IPPP1/443-471/14-6/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 25 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 lipca 2014 r. (data wpływu 17 lipca 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 lipca 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 8 lipca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów typu VAN - jest prawidłowe.

W dniu 25 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów typu VAN. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 14 lipca 2014 r., złożonym w dniu 15 lipca 2014 r. (data wpływu 17 lipca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 3 lipca 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: "I." lub "Spółka") jest wiodącym ogólnopolskim dystrybutorem części motoryzacyjnych, jak również prowadzi sieć niezależnych warsztatów pod wspólną nazwą O. W ramach tych rodzajów działalności, Spółka zajmuje się sprzedażą wielu asortymentów towarów oraz świadczeniem usług powiązanych z branżą motoryzacyjną. Jedną z takich usług jest - obecnie całkowicie jako działalność uboczna - odpłatne świadczenie usług wynajmu samochodów, najczęściej w charakterze tzw. samochodu zastępczego podmiotom oczekującym na naprawę swojego pojazdu.

Całość tak rozległej działalności prowadzona jest przez centralę, oraz sieć kilkudziesięciu oddziałów we wszystkich województwach i łącznie obsługuje ponad 20.000 Klientów w całej Polsce.

Dla celów powyższej działalności gospodarczej, Spółka wykorzystuje około 300 samochodów, z których część stanowią samochody osobowe, a część to samochody typu VAN. Pracownicy i zarząd Spółki spędzają znaczną część czasu pracy na przejazdach związanych z działalnością gospodarczą: codziennych dostawach towaru do Klientów, dojazdach do dostawców i kontrahentów, przejazdach na spotkania z kontrahentami, załatwianiu spraw w urzędach, nadzoru kierowniczego nad pracą poszczególnych oddziałów, przejazdach pomiędzy oddziałami itp.

W związku z powyższym, Spółka jest obciążana podatkiem VAT związanym z zakupem pojazdów (lub ich leasingiem), bieżącą eksploatacją, naprawami, paliwem itd.

Obecnie, I. rozważa implementację rozwiązania, zgodnie z którym niektóre samochody będą mogły być wykorzystywane przez pracowników - wyłącznie w czasie wolnym, poza czasem pracy, do celów innych niż podstawowa działalność gospodarcza Spółki, tj. do jazd w celach prywatnych (dalej zwanych "prywatnym użytkiem"). Zasady prywatnego używania zapisane byłyby w wewnętrznym regulaminie, którego przestrzeganie byłoby obowiązkiem korzystających pracowników. Naruszenie regulaminu skutkowałoby odpowiedzialnością dyscyplinarną i materialną, na podstawie wewnętrznych procedur oraz przepisów Kodeksu Pracy.

Samochody te byłyby wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej Spółki i - poza czasem pracy-do użytku "prywatnego" pracownika - nie byłyby wykorzystywane w żadnym innym celu. Jednocześnie, pracownik miałby obowiązki dbania o powierzone mienie, w tym odpowiedniego parkowania pojazdu w sposób zapewniający odpowiedni poziom bezpieczeństwa.

Zgodnie z rozważanymi zasadami, pracownik byłby obciążany wartością "prywatnego" użytku samochodu służbowego. Wartość ta odnosiłaby się do cen rynkowych wynajmu samochodów, z uwzględnieniem ich marki, modelu, czasu eksploatacji po zakończeniu czasu pracy pracownika, oszacowania ryzyka szkód (w porównaniu z używaniem samochodów przez osoby trzecie), stopnia wyeksploatowania danego pojazdu i stanu technicznego, jak również odnosiła się do kosztów zakupu (odpisów amortyzacyjnych) i eksploatacji pojazdu.

Decyzja o formie obciążenia jeszcze nie została podjęta, ale rozważane są następujące rozwiązania:

Wariant stanu faktycznego 1

Odpłatna usługa: pracownik płaciłby Spółce wynagrodzenie za usługę prywatnego użycia (na życzenie mogąc otrzymać fakturę VAT, jako osoba fizyczna), albo;

Wariant stanu faktycznego 2

Wynagrodzenie rzeczowe: wartość świadczenia polegającego na prywatnym użyciu stanowiłaby składnik rzeczowy wynagrodzenia należnego za pracę każdego pracownika.

W każdym z powyższych przypadków, użycie prywatne będzie miało niewielką skalę, gdyż podstawowym przeznaczeniem samochodu służbowego będzie prowadzenie działalności gospodarczej Spółki.

W związku z powyższymi rozważaniami, w świetle zmian ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujących od dnia 1 kwietnia 2014 r. Spółka powzięła wątpliwości odnośnie zakresu możliwego odliczenia podatku naliczonego VAT od wydatków na nabycie/leasing powyższych samochodów oraz ich eksploatację, naprawy, części zamienne, paliwo itd.

W uzupełnieniu do wniosku, w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów typu VAN Wnioskodawca wskazał, że samochody typu VAN należą do pojazdów, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne - w myśl artykułu 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, spełnienie wymagań, stawianych przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które należy spełnić celem zakwalifikowania się do powyższej kategorii samochodów, stwierdzone jest na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację pojazdów, potwierdzonego odpowiednim zaświadczeniem wydanym przez taką stację oraz dowodem rejestracyjnym pojazdu zawierającym odpowiednią adnotację o spełnieniu takich wymagań.

Flota samochodów używanych przez Spółkę, zarówno osobowych, typu VAN oraz innych jest bardzo liczna i jej stan ciągle się zmienia. Stąd też zbiór samochodów należących do kategorii wskazanej przepisami art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług jako pojazdy, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne, nie będzie stały. Przykładowo, niektóre samochody mogą być wycofywane z obecnego sposobu użytkowania, niektóre sprzedawane, dokupywane nowe pojazdy. Z uwagi na istotność podatkową rozliczeń związanych z tak zmieniającą się grupą pojazdów Spółka postanowiła złożyć przedmiotowy wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka ma prawo do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego związanego z samochodami służbowymi (od wydatków na zakup, leasing operacyjny, nabycie części, koszty napraw, eksploatacji, koszty paliwa), gdy będzie świadczyła pracownikom odpłatną usługę udostępnienia samochodu dla celów prywatnych.

2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka ma prawo do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego związanego z samochodami służbowymi (od wydatków na zakup, leasing operacyjny, nabycie części, koszty napraw, eksploatacji, koszty paliwa), gdy wartość świadczenia rzeczowego polegającego na udostępnieniu samochodu dla celów prywatnych będzie doliczana do wynagrodzenia za pracę każdego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w obu sytuacjach objętych powyższymi pytaniami, Spółka będzie miała prawo do odliczenia całości kwoty podatku VAT naliczonego związanego z samochodami służbowymi.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 Ustawy o podatku od towarowi usług, w brzmieniu od 1 kwietnia 2014 r. (dalej "Ustawa"), w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktur otrzymanych przez podatnika.

Następnie, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, Ustawa zalicza wydatki m.in. na:

* nabycie tych pojazdów i części składowych;

* leasing, najem i dzierżawę pojazdów;

* paliwo, usługi napraw i konserwacji pojazdów oraz towary i usługi związane z eksploatacją lub używaniem pojazdów.

Jednakże, przepis powyższego ust. 1 art. 86a Ustawy nie ma zastosowania m.in. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Ad. 1

Zgodnie z ustawą z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest m.in. zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Tym samym, dla uznania aktywności za działalność gospodarczą istotne jest zakwalifikowanie jej jako jednej z przytaczanych form, np. działalności usługowej oraz wykonywanie jej w formie zorganizowanej i ciągłej.

Spółka w zakresie swojej działalności gospodarczej zajmuje się m.in wynajmem pojazdów samochodowych podmiotom trzecim.

Dodatkowo, obecnie rozważane jest rozpoczęcie świadczenia usług wynajmu przedmiotowych samochodów (dla celów prywatnych) pracownikom. Wynajem taki miałby miejsce wyłącznie poza godzinami pracy, określonymi dla każdego pracownika Spółki w sposób adekwatny do zajmowanego stanowiska i zakresu odpowiedzialności. Dodatkowo, wynajem uwzględniałby dyspozycyjność służbową wymaganej charakterem zadaniowego czasu pracy (dla pracowników na stanowiskach kierowniczych oraz członków zarządu).

Wynagrodzenie za świadczenie takich usług byłoby rozliczane z każdym pracownikiem korzystającym z samochodu dla celów prywatnych, wartość wynagrodzenia stanowiłaby przychód Spółki dla celów podatku dochodowego a dodatkowo byłby doliczany do wynagrodzenia należny podatek VAT wg. ustawowej stawki (obecnie 23%). Na życzenie, pracownik - osoba fizyczna, miałby prawo żądania, aby Spółka wystawiała fakturę VAT dokumentującą wyświadczenie usługi.

Dodatkowo, Spółka prowadziłaby taką działalność w formie niewątpliwie zorganizowanej, unormowanej wewnętrznymi zasadami, regulaminem i wystawianymi dokumentami oraz w sposób ciągły.

W takiej sytuacji, w myśl definicji zawartej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, każdy samochód objęty powyższym stanem faktycznym byłby używany wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki:

* podstawowej, tj. wykonywania obowiązków służbowych, w tym codziennych dostawach towaru do Klientów, dojazdach do dostawców i kontrahentów, przejazdach na spotkania z kontrahentami, załatwianiu spraw w urzędach, nadzoru kierowniczego nad pracą poszczególnych oddziałów, przejazdach pomiędzy oddziałami itp.

* ubocznej, tj. świadczenie usług wynajmu pracowniczego, za wynagrodzeniem opodatkowanym po stronie Spółki w myśl obowiązujących przepisów.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, spełniony jest warunek z art. 86a ust. 1 Ustawy, zgodnie z którym od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi - w powyżej opisany i rozliczany sposób - wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (którym jest I.), Spółka może odliczać całość podatku VAT naliczonego, w tym od:

* nabycia przedmiotowych pojazdów i części składowych;

* leasingu, najmu i dzierżawy tychże pojazdów;

* zakupu paliwa, usług napraw i konserwacji pojazdów oraz towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdów.

Ad. 2

Zgodnie z przepisami Kodeksu Pracy, wynagrodzenie za pracę jest to obowiązkowe świadczenie okresowe pracodawcy, posiadające wartość majątkową, spełniane na rzecz pracownika w ramach stosunku pracy, zasadniczo w zamian za świadczoną przez niego pracę lub wyjątkowo za czas niewykonywania pracy, tylko wówczas gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (np. w czasie urlopu wypoczynkowego). Wynagrodzenie pracy jest świadczeniem o następujących cechach:

* jest świadczeniem ze stosunku pracy,

* jest świadczeniem okresowym,

* jest świadczeniem posiadającym wartość majątkową wyrażoną w pieniądzu, lub w naturze,

* jest świadczeniem spełnianym na rzecz pracownika,

* jest świadczeniem przysługującym co do zasady w zamian za świadczoną pracę przez pracownika.

Tym samym, zarówno w przepisach jak i w praktyce, dopuszcza się aby pracodawca przekazywał pracownikowi wynagrodzenie za jego pracę w formie nie tylko pieniężnej ale też-w części - w formie rzeczowej (deputaty, darmowe świadczenia, ekwiwalenty itp.). Jednocześnie, przepisy nie ograniczają zakresu świadczeń rzeczowych stanowiących część wynagrodzenia. Przewidują jedynie różne skutki podatkowe dla niektórych form wynagrodzenia rzeczowego, najczęściej w formie zwolnienia danego świadczenia z podatku dochodowego od osób fizycznych po stronie pracownika.

W każdej sytuacji, bezspornym jest, że całość wynagrodzenia pracownika (pieniężnego i rzeczowego) jest wypłacana za jego pracę dla pracodawcy. Wiąże się to np. ze skutkami podatkowymi, dla pracodawcy - potraktowanie wynagrodzeń (listy płac) jako kosztu uzyskania przychodów, oraz dla pracownika - obowiązku wykazania całości wynagrodzenia jako przychodu podatkowego. Również w sytuacji opisanej w stanie faktycznym oraz kontekście pytania nr 2, całość wynagrodzenia za pracę (będącego sumą elementów pieniężnego i rzeczowych) będzie przychodem podatkowym pracownika.

Tym samym należy stwierdzić, że wynagrodzenie za pracę pozostaje w najściślejszym związku z działalnością gospodarczą Spółki jako

* podstawowej, tj. wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika (w zakresie opisanym powyżej).

* jako elementu rzeczowego wynagrodzenia należnego pracownikowi za jego pracę na rzecz Spółki.

W tym miejscu, podkreślenia wymaga fakt, że przepis art. 86a ust. 3 znowelizowanej ustawy mówi precyzyjnie o przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Tym samym, tak długo jak dla podatnika obie powyższe formy wykorzystywania pojazdu są związane z działalnością gospodarczą, to cel ich wykorzystania przez nie-podatnika (tekst jedn.: pracownika) nie ma znaczenia dla zakresu tego przepisu.

Podsumowując, zdaniem Spółki, również i w tej sytuacji spełniony jest warunek z art. 86a ust. 1 Ustawy, zgodnie z którym od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi - w powyżej opisany i rozliczany sposób - wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (którym jest I.), Spółka może odliczać całość podatku VAT naliczonego, w tym od:

* nabycia przedmiotowych pojazdów i części składowych;

* leasingu, najmu i dzierżawy tychże pojazdów;

* zakupu paliwa, usług napraw i konserwacji pojazdów oraz towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja rozstrzyga kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z używaniem przez Wnioskodawcę samochodów typu VAN. W zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z używaniem przez Wnioskodawcę innych samochodów, o których mowa we wniosku wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

W art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Należy zaznaczyć, że od 1 kwietnia 2014 r., kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z tymi pojazdami zostały uregulowane w przepisach art. 86a ust. 1-10 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Na mocy art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Mocą art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Na podstawie art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van.

Zgodnie z ust. 10 pkt 1 powołanego artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, wskazano, że dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, powinno być przeprowadzone w terminie najbliższego obowiązkowego okresowego badania technicznego, nie później jednak niż przed upływem 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, jeżeli przed terminem najbliższego obowiązkowego okresowego badania technicznego lub przed upływem 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy pojazd, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jest przedmiotem dostawy, dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, powinno być przeprowadzone nie później niż przed dniem dokonania dostawy.

Stosownie do ust. 3 cyt. artykułu, zaświadczenia wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują ważność na potrzeby stosowania art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r., paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wiodącym ogólnopolskim dystrybutorem części motoryzacyjnych, jak również prowadzi sieć niezależnych warsztatów pod wspólną nazwą O. W ramach tych rodzajów działalności, Spółka zajmuje się sprzedażą wielu asortymentów towarów oraz świadczeniem usług powiązanych z branżą motoryzacyjną. Jedną z takich usług jest - obecnie całkowicie jako działalność uboczna - odpłatne świadczenie usług wynajmu samochodów, najczęściej w charakterze tzw. samochodu zastępczego podmiotom oczekującym na naprawę swojego pojazdu.

Dla celów powyższej działalności gospodarczej, Spółka wykorzystuje około 300 samochodów, z których część stanowią samochody typu VAN należących do pojazdów, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne - w myśl artykułu 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, spełnienie wymagań, stawianych przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które należy spełnić celem zakwalifikowania się do powyższej kategorii samochodów, stwierdzone jest na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację pojazdów, potwierdzonego odpowiednim zaświadczeniem wydanym przez taką stację oraz dowodem rejestracyjnym pojazdu zawierającym odpowiednią adnotację o spełnieniu takich wymagań.

Pracownicy i zarząd Spółki spędzają znaczną część czasu pracy na przejazdach związanych z działalnością gospodarczą: codziennych dostawach towaru do Klientów, dojazdach do dostawców i kontrahentów, przejazdach na spotkania z kontrahentami, załatwianiu spraw w urzędach, nadzoru kierowniczego nad pracą poszczególnych oddziałów, przejazdach pomiędzy oddziałami itp. Spółka jest obciążana podatkiem VAT związanym z zakupem pojazdów (lub ich leasingiem), bieżącą eksploatacją, naprawami, paliwem itd.

Obecnie, Spółka rozważa implementację rozwiązania, zgodnie z którym niektóre samochody będą mogły być wykorzystywane przez pracowników - wyłącznie w czasie wolnym, poza czasem pracy, do celów innych niż podstawowa działalność gospodarcza Spółki, tj. dojazd w celach prywatnych. Zasady prywatnego używania zapisane byłyby w wewnętrznym regulaminie, którego przestrzeganie byłoby obowiązkiem korzystających pracowników. Naruszenie regulaminu skutkowałoby odpowiedzialnością dyscyplinarną i materialną, na podstawie wewnętrznych procedur oraz przepisów Kodeksu Pracy.

Samochody te byłyby wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej Spółki i - poza czasem pracy-do użytku "prywatnego" pracownika - nie byłyby wykorzystywane w żadnym innym celu. Jednocześnie, pracownik miałby obowiązki dbania o powierzone mienie, w tym odpowiedniego parkowania pojazdu w sposób zapewniający odpowiedni poziom bezpieczeństwa.

Zgodnie z rozważanymi zasadami, pracownik byłby obciążany wartością "prywatnego" użytku samochodu służbowego. Wartość ta odnosiłaby się do cen rynkowych wynajmu samochodów, z uwzględnieniem ich marki, modelu, czasu eksploatacji po zakończeniu czasu pracy pracownika, oszacowania ryzyka szkód (w porównaniu z używaniem samochodów przez osoby trzecie), stopnia wyeksploatowania danego pojazdu i stanu technicznego, jak również odnosiła się do kosztów zakupu (odpisów amortyzacyjnych) i eksploatacji pojazdu.

Decyzja o formie obciążenia jeszcze nie została podjęta, ale rozważane są następujące rozwiązania:

1. Odpłatna usługa: pracownik płaciłby Spółce wynagrodzenie za usługę prywatnego użycia (na życzenie mogąc otrzymać fakturę VAT, jako osoba fizyczna), albo;

2. Wynagrodzenie rzeczowe: wartość świadczenia polegającego na prywatnym użyciu stanowiłaby składnik rzeczowy wynagrodzenia należnego za pracę każdego pracownika.

W każdym z przypadków, użycie prywatne będzie miało niewielką skalę, gdyż podstawowym przeznaczeniem samochodu służbowego będzie prowadzenie działalności gospodarczej Spółki.

Na tle tak przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy przysługuje mu prawo do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego związanego z samochodami służbowymi typu VAN (od wydatków na zakup, leasing operacyjny, nabycie części, koszty napraw, eksploatacji, koszty paliwa), gdy będzie świadczył pracownikom odpłatną usługę udostępnienia samochodu dla celów prywatnych lub gdy wartość świadczenia rzeczowego polegającego na udostępnieniu samochodu dla celów prywatnych będzie doliczana do wynagrodzenia za pracę każdego pracownika.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 4 w związku z art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a ustawy o VAT. Z treści ww. przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem (w tym leasingiem operacyjnym) i eksploatacją pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van.

W tej grupie pojazdów, uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika mieszczą się pojazdy ustawowo uznane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, przy wykorzystywaniu których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Są to pojazdy o konstrukcji wskazującej na ich podstawowe przeznaczenie do celów gospodarczych, wykluczającej ich użycie do celów prywatnych lub powodującej, że ewentualny użytek do celów prywatnych będzie nieistotny.

Zgodnie z powołanym w niniejszej interpretacji art. 9 ust. 3 ustawy nowelizującej, zaświadczenia wydane przed dniem 1 kwietnia 2014 r. dla pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van, zachowują swoją ważność dla potrzeb stosowania nowych przepisów, o ile w pojazdach tych nie zostały wprowadzone zmiany skutkujące niespełnieniem warunków technicznych uprawniających do pełnego odliczenia podatku VAT.

Z uwagi na powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada pełne prawo do odliczenia w wysokości 100% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących wydatków o których mowa w art. 86a ust. 2 ustawy, związanych z samochodami służbowymi typu VAN, tj. wydatków dotyczących:

Ponadto, w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu wykorzystywanego do napędu wskazanych pojazdów wykorzystywanych wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej, należy zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Zatem Wnioskodawcy przysługuje również pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliw silnikowych do samochodów służbowych (innych niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van). W świetle art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy samochody takie jak posiadane przez Wnioskodawcę, są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej.

W konsekwencji, Wnioskodawcy zgodnie z którym zarówno w sytuacji kiedy będzie świadczył pracownikom odpłatną usługę udostępniania samochodu typu VAN dla celów prywatnych jak i świadczenia rzeczowego polegającego na udostępnieniu takiego samochodu dla celów prywatnych będzie doliczana do wynagrodzenia za pracę każdego pracownika, Spółka będzie miała prawo do odliczenia całości kwoty podatku naliczonego związanego z tymi samochodami należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.