostaw wody, energii, wywozu nieczystości, czy odprowadzania ścieków nie stanowi odrębnej usługi, ale jest elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. W związku z tym świadczenie usługi najmu lub wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania której należy doliczyć również te świadczenia oraz zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu).

A zatem, stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni jest stroną umów o dostawę mediów. Z tytułu ww. świadczeń ponosi koszty. Opłaty ponoszone za dostawę wody, energii, wywóz nieczystości czy też odprowadzanie ścieków oraz ponoszone w związku z zawartymi umowami, czyli umową najmu stanowią element składowy świadczonych przez Wnioskodawczynię usług w zakresie wynajmu ww. lokali użytkowych oraz mieszkalnych. Tak więc przedmiotem świadczenia są usługi główne, tj. usługa najmu, natomiast opłaty za dostawę przedmiotowych mediów należne wynajmującemu od najemcy stanowią część należności z tytułu tych usług.

W konsekwencji ww. koszty ponoszone przez Wynajmującą łącznie stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawczynię usług najmu i są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług, tj.: w najmu lokali użytkowych, będzie miała zastosowanie 23% stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, natomiast w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, będzie to zwolnienie od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W związku z powyższym w ww. zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast w kwestii odsprzedaży usługi telekomunikacyjnej, którą Wnioskodawczyni również wymienia obok pozostałych "mediów", należy zauważyć, iż to świadczenie jest świadczeniem samodzielnym i odrębnym od usługi najmu. Mimo że usługi telekomunikacyjne towarzyszą korzystaniu z najmowanego obiektu, to nie są one niezbędne do korzystania z tego obiektu (por. wyrok TS UE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07).

W związku z tym należy uznać, że celem obciążenia kosztami usług telekomunikacyjnych podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Zatem w odniesieniu do usługi telekomunikacji, Wnioskodawczyni jest uprawniona do wystawienia faktury na rzecz wynajmującego ze stawką właściwą dla usługi telekomunikacyjnej. W tym bowiem przypadku spełnione są wszystkie wymienione powyżej warunki niezbędne dla wystawienia faktury (Wnioskodawczyni nie korzysta z usługi telekomunikacyjnej, dokonuje odsprzedaży tej usługi bez marży, wystawia "refakturę" z uwzględnieniem stawki, która widnieje na fakturze pierwotnej).

W związku z powyższym w zakresie pytania nr 1 w części dotyczącej możliwości refakturowania usług telekomunikacyjnych stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do pytania nr 2, należy wskazać, iż wątpliwości Zainteresowanej skupiają się na kwestii związanej z przeniesieniem kosztów podatku od nieruchomości, wykorzystywanej do celów produkcyjno-usługowych, na innych współwłaścicieli, w imieniu których zapłaciła tenże podatek na podstawie decyzji Burmistrza Miasta.

I tak, na wstępie warto przytoczyć treść art. 195 ustawy - Kodeks cywilny, w myśl którego własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Zgodnie z art. 206 ww. ustawy, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną (art. 207 k.c.).

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy należy stwierdzić, iż w analizowanej sprawie kwota zwrotu poniesionych przez Wnioskodawczynię w imieniu i na rzecz współwłaścicieli kosztów związanych z uiszczeniem podatku od nieruchomości, nie stanowi dla Zainteresowanej kwoty należnej z tytułu jakiekolwiek usługi świadczonej przez nią na rzecz pozostałych współwłaścicieli.

Wnioskodawczyni ponosząc wspomniane koszty w imieniu i na rzecz współwłaścicieli występuje jako pośrednik i otrzymywany zwrot poniesionych na ich rzecz wydatków, z tytułu uregulowania podatku od nieruchomości nie stanowi dla Wnioskodawczyni elementu wynagrodzenia z tytułu świadczenia jakiejkolwiek usługi. Kwoty otrzymane od współwłaścicieli tytułem zwrotu poniesionych w ich imieniu i na ich rzecz wydatków na podatek od nieruchomości, wynikający z decyzji Burmistrza Miasta pozostają więc poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. W konsekwencji powyższego, omawiane przeniesienie kosztów nie może zostać udokumentowane poprzez wystawienie przez Wnioskodawczynię na współwłaścicieli faktur VAT.

Końcowo tut. Organ pragnie nadmienić, iż wydając przedmiotową interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie pytania nr 2, skupił się jedynie jego treści, które odnosiło się wprost do kwestii związanej z rozliczeniem podatku od nieruchomości między współwłaścicielami nieruchomości, pomijając przy tym zagadnienie związane z rozliczeniem wydatków związanych ze współwłasnością nieruchomości takich jak ochrona obiektu, usług konserwacyjnych, o których Wnioskodawczyni wspomniała w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie, z uwagi na fakt, że nie było to przedmiotem zapytania.

W związku z powyższym w zakresie pytania nr 2 stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto zauważyć należy, iż w kwestii udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie osobne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.