IPPP1/443-538/13-2/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2013 r. (data wpływu 6 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usługi serwisowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usługi serwisowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

XXX Sp. z o.o. (dalej: "Spółka", "XXX") jest podmiotem działającym jako dom mediowy. W ramach swojego przedsiębiorstwa świadczy m.in. usługi agencji reklamowej, pośredniczy w sprzedaży czasu i miejsca na cele reklamowe, a także zarządza stronami i portalami internetowymi. Spółka posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług (dalej: "VAT") i prowadzi działalność opodatkowaną tym podatkiem. Wnioskodawca planuje ponadto zapewnić wybranym pracownikom i współpracownikom samochody służbowe.

W związku z powyższym, Spółka planuje zawrzeć z podmiotem świadczącym profesjonalnie usługi najmu i leasingu umowę najmu samochodów osobowych oraz odrębną umowę o świadczenie usług serwisowych, których przedmiotem będą najmowane pojazdy.

W ramach umowy najmu, usługodawca zobowiąże się przekazać Spółce wybrane przez XXX pojazdy do użytkowania na określony czas (48 miesięcy) w zamian za określone w umowie wynagrodzenie (czynsz najmu). Z tytułu usług najmu usługodawca będzie wystawiał na Spółkę faktury VAT opodatkowując świadczenie 23% stawką VAT.

Dodatkowo zaś Spółka planuje zawrzeć z tym usługodawcą umowę serwisu wskazanych pojazdów, na mocy której usługodawca, w zamian za wynagrodzenie zobowiąże się wykonywać przeglądy, w tym przeglądy techniczne, regulacje i naprawy wynajmowanych pojazdów. Z tytułu usług serwisowych, usługodawca będzie wystawiał na Spółkę faktury VAT opodatkowując świadczenie 23% stawką VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółce będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabywania usług serwisowych, czy też prawo do odliczenia będzie podlegało ograniczeniu przewidzianemu w art. 86a ust. 8 Ustawy o VAT, tj. do wysokości 60%, nie więcej niż 6.000 zł liczonej łącznie dla opłat z tytułu najmu i serwisu.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opisanym zdarzeniu przyszłym, ograniczenie przewidziane w art. 86a ust. 8 Ustawy o VAT znajdzie zastosowanie zarówno w odniesieniu do rat najmu samochodów osobowych, jak i opłat związanych ze świadczeniem usług serwisowych.

W związku z powyższym, na potrzeby rozliczenia VAT prawidłowym będzie łączne traktowanie obu rodzajów opłat.

Uprawnionym będzie zatem sumowanie podatku naliczonego wynikającego z opłaty z tytułu najmu i opłaty za świadczenie kompleksowych usług serwisowych dla każdego z samochodów będących przedmiotem leasingu, a następnie do ustalonej w ten sposób kwoty - stosowanie ograniczenia limitów wskazanych w art. 86a ust. 8 Ustawy o VAT, tj. 60% podatku naliczonego, maksymalnie 6.000 zł.

Spółce nie będzie natomiast przysługiwało odliczenie VAT w zakresie przekraczającym którykolwiek z powyższych limitów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. zasady odliczenia podatku związanego z nabyciem oraz użytkowaniem samochodów osobowych i pojazdów samochodowych, jak i nabyciem paliwa do ich napędu, regulowały odpowiednio zapisy art. 3 i art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.) (dalej: ustawa nowelizująca).

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Przepis art. 3 ust. 2 cyt. ustawy zawiera katalog pojazdów samochodowych, których powyższe ograniczenia o których mowa w art. 3 ust. 1 nie dotyczą. Pojazdy te muszą jednak spełniać określone wymagania, o których mowa w kolejnych przepisach ustawy.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. Przepis ten nie dotyczy jednak pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, w stosunku do których podatnik ma w pełni prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących płatności z tytułu ww. umów.

Podkreślić należy, że okres obowiązywania cyt. wyżej przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. wydłużony został do 31 grudnia 2013 r.

W myśl bowiem art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z dnia 24 grudnia 2012 r., poz. 1456), w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 oraz z 2011 r. Nr 102, poz. 585) wprowadza się następujące zmiany: użyte w art. 3 w ust. 1, w art. 4, w art. 5 oraz w art. 7 wyrazy "31 grudnia 2012 r." zastępuje się wyrazami "31 grudnia 2013 r.".

Zatem w okresie od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. odliczanie podatku VAT w ww. zakresie odbywa się na zasadach analogicznych jak w 2012 r. i regulowane jest przepisami art. 3-6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.).

Wskazać należy, iż przepis ten, w odniesieniu do przypadków w nim określonych, modyfikuje definicję podatku naliczonego, zawartą w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, wskazując, że kwotę podatku naliczonego stanowi nie cały wykazany na fakturze podatek od należnego czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, lecz tylko 60% tego podatku i tylko w ramach limitu wynoszącego 6.000 zł na jeden użytkowany samochód/pojazd. Ograniczenie dotyczy każdej należności, która wynika z zawartej umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, i obejmuje wszystkie opłaty składające się na wynagrodzenie wydzierżawiającego (leasingodawcy) z tytułu oddania dzierżawcy (leasingobiorcy) do użytkowania samochodu osobowego lub innego pojazdu samochodowego, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 3 ust. 1 ustawy.

Ponadto, powołany przez Spółkę przepis art. 86a ustawy o VAT wejdzie w życie w dniu 1 stycznia 2014 r.

W ust. 1 tego artykułu uregulowano, iż w przypadku nabycia:

- kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zaś, ust. 8 stanowi, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Powyższe wskazuje, że przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2014 r., na które powołuje się Wnioskodawca są tożsame z obecnie obowiązującymi.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka planuje zawrzeć z podmiotem świadczącym profesjonalnie usługi najmu i leasingu umowę najmu samochodów osobowych oraz odrębną umowę o świadczenie usług serwisowych, których przedmiotem będą najmowane pojazdy. Z tytułu usług najmu usługodawca będzie wystawiał na Spółkę faktury VAT opodatkowując świadczenie 23% stawką VAT.

Dodatkowo zaś Spółka planuje zawrzeć z tym usługodawcą umowę serwisu wskazanych pojazdów, na mocy której usługodawca, w zamian za wynagrodzenie zobowiąże się wykonywać przeglądy, w tym przeglądy techniczne, regulacje i naprawy wynajmowanych pojazdów. Z tytułu usług serwisowych, usługodawca będzie wystawiał na Spółkę faktury VAT opodatkowując świadczenie 23% stawką VAT.

Spółka posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług i prowadzi działalność opodatkowaną tym podatkiem.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan sprawy oraz brzmienie wyżej przytoczonych przepisów należy stwierdzić, iż stosownie do art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej oraz art. 86a ust. 8 - obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., ustawodawca ograniczył prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku użytkowania samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze do 60% (nie więcej jednak niż 6.000 zł) podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. W cytowanym przepisie, ustawodawca wskazuje na czynsz (ratę), a więc nazwę używaną do określenia opłaty za używanie samochodu na podstawie umowy leasingu itp. W drugiej jednak kolejności ustawodawca wskazuje na "inne płatności wynikające z zawartej umowy", co potwierdza, że jego intencją jest, aby przepis znalazł zastosowanie do wszystkich płatności jakie zostały wskazane w tej umowie, czyli umowie leasingu, najmu, dzierżawy lub podobnej.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dwoma odrębnymi umowami, tj. umową najmu i umową serwisu pojazdów. Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka nie nabywa jednej usługi, lecz dwa odrębne świadczenia, tj. najem samochodów oraz usługi związane z serwisem samochodów. Zatem zastosowanie ograniczenia, wynikającego z przepisu art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, nie będzie miało zastosowania do usług świadczonych na podstawie odrębnej umowy o obsługę serwisową, o której mowa we wniosku.

W opisanym zdarzeniu przyszłym nie można mówić, o tym iż świadczenia realizowane w ramach umowy o obsługę serwisową pojazdów, która określa wykonywanie przeglądów technicznych, regulacje i naprawy wynajmowanych samochodów są nierozerwalnie związane z umową regulującą najem samochodów, i że te dwa świadczenia tworzą obiektywnie jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze. Świadczy chociażby o tym fakt, iż Spółka mogła podjąć decyzję dotyczącą wyboru podmiotu, z którym podpisze umowę na świadczenie usług serwisowych. Sposób fakturowania usługi najmu oraz serwisowej również wskazuje na istnienie dwóch odrębnych usług świadczonych przez wynajmującego.

Zatem, mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że umowa o obsługę serwisową pojazdów mogła być zawarta z zupełnie innym podmiotem, i nie jest elementem niezbędnym do realizacji umowy najmu.

W rezultacie należy stwierdzić, że podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących miesięczne opłaty wynikające z umowy serwisowej nie będzie objęty ograniczeniem wynikającym z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej oraz art. 86a ust. 8 - obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. i będzie podlegać odliczeniu na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem spełniona będzie podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia tj. samochody wykorzystywane będą przez Wnioskodawcę - podatnika podatku VAT - do działalności opodatkowanej.

Zatem, Spółka może odliczyć w pełni podatek naliczony zawarty w fakturach dokumentujących usługi wykonywane w ramach tzw. umowy o obsługę serwisową pojazdów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z tym, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.