IPPP1/443-593/09-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 18 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia samochodu ciężarowego oraz paliwa do jego napędu - jest prawidłowe.

W dniu 18 czerwca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia samochodu ciężarowego oraz paliwa do jego napędu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskująca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej wyrobów bieliźniarskich, będąc od dnia 13 września 2005 r. zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 23 marca 2009 r. nabyła fabrycznie nowy samochód, który zamierza wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej.

Samochód nabyto od autoryzowanego dealera w Polsce, na podstawie faktury VAT (samochód marki...), w dowodzie rejestracyjnym oraz w karcie pojazdu ujawniono dopuszczalną ładowność samochodu 775 kg oraz rodzaj pojazdu - samochód ciężarowy. Przy odbiorze samochodu Wnioskująca otrzymała od sprzedawcy wyciąg ze świadectwa homologacji, w którym jako rodzaj pojazdu wykazano "samochód ciężarowy terenowy", maksymalną masę całkowitą - 2850 kg, pojemność silnika 2982 cm#179;, rodzaj paliwa - olej napędowy, liczbę siedzeń - 5, masę własną - 2075 kg, dopuszczalną ładowność - 775 kg.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy podatku od towarów i usług zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, za wyjątkiem sytuacji, gdy w ustawie wyłączono bądź ograniczono to prawo.

Odnośnie ograniczeń w odliczaniu podatku VAT od zakupu samochodów oraz paliwa do nich, na uwadze należy mieć:

A. Ograniczenie zawarte w art. 25 ust. 1 pkt 2 poprzednio obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, zgodnie z którym to przepisem "obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

W zakresie odliczania podatku naliczonego od paliwa, obowiązywało ograniczenie przewidziane w art. 25 ust. 1 pkt 3a), zgodnie z którym prawo to nie przysługiwało w stosunku do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

B. Ograniczenie zawarte w art. 86 ust. 3, 4 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 5.000 zł, przy czym ograniczenie to nie dotyczyło:

Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń) określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym.

W okresie powyższym obowiązywało również zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 3 wyłączenie prawa do odliczania podatku naliczonego VAT od paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, których dotyczyło wynikające z art. 86 ust. 3-5 ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego przy ich zakupie.

C. Ograniczenie zawarte w art. 86 ust. 3, 4 i 5, wprowadzone do ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. ustawą nowelizującą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw, z datą obowiązywania nowelizacji od dnia 22 sierpnia 2005 r., zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł, przy czym ograniczenie to nie dotyczy:

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Od daty przedmiotowej nowelizacji obowiązywało również zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 3 wyłączenie prawa do odliczania podatku naliczonego VAT od paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych, których dotyczyło wynikające z art. 86 ust. 3-5 ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego przy ich zakupie. Mając na uwadze wyżej opisane ograniczenia stosowane przez ustawodawcę, należy się odnieść do ich skuteczności prawnej w świetle przepisów prawa wspólnotowego.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG.

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Pomimo więc, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym uprawnieniem podatnika i podstawowym elementem konstrukcyjnym tego podatku, pozwalającym na realizowanie zasady jego neutralności na etapach wcześniejszych niż nabycie dóbr przez ich ostatecznego konsumenta, istnieje jednak możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały wprawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand stilI" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand stilI" nie ma bowiem na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście wprowadzenie w dniu przystąpienia Polski do Wspólnoty nowych ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego od zakupu samochodów i paliwa do nich w miejsce ograniczeń wynikających z ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym powinno być oceniane w świetle art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe wprowadzające inne niż obowiązujące w dniu 30 kwietnia 2004 r. ograniczenia, nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Dodać należy, iż przepisy prawa wspólnotowego mają w tym zakresie bezpośrednie zastosowanie przy rozpatrywaniu spraw indywidualnych przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów ustaw z 8 stycznia 1993 r. oraz z 11 marca 2004 r., dotyczących ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego od zakupu samochodów i paliwa do nich pozwala na stwierdzenie, że przepisy wprowadzone po dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa, przez co naruszają opisaną powyżej klauzulę "stand still", nie mogą więc być skutecznie stosowane i poprzestać należy na ograniczeniach istniejących w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, a więc wyżej opisanych ograniczeniach wynikających z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z 8 stycznia 1993 r.

W świetle powyższego do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego od nabytego samochodu oraz do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego od paliwa do tego samochodu wystarczy, by:

Powyższe znalazło potwierdzenie w piśmie urzędowym Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009 r. znak PT3/812/4/15/CZE/09/185 skierowanym do dyrektorów izb skarbowych i dyrektorów urzędów kontroli skarbowej. Stanowisko takie zajął już również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 24 marca 2009 r. znak ILPP1/443-41/09-2/AI.

Co więcej, stanowisko takie potwierdza również orzecznictwo polskich sądów administracyjnych:

* wyrok WSA w Olsztynie, sygn. I SA/Ol 59/09 z 12 marca 2009 r.

* wyrok WSA w Opolu, sygn. akt I SA/Op 18/09 z 9 marca 2009 r.

* wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim, sygn. akt I SA/Go 57/09 z 3 marca 2009 r.

* wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim, sygn. akt I SA/Go 38/09 z 17 lutego 2009 r.

* wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim, sygn. akt I SA/Go 35-37/09 i 39/09 z 12 lutego 2009 r.

* wyrok WSA w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1542/08 z 2 marca 2009 r.

* wyrok WSA w Bydgoszczy, sygn. akt I SA/Bd 789/04 z 24 lutego 2009 r.

* wyrok WSA w Rzeszowie, sygn. akt I SA/Rz 735/08 z 5 lutego 2009 r.

W świetle powyższego, Wnioskująca stoi na stanowisku, iż przysługuje Jej na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie przedmiotowego samochodu oraz paliwa do tego samochodu - w pełnej wysokości wynikającej z otrzymywanych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock