IPPP1/443-382/13-2/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2013 r. (data wpływu 25 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania materiałów promocyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 25 kwietnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania materiałów promocyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka dalej jako "spółka", "wnioskodawca") jest wyłącznym dystrybutorem na Polskę markowych kosmetyków (perfumy, kremy, farby do włosów itp.) oraz wyrobów medycznych (dalej jako "towary"). Spółka poza sporadycznymi przypadkami nie dokonuje sprzedaży detalicznej. Klientami spółki są głównie duże sieci handlowe (przeważnie perfumeryjne), sieci sklepów drogeryjnych i pojedyncze drogerie oraz apteki (dalej jako "klienci").

W ramach prowadzonej działalności i w celu zwiększenia swoich przychodów, spółka prowadzi szeroko zakrojone działania marketingowe skierowane zarówno do bezpośrednich odbiorców (klientów), jak i do odbiorców ostatecznych (konsumentów). W ramach prowadzonych działań spółka przekazuje między innymi materiały informacyjne i reklamowe oraz pojedyncze egzemplarze towarów do redakcji gazet i czasopism oraz innych mediów (np. portale internetowe). Spółka dokonuje nieodpłatnego przekazania tych towarów w celu zainteresowania dziennikarzy i innych przedstawicieli mediów towarami znajdującymi się w jej ofercie. W efekcie dokonywanych przekazań pojawiają się w mediach publikacje o towarach. Nie każde jednak przekazanie skutkuje konkretnym artykułem lub inną formą promocji towarów.

Powyższymi przekazaniami objęte są zarówno próbki oraz testery towarów, jak też i pełnowartościowe ich egzemplarze, które nie różnią się niczym od towarów oferowanych do sprzedaży.

Oprócz wyżej wymienionej kategorii przekazywane są mediom również materiały informacyjne i reklamowe tj.:

Przekazanie ma charakter ostateczny i jest należycie udokumentowane dowodami wysyłki (kurier, poczta).

Przy nabyciu ww. materiałów informacyjnych i reklamowych a także towarów, spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko wnioskodawcy, iż przekazanie materiałów promocyjnych (drukowane materiały reklamowe, materiały reklamowe na płytach CD) nie stanowi dostawy towarów i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. p podatku od towarów i usług (dalej jako: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przedmiotem dostawy towarów zarówno odpłatnej jak i nieodpłatnej musi być towar. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy drukowane materiały reklamowe, informacyjne spełniają definicję towaru zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, za towar uznaje się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Jedną z kategorii towarów na gruncie przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy, do których zalicza się m.in. rzeczy ruchome. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia "rzeczy". W związku z tym należy odwołać się do definicji wynikającej z prawa cywilnego. Zgodnie z przepisem art. 45 k.c. rzeczami są wyłącznie przedmioty materialne. Doktryna prawa cywilnego podkreśla, iż rzeczy to materialne części przyrody, które w sposób naturalny lub sztuczny daje się wyodrębnić w stosunkach społeczno-gospodarczych, tj. te rzeczy, które posiadają przymiot samoistności.

Towar stanowiący przedmiot czynności opodatkowanej musi mieć charakter konsumpcyjny. Po stronie nabywającego musi nastąpić przysporzenie majątkowe.

Materiałom informacyjnym nie można w ocenie spółki przypisać konsumpcyjnego charakteru. Ich przekazanie nie przynosi żadnych korzyści dla otrzymującego. Dostarczają one jedynie informacji na temat danego produktu dostępnego na rynku.

Powyższy pogląd potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. Akt I FSK 1201/10) wyraził pogląd, że przekazanie potencjalnym klientom materiałów informacyjnych, folderów, ulotek nie stanowi dostawy towarów w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. Wynika to z faktu, iż materiały informacyjne nie stanowią towarów w znaczeniu konsumpcyjnym, pomimo że wymienione są w klasyfikacjach statystycznych. Ulotki takie są bowiem specyficznym produktem, zawierającym informacje mające zachęcić ewentualnego klienta do zakupu właściwego produktu. Jak słusznie bowiem argumentuje spółka ulotki reklamowe i foldery nie mają charakteru konsumpcyjnego, skoro u otrzymującego je odbiorcy nie powodują żadnego przysporzenia majątkowego, a jedynie przekazują informacje o danym produkcie. Z powyższego zaś wynika, że ulotki i foldery nie mogą być uznane za towar będący przedmiotem czynności opodatkowanej. Sąd zwrócił uwagę, że podatek VAT jest typowym podatkiem od konsumpcji. Ulotki reklamowe nie mają zaś wartości konsumpcyjnej.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem spółki nieodpłatne przekazywanie drukowanych materiałów reklamowych, nie stanowi dostawy towarów, z uwagi na fakt, iż nie stanowią one towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Ponadto w przypadku, gdy materiały informacyjne, reklamowe niezależnie od postaci w jakiej są przekazywane (czy to w formie elektronicznej, czy na nośnikach CD) wypełniają znamiona definicji prezentów o małej wartości, wówczas ich przekazanie nie będzie stanowiło dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na wstępie należy nadmienić, iż przedmiotowa interpretacja jest wydawana w oparciu o stan prawny obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2013 r., uwzględniający zmiany wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), w szczególności art. 1 pkt 4 lit. a)-c) tajże ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

I tak, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika. (ust. 3)

W myśl ust. 4 cyt. artykułu, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 7 ustawy, przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości (niebędące przedmiotem niniejszej interpretacji) lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w ramach prowadzonej działalności i w celu zwiększenia swoich przychodów prowadzi szeroko zakrojone działania marketingowe skierowane zarówno do bezpośrednich odbiorców (klientów), jak i do odbiorców ostatecznych (konsumentów). W ramach prowadzonych działań spółka przekazuje między innymi materiały informacyjne i reklamowe oraz pojedyncze egzemplarze towarów do redakcji gazet i czasopism oraz innych mediów (np. portale internetowe). Spółka dokonuje nieodpłatnego przekazania tych towarów w celu zainteresowania dziennikarzy i innych przedstawicieli mediów towarami znajdującymi się w jej ofercie. W efekcie dokonywanych przekazań pojawiają się w mediach publikacje o towarach. Nie każde jednak przekazanie skutkuje konkretnym artykułem lub inną formą promocji towarów. Powyższymi przekazaniami objęte są zarówno próbki oraz testery towarów, jak też i pełnowartościowe ich egzemplarze, które nie różnią się niczym od towarów oferowanych do sprzedaży.

Oprócz wyżej wymienionych kategorii przekazywane są również mediom materiały informacyjne i reklamowe, tj.:

* materiały drukowane (foldery, ulotki, informacje na papierze firmowym itp.),

* torebki papierowe z logo spółki lub towaru do zapakowania materiałów prasowych, próbek, testerów i towarów;

* płyty cd lub inne nośniki zawierające materiały promocyjne w formie elektronicznej.

Przekazanie ma charakter ostateczny i jest należycie udokumentowane dowodami wysyłki (kurier, poczta).

Przy nabyciu ww. materiałów informacyjnych i reklamowych a także towarów, Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego wątpliwości Spółki sprowadzają się kwestii uznania za dostawę towarów przekazywanych materiałów promocyjnych - drukowanych materiałów reklamowych, materiałów reklamowych na płytach CD, a także objęcia tychże wydań podatkiem VAT.

Na wstępie należy podkreślić, iż co do zasady, podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług, przy czym odnosząc się do podejmowanej sprawy - w myśl art. 7 ust. 2 - podatkiem objęta jest również dostawa towarów dokonywana bez odpłatności. Sama definicja dostawy została zawarta w przytoczonym powyżej art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pod tym sformułowaniem kryje się czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności".

Rozstrzygając kwestię opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów stosownym jest także odwołanie się do założeń konstrukcyjnych podatku od towarów i usług. Otóż, u podstaw podatku VAT leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji, co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Faktyczny ciężar podatku jest przerzucany na kolejnych nabywców, aby w końcu obciążyć ostatniego nabywcę - konsumenta, który nie uczestniczy już w tym systemie i nie ma możliwości dalszego przerzucenia podatku. Mając powyższe na uwadze, podatek VAT obciąża konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) ze skutkiem zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby przez konsumenta. Zatem w pierwszej kolejności należy ustalić czy przekazywane towary mają wartość użytkową z punktu widzenia konsumenta.

W omawianej sytuacji, Spółka wskazuje, że celem nieodpłatnego przekazania materiałów promocyjnych (drukowanych oraz na nośnikach CD) dziennikarzom i innym przedstawicielom mediów jest pojawienie się publikacji promującej towary Wnioskodawcy. Przekazywane towary nie mają charakteru handlowego, bowiem ich celem nie jest zaspokojenie lub wyeliminowanie potencjalnych potrzeb zakupowych na dany towar a jedynie promocja i dostarczenie informacji na temat danego produktu. Cel promocyjny związany z przekazaniem materiałów reklamowych zostaje zrealizowany w sytuacji gdy odbiorca, konsument (potencjalny klient) ma okazję zapoznać się z właściwościami danego produktem, co w dalszej kolejności ma sprzyjać zachęceniu go do nabycia pełnowartościowego egzemplarza tego towaru. Z racji, iż materiały promocyjne (drukowane oraz na nośnikach CD) nie spełniają głównego celu jakim jest konsumpcja dla klienta, lecz dostarczają informacji o produktach Spółki, nie mogą być uznane za towary w znaczeniu konsumpcyjnym. Jak słusznie wskazał Zainteresowany materiały promocyjne (drukowane i na nośnikach CD) są specyficznym towarem mającym zachęcić klientów do zakupu właściwych produktów Spółki.

Zatem należy jednoznacznie wskazać, iż materiały promocyjne (drukowane oraz na nośnikach CD) przekazywane przez Wnioskodawcę nie mogą być uznane za towar w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Podatek VAT jest podatkiem od konsumpcji, zaś w opisanym stanie sprawy materiały promocyjne nie mają żadnej wartości konsumpcyjnej. Zatem ich przekazanie nieodpłatne nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w świetle treści art. 7 ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych przez Spółkę stwierdzić należy, iż Zainteresowany dokonując nieodpłatnego przekazania na rzecz dziennikarzy lub innych przedstawicieli mediów materiałów promocyjnych - drukowanych oraz na płytach CD - nie dokonuje dostawy towarów, zatem czynność taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do naliczania podatku należnego z tytułu ich nieodpłatnego przekazania. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii pozostaje fakt, że nie zawsze przekazanie dziennikarzom lub innym przedstawicielom mediów towarów skutkuje pojawieniem się konkretnego artykułu lub inną formą promocji towarów. Skoro celem przekazania jest poinformowanie klienta o właściwościach towarów, to takie przekazanie nie rodzi obowiązku naliczenia podatku VAT przez Wnioskodawcę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.