IPPP1-443-411/11-2/PR - Możliwość opodatkowania podatkiem VAT rozliczeń pieniężnych z tytułu rozwiązania w 2010 r. oraz 2011 r. umów dotyczących dostawy energii elektrycznej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2011 r. (data wpływu 7 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania czynności polegającej na obopólnej zgodzie stron na rozwiązanie umowy (pytanie nr 1) - jest prawidłowe,

* zastosowania właściwej stawki podatku dla usługi, gdy do rozwiązania umowy doszło przed dniem 1 stycznia 2011 r. (pytanie nr 2) - jest nieprawidłowe,

* zastosowania właściwej stawki podatku dla usługi, gdy do rozwiązania umowy doszło w dniu 1 stycznia 2011 r. (pytanie nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 7 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na obopólnej zgodzie stron na rozwiązanie umowy oraz określenie właściwej stawki podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: spółka, wnioskodawca) posiada koncesję na obrót energią elektryczną na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z powyższym oferuje dostawy energii elektrycznej. Ponadto spółka współpracuje z podmiotami polskimi i zagranicznymi działającymi na rynku energetycznym, zawierając między innymi umowy dotyczące sprzedaży i zakupu energii elektrycznej.

W stosunku do niektórych podmiotów wnioskodawca staje się jednocześnie nabywcą jak również sprzedawcą energii elektrycznej. W ostatnim kwartale 2010 r. wnioskodawca dokonał w wyniku zgodnego porozumienia obu stron rozwiązania zawartych umów zarówno z podmiotami krajowymi jak również podmiotami zagranicznymi. Umowa rozwiązana z jednym z podmiotów krajowych dotyczyła czynności wykonywanych w 2010 r., natomiast pozostałe umowy odnosiły się do czynności, które miałaby być wykonywane w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. Umowy zawarte z jednym z podmiotów krajowych (dalej: podmiot A) w wyniku zgodnej decyzji stron zostały rozwiązane z dniem 1 listopada 2010 r. strony ustaliły, iż każda z nich wystawi fakturę VAT na określone w piśmie kwoty netto, z doliczeniem podatku VAT. Zapłata nastąpiła w formie kompensaty należności i zobowiązań wynikających z powyższych faktur poprzez uznanie przez podmiot A rachunku Spółki na określoną kwotę. Podmiot A wystawił fakturę VAT tytułem: "energia wynikająca z rozwiązania kontraktu". Faktura wystawiona przez podmiot A opiewa na kwotę, na jaką nastąpiłaby sprzedaż energii elektrycznej do czasu wygaśnięcia umowy, gdyby nie przedterminowe rozwiązanie. Natomiast wnioskodawca wystawił fakturę VAT tytułem: "finansowe rozliczenie kontraktu na energię elektryczną.

Przykład:

Podmiot A wystawił fakturę VAT:

Kwotę netto: 10 000,00 pln

Podatek VAT (22%): 2 200,00 pln

Kwota brutto: 12 200,00 pln

Spółka wystawiła fakturę VAT:

Kwotę netto: 7 000,00 pln

Podatek VAT (22%): 1 540,00 pln

Kwota brutto: 8 540,00 pln

W takiej sytuacji, podmiot A uzna rachunek wnioskodawcy na kwotę 3660,00 pln. Pozostałe kontrakty zostały rozwiązane w wyniku podpisania porozumienia w sprawie rozwiązania niektórych umów indywidualnych (załączone do wniosku w polskiej wersji językowej). Zgodnie z ich treścią wszystkie kolejne zobowiązania do fizycznych świadczeń na mocy indywidualnych umów podlegających rozwiązaniu zostają unieważnione (a nie jedynie zawieszone), a obowiązki i zobowiązania stron zastąpione zostaną zobowiązaniem jednej strony ("płatnika") do zapłaty drugiej stronie ("odbiorcy płatności") kwoty rozliczenia w dniu płatności. Strony przyjmują do wiadomości, że poszczególne kwoty stanowiące wartość rynkową każdej indywidualnej umowy podlegającej rozwiązaniu na dzień wcześniejszego rozwiązania stanowią wynagrodzenie za osobne usługi świadczone przez drugą stronę, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym, każda ze stron zgadza się wystawić drugiej stronie osobne faktury VAT, obowiązujące w danym systemie podatkowym tytułem rozliczeń (wierzytelności) wynikających z wyceny wartości rynkowej. W przypadku, gdy od jakiejkolwiek takiej kwoty należny jest podatek VAT, strona, której wystawiono fakturę, zapłaci stronie fakturującej kwotę równą kwocie podatku VAT wg aktualnie obowiązującej stawki. Obliczenie kwoty do opodatkowania dokonane zostanie na poziomie zsumowanych kwot, ale przed skompensowaniem wzajemnych zobowiązań. Rezultatem skompensowania wszystkich zafakturowanych płatności będzie kwota rozliczenia. Większość z powyższych indywidualnych umów podlegających rozwiązaniu została rozwiązana do końca 2010 r. Jedna z nich została rozwiązana z dniem 1 stycznia 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu wyżej wymienionym podatkiem podlega:

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do powyższych regulacji świadczenie to także zobowiązanie do powstrzymania się do dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Oznacza to, iż świadczenie to każde zachowanie na rzecz inne osoby. Stosownie do postanowień porozumień w sprawie rozwiązania niektórych umów indywidualnych zobowiązania i obowiązki wynikające z umów zawartych między spółką, a jej kontrahentami zostaną zastąpione zobowiązaniem jednej strony do zapłaty na rzecz drugiej strony określonej kwoty. Powyższa kwota będzie ustalona w drodze wyliczeń kwot stanowiących wartość rynkową każdej indywidualnej umowy podlegającej rozwiązaniu na dzień rozwiązania. W wyniku sumowania kwot jak również ich skompensowania powstanie jedna kwota netto, zostanie ona zapłacona przez stronę umowy, która jest winna wyższą kwotę na rzecz strony, która jest winna niższą kwotę. Kwoty stanowiące wartość rynkową każdej indywidualnej umowy podlegającej rozwiązaniu stanowią wynagrodzenie za osobne usługi świadczone na rzecz drugiej strony, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Mając na uwadze powyższe należy uznać w ocenie wnioskodawcy, iż zaniechanie dalszej realizacji umów przyniesie jednej ze stron wymierną korzyść finansową. W takiej sytuacji, otrzymana zapłata powinna zostać uznana na gruncie podatku VAT jako wynagrodzenie na określoną usługę. Mając na uwadze art. 8 ust. 1 pkt 3 należy uznać, iż zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub stanu musi wynikać ze stosunków obligatoryjnych. Zdaniem spółki w tak przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie wymagane przez ustawę o VAT warunki aby przedmiotową czynność uznać za świadczenie usług. W związku z powyższym należne kwoty stanowią wynagrodzenie za usługę polegającą na zaniechaniu wykonania czynności będących przedmiotem umów rozwiązanych na gruncie podpisanych porozumień w sprawie rozwiązania niektórych umów indywidualnych. W związku z powyższym powinna ona zostać opodatkowana podatkiem VAT.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2

Umowy rozwiązane na mocy porozumień w sprawie rozwiązania niektórych umów indywidualnych, dotyczyły wykonywania czynności w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. Tym samym oznacza, to iż nie były one w żadnym stopniu zrealizowane. Zdaniem wnioskodawcy należne kwoty stanowiące wynagrodzenie za usługę polegającą na zaniechaniu wykonania czynności będących przedmiotem umów, które miały być realizowane w 2011 r. powinny zostać opodatkowane stawką 23%. W ocenie spółki istotny jest w przedmiotowej sprawie termin, w jakim wykonywane byłyby określone czynności. Otóż w sytuacji, gdy umowy nie zostałyby rozwiązane, wówczas dostawa jak również zakup energii elektrycznej odbywałby się w 2011 r. i zostałby opodatkowany podatkiem VAT w wysokości 23%.

Stanowisko w zakresie pytania nr 3

Na mocy jednego z porozumień w sprawie rozwiązania niektórych umów indywidualnych, rozwiązanie indywidualnych umów podlegających rozwiązaniu nastąpiło z dniem 1 stycznia 2011 r. Zgodnie z art. 146a od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. stawka podatku VAT, o której mowa w art. 41 wynosi 23%. Zdaniem spółki nowododane przepisy przejściowe w art. 41 ust. 14a-14h nie mają w tak przedstawionym stanie faktycznym zastosowania. Zaniechanie wykonania określonych czynności, które należy uznać w przedmiotowym zapytaniu jako świadczenie usług nastąpiło na dzień 1 stycznia 2011 r. w związku z powyższym powinno zostać opodatkowane 23% stawką podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* opodatkowania czynności polegającej na obopólnej zgodzie stron na rozwiązanie umowy (pytanie nr 1) uznaje się za prawidłowe,

* zastosowania właściwej stawki podatku dla usługi, gdy do rozwiązania umowy doszło przed dniem 1 stycznia 2011 r. (pytanie nr 2) uznaje się za nieprawidłowe,

* zastosowania właściwej stawki podatku dla usługi, gdy do rozwiązania umowy doszło w dniu 1 stycznia 2011 r. (pytanie nr 3) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatkiem od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 6 ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, iż ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacona kwota stanowi rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka na mocy posiadanej koncesji na obrót energią elektryczną oferuje dostawy energii elektrycznej, zawierając m.in. umowy dotyczące sprzedaży i zakupu energii elektrycznej. W stosunku do niektórych podmiotów Wnioskodawca staje się jednocześnie nabywcą jak również sprzedawcą energii elektrycznej. W ostatnim kwartale 2010 r. Spółka dokonała w wyniku zgodnego porozumienia obu stron rozwiązania zawartych umów zarówno z podmiotami krajowymi jak również podmiotami zagranicznymi. Umowa rozwiązana z jednym z podmiotów krajowym dotyczyła czynności wykonywanych w 2010 r., natomiast pozostałe umowy odnosiły się do czynności, które miałaby być wykonywane w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r. Umowy zawarte z jednym z podmiotów krajowych (podmiot A) w wyniku zgodnej decyzji stron zostały rozwiązane z dniem 1 listopada 2010 r., przy czym strony ustaliły, iż każda z nich wystawi fakturę VAT na określone w piśmie kwoty netto, z doliczeniem podatku VAT. Zapłata nastąpiła w formie kompensaty należności i zobowiązań wynikających z powyższych faktur. Faktura wystawiona przez podmiot A opiewa na kwotę, na jaką nastąpiłaby sprzedaż energii elektrycznej do czasu wygaśnięcia umowy, gdyby nie przedterminowe rozwiązanie.

Pozostałe kontrakty zostały rozwiązane w wyniku podpisania porozumienia w sprawie rozwiązania niektórych umów indywidualnych. Zgodnie z ich treścią wszystkie kolejne zobowiązania do fizycznych świadczeń na mocy indywidualnych umów podlegających rozwiązaniu zostają unieważnione (a nie jedynie zawieszone), a obowiązki i zobowiązania stron zastąpione zostaną zobowiązaniem jednej strony ("płatnika") do zapłaty drugiej stronie ("odbiorcy płatności") kwoty rozliczenia w dniu płatności. Strony przyjmują do wiadomości, że poszczególne kwoty stanowiące wartość rynkową każdej indywidualnej umowy podlegającej rozwiązaniu na dzień wcześniejszego rozwiązania stanowią wynagrodzenie za osobne usługi świadczone przez drugą stronę, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym, każda ze stron zgadza się wystawić drugiej stronie osobne faktury VAT, obowiązujące w danym systemie podatkowym tytułem rozliczeń (wierzytelności) wynikających z wyceny wartości rynkowej. W przypadku, gdy od jakiejkolwiek takiej kwoty należny jest podatek VAT, strona, której wystawiono fakturę, zapłaci stronie fakturującej kwotę równą kwocie podatku VAT wg aktualnie obowiązującej stawki. Obliczenie kwoty do opodatkowania dokonane zostanie na poziomie zsumowanych kwot, ale przed skompensowaniem wzajemnych zobowiązań. Rezultatem skompensowania wszystkich zafakturowanych płatności będzie kwota rozliczenia. Większość z powyższych indywidualnych umów podlegających rozwiązaniu została rozwiązana do końca 2010 r. Jedna z nich została rozwiązana z dniem 1 stycznia 2011 r.

Mając na uwadze zaprezentowany przez Spółkę stan faktyczny sprawy należy dokonać oceny z jakimi czynnościami faktycznie mamy do czynienia w zaistniałych okolicznościach, aby następnie określić z jakimi to będzie się wiązało skutkami podatkowymi. I tak, dokonując procesu subsumcji, należy odnieść się do normy prawnej zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy, gdzie ustawodawca zawarł negatywną definicję usług, innymi słowy zamknął zbiór czynności podlegających opodatkowaniu poprzez zastosowanie konstrukcji uznającej za usługę wszystkie czynności, które nie są dostawą towarów. Na tle niniejszej sprawy należy uznać z pewnością, iż nie ma miejsca dostawa towarów (energii elektrycznej), bowiem w wyniku rozwiązania umów, strony odstępują od realizacji wcześniej zakontraktowanych dostaw energii.

W tym miejscu należy odnieść się do samej istoty świadczenia usług, która szczególny akcent kładzie na ekwiwalentność. Cecha ta przejawia się tym, że w wyniku stosunku zobowiązaniowego łączącego dwie strony transakcji, jedna ze stron zobowiązuje się wykonać określoną czynność (bądź powstrzymać się od jej wykonania) na rzecz drugiej strony, w wyniku której druga strona (nabywca) staje się beneficjentem odnoszącym wymierną korzyść, w zamian za co świadczeniodawca otrzymuje określone wynagrodzenie. Mając powyższe na uwadze, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za opłatę, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego. Biorąc pod uwagę powyżej przedstawione uwagi, należy przyjąć, że świadczenia wynikające z Umowy będącej rezygnacją Stron z dalszej realizacji kontraktu na wzajemną sprzedaż i zakup energii elektrycznej są efektem zgodnej decyzji biznesowej Stron i w konsekwencji stanowią zaniechanie, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem spełnione są warunki uznania ich za świadczenie usług, gdyż wynikają ze stosunku zobowiązaniowego, a obydwie strony są beneficjentami świadczeń wzajemnych. Ponadto należy podkreślić, iż przekazywane kwoty są ekwiwalentem za działania stron, do których na mocy podpisanej umowy, wzajemnie się zobowiązały. Powyższe potwierdza także literalna wykładnia omawianego przepisu, zgodnie z którą, opierając się na słownikowym rozumieniu wyrazu "zaniechanie" (internetowy Słownik Języka Polskiego PWN), oznacza on pohamowanie się od czegoś, zapobiegnięcie czemuś, bądź przerwanie jakiegoś procesu lub działania. Z takim zachowaniem Wnioskodawcy i jego kontrahenta mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdzie na skutek porozumienia, bądź dochodzi do przerwania trwających dostaw energii, lub pohamowania się od realizacji zakontraktowanych dostaw, które miałyby nastąpić w przyszłości.

Należy zatem stwierdzić, że rozliczenia między kontrahentami wynikające z Umowy stanowią osobną wobec dostaw energii usługę wynikającą z zakończenia współpracy - w zamian za zobowiązanie się do zapłaty kwot w wysokości odpowiadającej kwotom wynikających z umów na dostawę energii. W ten sposób Spółka uzyska określoną korzyść w postaci wcześniejszego rozwiązania kontraktów.

Zgodę na zaniechanie określonej czynności należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona, zatem zostanie przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, szczegółowo opisana we wniosku czynność polegająca na wspólnym odstąpieniu od realizacji umów na dostawę energii elektrycznej, wypełnia przesłanki z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, w konsekwencji czego stanowi świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ, mając na uwadze swobodę kształtowania umów, zaznacza iż strony mogą dobrowolnie, w granicach dozwolonych prawem, kształtować swoje wzajemne zobowiązania. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Oznacza to, że ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowanych przez podatników decyzji w zakresie konstruowania umów cywilnoprawnych, aczkolwiek postanowienia te wprost nie mogą określać praw i obowiązków wynikających z ustaw podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

W odpowiedzi na dwa pozostałe pytania odnoszące się do zastosowania właściwej stawki podatku dla ww. świadczenia wynikającego z Umowy będącej rezygnacją Stron z dalszej realizacji kontraktu na wzajemną sprzedaż i zakup energii elektrycznej, które są efektem zgodnej decyzji biznesowej Stron i w rezultacie stanowią zaniechanie, stąd na gruncie ustawy o VAT traktowane są jako świadczenie usług, należy przytoczyć treść przepisów określających powstanie obowiązku podatkowego.

I tak, w myśl art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (ust. 4).

Stosownie do treści art. 41 ust. 14a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., formułującego przepisy przejściowe, w przypadku czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem, która została wykonana przed dniem zmiany stawki podatku, dla której obowiązek podatkowy powstaje w dniu zmiany stawki podatku lub po tym dniu, czynność ta podlega opodatkowaniu według stawek podatku obowiązujących dla tej czynności w momencie jej wykonania.

W przedmiotowych okolicznościach sprawy ustalenia wymaga moment wykonania usługi, który determinuje zastosowanie właściwej stawki podatku. W zaprezentowanym stanie faktycznym istnieje wyraźny moment wykonania usługi polegającej na zaniechaniu wykonania dostaw energii elektrycznej, i tym momentem jest dzień podpisania wzajemnego porozumienia pomiędzy stronami o odstąpieniu od zakontraktowanych dostaw energii, przy czym obie strony w wyniku zgodnej decyzji obciążają się wynagrodzeniem należnym z zawartych umów. Dzień odstąpienia od realizacji umów na dostawy energii w drodze porozumienia jest niezaprzeczalnym momentem wykonania usługi zarówno w sensie prawnym jak i faktycznym. Wnioskodawca zobowiązany jest udokumentować niniejszą usługę fakturą VAT, na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, także obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury VAT, jednakże nie później niż siódmego dnia od dnia podpisania stosownego porozumienia.

Zatem za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, utrzymujące, iż stawką właściwą dla opodatkowania przedmiotowej usługi polegającej na odstąpieniu od umowy na dostawę energii elektrycznej będzie stawka 23%, tylko z uwagi na fakt, iż umowa dotyczy okresu od 01.01.2011-31.12.2011. Zatem w odniesieniu do pytania nr 1, jeżeli niniejsza usługa zostanie wykonana w 2010 r. tj. zostanie zawarte porozumienie pomiędzy stronami umowy o odstąpieniu od pierwotnie zawartych umów, stawką właściwą dla opodatkowania takiej usługi na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, będzie stawka 22%. W szczególnej sytuacji, gdy do zgodnego porozumienia stron o rozwiązaniu umowy (wykonania usługi) dojdzie w 2010 r., a obowiązek podatkowy, określony zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, powstanie już pod rządami nowej ustawy tj. w 2011 r., zastosowanie znajdzie przepis przejściowy wyrażony w art. 41 ust. 41a ustawy, a co za tym idzie właściwą stawką będzie także stawka 22%.

Z kolei w odpowiedzi na pytanie nr 3 postawione we wniosku, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe, zgadzając się z opinią Wnioskodawcy, iż w odniesieniu do sytuacji, gdzie stosowne porozumienie zawarte zostało w dniu 1 stycznia 2011 r., także przedmiotowa usługa została wykonana w tym dniu, (obowiązek podatkowy powstał na gruncie znowelizowanych przepisów, obowiązujących od 1 stycznia 2011 r.), a co za tym idzie zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy zastosowanie znajdzie podstawowa stawka podatku w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.