IPPP1-443-565/11-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2011 r. (data wpływu 15 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług cateringowych - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usług cateringowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o., (dalej: Spółka), prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży leków. W związku z tym, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.) podejmuje szereg działań mających na celu promocję i reklamę jej produktów. Jednym z nich są spotkania promocyjne, na potrzeby których Spółka kupuje od podmiotów trzecich usługi cateringowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej "ustawa") Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT zawartego na fakturach dokumentujących zakup usług cateringowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT zawartego na fakturach dokumentujących zakup usług cateringowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy "w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124".

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) "kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług."

Zdaniem Spółki w przedstawionej sytuacji nie będzie miał zastosowania art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, na mocy którego "obniżenia kwoty podatku lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób".

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem gastronomii rozumie się "działalność produkcyjno - usługową, obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp." oraz "sztukę przyrządzania potraw". Natomiast catering jest definiowany w Słowniku Poprawnej Polszczyzny PWN jako usługa polegająca na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie potraw lub organizowaniu na zlecenie przyjęć w miejscach wskazanych przez klienta". Z tego wynika, że elementem odróżniającym obie te usługi jest miejsce spożycia posiłków. Usługa gastronomiczna polega na przyrządzeniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on sporządzany (np. w restauracji). Natomiast w odniesieniu do usługi cateringu, niezbędne jest dostarczenie towarów we wskazane przez zamawiającego miejsce. Brak tego elementu powoduje niemożność uznania usługi za usługę cateringu - por. postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego Urzędu Skarbowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 12 września 2007 r. (nr PPE3/443-7/07).

Odrębność usługi cateringu od usługi gastronomicznej była także powszechnie akceptowana przez organy podatkowe, która art. 8 ust. 3 ustawy, zobowiązującego do identyfikowania usług za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, rozstrzygały omawianą kwestię w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264) - por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 lutego 2010 r. (nr ILPP2/443-1707/09-2/AD, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 grudnia 2009 r. (nr IBPP2/443-777/09/ICZ), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 października 2009 r. (nr ITPP1/443-708/09/IK), interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 maja 2009 r. (nr IPPP1-443-343/09-4/MP).

Z dniem 1 stycznia 2011 r. ustawodawca odszedł od leżącej u podstaw powyższych interpretacji, zasady prymatu klasyfikacji statystycznych nad potocznym sensem zdarzenia w zakresie klasyfikacji danych towarów i usług na potrzeby VAT. Uchylono art. 8 ust. 3 ustawy oraz wprowadzono art. 5a, zgodnie z którym "towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne". Niemniej, powyższe zmiany nie skutkują bezwzględnym zakazem wykorzystania klasyfikacji statystycznych w celu rozwiania powstałych wątpliwości. Zdaniem Spółki, nadal mogą one pełnić funkcję pomocniczą. Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie zauważyć, iż obecnie obowiązująca dla celów VAT klasyfikacja PKWiU 2008 klasyfikuje usługi cateringowe w sekcji I "usługi związane z zakwaterowaniem i usługi gastronomiczne". Zgodnie z wyjaśnieniami do klasyfikacji, sekcja I obejmuje osobno wyliczone "usługi gastronomiczne" oraz "usługi przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering)".

W opinii Spółki, w przypadku, gdyby usługi cateringowe były traktowane jako jeden z rodzajów usług gastronomicznych, brak byłoby podstaw do osobnego ich wyodrębniania. Tym samym, zdaniem Spółki, obecnie obowiązująca Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, podobnie jak wykładnia językowa, nie daje podstaw do uznania usług cateringowych za usługi gastronomiczne.

Ponadto, Spółka pragnie zwrócić uwagę na cel wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2011 r. zmian. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, intencją ustawodawcy było przełożenie (przetłumaczenie) obowiązujących załączników (...) i przepisów w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w których zastosowano nomenklaturę i odwołania do klasyfikacji PKWiU 1997 r., na symbole i nazwy stosowane w PKWiU z 2008 r., tak aby ich zakres co do zasady nie uległ zmianie."

Dokonane zmiany miały mieć w przeważającej części charakter porządkowy i miały nie wpływać na zakres stosowania różnego rodzaju preferencji. Z drugiej strony, wśród zmian, co do których ustawodawca wskazuje na ich szerszy, niż tylko porządkowy charakter, brak jest odwołania do usług cateringowych bądź gastronomicznych. W związku z powyższym, w opinii Spółki, intencją ustawodawcy nie była zmiana stosowanej na potrzeby ustawy definicji usług cateringowych, w wyniku której zostałyby one zaliczone do usług gastronomicznych, od zakupu których nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Równolegle należy także zauważyć, iż przyjęcie przez organ podatkowy przeciwnego stanowiska niż zaprezentowane powyżej przez Spółkę, może skutkować naruszeniem wspólnotowej zasady stałości (tzw. stand still). Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości wyrażonym m.in. w uzasadnieniu do wyroku z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie C-409/99 Metropol i Stadler oraz wyroku z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i Astra Zeneca, "nie stanowią odstępstwa dozwolonego na mocy art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy, a tym samym naruszają jej art. 17 ust. 2, przepisy krajowe, które po wejściu w życie szóstej dyrektywy poszerzają zakres istniejących wyłączeń, oddalając się tym samym od celu tej dyrektywy." Ponadto Trybunał Sprawiedliwości zauważył, iż w tym zakresie trzeba podkreślić, że w kontekście art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy należy brać pod uwagę nie tylko akty prawne w ścisłym rozumieniu, ale także akty administracyjne oraz praktykę administracyjną organów władzy publicznej danego państwa członkowskiego" (ww. wyrok w sprawie Metropol i Stadler pkt 49 oraz w sprawie Danfoss i Astra Zeneca pkt 42).

W związku z powyższym, w opinii Spółki zmiany wprowadzone przez ustawodawcę w dniu 1 stycznia 2011 r. w zakresie stosowania klasyfikacji statystycznych, nie mogą powodować rozszerzenia zakresu wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego. Ponadto, Spółka pragnie zauważyć, iż do 31 grudnia 2010 r. istniała jednolita praktyka organów podatkowych, w ramach której zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, usługi cateringowe nie były zaliczane do usług gastronomicznych i tym samym podatnikom przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu tych usług. W związku z tym, zdaniem Spółki, ewentualne uznanie przez organy podatkowe usług cateringowych za usługi gastronomiczne i ograniczenie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług, w związku ze zmianą przepisów ustawy, byłoby naruszającym zasadę stand still rozszerzeniem zakresu wyłączeń.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż zmiany wprowadzone w ustawie z dniem 1 stycznia 2011 r. nie ograniczają jej prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup usług cateringowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymywanych przez podatnika (art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz nie podlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i zapewnia neutralność tego podatku dla czynnych podatników VAT. Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Powyższy przepis wprost stanowi, że oznaczenia PKWiU stosuje się jedynie w określonych w ustawie lub rozporządzeniu sytuacjach, tzn. gdy przepis wprost odnosi się do symbolu PKWiU.

Należy zauważyć, iż ustawa nie definiuje usługi gastronomicznej, ani usługi cateringowej. Zatem zasadne jest rozważenie, czy catering różni się od usług gastronomicznych, czy też rzeczywisty charakter tych usług jest taki sam.

Usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji, czy innym lokalu. Catering oznacza natomiast dostarczenie przygotowywanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego, np. do siedziby spółki. Taką też definicję odnajdziemy w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydanie internetowe www.sjp.pw.pl), zgodnie z którym catering to usługa polegająca na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć.

W świetle powyższego uznać należy, iż catering stanowi usługę odrębną od gastronomicznej.

Ponadto, w ocenie tut. organu, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż odstąpienie od uznania kwalifikacji statystycznych za podstawowe źródło wytycznych umożliwiających identyfikację usług dla potrzeb opodatkowania VAT, nie wyłącza możliwości ich dalszego pomocniczego zastosowania.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. na potrzeby podatku od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.). Usługi związane z wyżywieniem na gruncie PKWiU z 2008 r. sklasyfikowane są w dziale 56, w tym "Pozostałe usługi gastronomiczne" pod symbolem PKWiU 56.29, natomiast "Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering)" pod symbolem PKWiU 56.21.

Powyższa klasyfikacja również potwierdza, iż usługi cateringowe stanowią usługi odrębne od usług gastronomicznych. W przepisie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, wyłączającym prawo do odliczenia podatku naliczonego, zostały wymienione jedynie usługi gastronomiczne. Tym samym, z uwagi na odmienny charakter tych usług, nie można uznać, iż do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego wynikające z art. 88 ustawy. Warunkiem jednak skorzystania z tego prawa jest, aby nabyte usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Spółka organizuje spotkania promocyjne, które mają za zadanie wspieranie promocji i reklamy produktów firmy. W związku z organizacją spotkań, Spółka nabywa usługi cateringowe. Z opisu sprawy wynika, iż nabywane usługi wspierają sprzedaż opodatkowaną Spółki, ponieważ zakup powyższych usług ma wpływ na funkcjonowanie prowadzonej działalności gospodarczej i przyczynia się do generowania obrotów.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego w kontekście przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż przesłanki uprawniające Spółkę do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług cateringowych są spełnione: nabywane usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zachodzi wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Zatem Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu zakupu usług cateringowych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.