IPPP1/443-494/09-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2009 r. (data wpływu 21 maja 2009 r.), uzupełnionego na wezwanie tut. Organu z dnia 19 czerwca 2009 r. pismem z dnia 25 czerwca 2009 r. (data wpływu 30 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zastosowania stawki podatku VAT 7% do sprzedaży udziału wynoszącego określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 maja 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zastosowania stawki podatku VAT 7% do sprzedaży udziału wynoszącego określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony na wezwanie tut. Organu z dnia 19 czerwca 2009 r. znak IPPP1/443-494/09-2/AP pismem z dnia 25 czerwca 2009 r. (data wpływu 30 czerwca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką) - w związku z zakończeniem inwestycji nieruchomościowej w Ś, - zajmuje się obecnie podpisywaniem ze swoimi klientami umów ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży dotyczących: lokali wykorzystywanych na cele mieszkalne wraz z udziałem wynoszącym określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego.

Dla udokumentowania dokonywanych sprzedaży Spółka wystawia faktury VAT, na których kwotę netto dotyczącą wspomnianych powyżej lokali powiększa o kwotę należnego podatku obliczonego przy zastosowaniu stawki 7%.

Mimo występujących w tym zakresie w przeszłości wątpliwości, prawo do stosowania przez Spółkę stawki 7% przy sprzedaży lokali wykorzystywanych na cele mieszkalne zostało potwierdzone w wyroku WSA z 21 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 389/08. Wyrok ten został wydany w następstwie zaskarżenia przez Spółkę decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 1401/PH-II/4407/14-38/07/MJ/PV-II w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak już była o tym mowa powyżej - z reguły - zawierana jest tylko jedna umowa sprzedaży - w jednym akcie notarialnym - dotycząca lokalu wykorzystywanego na cele mieszkalne wraz z udziałem wynoszącym określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego. Dotychczas w stosunku do sprzedaży udziału wynoszącego określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego Spółka stosuje stawkę 22%. Trzeba w tym miejscu nadmienić, że sprzedawana część w ogóle praw do garażu podziemnego stanowi w praktyce sprzedaż ściśle określonej części lokalu użytkowego, jaki znajduje się w części podziemnej budynku w Ś.

Tak więc większość potencjalnych klientów Spółki nabywa - co do zasady - "cały" jeden lokal, który może być przez niego wykorzystywany na cele mieszkalne i ściśle określoną część lokalu użytkowego stanowiącą garaż podziemny. W żadnym przypadku nie dochodzi do sprzedaży jednemu klientowi "całego" - całej powierzchni - lokalu użytkowego znajdującego się w podziemnej części budynku.

Trzeba przy tym zauważyć, że obydwa wskazane powyżej elementy, tj. lokal wykorzystywany na cele mieszkalne wraz z udziałem wynoszącym określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego znajdują się w budynku apartamentowym stanowiącym "obiekt budownictwa mieszkaniowego", gdyż więcej niż 50% jego powierzchni stanowi powierzchnia mieszkalna.

W sensie praktycznym istnieje więź pomiędzy garażem podziemnym a lokalem mająca charakter funkcjonalny. Intencją Spółki jest bowiem zaoferowanie przez nią lokalu wraz możliwością korzystania przez nabywcę z własnego garażu podziemnego. W odwrotnej sytuacji prowadziłoby to do ewentualnego zakupu przez klientów nieruchomości o obniżonej funkcjonalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż klientowi Spółki udziału wynoszącego określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu stawki 7% - czyli tej samej, której stosowanie w odniesieniu do lokali potwierdził WSA w przywołanym wyroku.

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z par. 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) stawkę w wysokości 7% stosuje się w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 - w zakresie, w jakim obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy o VAT.

Dokonując "ścisłej" wykładni językowej wskazanego powyżej przepisu - co wynika z doktryny prawa podatkowego - stawkę VAT w wysokości 22% powinno się stosować tylko do jednego "całego" lub większej liczby "całych" lokali użytkowych. Ten sposób dokonywania wykładni przepisów prawa podatkowego jest prezentowany od dawna w literaturze (R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s.98 i nast.). Tak więc niedopuszczalne jest w tym zakresie dokonywanie wykładni rozszerzającej, wychodzącej poza językowe znaczenie analizowanego przepisu, prowadzącej do objęcia stawką 22% także sprzedaży jakiejkolwiek części lokalu użytkowego, przybierającej w analizowanym stanie faktycznym postać garażu podziemnego nabywanego przez konkretnego klienta. Skoro w przywołanym powyżej rozporządzeniu brak jest takiego przepisu, który by na to "wprost" zezwalał, to organy podatkowe nie są uprawnione do dokonywania wykładni obowiązujących przepisów podatkowych na niekorzyść podatnika.

Wobec faktu przyznania przez WSA - w przywołanym wyroku - Spółce prawa do stosowania stawki 7% na sprzedaż lokalu wykorzystywanego do celów mieszkalnych, należy postawić tezę, że wszystkie "części składowe" tego lokalu, powinny być również opodatkowane przy zastosowaniu tej samej stawki podatkowej właściwej dla tego lokalu. Kolejnym argumentem dla stosowania tej stawki jest także i to, że sprzedawane lokale wraz z ich "częściami składowymi" znajdują się w budynku apartamentowym stanowiącym "obiekt budownictwa mieszkaniowego", którego więcej niż 50% powierzchni stanowi powierzchnia mieszkalna.

Należy w tym miejscu zauważyć, że obecnie obowiązująca ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia lokalu wykorzystywanego do celów mieszkalnych, a co za tym idzie nie odnosi się również do kwestii wyposażenia takiego lokalu, jako jego części składowej. Wobec powyższego trzeba przywołać art. 47 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (zwaną dalej k.c.), co jest zabiegiem w pełni dopuszczalnym przy dokonywaniu wykładni przywołanych powyżej przepisów prawa podatkowego.

Zdaniem przedstawicieli doktryny przepis art. 47 § 2 wskazuje, że więź istniejąca pomiędzy częścią składową a rzeczą musi mieć m.in. charakter funkcjonalny. Częścią składową jest bowiem także przedmiot, którego odłączenie nie prowadzi do uszkodzenia rzeczy ani przedmiotu odłączonego, ale powoduje istotną zmianę całości lub przedmiotu odłączonego. (Za K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2006 - legalis dzieło w wersji elektronicznej). Bez wątpienia zaoferowanie przez Spółkę lokalu bez możliwości korzystania przez nabywcę z własnego garażu podziemnego, prowadzi do ewentualnego zakupu nieruchomości o obniżonej funkcjonalności.

Wybitni przedstawiciele doktryny zwracają uwagę i na to, że zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali z 22 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 106, poz. 682 z późn. zm.) do lokalu mogą przynależeć inne pomieszczenia (Za K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, op.cit). Zwracają oni uwagę i na to, że zgodnie z treścią tego przepisu do lokalu mogą przynależeć jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Nakazują też oni przyjąć, że określenia "pomieszczenia przynależne" i "pomieszczenia pomocnicze" stanowią synonimy i są częściami składowymi rzeczy. Z kolei definicja pojęcia "rzecz" wynikająca z przepisów k.c. obejmuje lokale jako części nieruchomości budynkowej. Odmienne stanowisko stwarzałoby zdaniem przedstawicieli doktryny poważne trudności w określeniu ich reżimu prawnego (Za K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny..., op.cit.: E. Drozd, Lokal jako przedmiot regulacji ustawy o własności lokali, Rej. 1994, Nr 11, s. 57). Zwraca się również uwagę i na to, że jeżeli chodzi o pomieszczenia przynależne do lokalu, takie jak piwnica, magazyn, garaż itp., to w zasadzie stanowią one część składową lokalu, a zatem powinny zostać wymienione w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokalu (art. 2 ust. 4). Zdaniem komentatorów bez znaczenia jest przy tym, czy pomieszczenie to jest zlokalizowane w budynku, czy poza budynkiem; muszą być jedynie położone w obrębie nieruchomości gruntowej, na której posadowiony jest budynek. Ich zdaniem garaż będzie odrębną nieruchomością (budynkową) wówczas, gdy jest to garaż wolno stojący lub w zespole boksów garażowych i nastąpi wydzielenie gruntu zajętego pod taki garaż (odrębnej działki), z czym nie mamy do czynienia w analizowanej sprawie.

Przywołali oni także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2002 r., III RN 153/01 (Za G. Bieniek, Z. Marmaj, Ustawa o własności lokali. Komentarz, Warszawa 2008 - legalis dzieło w wersji elektronicznej: OSNP 2003, Nr 18, poz. 123), w uzasadnieniu którego Sąd stwierdził, że kategoria "pomieszczenia przynależnego", jako części składowej w znaczeniu funkcjonalnym, rozszerza pojęcie części składowej rzeczy według Kodeksu cywilnego (G. Bieniek, Z. Marmaj, Ustawa o własności lokali. Komentarz, op.cit.), co znajduje zastosowanie w stanie faktycznym prezentowanym przez Spółkę.

Należy z tego wysnuć wniosek, że skoro garaż podziemny może być częścią składową lokalu wykorzystywanego dla celów mieszkalnych, to należy stosować w przypadku sprzedaży garażu jak i lokalu stawkę 7%.

Zdaniem Spółki sprzedawany przez nią garaż, nie może być traktowany jak "przynależność" w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W doktrynie podnosi się bowiem, że w przeciwieństwie do części składowej przynależność m.in. musi być niezbędna do korzystania z rzeczy głównej albo ułatwiać korzystanie z niej (K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny..., op.cit.), a przecież z lokalu wykorzystywanego dla celów mieszkalnych można korzystać niezależnie od garażu podziemnego. Nie jest on zatem przynależnością - ale jak wykazano powyżej - częścią składową sprzedawanego lokalu, objętego analizowanym stanem faktycznym.

Na powyższą transakcję należy również spojrzeć z punktu widzenia kupującego, którego celem jest nabycie lokalu mieszkalnego wraz z garażem podziemnym, a nie samego garażu podziemnego, dlatego też nie można dokonywać sztucznego podziału przedmiotowej dostawy.

Z analizy orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że nie można dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych, a tym samym dopuszczać możliwość zastosowania różnych stawek podatku, skoro czynność ta, jest objęta jednym aktem notarialnym (Wyrok WSA z 20 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Sz 45/08).

Znajduje to także potwierdzenie w orzecznictwie ETS np. w wyroku z dnia 27 października 2005 r., C-41/04, Levob Verzekeringen BV, z którego wynika, iż w sytuacji gdy rozdzielenie dwóch czynności - dostawy lokalu i garażu podziemnego - miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te czynności należy traktować jak jednolite świadczenie dla potrzeb VAT. Jest to zatem kolejny argument za stosowaniem w analizowanym stanie faktycznym tylko jednej stawki 7%, zarówno w odniesieniu do sprzedaży lokalu, jak i udziału wynoszącego określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Co do zasady, stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT - wynosi 22%, jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

I tak, stosownie do zapisu art. 41 ust. 2 powołanej ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 12 cyt. ustawy 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12a ww. ustawy o VAT, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ww. ustawy, nie zalicza się:

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ww. ustawy).

Ponadto, zgodnie z treścią § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach wynika zatem, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem. Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego ani lokalu użytkowego. W związku z tym, posiłkowo, należy posłużyć się definicją zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), która stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto, ustawa o własności lokali w ust. 4 powołanego artykułu stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Jednocześnie Minister Infrastruktury w rozporządzeniu z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), określił, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym (§ 3 pkt 14). Natomiast pomieszczeniem gospodarczym w budynku jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13). Pomieszczenie pomocnicze, to stosownie do § 3 pkt 11 cyt. rozporządzenia, pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności.

Ponadto, zgodnie z objaśnieniami do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Przedstawiona analiza przepisów prawnych prowadzi do wniosku, iż 7% stawka podatku od towarów i usług może być stosowana wyłącznie w stosunku do będących przedmiotem obrotu (sprzedaży) samodzielnych lokali mieszkalnych w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali służących zaspokajaniu właśnie "mieszkaniowych" potrzeb społeczeństwa. Preferencyjna stawka podatku od towarów i usług nie ma zastosowania do sprzedaży lokali użytkowych, czyli lokali, które nie pełnią funkcji mieszkalnych.

Zatem nie są nią objęte stanowiące część składową sprzedawanego lokalu mieszkalnego garaże, których w świetle ww. przepisów nie można zaliczyć do tzw. pomieszczeń pomocniczych do lokalu mieszkalnego, lecz zalicza się je do kategorii tzw. pomieszczeń przynależnych do tego lokalu, które w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, w związku z zakończeniem inwestycji zajmuje się obecnie podpisywaniem ze swoimi klientami umów ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży dotyczących lokali wykorzystywanych na cele mieszkalne wraz z udziałem wynoszącym określoną część w ogóle praw do garażu podziemnego. W ramach ww. transakcji zawierana jest tylko jedna umowa sprzedaży (w jednym akcie notarialnym). Intencją Spółki jest zaoferowanie klientom lokalu wraz z możliwością korzystania z garażu podziemnego.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego przedstawiony przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, iż sprzedaż lokalu mieszkalnego podlega opodatkowaniu preferencyjną, tj. 7% stawką podatku VAT, natomiast sprzedaż garażu znajdującego się w tymże obiekcie (przynależącego do ww. lokalu) podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług. Fakt, iż wspomniany lokal mieszkalny i garaż nie są przedmiotem odrębnego obrotu (zawierana jest jedna umowa na dostawę) pozostaje bez wpływu na właściwe zastosowanie stawki podatku od towarów i usług. Podkreślić bowiem należy, iż co do zasady jedna dostawa towarów podlega jednej stawce podatku VAT, możliwe jest jednak oddzielne opodatkowanie określonych składników tej dostawy, jeżeli z przepisów wyraźnie wynika taka ewentualność i taka konieczność.

Obniżone stawki podatku mają jednak charakter wyjątkowy i winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Wyłączenie sprzedaży lokali użytkowych spod działania zapisu art. 41 ust. 1 pkt 12a wskazuje, iż intencją ustawodawcy było objęcie preferencyjną stawką wyłącznie tych obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, które spełniają funkcje mieszkaniowe.

Reasumując, sprzedaż lokali mieszkalnych podlega opodatkowaniu według 7% stawki podatku VAT, natomiast sprzedaż udziału w ogóle praw do garażu podziemnego, podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT, niezależnie od tego, iż w ocenie Wnioskodawcy, stanowią nierozerwalną całość. Czynność taką bowiem, zgodnie z przepisami prawa podatku od towarów i usług, należy traktować jako dwie odrębne transakcje.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto stwierdzić należy, iż powołane w złożonym wniosku przez Spółkę wyroki są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.