IPPP1/443-462/13-2/ISZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 15 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących Opłatę reprograficzną oraz opodatkowania ww. opłaty - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 maja 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących Opłatę reprograficzną oraz opodatkowania ww. opłaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest producentem/importerem urządzeń reprograficznych (m.in. kserokopiarek, skanerów innych podobnych urządzeń reprograficznych), o których mowa w art. 20 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 1994 r. Nr 24, poz. 83 z późn. zm., dalej: "Prawo autorskie"). Zgodnie z powołanym przepisem Spółka jest obowiązana do ponoszenia opłat (dalej: "Opłata reprograficzna") z tytułu sprzedaży ww. urządzeń i nośników wskazanych w cytowanym przepisie, na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania (dalej: "OZZ").

Spółka otrzymuje od OZZ, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców faktury dokumentujące wysokość tej opłaty z naliczonym podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących Opłatę reprograficzną, tj. czy opłata ta podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Opłata reprograficzna nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zatem Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących tą opłatę.

Ad 1. Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 Prawa autorskiego " Art. 20. 1. Producenci i importerzy:

- są obowiązani do uiszczania, określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników".

Wysokość Opłaty reprograficznej określa rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. z 2003 r. Nr 105, poz. 991 z późn. zm.; dalej "Rozporządzenie") jako% od ceny sprzedaży urządzenia lub nośnika.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2008 r. (sygn. V CSK 22/08)"Przewidziane w art. 20 ust. 1 pkt 2 Pr. aut. opłaty na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania stanowią kompensatę uszczerbku doznawanego przez twórców i wydawców na skutek kopiowania w ramach dozwolonego użytku osobistego (art. 23 Pr. aut.). W piśmiennictwie podkreśla się, że ustanowienie tych opłat koresponduje z wyrażoną w art. 35 Pr. aut., normą według której dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy". Tym samym Sąd przyjął, że Opłata reprograficzna ta ma charakter rekompensacyjny, czyli pełni funkcję odszkodowawczą a nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę na rzecz producenta czy importera. Opłata ta jest bowiem należna za sam fakt sprzedaży określonego urządzenia niezależnie, czy będzie ono w ogóle wykorzystane i do czego, oraz w szczególności nie ma znaczenia, czy będzie wykorzystane do zwielokrotniania utworów chronionych Prawem autorskim.

W analogiczny sposób stwierdzają inne sądy. Przykładowo Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r. (sygn. I ACa 11/12) wskazał, iż "Celem art. 20 ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest niewątpliwie zapewnienie twórcom i wydawcom godziwej rekompensaty strat mogących powstać na skutek kopiowania utworów stanowiących przedmiot praw autorskich. Zauważyć jednak należy, że rekompensata taka została ustalona w formie jednorazowej opłaty liczonej w procencie od ceny urządzenia reprograficznego".

Wobec powyższego, należy uznać, iż Opłaty reprograficzne mają charakter rekompensujący (odszkodowawczy) i nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług.

Zgodnie przepisem art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT" "Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zwanym dalej "podatkiem" podlegają (...) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju".

Z kolei, zgodnie przepisem art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT: "Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W przedmiotowym przypadku nie dochodzi do jakichkolwiek świadczeń wzajemnych ze strony OZZ które pobiera opłatę, na rzecz Wnioskodawcy. Opłata jest należna od sprzedaży określonych urządzeń niezależnie od faktu wykorzystania danego urządzenia w ogóle, czy w szczególności do naruszenia cudzych praw autorskich. Zatem charakter odszkodowawczy Opłaty reprograficznej nie pozostawia żadnych wątpliwości, jak również to że w ramach poniesienia tej Opłaty na rzecz Wnioskodawcy nie jest dokonywane żadne świadczenia przez OZZ czy też twórców, artystów wykonawców producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa "Otrzymane odszkodowanie nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 u.p.t.u., gdyż nie stanowi odpłatnego świadczenia usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ani dostawy towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej Istotą i celem odszkodowań jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Otrzymanie odszkodowania nie wiąże się bowiem z żadnym świadczeniem ze strony podatnika" (WSA w Kielcach z dnia 26 maja 2011 r., sygn. I SA/Ke 239/11).

Tak samo stwierdził WSA w Krakowie w wyroku z dnia 10 kwietnia 2013 r. (sygn. I SA/Kr 258/13) wskazując wprost, iż Opłaty reprograficzne pobierane przez stowarzyszenie będące OZZ są prawami autorskimi i nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Wobec powyższego, mając na względzie odszkodowawczy charakter Opłat reprograficznych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Opłata reprograficzna nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących tą Opłatę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Z kolei, na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Analiza treści art. 8 ust. 1 ustawy, wskazuje na bardzo szerokie pojęcie świadczenia usług obejmujące różnego rodzaju świadczenia niebędące dostawą towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Pod pojęciem usługi mieszczą się nie tylko usługi wykonywane w imieniu własnym na rzecz danego podmiotu, lecz również wykonywane w imieniu własnym na rzecz osoby trzeciej. Regulacja art. 8 ust. 2a ustawy wskazuje bowiem wprost, iż w katalogu usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mieszczą się również przypadki, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług.

Ustawodawca w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Zauważyć tutaj jednakże należy, iż jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, iż świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, iż czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę podatku i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), producenci i importerzy:

- są obowiązani do uiszczania, określonym zgodnie z ust. 5, organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.

Artykuł 20 ust. 2-4 ww. ustawy, określa sposób podziału pobranych opłat. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetofonów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży magnetowidów i innych podobnych urządzeń oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat ze sprzedaży urządzeń reprograficznych oraz związanych z nimi czystych nośników przypada:

Stosownie zaś do ust. 5 ww. przepisu, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po zasięgnięciu opinii organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców, organizacji producentów fonogramów, producentów wideogramów oraz wydawców, jak również organizacji producentów lub importerów urządzeń i czystych nośników wymienionych w ust. 1, określa, w drodze rozporządzenia: kategorie urządzeń i nośników oraz wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, kierując się zdolnością urządzenia i nośnika do zwielokrotniania utworów, jak również ich przeznaczeniem do wykonywania innych funkcji niż zwielokrotnianie utworów, sposób pobierania i podziału opłat oraz organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnione do ich pobierania.

Zgodnie natomiast z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. z 2003 r. Nr 105, poz. 991 z późn. zm.), organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnionymi do pobierania opłat od urządzeń i nośników, o których mowa w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia, są:

Podmiot będący importerem urządzeń i nośników wymienionych w art. 20 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych ma ustawowy obowiązek uiścić organizacjom zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi opłatę do 3% kwoty z tytułu sprzedaży urządzeń i nośników.

Organizacje zarządzające prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi są uprawnione do pobrania opłaty należnej od producenta i importera czystych nośników służących do utrwalania utworów, w oparciu o przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Opłata zapłacona przez producenta lub importera organizacjom zarządzającym prawami autorskimi jest wynagrodzeniem za świadczenie usług producentowi lub importerowi czystych nośników służących do utrwalania utworów przez organizacje zarządzające prawami autorskimi w imieniu własnym na rzecz posiadacza prawa do danego utworu. Beneficjentami opłaty są twórcy, artyści wykonawcy i producenci wideogramów uznani przez ustawodawcę za posiadających prawa do utworu, uprawnieni do otrzymywania opłaty za przekazanie prawa do dokonywania z wykorzystaniem urządzeń reprograficznych i związanych z nimi czystych nośników na prywatny użytek reprodukcji danego utworu. Tak ukształtowane relacje łączące twórcę, organizację zarządzającą oraz producentów i importerów, od których należne są ww. opłaty pozwalają stwierdzić, że mamy do czynienia ze świadczeniem usług, w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Spółka, będąca producentem/importerem urządzeń reprograficznych (m.in. kserokopiarek, skanerów innych podobnych urządzeń reprograficznych), o których mowa w art. 20 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z powołanym przepisem Spółka jest obowiązana do ponoszenia opłat (dalej: "Opłata reprograficzna") z tytułu sprzedaży ww. urządzeń i nośników wskazanych w cytowanym przepisie, na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania (dalej: "OZZ"). Spółka otrzymuje od OZZ, działającym na rzecz twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców faktury dokumentujące wysokość tej opłaty z naliczonym podatkiem VAT.

Odnosząc powyższe do obowiązujących przepisów należy stwierdzić, iż Spółka dokonująca opłaty reprograficznej na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania winna być traktowana jako podmiot, który przez tę organizację nabywa od twórców prawa związane ze sprzedażą nośników umożliwiających zwielokrotnianie utworów w ramach dozwolonego użytku prywatnego, a zatem dokonuje czynności, o których mowa w art. 8 ust. 2a ustawy. Wobec tego, opłata reprograficzna jest wynagrodzeniem za usługę świadczoną przez organizację zbiorowego zarządzania w imieniu twórców, artystów czy producentów praw autorskich i pokrewnych. Tym samym, usługa taka stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedmiotowym przypadku nie dochodzi do jakichkolwiek świadczeń wzajemnych ze strony organizacji zbiorowego zarządzania (OZZ) które pobiera opłatę, na rzecz Wnioskodawcy.

Związek ten oparty jest o wyżej cytowane uregulowania ustawowe, co powoduje, że opłata uiszczana za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi na rzecz twórców oraz wydawców przez posiadaczy urządzeń reprograficznych, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich, stanowi zapłatę tym twórcom oraz wydawcom za możliwość zwielokrotniania utworów i przedmiotów praw pokrewnych, dokonywanym w ramach dozwolonego użytku prywatnego. W zamian za dokonanie tej opłaty, ww. posiadacze urządzeń reprograficznych nabywają za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, generalne prawo do reprodukcji utworów i przedmiotów praw pokrewnych objętych polskim prawem autorskim. W konsekwencji, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 oraz w związku z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, ww. posiadacze urządzeń reprograficznych nabywają od organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi usługę w postaci przeniesienia praw do reprodukcji ww. utworów i przedmiotów. Usługa ta, w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, stanowi zatem czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

W związku z tym, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, czynność ta powinna zostać udokumentowana poprzez wystawienie faktury VAT dla Spółki.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, o czym stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a powołanej ustawy.

Ze wskazanych przepisów wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług od zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Oznacza to, iż można odliczyć w całości podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W rozpatrywanej sprawie Spółka, jako nabywca czynności, które, jak wywiedziono wyżej, podlegają opodatkowaniu, posiada prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, bowiem opłata reprograficzna będąca wynagrodzeniem za świadczoną usługę związana jest bezpośrednio z prowadzoną przez Spółkę sprzedażą urządzeń reprograficznych (m.in. kserokopiarek, skanerów innych podobnych urządzeń reprograficznych) umożliwiających powielanie i utrwalanie utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, tj. czynnościami opodatkowanymi. W tej sytuacji przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie znajduje zastosowania.

Reasumując, mając na uwadze okoliczności sprawy oraz przeprowadzoną analizę prawną należy stwierdzić, że uiszczana przez Spółkę opłata reprograficzna jest świadczeniem pieniężnym wypłacanym z tytułu sprzedaży określonych przepisami prawa nośników i stanowi wynagrodzenie należne organizacji zbiorowego zarządzania za świadczoną usługę podlegającą opodatkowaniu. Innymi słowy, uiszczana opłata jest wynagrodzeniem za czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

W konsekwencji, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, Spółka posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze VAT otrzymanej od organizacji zbiorowego zarządzania, bowiem poniesione wydatki służą działalności opodatkowanej Spółki.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Spółkę orzecznictwa należy zauważyć, iż wskazane orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 239/11 dotyczy oceny skutków ugody zawartej przez strony, w tym otrzymanego przez wynajmującą odszkodowania za utracone korzyści w związku z zerwaniem umowy, w kontekście istnienia przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowym wniosku wskazano, że wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Zawarł on z kontrahentem umowę najmu środków trwałych (autobusów). Wnioskodawca jest wynajmującym z tytułu zawartej umowy, a najemcą jest firma osoby fizycznej zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Zatem rozstrzygnięcie to nie dotyczy opodatkowania usług świadczonych przez organizacje zbiorowego zarządzania w zamian za opłatę reprograficzną, stąd brak podstaw do jego oceny w kontekście rozpatrywanej sprawy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast odnośnie przywołanego przez Spółkę orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 kwietnia 2013 r. syg. akt I SA/Kr 258/13, wskazać należy, iż powyższe orzeczenie jest orzeczeniem nieprawomocnym, stąd, nie można nadawać mu istotniejszego znaczenia przy przeprowadzaniu argumentacji prawnej. Ponadto należy wskazać na niejednolitą linię orzeczniczą w zakresie opodatkowania opłat pobieranych od producentów i importerów urządzeń i czystych nośników za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania. W tym miejscu należy wskazać na orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1710/12 dotyczące podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania opłat od czystych nośników pobieranych od producentów i importerów urządzeń i nośników za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi oraz kwot z tytułu reemisji pobieranych od nadawców kablowych. W orzeczeniu tym, Sąd wskazał, iż podniesiony przez Skarżącą zarzut naruszenia przez organ wydający interpretację indywidualną przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez dokonanie ich błędnej wykładni, polegającej na uznaniu, że opłaty, o których mowa we wniosku, otrzymywane przez Spółkę za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi (...) stanowią wynagrodzenie należne za świadczenie usług jest, w ocenie Sądu, chybiony. Analizując uzasadnienie zaskarżonej interpretacji, wbrew opinii Skarżącej, nie doszukał się także w pobieranych za pośrednictwem OZZ opłatach cech nadających tym płatnościom charakteru odszkodowawczego, czy też czyniącymi z nich karę umowną. Podmioty wymienione w ustawie producenci i importerzy tzw. czystych nośników, a także operatorzy sieci kablowych dokonujący reemisji utworów, nie wyrządzają bowiem bezpośrednio jakiejkolwiek szkody podmiotom uprawnionym do otrzymania pobieranych opłat, w rezultacie których zobowiązane byłyby do jej naprawienia poprzez zapłatę umownego odszkodowania, rekompensującego straty. Pobierane opłaty WSA zrównał z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowani zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 w powiązaniu z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.