IPPP1-443-506/09-2/BS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 3 sierpnia 2009 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1-443-506/09-2/BS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2009 r. (data wpływu 25 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu autobusu do przewozu osób niepełnosprawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu autobusu do przewozuosób niepełnosprawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Urząd Gminy jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu następujących dostaw:

1.

wynajem lokali stanowiących mienie Gminy,

2.

dzierżawy gruntów,

3.

sprzedaży nieruchomości niewolnych,

4.

sprzedaży drobnych materiałów reklamowych.

Innych czynności powodujących obowiązek w podatku VAT Urząd Gminy nie wykonuje.

W miesiącu marcu 2009 r. Urząd Gminy zakupił środek transportu, tj. autobus 20 osobowy do przewozu osób niepełnosprawnych.

Autobus ten nie jest i nie może być w przyszłości wykorzystywany do odpłatnego świadczenia usług przewozowych, ponieważ został dofinansowany w 75% ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych i może być wyłącznie wykorzystywany do nieodpłatnego przewozu osób niepełnosprawnych z terenu Gminy na zajęcia prowadzone w Warsztatach Terapii Zajęciowej, które są jednostką organizacyjną Gminy.

Wnioskodawca nadmienia, że przewóz nieodpłatny tych osób nie może być dla nich darowizną, ponieważ na Gminie ciąży ustawowy obowiązek ich bezpłatnego dowiezienia na zajęcia rehabilitacyjne.

Urząd Gminy nie odliczył podatku VAT z tytułu nabycia tego środka transportu i nie wykazał podatku naliczonego w deklaracji VAT-7.

Innych usług transportowych, powodujących powstanie obowiązku w podatku VAT Urząd Gminy nie wykonuje ponieważ nie posiada do tego celu środków transportowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawdziwe jest stanowisko Urzędu Gminy, że w zaistniałej sytuacji Wnioskodawca nie był uprawniony do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu autobusu, który nie służy do wykonywania usług opodatkowanych podatkiem VAT i podatek został zaliczony jako koszt kwalifikowany w rozliczeniu dotacji z PFRON.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Urząd Gminy uważa, że z tytułu zakupu autobusu jako środka trwałego, nie służącego do wykonywania czynności opodatkowanych nie ma prawa do odliczenia podatku VAT i wykazania go w deklaracji VAT-7 jako podatek naliczony, ponieważ brak jest powiązania tego zakupu z czynnościami opodatkowanymi, które Urząd wykonuje, a które zostały opisane w części F. wniosku.

Wnioskodawca uważa, że ma tu zastosowanie art. 86 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336 zwalnia się od podatku od towarów i usług czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. z 2001 r.,Dz. U. Nr 142, poz. 1591 z późn zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5-6 i 8 powoływanej wyżej ustawy o samorządzie gminnym do zadań własnych gminy należą w szczególności zadania z zakresu:

* ochrony zdrowia,

* pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych,

* edukacji publicznej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Urząd Gminy zakupił autobus do nieodpłatnego przewozu osób niepełnosprawnych z terenu Gminy na zajęcia prowadzone w Warsztatach Terapii Zajęciowej, który został dofinansowany w 75% ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Na Gminie ciąży ustawowy obowiązek bezpłatnego dowiezienia osób niepełnosprawnych na zajęcia rehabilitacyjne. Ponadto przedmiotowy autobus nie jest i nie będzie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu autobusu, o którym mowa we wniosku, z uwagi na fakt, iż nie zostanie spełniony warunek określony w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. przedmiotowa inwestycja nie będzie związana z czynnościami opodatkowanymi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć ponadto należy, iż organy podatkowe nie są kompetentne do rozstrzygania wątpliwości podatników odnośnie możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowanych. Kwestię tę rozstrzygają bowiem przepisy regulujące zasady korzystania za środków pomocowych. Zasady i przepisy podatkowe przywołane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji mogą być jedynie pomocne przy dokonywaniu kwalifikacji, czy podatek VAT w tej sytuacji powinien być kosztem kwalifikowanym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl