IPPP1-443-523/09-2/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2009 r. (data wpływu 28 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w ramach programu partnerskiego - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 maja 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi realizacji wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w ramach programu partnerskiego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank (Spółka) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dąży do zwiększania osiąganych dochodów poprzez uatrakcyjnianie gamy oferowanych produktów i usług. Jedną z form takiej aktywności jest podejmowanie zorganizowanych programów współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi, dalej: "partner" lub "partnerzy". W konsekwencji czego dochodzi do nawiązywania relacji gospodarczych, które mają swoje odzwierciedlenie w treści uzgadnianych i realizowanych przez strony porozumieniach określanych jako programy partnerskie.

Na ich podstawie Bank udostępniając swoim Klientom różne kategorie produktów znajdujących się w jego ofercie, w tym przykładowo określone rodzaje kredytów lub karty płatnicze, jednocześnie informuje o przysługujących korzyściach wynikających z nabycia "promocyjnych" produktów zgodnie z warunkami jakie zostały uzgodnione w ramach programów partnerskich. W odniesieniu do ww. produktów Bank informuje swoich Klientów, iż mogą oni uzyskać u partnera np. dodatkowe punkty premiowe w ramach programów lojalnościowych, obniżenie ceny towarów, szerszy zakres usługi itp. Również partner w ramach prowadzonej przez siebie działalności informuje o zasadach i warunkach, w ramach których Klienci dokonujący transakcji przy użyciu produktów Banku, nabywając towary lub usługi znajdujące się w jego asortymencie mogą uzyskać określone przywileje i benefity.

Tak więc w rezultacie nawiązanych relacji zarówno Bank jak i jego partnerzy podejmują wspólne działania marketingowe, jakkolwiek każdy we własnym zakresie, zmierzające do pozyskania nowych Klientów poprzez zachęcanie do nabywania towarów i usług znajdujących się w asortymencie jednego z nich, za pośrednictwem i przy współudziale produktów oferowanych przez drugą stronę. Celem dynamizującym współpracę w ramach programów partnerskich jest uzyskanie zarówno przez Bank jak i jego partnerów niezależnej od siebie korzyści finansowej, przy czym każda ze stron działa wyłącznie we własnym interesie, natomiast docelowym adresatem ich działań jest potencjalnie wspólna grupa Klientów.

W celu realizacji programu partnerskiego zarówno Bank jak i partner ponoszą wydatki ukierunkowane na intensyfikację sprzedaży na rzecz wybranej grupy Klientów, nie świadczą natomiast wobec siebie wzajemnie usługi. Każda ze stron zobowiązuje się bowiem wyłącznie, iż w ramach akcji marketingowej danego produktu, informować będzie o możliwościach jakie ten produkt ze sobą niesie. Przesłanką do tych działań nie jest osiągnięcie zwiększonej sprzedaży u partnera lecz wzrost własnej sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy realizacja wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w ramach programu partnerskiego powoduje powstanie obowiązku podatkowego stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Banku, w świetle art. 5 ust. 1 UVAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i Usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Z kolei z art. 8 ust. 1 UVAT wynika, iż przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki nie posiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 UVAT, w tym również:

Należy stwierdzić, iż dotychczas na gruncie prawa europejskiego powyższy przepis posiadał swój odpowiednik w art. 6 ust. 1 VI Dyrektywy, która obowiązywała Państwa Członkowskie do końca 2006 r. Jednocześnie w myśl obecnie obowiązujących przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. zagadnienie "świadczenia usług" zostało uregulowane w jej art. 24 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, iż świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

W związku z tym, iż rozliczenia Banku z partnerem nie mogą zostać zaklasyfikowane jako dostawa towarów na gruncie UVAT powstaje pytanie czy czynności wykonywane w ramach nawiązywanych programów partnerskich mogą zostać zaklasyfikowane jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 UVAT, jak również w ramach art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

W celu udzielenia odpowiedzi na powyższą kwestię istotnym jest wskazanie kryteriów jakie muszą zostać spełnione aby można było traktować przedmiotowe relacje, wynikające z programu partnerskiego, jako odpłatne świadczenie usług, a w konsekwencji rozważać powstanie obowiązku podatkowego na gruncie przepisów UVAT.

Analizując orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS) można wskazać podstawowe przesłanki, po spełnieniu których określone zdarzenia gospodarcze mogą zostać zaklasyfikowane jako świadczenie usług. Chodzi w szczególności o:

Ad. a) stosunek prawny dotyczący relacji usługodawcy i konsumenta

W przedmiotowym stanie faktycznym pomiędzy Bankiem oraz partnerem istnieje stosunek prawny ukonstytuowany porozumieniem będącym podstawą funkcjonowania programu partnerskiego. Jednakże pomimo tego, iż obje strony uczestniczą w organizacji wspólnej akcji marketingowej, mającej na celu pozyskanie nowych Klientów i zwiększenie sprzedaży każdej ze stron, zarówno Bank, jak również jego partner nie może być określony mianem usługodawcy czy też konsumentem wzajemnie świadczonej usługi.

Równocześnie w niniejszym stanie może się pojawić lub też pojawi się z pewnością gdy program będzie skuteczny, stosunek prawny pomiędzy Bankiem a Klientem, jak również drugi niezależny i całkowicie odrębny pomiędzy partnerem a tym samym Klientem. W odniesieniu do każdego z tych stosunków prawnych można będzie także bezspornie zidentyfikować relacje usługodawcy i konsumenta świadczonej mu usługi. Jednakże na żadnym etapie niniejszego programu nie pojawi się relacja usługodawcy konsumenta między Bankiem a partnerem.

Każdy z podmiotów programu partnerskiego w ramach łączącego stosunku prawnego działa we własnym imieniu dążąc do uzyskania korzyści ekonomicznych i upatruje ich wyłącznie w pomyślnie przeprowadzonej akcji marketingowej, co wyklucza możliwość rozpoznawania korzyści w postaci świadczenia na rzecz partnera. Tak więc zarówno Bank jak i partnerzy podejmując akcje marketingowe uczestniczą we wspólnym przedsięwzięciu, jednakże ponoszą wydatki w celu osiągnięcia korzyści oraz uzyskują pożytki nie od siebie wzajemnie, lecz realizując cele własnych kampanii.

Tych relacji nie można rozpatrywać jako świadczenia usług przez jedną ze stron na rzecz drugiej, gdyż każdy z nich działa w interesie, którego cele zogniskowane są wokół wytypowanej grupy Klientów, nie zaś partnera. W analizowanej sytuacji status konsumentów osiągają Klienci będący w posiadaniu "promocyjnych" produktów Banku dysponujący prawem do uzyskania określonych korzyści jeżeli zdecydują się na nabycie konkretnych towarów i usług z asortymentu partnera. Zarówno Bank jak i partner, realizując określone cele zawarte w programie partnerskim, dokonują nakładów ponosząc jednocześnie ryzyko nie osiągnięcia pożądanych korzyści ekonomicznych z tego tytułu.

Istotnym elementem, przekładającym się na możliwość rozpoznawania świadczenia usług w rozumieniu art. 8 UVAT, jest istnienie odbiorcy tak określonego świadczenia. W przedmiotowym stanie faktycznym nie ma możliwości wskazania odbiorcy świadczenia w oparciu o łączący strony stosunek prawny wynikający z programu partnerskiego. W konsekwencji nieuzasadnionym jest rozpatrywanie tych relacji i dokonywanie ich kwalifikacji jako świadczenie usług na gruncie przepisów UVAT.

W opinii Banku, w odniesieniu do programów partnerskich uznanie konsumentem jednej ze stron programu jest niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa. W przeciwnym wypadku należałoby stwierdzić, że partner jest beneficjentem korzyści z udostępnianych przez Bank produktów, co jest sprzeczne z istotą relacji gospodarczej łączącej wszystkich uczestników programu. Bank bowiem nie dedykuje działań służących konsumpcji u partnera jak również partner nie wykorzystuje produktów Banku na potrzeby zawartej umowy. Zgodnie z przyjętą wykładnią, w sytuacji gdy w ramach konkretnej transakcji nie można wskazać wykonawcy usługi i jej konsumenta wówczas dana transakcja nie może podlegać VAT. Stanowisko to wynika z faktu, iż VAT jest podatkiem obciążającym konsumpcję i zgodnie z zasadą neutralności, jego ciężar powinien ponosić ostateczny odbiorca. Zostało ono potwierdzone w wyrokach ETS, który wskazał na zasadność opodatkowania świadczenia w sytuacji istnienia stosunku prawnego w ramach którego jeden podmiot będzie świadczył usługi zaś drugi będzie ich konsumentem tzn. beneficjentem świadczenia, czerpiącym z tego tytułu korzyści (teza zawarta m.in. w orzeczeniach ETS sygn. C-215/94 w sprawie Jürgen Mohr, sygn. C-384/95 Lanboden-Agradienste).

Ad. b) bezpośredni związek między świadczeniem a wynagrodzeniem oraz ekwiwalentność świadczenia i wynagrodzenia

Zdaniem Wnioskodawcy, relacji łączących Bank i partnera nie można zaklasyfikować jako stosunku usługodawcy i konsumenta jak również nie można także mówić o świadczeniu za wynagrodzeniem, a tym bardziej doszukiwać się ekwiwalentności tych świadczeń.

W przedmiotowej sytuacji każda ze stron wykonuje określone czynności w celu osiągnięcia własnych korzyści, a nie w celu wyświadczenia usługi na rzecz drugiej strony programu. Bank udostępniając swoje produkty na rzecz Klientów spodziewa się uzyskać korzyści ze zwiększania ich atrakcyjności, zwiększenia ich używalności a w konsekwencji wzrostu przychodów. Równocześnie partner pragnie zwiększyć swoje obroty uatrakcyjniając własną ofertę. Fakt, że działania zarówno Banku jak i jego partnerów zostały ze sobą powiązane i skoordynowane w ramach łączącej ich akcji promocyjnej nie przekłada się na możliwość wskazania, iż strony świadczą na swoją rzecz wzajemnie odpłatne usługi. Działania podejmowane przez Bank i jego partnerów mają charakter niepowtarzalny i niewymierny jak również nieukierunkowany na cele związane z udzielaniem wzajemnego, konkretnego, możliwego do skwantyfikowania przysporzenia.

W związku z powyższym strony nie uzyskują korzyści z tytułu realizacji wyłącznie programu partnerskiego rozumianego jako rozpowszechnianie określonych informacji, korzyści te mogą się pojawić bowiem dopiero po skorzystaniu z produktu bankowego lub produktu partnera przez podmioty trzecie, tj. Klientów. Zarówno Bank jak i partner nie są zobowiązani do realizacji świadczeń na rzecz drugiej strony z tytułu uczestnictwa we wspólnej akcji marketingowej. Fakt przekazywania Informacji o partnerze jest przejawem jego konkretnej aktywności w ramach wspólnej akcji marketingowej. Każda ze stron w ramach uczestnictwa w programie partnerskim wykonuje określone czynności, które oprócz standardowo przypisanych uprawnień nabywcy produktu promocyjnego mogą w określonych sytuacjach przełożyć się na dodatkowe korzyści. Jednocześnie może dojść do sytuacji, gdy żaden z Klientów lub tylko niewielka ich część skorzysta z oferty partnera lub Banku co przekłada się na niepewność działania i brak osiągnięcia pożądanych ekonomicznych rezultatów u partnerów i vice versa.

Jedną z najważniejszych cech czynności podlegających VAT jest ich odpłatność. Przez "odpłatność" zgodnie ze stanowiskiem ETS (wyrok z dnia 8 marca 1988 r., sygn. 102/86 Apple and Pear Development Council) należy rozumieć sytuację, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść pod stronie dostawcy towaru lub usługi. Ponadto odpłatność za otrzymaną usługę musi pozostawać w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana. Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 26 września 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1220/07) "przez odpłatność należy rozumieć prawo podmiotu świadczącego do żądania od kontrahenta lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub jej ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego) z tytułu wykonania danego świadczenia". W przedmiotowej sytuacji strony nie dysponują uprawnieniem do wystąpienia z roszczeniem wzajemnym w powyższym zakresie.

Ponadto należy zauważyć, iż ETS w rozstrzyganych sprawach wielokrotnie podkreślał (m.in. w orzeczeniu z 3 marca 1994 r. sygn. C-16/93 w sprawie Tolsma), iż ze świadczeniem usług za wynagrodzeniem możemy mieć do czynienia jedynie wtedy, gdy istnieje związek prawny zobowiązujący jedną ze stron do świadczenia usług, a drugą do wypłaty wynagrodzenia za te usługi. Zarówno partner jak i Bank w ramach realizowanego programu partnerskiego nie są zobowiązani do dokonania przysporzenia wzajemnego. W konsekwencji, gdy określone zachowanie nie jest skierowane wprost na wywołanie określonego przysporzenia po drugiej stronie, wyłącza to możliwość jego klasyfikacji jako świadczenia na rzecz innego podmiotu. Każda ze stron działa samodzielnie i na własny rachunek w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych, co uniemożliwia wskazanie na otrzymane wynagrodzenie którejkolwiek ze stron a tym samym kwalifikację zdarzenia gospodarczego jako świadczenia usług na gruncie art. 8 UVAT.

W podobnym tonie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. I FSK 1788/07) "stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze jakie stanowią umowy kooperacyjne należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego". W świetle powyższego orzeczenia należy stwierdzić, iż jakkolwiek celem podjętej współpracy przez strony jest uzyskanie określonej korzyści w wymiarze ekonomicznym, nie można jednak takich działań na gruncie UVAT oceniać jednostkowo, z pominięciem ich charakteru jako działania złożonego, tworzącego w ujęciu gospodarczym jedną całość. Podobnie wypowiedział się ETS w orzeczeniu z dnia 20 lutego 1997 r. (sygn. C-260/95, w sprawie DFDS) stwierdzając, że: " (...) analiza rzeczywistej sytuacji gospodarczej jest fundamentalnym kryterium zastosowania wspólnego systemu VAT.

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym nie występuje kategoria świadczenia za wynagrodzeniem, jak również nie ma możliwości ustalenia nośnika oceny ewentualnej ekwiwalentności. W opinii Banku, sam fakt organizacji wspólnych programów nie służy celom uzyskania przysporzenia ekonomicznego w relacji pomiędzy partnerami. Działań takich nie można dla celów VAT oceniać w oderwaniu od faktycznie łączących strony relacji gospodarczych. W związku z powyższym opodatkowaniu nie mogą podlegać działania mające na celu pozyskanie wspólnych Klientów, opodatkowaniu podlega natomiast sprzedaż towarów lub usług na rzecz tych Klientów.

Intensywność działań podejmowanych w ramach wspólnej akcji marketingowej zależy od stopnia determinacji do realizacji tych celów, nie ma jednakże przełożenia na zakres wykonywanych przez partnera czynności. Program partnerski nie służy bowiem osiągnięciu przychodu od partnera lecz ma na celu uzyskanie w relacjach z Klientami przysporzenia z tytułu oferowanych "promocyjnych" produktów.

W konsekwencji powyższego Bank podkreśla, że w ramach podjętego przedsięwzięcia nie dochodzi do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 UVAT. Świadczenie to występuje natomiast w stosunkach pomiędzy Bankiem, a Klientem oraz partnerem i Klientem.

Podkreślenia wymaga również okoliczność, iż zaprezentowane przez Bank stanowisko zostało potwierdzone m.in. przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 8 grudnia 2008 r. (sygn. I FSK 291/08) stwierdził iż: "nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) wspólne działania marketingowe dwóch podmiotów gospodarczych, których celem jest zachęcanie ich klientów do dokonania zakupów towaru u jednego z nich przy wykorzystaniu produktu drugiego". W związku z czym organizacja wspólnego przedsięwzięcia gospodarczego w formie programu partnerskiego nie może być w świetle podniesionej argumentacji traktowana jako odpłatne świadczenie usług na gruncie art. 8 ust. 1 UVAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwana dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której wyżej mowa, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

W myśl z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 8 ust. 3 powoływanej ustawy o VAT.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 i ust. 3 oraz w art. 8 ust. 2). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dąży do zwiększania osianych dochodów poprzez uatrakcyjnianie gamy oferowanych produktów i usług. Jedną z form takiej aktywności jest podejmowanie zorganizowanych programów współpracy z innymi podmiotami gospodarczymi (partnerami). W konsekwencji czego dochodzi do nawiązywania relacji gospodarczych, które mają swoje odzwierciedlenie w treści uzgadnianych i realizowanych przez strony porozumieniach określanych jako programy partnerskie.

Na ich podstawie Bank udostępniając swoim Klientom różne kategorie produktów znajdujących się w jego ofercie, w tym przykładowo określone rodzaje kredytów lub karty płatnicze, jednocześnie informuje o przysługujących korzyściach wynikających z nabycia "promocyjnych" produktów zgodnie z warunkami jakie zostały uzgodnione w ramach programów partnerskich. W odniesieniu do ww. produktów Bank informuje swoich Klientów, iż mogą oni uzyskać u partnera np. dodatkowe punkty premiowe w ramach programów lojalnościowych, obniżenie ceny towarów, szerszy zakres usługi itp. Również partner w ramach prowadzonej przez siebie działalności informuje o zasadach i warunkach, w ramach których Klienci dokonujący transakcji przy użyciu produktów Banku, nabywając towary lub usługi znajdujące się w jego asortymencie mogą uzyskać określone przywileje i benefity.

Tak więc w rezultacie nawiązanych relacji zarówno Bank jak i jego partnerzy podejmują wspólne działania marketingowe, jakkolwiek każdy we własnym zakresie, zmierzające do pozyskania nowych Klientów poprzez zachęcanie do nabywania towarów i usług znajdujących się w asortymencie jednego z nich, za pośrednictwem i przy współudziale produktów oferowanych przez drugą stronę. Celem dynamizującym współpracę w ramach programów partnerskich jest uzyskanie zarówno przez Bank jak i jego partnerów niezależnej od siebie korzyści finansowej, przy czym każda ze stron działa wyłącznie we własnym interesie, natomiast docelowym adresatem ich działań jest potencjalnie wspólna grupa Klientów.

W celu realizacji programu partnerskiego zarówno Bank jak i partner ponoszą wydatki ukierunkowane na intensyfikację sprzedaży na rzecz wybranej grupy Klientów.

W rezultacie Strona dokonuje na rzecz Partnera określonej treści świadczenia, których jest on bezpośrednim beneficjentem. Fakt ów, jak należy sądzić, stanowi główną przesłankę udziału w organizacji przedsięwzięcia. Dzięki temu Strona spodziewa się odnieść korzyść-pośrednio w postaci zwiększenia sprzedaży swoich towarów lub usług oraz bezpośrednio w postaci działań reklamowych prowadzonych przez Partnera i na jego koszt. W istocie więc podejmowane przez Stronę działania na rzecz Partnera mają charakter i cel analogiczny do wzajemnie świadczonych usług reklamowych, promocyjnych, marketingowych, stanowiąc alternatywę dla klasycznie pojmowanej reklamy - prasowej, w mediach elektronicznych czy bezpośredniej (ulotki, bilbordy, inne). Okoliczność, że w związku z realizacją przedmiotowej umowy Stron i jej Partner nie pobierają wynagrodzenia w formie pieniężnej, nie jest równoznaczna z tym, że swoje świadczenia wykonują nieodpłatnie. Wynagrodzenie stanowi w tym przypadku wartość świadczenia wzajemnego drugiej strony, które Strona uznaje za ekwiwalentne.

Zaznaczyć trzeba, że podjęte wspólne działania marketingowe nie muszą przynieść pożądanych korzyści. Należy podkreślić, iż jest to ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą określoną w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Z analizy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, wyraźnie wynika, iż wolą Stron jest wzajemne świadczenie - Strony promują siebie, ale i zarazem Partnera. Podjęte wspólne działania będą miały na celu zwiększenie obrotów Banku i Jego Partnera. Podmioty współpracujące w oparciu o treść uzgodnionych porozumień, poprzez ich realizację mają zamiar pozyskać wspólnych klientów. Jednakże jest to możliwe po wykonaniu pewnych działań, w ramach których każda ze stron ponosi koszty na promocję siebie i Partnera, przy czym promuje Partnera dlatego, że wynika to z zawartych porozumień, a poza tym dlatego, że w zamian Partner ponosi koszt promocji siebie i zarazem Wnioskodawcy. Zatem analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego ewidentnie wskazuje, że podejmowane działania mają charakter świadczenia ekwiwalentnego, którego wartość stanowi wysokość poniesionych kosztów.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż w rozpatrywanym przypadku istnienie świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę powala uznać czynności podejmowane przez Bank w ramach zawartych porozumień (programów partnerskich) za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie organ podatkowy zauważa, iż powołane przez Spółkę wyroki zapadły w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.