IPPP1/443-430/09-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu 29 kwietnia 2009 r. (data wpływu 30 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku obliczania tzw. współczynnika sprzedaży - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku obliczania tzw. współczynnika sprzedaży.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Województwo realizuje projekt budowy sieci szerokopasmowej. W projekcie, w jego pierwszej fazie zakłada się nabycie składników majątkowych składających się na infrastrukturę teleinformatyczną częściowo przygotowaną do świadczenia usług telekomunikacyjnych. W drugiej fazie projektu ów zespół składników majątkowych zostanie w drodze umowy cywilnoprawnej oddany operatorowi infrastruktury (podmiot komercyjny) do używania i pobierania pożytków. Oddanie do używania i pobierania pożytków nastąpi odpłatnie - operator infrastruktury obowiązany będzie płacić Województwu umówiony czynsz, którego zasady kształtowania określa umowa. Zatem składniki majątkowe wytworzone w fazie inwestycyjnej projektu będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych polegających na ich dzierżawie operatorowi infrastruktury.

Uwzględniając jednak w tym zakresie przyjętą konstrukcję projektu (dzierżawa operatorowi infrastruktury) oraz treść Krajowych wytycznych dotyczących kwalifikowania wydatków w ramach funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności w okresie programowania 2007-2013, zgodnie z którymi podatek VAT może być uznany za wydatek kwalifikowany tylko wtedy gdy został faktycznie poniesiony przez beneficjenta oraz beneficjent nie ma prawnej możliwości odzyskania podatku VAT, należałoby uznać, iż podatek VAT nie będzie wydatkiem kwalifikowanym w tymże projekcie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedmiotowym projekcie możliwe jest zaistnienie sytuacji, w której koniecznym będzie obliczanie tzw. współczynnika sprzedaży na podstawie art. 90 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy

Warunkiem skorzystania z prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest to, aby nabyte towary i usługi były związane ze sprzedażą opodatkowaną innymi słowy musi zatem wystąpić określony związek między czynnościami opodatkowanymi a nabytymi towarami lub usługami zawierającymi podatek naliczony; w przedmiotowym stanie prawnym ten związek istnieje, gdyż nabyta w procesie inwestycyjnym infrastruktura będzie wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych (dzierżawa).

Artykuł 90 dotyczy sytuacji, w której nabyte towary i usługi są wykorzystywane zarówno do czynności w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego jak i czynności, w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje (a więc wykorzystanie dwojakiego rodzaju) - np. uczelnia, która ze środków unijnych buduje salę wykładową, która następnie będzie świadczyć usługi edukacji (zwolnione z VAT) oraz odpłatne konferencje połączone z wynajmem sal; są zatem dwojakiego rodzaju usługi - zwolnione z VAT i odliczenie nie przysługuje oraz opodatkowane VAT, gdzie odliczenie przysługuje.

W przedmiotowym przypadku wytworzona na etapie inwestycyjnym infrastruktura wykorzystywana będzie wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych - dzierżawa operatorowi, w związku, z czym konieczność obliczania tzw. współczynnika sprzedaży nie nastąpi, w konsekwencji nie będzie miał zastosowania art. 90 ust. 10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tj. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku wykorzystywania ich do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Artykuł 90 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli natomiast nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (ust. 2 cyt. artykułu).

Stosownie do art. 90 ust. 3 ustawy o VAT proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zgodnie zaś z ust. 4, 5 i 6 cyt. artykułu proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności. Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu. Przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 8 i 9 ustawy o VAT).

Należy mieć także na względzie treść art. 90 ust. 10 powołanej ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

Jak wynika z konstrukcji cytowanych wyżej przepisów, obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, czy podatek wynikający z otrzymanej faktury związany jest z czynnościami opodatkowanymi czy też zwolnionymi, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności zwolnionych od podatku. Jeżeli dokonanie bezpośredniej alokacji nie jest możliwe, czyli w przypadku gdy dokonany zakup służy obu rodzajom działalności, podatnik może odliczyć tylko tę część podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom dającym prawo do odliczenia. A zatem zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli jako zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym, Podatnik ponosi nakłady inwestycyjne na realizację projektu budowy sieci szerokopasmowej. W pierwszej fazie projektu zakładane jest nabycie składników majątkowych, składających się na infrastrukturę teleinformatyczną, natomiast w drugiej fazie projektu ww. zespół składników majątkowych zostanie w drodze umowy cywilnoprawnej oddany do używania i pobierania pożytków operatorowi infrastruktury. W wyniku zawartej umowy operator obowiązany będzie płacić Województwu umówiony czynsz. Składniki majątkowe wytworzone w fazie inwestycyjnej projektu wykorzystywane będą do wykonywania czynności opodatkowanych polegających na ich dzierżawie operatorowi infrastruktury. Wnioskodawca zaznacza, iż w przedmiotowym przypadku wytworzona na etapie inwestycyjnym infrastruktura wykorzystywana będzie wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych - dzierżawa operatorowi.

Reasumując, konfrontacja przedstawionego zdarzenia przyszłego z powołanym powyżej przepisami ustawy o VAT prowadzi do wniosku, iż skoro zrealizowana inwestycja służyć będzie wyłącznie wykonywaniu czynności opodatkowanych, nie zaistnieje po stronie Wnioskodawcy konieczność ustalania proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy o VAT.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga o braku konieczności ustalania tzw. współczynnika sprzedaży przez Wnioskodawcę. W pozostałym zakresie wniosku zostaną wydane odrębne interpretacje.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.