IPPP1/443-601/13-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu z dnia 4 września 2013 r. (doręczone dnia 6 września 2013 r.) pismem z dnia 11 września 2013 r., nadanym dnia 12 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania opłat otrzymywanych od Korzystających za ponadnormatywne zużycie urządzenia - jest prawidłowe,

* opodatkowania opłat otrzymywanych od Korzystających za przekroczenie określonego limitu pracy urządzenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat otrzymywanych od Korzystających za przekroczenie określonego limitu pracy urządzenia oraz za ponadnormatywne zużycie urządzenia.

Złożony wniosek uzupełniony został na wezwanie tut. Organu nr IPPP1/443-601/13-2/AP z dnia 4 września 2013 r. (doręczone dnia 6 września 2013 r.), pismem z dnia 11 września 2013 r., nadanym dnia 12 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny, sprecyzowany następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

Sp. z o.o. (dalej "Spółka") prowadzi działalność leasingową. W ramach prowadzonej działalności Spółka, działając jako finansujący, zawiera umowy leasingu oraz najmu z Korzystającymi. Przedmiotami umów są środki trwałe z wyłączeniem nieruchomości.

Zgodnie z załącznikiem do zawieranych umów leasingu i najmu Korzystający zobowiązuje się, aby w chwili zwrotu urządzenie znajdowało się w dobrym stanie technicznym i mechanicznym oraz aby maksymalna liczba godzin pracy urządzenia nie była większa niż określona w załączniku. Dobry stan techniczny i mechaniczny urządzenia oznacza przykładowo, że urządzenie powinno być gotowe do normalnej eksploatacji, żadna z szyb nie może być rozbita ani pęknięta. Szczegółowe warunki są opisane w załączniku do zawieranej umowy.

W przypadku gdy urządzenie w chwili zwrotu nie spełnia wymagań opisanych w załączniku do umowy, Spółka obciąża Korzystających następującymi opłatami:

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem zawieranych z Korzystającymi umów leasingu oraz najmu są przede wszystkim maszyny marki Y. Są to głównie maszyny budowlane (np. koparki, ładowarki itp.), drogowe (np. walce, frezarki, równiarki itp.), jak również wózki widłowe, agregaty i inne urządzenia.

Opisane we wniosku opłaty za ponadnormatywne zużycie urządzeń są bezpośrednio związane ze stanem technicznym oraz z ewentualnymi uszkodzeniami maszyny. Zgodnie z załącznikiem do umowy leasingu / najmu Korzystający zobowiązuje się, aby w chwili zwrotu urządzenie znajdowało się w dobrym stanie technicznym i mechanicznym, aby było gotowe do normalnej eksploatacji. W momencie zwrotu maszyny dokonywana jest kontrola jej stanu technicznego. Sprawdzane są między innymi: zużycie opon, ubytki i zniszczenia blachy, stopień eksploatacji podwozia itp. W przypadku złego stanu technicznego oraz uszkodzeń maszyny uznaje się, że warunki z załącznika do umowy leasingu / najmu nie zostały spełnione. Spółka obciąża wówczas Korzystającego opłatą za ponadnormatywne zużycie urządzenia.

Opisane we wniosku opłaty za przekroczenie określonego limitu godzin pracy urządzeń są pośrednio związane ze stanem technicznym maszyny. Urządzenie, które jest ponadnormatywnie wykorzystywane przez Korzystającego i przekroczy określoną liczbę godzin pracy, będzie w gorszym stanie niż urządzenie używane w mniejszym zakresie godzin pracy. Załącznik do umowy leasingu / najmu określa maksymalną liczbę godzin pracy każdego urządzenia. Podstawą do wyliczenia liczby godzin pracy urządzenia w chwili jego zwrotu są wskazania licznika motogodzin będącego na wyposażeniu maszyny. W przypadku przekroczenia limitu godzin określonego w załączniku do umowy Spółka obciąża Korzystającego opłatą za przekroczenie ww. limitu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej "Ustawa o VAT"), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają kwoty, które Spółka otrzymuje od Korzystających tytułem:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższej definicji wynika, że usługę w rozumieniu ustawy o VAT stanowi każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jednakże "świadczenie" należy rozumieć jako działanie przynoszące drugiej stronie (beneficjentowi) korzyści. Aby transakcję można było uznać za świadczenie usług, wymagane jest istnienie zidentyfikowanego odbiorcy świadczenia (konsumenta), rozumianego jako podmiot, który uzyskuje określoną korzyść z tytułu wykonania danego świadczenia. Ponadto stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. I FSK 94/06 z dnia 6 lutego 2007 r.).

Zgodnie z załącznikiem do umów leasingu / najmu zawieranych przez Spółkę, Korzystający zobowiązuje się, aby w chwili zwrotu urządzenie odpowiadało określonym warunkom. Jeśli stan urządzenia nie spełnia wymagań, Spółka ma prawo żądać kwot tytułem naprawienia szkody: opłaty za przekroczenie limitu godzin pracy urządzenia oraz odszkodowania za ponadnormatywne zużycie urządzenia.

Roszczenie Spółki związane ze stanem urządzenia w chwili jego zwrotu nie ma charakteru opłaty za świadczoną usługę. W takim przypadku nie jest realizowana zasadnicza przesłanka - Korzystający w zamian za przedmiotową kwotę nie otrzymują świadczenia wzajemnego. Wyżej wymienione odszkodowanie pełni funkcję rekompensaty z tytułu utraconych korzyści Spółki. Kwoty te nie są ekwiwalentem za działanie przynoszące korzyść Korzystającemu. W związku z powyższym w wyżej opisanej sytuacji nie występuje beneficjent.

Zdaniem Spółki otrzymane świadczenie tytułem naprawienia szkody stanowi odszkodowanie. Otrzymana przez Spółkę kwota nie stanowi zapłaty za świadczenie usług lub dostawę towarów, wynika ona z nienależytego wywiązania się z warunków umowy. Ww. opłata ma na celu naprawić szkodę, jaka powstała na skutek przekroczenia liczby godzin pracy urządzenia oraz ponadnormatywnego zużycia urządzenia. Nie można jej uznać za wynagrodzenie za świadczoną usługę, ponieważ kwota należna Spółce na podstawie umowy wynika z niedotrzymania warunków umowy.

Zdaniem Spółki kwoty, które Spółka otrzymuje z tytułu:

nie mieszczą się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym przedmiotowe należności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w zakresie opodatkowania opłat otrzymywanych od Korzystających za ponadnormatywne zużycie urządzenia, a także za nieprawidłowe w zakresie opodatkowania opłat otrzymywanych od Korzystających za przekroczenie określonego limitu pracy urządzenia.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, iż kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, iż określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Zatem, pod pojęciem odpłatności świadczenia należy rozumieć prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności Spółka, działając jako finansujący, zawiera umowy leasingu oraz najmu z Korzystającymi. Przedmiotami umów są maszyny marki Y - głównie maszyny budowlane (np. koparki, ładowarki itp.), drogowe (np. walce, frezarki, równiarki itp.), jak również wózki widłowe, agregaty i inne urządzenia. Zgodnie z załącznikiem do zawieranych umów leasingu i najmu Korzystający zobowiązuje się, aby w chwili zwrotu urządzenie znajdowało się w dobrym stanie technicznym i mechanicznym oraz aby maksymalna liczba godzin pracy urządzenia nie była większa niż określona w załączniku. Dobry stan techniczny i mechaniczny urządzenia oznacza przykładowo, że urządzenie powinno być gotowe do normalnej eksploatacji, żadna z szyb nie może być rozbita ani pęknięta. W przypadku, gdy urządzenie w chwili zwrotu nie spełnia wymagań opisanych w załączniku do umowy, Spółka obciąża Korzystających następującymi opłatami: opłatą za przekroczenie określonego limitu godzin pracy urządzenia oraz opłatą za ponadnormatywne zużycie urządzenia. Wnioskodawca wskazuje, że opłaty za ponadnormatywne zużycie urządzeń są bezpośrednio związane ze stanem technicznym oraz z ewentualnymi uszkodzeniami maszyny. W momencie zwrotu maszyny dokonywana jest kontrola jej stanu technicznego. Sprawdzane są między innymi: zużycie opon, ubytki i zniszczenia blachy, stopień eksploatacji podwozia itp. W przypadku złego stanu technicznego oraz uszkodzeń maszyny uznaje się, że warunki z załącznika do umowy leasingu / najmu nie zostały spełnione. Spółka obciąża wówczas Korzystającego opłatą za ponadnormatywne zużycie urządzenia. Natomiast opłaty za przekroczenie określonego limitu godzin pracy urządzeń są pośrednio związane ze stanem technicznym maszyny. Urządzenie, które jest ponadnormatywnie wykorzystywane przez Korzystającego i przekroczy określoną liczbę godzin pracy, będzie w gorszym stanie niż urządzenie używane w mniejszym zakresie godzin pracy. Załącznik do umowy leasingu / najmu określa maksymalną liczbę godzin pracy każdego urządzenia. Podstawą do wyliczenia liczby godzin pracy urządzenia w chwili jego zwrotu są wskazania licznika motogodzin będącego na wyposażeniu maszyny. W przypadku przekroczenia limitu godzin określonego w załączniku do umowy Spółka obciąża Korzystającego opłatą za przekroczenie ww. limitu.

W opinii Wnioskodawcy, otrzymane świadczenie tytułem naprawienia szkody stanowi odszkodowanie. Ww. opłata ma na celu naprawić szkodę, jaka powstała na skutek przekroczenia liczby godzin pracy urządzenia oraz ponadnormatywnego zużycia urządzenia. Nie można jej uznać za wynagrodzenie za świadczoną usługę, ponieważ kwota należna Spółce na podstawie umowy wynika z niedotrzymania warunków umowy.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, że przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Odnosząc się do pojęcia odszkodowania, należy zauważyć, iż termin ten nie został zdefiniowany w ustawie o VAT. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W przypadku rekompensaty za szkodę nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną, tj. świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Wobec powyższego, tylko wówczas, gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie mają bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wtedy kwota otrzymanych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, iż aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za odszkodowanie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego - tj. Korzystającego.

W przedmiotowej sprawie Spółka, działając jako finansujący, zawiera umowy leasingu oraz najmu z Korzystającymi. W momencie zwrotu maszyny dokonywana jest kontrola jej stanu technicznego. Sprawdzane są między innymi: zużycie opon, ubytki i zniszczenia blachy, stopień eksploatacji podwozia itp. W przypadku złego stanu technicznego oraz uszkodzeń maszyny uznaje się, że warunki z załącznika do umowy leasingu / najmu nie zostały spełnione. Spółka obciąża wówczas Korzystającego opłatą za ponadnormatywne zużycie urządzenia.

Zwrócić należy uwagę, iż zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma ona na celu naprawienie szkody, a więc stanowi ona swoistą formę odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie Spółka pobiera od Korzystających opłaty za ponadnormatywne zużycie urządzenia, tj. zły stan techniczny oraz uszkodzenia maszyn. Opłaty te są rezultatem nienależytego wywiązania się przez Korzystającego z ciążących na nim obowiązków. Mają zatem charakter odszkodowawczy - ich celem jest bowiem zabezpieczenie interesów Wnioskodawcy i zrekompensowanie strat z tytułu uszkodzeń maszyny. W analizowanym przypadku nie jest spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności przez Korzystającego a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przywołane regulacje i przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota tytułem opłaty za ponadnormatywne zużycie urządzenia nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku opodatkowania pobieranych od Korzystających opłat za ponadnormatywne zużycie urządzenia należało uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca wskazał również, że w przypadku przekroczenia limitu godzin określonego w załączniku do umowy Spółka obciąża Korzystającego opłatą za przekroczenie ww. limitu. Podstawą do wyliczenia liczby godzin pracy urządzenia w chwili jego zwrotu są wskazania licznika motogodzin będącego na wyposażeniu maszyny. Zdaniem Spółki urządzenie, które jest ponadnormatywnie wykorzystywane przez Korzystającego i przekroczy określoną liczbę godzin pracy, będzie w gorszym stanie niż urządzenie używane w mniejszym zakresie godzin pracy.

Analizując powyższe w kontekście powołanych przepisów stwierdzić należy, iż otrzymywane przez Spółkę płatności z tytułu przekroczenia limitu godzin pracy urządzenia stanowią należność wynikającą wprost z łączącego strony umowy stosunku zobowiązaniowego. Zatem wypłatę określonej w załączniku do umowy najmu bądź leasingu kwoty pieniężnej przez Korzystającego należy traktować jako wynagrodzenie za świadczenie wykonywane przez Wnioskodawcę. Należy zwrócić uwagę, że w tym przypadku możliwe jest wskazanie konkretnego beneficjenta usługi, a więc Korzystającego, który w związku z zaistnieniem określonych okoliczności (tekst jedn.: korzystanie z urządzenia przez dłuższy czas, niż pierwotnie ustalono) jest zobowiązany do wypłaty ustalonego wynagrodzenia. Przedmiotowe wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę nie jest więc odszkodowaniem, lecz stanowi wynagrodzenie za udostępnienie urządzenia, co wynika z załącznika do umowy.

W analizowanym przypadku istnieje zatem bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem.

Tym samym świadczenie Wnioskodawcy polegające na udostępnieniu urządzenia do korzystania przez dłuższy czas, niż pierwotnie ustalono, za które Spółka pobiera opłaty tytułem przekroczenia określonego limitu godzin pracy urządzenia, należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona została bowiem przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że w przedmiotowej sprawie doszło do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku opodatkowania pobieranych od Korzystających opłat za przekroczenie określonego limitu godzin pracy urządzenia należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.