IPPP1/443-459/09-2/IG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku w wysokości 22% dla budowy podjazdu dla osób niepełnosprawnych jako obiektu infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu - jest prawidłowe.

W dniu 11 maja 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku w wysokości 22% dla budowy podjazdu dla osób niepełnosprawnych jako obiektu infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wyjaśnia, że sporządza projekt budowlany budynku mieszkalnego i do sporządzenia kosztorysu potrzebuje ustalenia stawki VAT na całość zadania. Opis Techniczny do Projektu budowy budynków mieszkalnych wielorodzinnych z mieszkaniami socjalnymi, dróg dojazdowych oraz parkingu dla samochodów osobowych określa że projektuje się budowę budynków mieszkalnych wielorodzinnych, drogi dojazdowe, chodniki, ciągi pieszo-rowerowe, parking dla samochodów osobowych oraz plac manewrowy. Budynki te mają być czterokondygnacyjne, częściowo podpiwniczone z dachem dwuspadowym o kącie nachylenia 250. Etap I przewiduje budowę jednego budynku zaś pozostałe przewidziane są do realizacji w późniejszym etapie. Jako udostępnienie budynku dla niepełnosprawnych przewidziano wykonanie podjazdu. Każdy budynek czteroklatkowy z podjazdem dla niepełnosprawnych przy jednej klatce. Na każdej kondygnacji zaprojektowano 10 mieszkań, w tym jedno na parterze dla rodziny z osobą niepełnosprawną.

Podjazd taki nie stanowi części budynku lecz jest odrębnym obiektem budowy. Charakter podjazdu dla niepełnosprawnych zbliżony jest do charakteru ulicy czy tez placu manewrowego, które to obiekty bez żadnych wątpliwości nie stanowią części budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązującego stanu prawnego budowa podjazdu dla osób niepełnosprawnych jako dojścia do budynku mieszkalnego winna być uznana jako obiekt infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu i objęta opodatkowaniem wg stawki podstawowej podatku VAT tj.22%.

Zdaniem wnioskodawcy podjazd stanowi element infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, gdyż wg poprzednio obowiązującej definicji ustawowej były nią dojścia dojazdy, place, chodniki.Nie jest częścią budynku gdyż konstrukcyjnie nie jest z nim powiązany a jest jedną z form udostępnienia budynku niepełnosprawnym obok schodołazów lub windy. Dodatkowo należy wskazać, że tak jak korzysta się z podjazdu dla niepełnosprawnych tak samo korzysta się z chodnika, który jednak nie jest traktowany jako element składowy budynku. Przyjęcie zatem innego sposobu zaklasyfikowania podjazdu oraz np. chodnika prowadziłaby do bezprawnego obniżenia stawki VAT.

Trudno również uznać podjazd za formę schodów wejściowych do klatki - pojęcie schodów jest precyzyjnie zdefiniowane w prawie budowlanym i przedmiotowy podjazd nie mieści się w żaden sposób w tym pojęciu.

Biorąc powyższe pod uwagę wnioskodawca uznaje, że podjazd dla osób niepełnosprawnych podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (art. 41 ust. 12 ustawy).

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b (art. 41 ust. 12a ustawy).

Ponadto, zgodnie z treścią § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008 r., stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego - rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

Należy jednakże wskazać, iż stosownie do ww. przepisów ustawy i rozporządzenia, od dnia 1 stycznia 2008 r. preferencyjna, 7% stawka podatku nie znajduje zastosowania do robót budowlano-montażowych obiektów infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu. Znowelizowane od 1 stycznia 2008 r. roku przepisy, nie wprowadziły preferencji podatkowej dla infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, co oznacza, iż począwszy od dnia 1 stycznia 2008 r. - z uwagi na utratę mocy przepisu przejściowego, jakim był w tym zakresie art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy - roboty z nią związane podlegają opodatkowaniu według stawki 22% stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy. W związku z tym od dnia 1 stycznia 2008 r. sprzedaż infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej podatku VAT - 22%.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że, jako udostępnienie budynku dla niepełnosprawnych przewidziano wykonanie podjazdu. Każdy budynek czteroklatkowy z podjazdem dla niepełnosprawnych przy jednej klatce. Na każdej kondygnacji zaprojektowano 10 mieszkań, w tym jedno na parterze dla rodziny z osobą niepełnosprawną.

Podjazd taki nie stanowi części budynku lecz jest odrębnym obiektem budowy. Charakter podjazdu dla niepełnosprawnych zbliżony jest do charakteru ulicy czy tez placu manewrowego, które to obiekty bez żadnych wątpliwości nie stanowią części budynku. Podjazd stanowi element infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu, gdyż wg poprzednio obowiązującej definicji ustawowej były nią dojścia dojazdy, place, chodniki.Nie jest częścią budynku gdyż konstrukcyjnie nie jest z nim powiązany.

W związku z tym prawidłowe jest stanowisko wnioskodawcy, że podjazd dla osób niepełnosprawnych podlega opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.