IPPP1-443-504/08-2/JL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2008 r. (data wpływu 17 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podatkowego traktowania premii pieniężnej oraz odliczenia podatku naliczonego z tytułu wypłacenia premii pieniężnej - jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podatkowego traktowania premii pieniężnej oraz odliczenia podatku naliczonego z tytułu wypłacenia premii pieniężnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma C Sp. z o.o. w L (dalej: Spółka) zawiera jednolite umowy handlowe z kontrahentami. Spółka jest dostawcą, a kontrahenci, hurtownie prowadzące działalność handlową, odbiorcami towarów - wyrobów cukierniczych. Integralną częścią umowy handlowej jest Załącznik nr 3, zawierający postanowienia dotyczące m.in. bonusów. Na podstawie przedmiotowych uregulowań Odbiorcy towarów przysługują bonusy, jeśli rozwija on aktywnie dystrybucję bezpośrednią, szczególnie do punktów sprzedaży detalicznej, realizując politykę dystrybucyjną dostawcy. Szczegółowo załącznik przewiduje następujące bonusy:

Dokonanie płatności przez Odbiorcę w terminie późniejszym niż określony na fakturze za dostawy wyrobów Dostawcy powoduje utratę prawa do otrzymania bonusów, o których mowa w załączniku nr 3. W przypadku niespełnienia wymienionych powyżej warunków (zobowiązań) Spółka nie wypłaca kontrahentom przedmiotowych bonusów. Natomiast w przypadku spełnienia warunków określonych w umowie Spółka wypłaca bonusy na podstawie faktur VAT wystawionych przez Odbiorcę towarów, w treści których przedmiot usługi określany jest jako "usługi dystrybucyjne".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym można uznać, że wypłacane przez Spółkę bonusy są wynagrodzeniem ze świadczenie usług, a w związku z tym czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu otrzymanych od kontrahentów faktur VAT za "usługi dystrybucyjne".

Zdaniem wnioskodawcy, wypłacone bonusy stanowią wynagrodzenie za świadczone przez kontrahentów usługi, określane szeroko mianem "usług dystrybucyjnych", a tym samym Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie faktur VAT za świadczone usługi.

W przedstawionym stanie faktycznym bonusy przyznawane są kontrahentom za spełnienie szeregu ściśle określonych w umowie warunków. Między innymi bonusy należne są za dokonanie przez kontrahenta zakupów o określonej wartości w określonym okresie czasu, czy za zwiększenie zakupów w stosunku do analogicznych okresów roku poprzedniego, czy też udokumentowaną odsprzedaż do placówek detalicznych, Wypłacane przez Spółkę bonusy na rzecz kontrahenta nie są związane z żadną konkretną dostawą towarów. Aby ją otrzymać, odbiorca towarów musi zachować się w określony w umowie sposób, tj. bezwzględnie stosować ceny minimalne przy dalszej odsprzedaży, bezwzględnie realizować plan dystrybucyjny, dokonywać redystrybucji towaru w określonych przez Spółkę granicach terytorialnych i nie odsprzedawać jego produktów do innego bezpośredniego odbiorcy produktów Spółki oraz do terminowego dokonywania płatności przez odbiorcę. Z postanowień umownych wynika więc, że wypłacane bonusy są wynagrodzeniem za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, określanych w treści faktur mianem "usług dystrybucyjnych".

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

W świetle tego artykułu zachowania odbiorcy zgodne z wymogami zawartymi w umowie kwalifikowane są jako świadczenie usług i na tej podstawie dokumentowane fakturą VAT (por. m.in.: Pismo Ministerstwa Finansów - Podsekretarza Stanu z dnia 30 grudnia 2004 r., znak:

PP3-812-1222/2004/AP/4026, Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Ursynów z dnia 25 września 2007 r. -, znak: 1438/VAT2/443-84/07/258-94/JB, Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 marca 2006 r., znak: 1401/HTll/4407/14-22/05/BM). Zgodnie z art. 86. ust. 1 w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jest to podstawowe i fundamentalne prawo podatnika wyrażone także w prawie wspólnotowym - w dyrektywie 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, (Dz. U. L 347/1, z dnia 11 grudnia 2006 r.) w art. 168 lit. a) oraz w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Wszelkie wyjątki od tej zasady powinny być wprowadzane w zgodzie z zasadą neutralności podatku od wartości dodanej oraz z zasadą proporcjonalności, czyli nakazem konstruowania przepisów krajowych w taki sposób, aby były współmierne do celu, jaki chce osiągnąć prawodawca. W świetle tej zasady przepisy krajowe powinny być na tyle wyważone, aby z jednej strony zabezpieczyć interes skarbu państwa (ochrona przed nadużyciami), a z drugiej - nie powodować nadmiernej uciążliwości dla podatników. Natomiast do naruszenia tej ostatniej dochodzi wówczas, gdy zastosowane w krajowym porządku prawne rozwiązanie ma wpływ na korzystanie z podstawowych swobód zagwarantowanych w prawie europejskim. Jak wykazano powyżej, w analizowanym stanie faktycznym przyznawane bonusy są ściśle związane z wykonywaniem przez Spółkę czynności opodatkowanych, jakimi są dostawy towarów.

Natomiast w art. 88 ustawy o podatku VAT ustawodawca wskazał sytuacje, w których podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego, jednakże stan faktyczny przedstawiony powyżej nie mieści się w katalogu sytuacji wymienionych w tym artykule. Wydatek, jakim jest bonus może być zaliczony przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. ponieważ został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów (intensyfikacja sprzedaży poprzez motywacyjne oddziaływanie na kontrahenta) i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1. Stanowisko takie poparte zostało Postanowieniem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 23 marca 2007 r., znak: 1472/ROP1 /423-53/07/KUKM. W odniesieniu do art. 88 ust. 3a pkt 2 - wskazać należy, że przedmiotowe transakcje nie korzystają ze zwolnienia od podatku i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako świadczenie usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Reasumując, wypłacane przez Spółkę bonusy stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług. Natomiast zawarty w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług katalog wyłączeń prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie będzie miał zastosowania do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę. A zatem, na podstawie art. 86 ust. 1 Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego udokumentowanego fakturą wystawioną przez kontrahenta w związku ze świadczeniem usług o których mowa powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock