IPPP1-443-453/11-4/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 4 maja 2011 r. (data wpływu 9 maja 2011 r.) na wezwanie Organu z dnia 21 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych wynikających z tytułu otrzymanej faktury korygującej - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 marca 2011 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych wynikających z tytułu otrzymanej faktury korygującej.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 4 maja 2011 r. (data wpływu 9 maja 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 kwietnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 27 września 2007 r., aktem notarialnym, L. S.A. zbyła na rzecz N. Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") prawo wieczystego użytkowania dwóch działek położonych w W. oraz prawo własności posadowionych na nich obiektów, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, dla których to nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Celem nabycia nieruchomości przez Spółkę było zrealizowanie inwestycji budowlanej polegającej na budowie kompleksu budynków wielomieszkaniowych. Łączna cena przedmiotu sprzedaży określona została na kwotę 10.980.000,- zł. przy czym wyraźnie zaznaczono, że 9.000.000,- zł stanowi kwotę netto, zaś część ceny w wysokości 1.980.000,- zł to podatek od towarów i usług. Przedmiotowe nieruchomości zostały nabyte przez L. S.A. w roku 1993 przed wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. W momencie nabycia przez L. S. A. na nieruchomościach gruntowych znajdowały się obiekty składające się ze stalowej konstrukcji i fundamentów, które nie były ukończone, ani zgłoszone do użytkowania. W 1993 oraz 1994 r., Urząd Dzielnicy Gminy wydał na rzecz L. S.A. decyzje zezwalające na dokonanie adaptacji obiektów znajdujących się na rzeczonych działkach. L. S.A. prowadziła prace adaptacyjne obiektów, ale do momentu sprzedaży nieruchomości na rzecz Spółki nie zostały one ukończone. Spółka dysponuje zdjęciami tych obiektów w stanie z jesieni 2007 r., na których wyraźnie widać, że obiekty są w stanie surowym, w szczególności nie są otynkowane i nie mają okien. Ponadto, Spółka dysponuje urzędowym dokumentem wydanym przez Prezydenta miasta stwierdzającym, że w stosownych aktach budowlanych brak jest pozwolenia na użytkowanie budynków.J est jednak bardzo prawdopodobne, że L. SA doprowadziła do faktycznego zakończenia prac adaptacyjnych określonej części obiektów (ok. 40% ich powierzchni), gdyż w drugiej połowie 2007 r. wynajęła te 40% powierzchni dwóm najemcom, przy czym sprzedaż tą (wynajem) uznała za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Znajdujące się na działkach obiekty nie były obiektami mieszkaniowymi lecz przemysłowymi, usługowymi. Wkrótce po nabyciu nieruchomości, Spółka dokonała wyburzenia znajdujących się na niej obiektów budowlanych ze względu na wyżej wspomniane plany inwestycyjne

Spółka wystąpiła do urzędu skarbowego z wnioskiem o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy za październik 2007 r.. Na wykazany podatek naliczony składała się w szczególności faktura vat, wystawiona przez L. S.A. na wartość netto 9.000.000,- zł oraz podatek VAT w wysokości 1.980.000,- złotych. Na ww. kwoty składały się: 3.000.000,- zł netto (+660.000,- zł VAT) za prawo wieczystego użytkowania gruntów oraz 6 000. 000,- zł netto (+1 320 000 - zł VAT) za przeniesienie własności budynków. Wypada przy tym zaznaczyć, że wyżej powołany akt notarialny nie zawiera podziału ceny na część dotyczącą gruntów oraz budynków, lecz ustala cenę łączną.

W styczniu 2008 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego przeprowadził w Spółce kontrolę podatkową którą zakończono protokołem nie stwierdzającym nieprawidłowości w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z ww. faktury L. S A. Spółka otrzymała zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy.

Dnia 22 grudnia 2010 r. Spółka otrzymała od L. S.A. duplikat faktury korygującej z dnia 21 grudnia 2010 r. do faktury. Korekta polegała na tym, że całą sprzedaż uprzednio ujętą jako podlegającą VAT wg stawki 22% teraz wykazano jako zwolnioną z VAT. Duplikat został doręczony Spółce listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, przy czym, przesyłka nadana została przez inny podmiot niż L. S. A. Spółka nie miała zatem możliwości weryfikacji zawartości tej przesyłki, a po jej otwarciu nie zgodziła się z zasadnością otrzymanej korekty, czemu dała wyraz w piśmie z dnia 29 grudnia 2010 r. skierowanym do L. S.A. w likwidacji.

Ze strony L. S. A. nie było w tej sprawie woli współpracy. Poza ogólnikowym, przedstawionym w formie ustnej stwierdzeniem istnienia podstawy prawnej (w art. 43 Ustawy o VAT) do zastosowania zwolnienia z VAT, Spółka nie otrzymała żadnych wyjaśnień w tej sprawie, nie wspominając już o jakichkolwiek materiałach (dokumentach) mogących choćby uprawdopodabniać możliwość zastosowania przez L. S.A. zwolnienia z VAT. Na pismo Spółki z dnia 29 grudnia 2010 r. L. S.A. w likwidacji nadesłała dnia 7 stycznia 2011 r. odpowiedź zawierającą kilka, niczego nie wyjaśniających ogólników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad.1). Tak, Spółka miała takie prawo.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT (dalej: "VATU") w brzmieniu obowiązującym w roku 2007, towarami są m.in. budynki, budowle lub ich części, które są wymienione w przepisach o statystyce publicznej. W niniejszej sprawie rozważeniu podlega przede wszystkim to, czy obiekty, znajdujące się w roku 2007 na nieruchomości gruntowej można było uznać za budynki lub budowle. VATU nie definiowała tych pojęć, ale odsyłała do klasyfikacji statycznych, tj. w przypadku budownictwa do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej: "PKOB").

PKOB dostępny jest m.in. na stronie internetowej Głównego Urzędu Statystycznego http://www.stat.goy.pl/klasyfikacje/pkob/pkob.htm. Już we wprowadzeniu do tego dokumentu można przeczytać: "Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, rozumianych jako produkty finalne działalności budowlanej."

PKOB definiuje kluczowe w tej sprawie pojęcia w sposób następujący. Przez Obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Obiekty inżynierii lądowej i wodnej są to wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki, tj.: drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne, itp.

Obiekty znajdujące się na działkach w roku 2007 trudno jest uznać - analizując choćby ich wygląd zewnętrzny utrwalony na fotografiach - za produkty finalne działalności budowlanej; nie były one dokończone. Tak więc już ogólne wprowadzenie do PKOB wyklucza te obiekty ze zbioru obiektów budowlanych. Taki wniosek potwierdza analiza szczegółowa definicji zawartych w PKOB oraz samych tabel klasyfikacyjnych. Trudno obiekty te uznać za budynki skoro definicja wymaga, aby były wykorzystywane i przystosowane do przebywania ludzi lub ochrony przedmiotów. Obiekty te spełniałyby definicję obiektu budowlanego (gdyby pominąć warunek ogólny bycia produktem finalnym), ale uznanie ich za takowe prowadziłoby do sklasyfikowania ich jako obiektów inżynierii lądowej i wodnej, co nie znajduje uzasadnienia ani w przykładowym wyliczeniu obiektów tak klasyfikowanych, ani w tabelach klasyfikacyjnych, które po prostu nie wymieniają takich obiektów jak niedokończone budynki. PKOB nie definiuje pojęcia "budowli" ale używa go w tabelach klasyfikacyjnych; żadna z pozycji tabeli dotycząca budowli nie pasuje do przedmiotowych obiektów jakimi są niedokończone budynki. Przedmiot sporu nie był więc ani budynkiem ani budowlą, a w rezultacie nie był towarem w rozumieniu VATU. Wypada zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie niedopuszczalne jest posiłkowanie się przepisami regulującymi prawo budowlane, ponieważ VATU nie zawiera odesłania do tej gałęzi prawa, definiuje natomiast pojęcie "towar", posiłkując się wyłącznie klasyfikacjami statystycznymi. Takie stanowisko zajął m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 29 października 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 764/10, stwierdzając: "Skoro ustawa o podatku od towarów i usług w zakresie pojęcia obiektów budownictwa mieszkaniowego odsyła do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych to nie ma potrzeby poszukiwać tych pojęć w ustawie - Prawo budowlane. Podobnie orzekł WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1398/08.

Niedokończone budynki (ew. budowle) nie powinny zatem być uznawane za towary, a ich sprzedaż stanowi świadczenie usług w rozumieniu VATU. Podobną opinię wyrażono w "Komentarzu VAT 2010" J. Martini, P. Skorupa, M Wojda Wyd. 2 C. H. Beck, str. 37: "W związku z tym, że obiektami budowlanymi w świetle PKOB są wyłącznie produkty finalne działalności budowlanej, niedokończone budynki lub budowle nie są klasyfikowane zgodnie z PKOB. W konsekwencji, w przypadku takich nieruchomości nie jest spełniony warunek dotyczący wymienienia danej rzeczy w klasyfikacjach statystycznych. Inwestycja w toku nie może być zatem traktowana jako towar, a jej sprzedaż traktowana jest jako świadczenie usług".

Jak przypuszcza Spółka, L. S.A. w likwidacji próbuje korzystać ze zwolnienia z VAT twierdząc, że budynki były używane. W myśl art. 43 ust. 2 VATU, w brzmieniu z 2007 r. przez towary używane rozumie się budynki i budowle lub ich części, jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5. lat. Przepis ten jest bardzo spójny z ww. analizami; wynika z niego, że budynki są budynkami (a budowle budowlami) tylko wówczas, gdy ich budowa została zakończona. Tymczasem, w przedmiotowej sprawie zakończenie nie nastąpiło, co widać tak na zdjęciach, jak i w dokumencie urzędowym wystawionym przez Prezydenta miasta potwierdzającym brak pozwolenia na użytkowanie. Takie podejście potwierdza również cytowany już wyżej komentarz "VAT 2010" str. 545 "Zakończenie budowy powinno było być rozumiane zgodnie z przepisami budowlanymi (np. uzyskanie pozwolenia na użytkowanie budynku jeśli jest ono wymagane przez przepisy budowlane". Tak więc, obiekty znajdujące się na działkach nie były towarami używanymi w rozumieniu VATU, bo też i w ogóle nie były towarami. Zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 2 VATU nie znajduje więc zastosowania.

Ponieważ znajdujące się na działkach obiekty w ogóle nie były towarami, lecz usługami więc nie znajduje do nich zastosowania art. 29 ust. 5 Ustawy o VAT, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Wobec tego przedmiotem sprzedaży przez L. SA na rzecz Spółki były dwa odrębne przedmioty prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz nakłady budowlane (usługi) - do obu powinna być zastosowana stawka 22%.

Warto też wskazać na fakt, że prawidłowość zastosowanej pierwotnie stawki VAT pozytywnie zweryfikował sporządzający umowę notariusz, a następnie Naczelnik Urzędu Skarbowego. Na jakiekolwiek ryzyko związane z zastosowaną stawką nie zwracali uwagi badający księgi Spółki audytorzy.

Ad. 2. Tak, Spółka miała prawo tak uznać. Część niedokończonych obiektów budowlanych była w momencie sprzedaży przedmiotem wynajmu na rzecz osób trzecich. Zdaniem Spółki, fakt ten nie może przesądzać uznania znajdujących się na gruncie niedokończonych obiektów za towary w rozumieniu VATU. Wynajmowana powierzchnia stanowiła ok. 40% całkowitej powierzchni niedokończonych obiektów budowlanych (3510/8710 m²). Przyjmując nawet, że L. S. A. dokonała inwestycji umożliwiających faktyczne użytkowanie części obiektów, to przez pryzmat tych części nie można oceniać całości, która w sposób oczywisty pozostawała nieukończona.

Zdaniem Spółki, nie można też uznać, że ta część obiektów, która została faktycznie zaadaptowana przez L. S.A. i wynajęta, może być samodzielnie uważana za część budynku w rozumieniu art. 2 pkt 6 VATU. Wynika to przede wszystkim z praw logiki formalnej. O "części budynku można mówić jedynie wówczas, gdy budynek jako całość jest budynkiem a nie pracą budowlaną w toku; jeśli obiekt nie jest jeszcze budynkiem to część niebędącego budynkiem obiektu nie jest jeszcze częścią budynku; stanie się nią, gdy obiekt stanie się budynkiem.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 maja 2011 r. Wnioskodawca wskazuje ponadto, że Spółka jest w posiadaniu udokumentowanej informacji (akt notarialny nabycia nieruchomości), zgodnie z którą ok. 40% powierzchni wszystkich obiektów było na dzień nabycia nieruchomości przedmiotem wynajmu przez L. S.A. Spółka domyśla się, że te 40% powierzchni musiało zostać przez L. S.A. doprowadzone do stanu akceptowalnego przez najemców. Spółka nie umie jednak odpowiedzieć na pytanie, czy ta powierzchnia została przez L. S. A. "faktycznie ukończona", po pierwsze nie znając kryteriów uznawania powierzchni za "faktycznie ukończoną", po drugie zaś nie znając planów L. S.A. co do tych powierzchni.

W tym miejscu Spółka pragnie zauważyć, że błędem byłoby potraktowanie rzeczonych 40% jako części obiektów budowlanych, rozumianych jako pewne "całości" same w sobie, mogące stanowić przedmiot obrotu. Obszerne wyjaśnienie nieprawidłowości takiego podejścia znalazło się w złożonym wniosku ORD-IN w części uzasadniającej własne stanowisko w sprawie. W tym miejscu chciałaby jedynie dodać, że zważywszy na stan techniczny obiektów jako całości (ewidentny brak ukończenia) należy uznać za niezwykle mało prawdopodobne, właściwie niemożliwe, aby rzeczone 40% mogło stanowić na tyle samodzielną i wyodrębnioną przestrzeń, aby - chociażby faktycznie, zdroworozsądkowo - możliwe było ich uznanie za część obiektu. Kiedy bowiem mówimy o "części" obiektu, to choćbyśmy odnosili się wyłącznie do stanu rzeczywistego, faktycznego (nie zaś prawnego) tego obiektu, musimy uznać, że "część" obiektu musi być pewną konkretnie wskazaną częścią (a nie jakimś abstrakcyjnym ułamkiem lub procentem), a ta konkretnie wskazana część musi nosić cechy pewnej całości samej w sobie, pewnej odrębności od reszty obiektu i pewnej samodzielności (autonomii).

Przedmiotowe obiekty nigdy nie zostały ukończone, co wskazano już we wniosku ORD-IN. Jeśli natomiast w wezwaniu chodziło o ukończenie nie całych obiektów, lecz tych 40% ich powierzchni, to Spółka nie wie, kiedy nastąpiło "faktyczne ukończenie". Spółka może jedynie domyślać się, że od "faktycznego ukończenia" tych 40% powierzchni nie upłynęło 5 lat, ponieważ obie umowy najmu są z 2007 r., a więc z roku, w którym nastąpiło zbycie nieruchomości na rzecz Spółki.

Jeśli chodzi o trzecie pytanie postawione w wezwaniu, to Spółka nie umie na nie odpowiedzieć, ani nawet snuć domysłów w tym zakresie. Informacje te zawarte są wyłącznie w dokumentacji księgowej L. S.A., do której Spółka nie ma dostępu. Nie ma też możliwości uzyskania wiarygodnych informacji w tym zakresie od L. S.A. przez Spółkę, ze względu na nieprzyjazne stosunki między tymi podmiotami.

Na zakończenie, Spółka pragnie zauważyć, że brak wiedzy na temat pewnych elementów stanu faktycznego sprawy stanowi jeden z elementów stanu faktycznego. W takich bowiem warunkach, tj. w warunkach niepełnej wiedzy, podatnik musi podjąć decyzję, co do sposobu podatkowego rozliczenia transakcji. Spółka dochowała należytej staranności celem uzyskania możliwie najdokładniejszej wiedzy na temat stanu faktycznego; niestety niektóre jego elementy pozostały niewyjaśnione. Nie można wymagać od Spółki, aby podała więcej informacji niż posiada. Brak niektórych informacji, obiektywnie niedostępnych Spółce, nie powinien stać się podstawą odmowy udzielenia interpretacji. Interpretacja dotyczy bowiem indywidualnej sprawy podatnika, której częścią jest to, że Spółce brakuje niektórych informacji, a ich zdobycie jest dla Spółki niemożliwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Stosownie do art. 29 ust. 4a ww. ustawy o VAT w przypadku, gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29 ust. 4c cyt. ustawy).

W myśl art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z uregulowaniami art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

W myśl art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Zgodnie z art. 86 ust. 10a ww. ustawy o VAT, w przypadku, gdy nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, o której mowa w art. 29 ust. 4a lub 4c, jest on obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę korektę faktury otrzymał. Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania wynikają z przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.). W § 13 oraz § 14 ww. rozporządzenia określone zostały przypadki, w których dopuszczalne jest wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia w przypadku, gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą. Z brzmienia § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z opisu sprawy wynika, iż 27 września 2007 r. L. S.A. zbyła na rzecz Wnioskodawcy prawo wieczystego użytkowania dwóch działek położonych w W. oraz prawo własności posadowionych na nich obiektów, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności. Przedmiotowa transakcja opodatkowana została 22% stawką podatku i udokumentowana fakturą VAT. Wnioskodawca skorzystał z prawa do odliczenia podatku naliczonego z ww. faktury.

W dniu 22 grudnia 2010 r. Wnioskodawca otrzymał od L. S.A. duplikat faktury korygującej z dnia 21 grudnia 2010 r. do faktury. Korekta polegała na tym, że całą sprzedaż uprzednio ujętą jako podlegającą VAT wg stawki 22% teraz wykazano jako zwolnioną z VAT. Duplikat został doręczony Spółce listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, przy czym przesyłka nadana została przez inny podmiot niż L. S.A. Spółka nie zgodziła się z zasadnością otrzymanej korekty, czemu dała wyraz w piśmie skierowanym w dniu 29 grudnia 2010 r. do L. S.A. w likwidacji. Ze strony L. S.A. nie było woli współpracy, poza stwierdzeniem ustnym istnienia podstawy prawnej ww. zwolnienia (art. 43 ustawy o VAT), Wnioskodawca nie otrzymał żadnych wyjaśnień ani dokumentów mogących uprawdopodobnić możliwość zastosowania zwolnienia. Na pismo Wnioskodawcy L. S.A. w likwidacji nadesłała dnia 7 stycznia 2011 r. odpowiedź zawierająca kilka niczego nie wyjaśniających ogólników.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, iż do rozliczenia podatku od towarów i usług zobowiązany jest podmiot dokonujący dostawy towarów bądź świadczenia usług. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż zbycia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem posadowionych na nim obiektów dokonywała L. S.A., to właśnie ten podmiot zobowiązany był do prawidłowego ustalenia stawki podatku, udokumentowania i rozliczenia transakcji w sposób zgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

W sytuacji, gdy L. S.A. jako sprzedający, wystawiła faktury, w których wykazała kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego, czyli w przypadku, gdy opodatkowała przedmiotową transakcję z zastosowaniem niewłaściwej (wyższej) stawki podatku VAT dla tej czynności, to nie ma przeszkód, aby faktura ta została skorygowana w drodze wystawienia faktury korygującej. Powołany przepis § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. pozwala na wystawienie faktur korygujących również w sytuacji, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonał odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez L. S.A. z tytułu dostawy prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionych na nim obiektów. W takiej sytuacji, w myśl cyt. wyżej art. 86 ust. 10a ustawy, w przypadku, gdy Wnioskodawca otrzymał następnie listem poleconym za potwierdzeniem odbioru fakturę korygującą do faktury pierwotnej, był on obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę korektę otrzymał.

Przedmiotowa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie skutków podatkowych wynikających z faktu otrzymania przez Wnioskodawcę faktury korygującej. Kwestia zasadności zastosowania przez L. S.A. zwolnienia z podatku transakcji zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu i posadowionych na nim obiektów została rozpatrzona odrębnie - postanowienie nr IPPP1-443-453/11-5/MP.

Organ podatkowy informuje ponadto, iż z dniem 1 kwietnia 2011 r. cyt. wyżej rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. zastąpione zostało rozporządzeniem z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68. poz. 360). Uregulowania dotyczące wystawiania przez sprzedawcę faktur korygujących utrzymane zostały w § 13 ust. 1 oraz § 14 ust. 1 nowego rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.