IPPP1-443-380/09/11-6/S/MP - Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług leasingu budynku oraz przekazania prawa użytkowania wieczystego gruntu, a także prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w fakturach dokumentujących raty leasingu.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 7 września 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1-443-380/09/11-6/S/MP Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług leasingu budynku oraz przekazania prawa użytkowania wieczystego gruntu, a także prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w fakturach dokumentujących raty leasingu.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2009 r. (data wpływu 16 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie leasingu budynku i prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie leasingu budynku i prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (zwana dalej korzystającym) zawarła umowę leasingu budynku oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu na którym budynek ten jest posadowiony z F. Sp. z o.o. (zwaną dalej finansującym). W umowie leasingu korzystający zobowiązuje się do przyjęcia przedmiotu leasingu do używania i pobierania pożytków oraz zapłaty opłaty manipulacyjnej, rat leasingowych i innych płatności wynikających z umowy leasingu na rzecz finansującego. Korzystający będzie wykorzystywał przedmiot leasingu do wykonywania czynności opodatkowanych (organizacja konferencji i targów). Umowa leasingu zawarta została na okres 15 lat. Prawo własności budynku i prawo użytkowania wieczystego gruntu należy do finansującego, natomiast odpisów amortyzacyjnych od wartości budynku dokonuje korzystający.

Suma ustalonych w umowie leasingu opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej gruntu będącego przedmiotem użytkowania wieczystego finansującego i wartości początkowej budynku stanowiącego własność finansującego. Opłata za korzystanie z budynku zostanie zafakturowana na Spółkę w ciągu 7 dni od wydania przedmiotu leasingu (za cały okres leasingu z góry). Opłata za korzystanie z gruntu (prawa wieczystego użytkowania) będzie naliczana i fakturowana co miesiąc.

Umowa leasingu przewiduje, że każda ze stron, na co najmniej 90 dni przed upływem czasu, na jaki umowa leasingu została zawarta, ma prawo wezwać drugą stronę do zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu i związanego z nim prawa własności budynku (zapis taki stanowi niejako przedwstępną umowę sprzedaży w umowie leasingu).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

czy w części dotyczącej leasingu budynku prawidłowe będzie potraktowanie transakcji jako dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT i jej udokumentowanie przez finansującego fakturą VAT wystawioną z góry za cały okres leasingu.

2.

czy w części dotyczącej rat za korzystanie z prawa wieczystego użytkowania gruntu prawidłowe będzie potraktowanie transakcji jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT i jej dokumentowanie przez finansującego fakturami VAT wystawianymi co miesiąc na miesięczną ratę czynszu.

3.

czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach VAT wystawionych przez finansującego na zasadach opisanych w pytaniu 1 i 2 tj. faktury wystawionej za cały okres leasingu z góry - w części dotyczącej leasingu budynku, oraz miesięcznych faktur za korzystanie z prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Ad. 1) Spółka stoi na stanowisku, że oddanie w leasing budynku posadowionego na gruncie stanowiącym przedmiot użytkowania wieczystego stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony, lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Zgodnie z art. 7 ust. 9 ustawy VAT przez umowę dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze rozumie się umowy, w wyniku których zgodnie z przepisami ustaw o podatku dochodowym odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, jak również umowy leasingu, których przedmiotem są grunty.

Zdaniem Spółki, aby uznać, że opisana transakcja ma charakter dostawy towarów zawarta umowa musiałaby przewidywać, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu leasingu zostanie przeniesione. Jak wskazuje się w doktrynie, zapis art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT jest nieprecyzyjny i wadliwie skonstruowany. W następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową najmu, dzierżawy czy leasingu prawo własności przedmiotu umowy nie zostaje przeniesione na najemcę, dzierżawcę czy leasingobiorcę (tak m.in. T. Michalik, VAT Komentarz, Rok 2007, C.H.Beck, Warszawa 2007, s.100-101, A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz VAT, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2007, s.118-119). W związku z tym dostawą towarów nie mogłaby być żadna z wymienionych w tym przepisie umów. Dlatego też, zdaniem autorów komentarzy należy uznać, że w przypadku umowy leasingu finansowego, gdy korzystający może skorzystać z opcji kupna zastrzeżonej w umowie leasingu, to taka umowa będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów przy spełnieniu warunków z art. 7 ust. 9 ustawy VAT. Tak więc prawidłowe będzie dokumentowanie transakcji leasingu, w części dotyczącej budynku jedną fakturą VAT wystawioną z góry za cały okres leasingu na kwotę odpowiadającą sumie rat leasingowych z tytułu korzystania z budynku za cały okres trwania umowy.

Ad. 2) Zdaniem Spółki w części dotyczącej leasingu prawa wieczystego użytkowania gruntu transakcja taka stanowić będzie świadczenie usług. Przepisy art. 7 ust. 9 ustawy VAT określają, iż przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty. W przypadku opisanej na wstępie transakcji przedmiotem umowy nie jest grunt, ale prawo użytkowania wieczystego gruntu. Tym samym w zakresie opłat za korzystanie z prawa wieczystego użytkowania gruntu transakcja nie będzie dostawą towarów i w świetle art. 8 ust. 1 ustawy VAT stanowić będzie świadczenie usług. W tym przypadku zasadne będzie wystawianie faktur za poszczególne okresy, w jakich dochodzi do świadczenia usług, czyli zgodnie z umową leasingu, za okresy miesięczne.

Ad. 3) Zdaniem Spółki, w obydwu przypadkach Spółka ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w fakturach VAT wystawionych przez finansującego. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 1 ustawy VAT w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zatem, Spółka organizując konferencje i targi w leasingowanym budynku, które to czynności opodatkowane są podatkiem VAT, będzie miała prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktury VAT wystawionej przez finansującego.

W dniu 1 czerwca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w przedmiotowej sprawie interpretację indywidualną IPPP1-443-380/09-2/MP, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe i przyjął, że oddanie w leasing budynku oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym budynek jest posadowiony, stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 u.p.t.u. Organ wskazał, że spółka powinna opodatkować całość świadczenia leasingodawcy, jak przy każdej dostawie towaru. Transakcja winna być udokumentowana fakturą wystawioną przez finansującego z góry za cały okres leasingu oraz wykazywać podatek należny od całości świadczenia leasingodawcy - (suma wszystkich rat leasingowych dotyczących budynku oraz opłat z tytułu wieczystego użytkowania gruntu), choć specyfika tego typu dostawy polega na tym, iż kwota należna pobierana jest przez finansującego w uzgodnionych terminach - okresach rozliczeniowych, podatek płacony jest od całej kwoty należnej, z chwilą powstania obowiązku podatkowego. Wnioskodawcy przysługuje przy tym prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę.

Interpretacja powyższa była przedmiotem skargi wniesionej przez Spółkę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1667/09 ww. interpretacja indywidualna została uchylona.

W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał za zasadny jest zarzut skargi o błędnej interpretacji art. 7 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. w odniesieniu do prawa użytkowania wieczystego gruntu przez co doszło do nieprawidłowego zastosowania art. 7 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. oraz przedwczesnego zanegowania stanowiska skarżącej Spółki zawartego we wniosku o interpretację. Sąd wskazał, że z powołanych wyżej przepisów wynika, iż za dostawę towarów w rozumieniu u.p.t.u. może być uznana tylko taka umowa leasingu, która po pierwsze, w swojej treści zawiera opcję przeniesienia własności przedmiotu leasingu w wyniku normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty. Do drugie umowa, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz taka umowa leasingu, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, których przedmiotami są grunty.

Skoro przedmiotem umowy leasingu, zgodnie ze stanem faktycznym nakreślonym przez spółkę, jest prawo wieczystego użytkowania gruntu, a nie grunt, jak nieprawidłowo przyjął Minister Finansów, należało - w ocenie Sądu - dokonać analizy art. 7 ust. 9 u.p.t.u. w kontekście przepisów o podatku dochodowym, do których przepis ten odsyła, przede wszystkim art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Z kolei art. 16c pkt 1 u.p.do.p. stanowi, że amortyzacji nie podlega m.in. prawo wieczystego użytkowania gruntów oraz grunty. Zdaniem Sądu art. 7 ust. 9 u.p.t.u., przez odesłanie do przepisów o podatkach dochodowych, klasyfikuje umowy leasingu, które zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., mogą być uznane za dostawę towarów.

W związku z powyższym Sąd uznał, że dokonana przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji ocena prawna stanowiska wnioskodawcy jedynie w zakresie unormowań u.p.t.u., bez analizy ww. przepisów u.p.d.o.p., jest niepełna, a w dodatku pomija istotny element stanu faktycznego przedstawionego przez spółkę, tj. fakt, że przedmiotem umowy leasingu nie jest grunt, ale wieczyste użytkowanie, które nie podlega amortyzacji w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 14e § 1 i art. 121 Op. oraz stanowiska Ministra Finansów wyrażonego w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, iż przy wydawaniu interpretacji indywidualnych orzecznictwo sadów administracyjnych i organów podatkowych nie stanowi w Polsce źródła prawa podatkowego, zatem nie może stanowić podstawy rozstrzygnięć w kolejnych sprawach, Sąd stwierdził, że w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu i jest istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Nieuzasadnione pomijanie jednolitego w danej kwestii orzecznictwa - w opinii Sądu - narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny w ramach kontroli sądowo - administracyjnej.

Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 10 maja 2011 r. sygn. akt I FSK 744/10 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W powołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził m.in., że trafnie Sąd pierwszej instancji wywiódł, że w sytuacji gdy na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 i art. 7 ust. 9 u.p.t.u. przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, które stanowią dostawę towarów, rozumie się umowy, w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty, nie można - przy analizie zagadnienia, czy leasing użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów czy świadczenie usług - pominąć ww. przepisów o podatku dochodowym. Skoro bowiem z art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że przez umowę leasingu, na gruncie tej ustawy, rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty, a stosownie do art. 16c pkt 1 up.d.o.p., amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, należy najpierw rozstrzygnąć kwestię, czy w części dotyczącej prawa wieczystego użytkowania gruntów umowa zawarta przez spółkę stanowi umowy leasingu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i będą miały do niej zastosowania przepisy rozdziału 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też będą miały zastosowanie - zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 171 u.p.d.o.p. - przepisy art. 12-16 u.p.d.o.p. regulujące kwestie związane z umowami najmu oraz dzierżawy. Zagadnienie to może mieć wpływ na wykładnię art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 u.p.t.u., gdyż przyjęcie na tle podatku dochodowego, że prawo wieczystego użytkowania gruntów nie może w ogóle być przedmiotem umowy leasingu w rozumieniu rozdziału 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może mieć wpływ na uznanie lub nieuznanie przekazania, na podstawie zawartej przez spółkę umowy, do korzystania prawa wieczystego użytkowania gruntów za dostawę towarów w rozumieniu ww. przepisów u.p.t.u., skoro przepisy te za dostawę towarów uznają jedynie ściśle określone umowy leasingu określone w rozdziale 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

NSA wskazuje dalej, iż Sąd pierwszej instancji słusznie podniósł, że organ podatkowy wydający interpretacje podatkowe winien uwzględniać orzecznictwo sądowe wydawane w interpretowanym przedmiocie, co oznacza, że nie powinien pomijać tegoż orzecznictwa, gdy się z nim nie zgadza, bez stosownego ustosunkowania się do niego, zwłaszcza gdy podatnik wspiera swoją nieuznaną przez organ argumentację o wnioski wynikające z tegoż orzecznictwa. Takie postępowanie organu prawidłowo zostało zakwestionowane przez Sąd pierwszej instancji jako naruszające art. 14e § 1 w zw. z art. 121 § 1 Op. Nie przesądzając zatem o końcowej wykładni art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 u.p.t.u., organ podatkowy przy wydawaniu ponownej interpretacji spornego zagadnienia, winien w niej odnieść się do norm art. 17a pkt 1 i art. 16c ust. 1 u.p.d.o.p. i ich skutków na tle interpretacji ww. przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dnia 4 marca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1667/09 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2011 r. sygn. akt I FSK 744/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się w myśl art. 7 ust. 9 umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty. W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy). Stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub umów o podobnym charakterze, a także umów ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę leasingu budynku oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym budynek jest posadowiony na okres 15 lat. Prawo własności budynku i prawo użytkowania wieczystego gruntu należy do finansującego, natomiast odpisów amortyzacyjnych od wartości budynku dokonuje korzystający. W umowie odrębnie określono wartość budynku i gruntu. Opłata za korzystanie z budynku zostanie zafakturowana przez Spółkę w ciągu 7 dni od wydania przedmiotu leasingu (za cały okres leasingu z góry). Opłata za korzystanie z gruntu (prawa wieczystego użytkowania) będzie naliczana i fakturowana co miesiąc. Wnioskodawca oświadczył, iż przedmiot leasingu będzie wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem VAT (organizacja konferencji i targów).

Umowa leasingu przewiduje, że każda ze stron, na co najmniej 90 dni przed upływem czasu, na jaki umowa leasingu została zawarta, ma prawo wezwać drugą stronę do zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu i związanego z nim prawa własności budynku (zapis taki stanowi niejako przedwstępną umowę sprzedaży w umowie leasingu).

Ad. 1) Z powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego wynika, iż aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

1.

umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,

2.

w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,

3.

w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.

W tym miejscu należy podkreślić, iż wymogi te mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z ww. warunków nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Umowa zawarta przez Wnioskodawcę w sposób wyraźny wskazuje, iż umowa leasingu zawarta została na czas określony (15 lat), korzystający może skorzystać z opcji przeniesienia prawa własności budynku po zakończonej umowie leasingu, a odpisów amortyzacyjnych od będącego przedmiotem leasingu budynku dokonuje "korzystający" (Wnioskodawca). Nie ulega więc wątpliwości, iż leasing budynku stanowi dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy. Przedmiotowa transakcja winna być udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez finansującego z góry, za cały okres leasingu na kwotę odpowiadającą sumie wszystkich rat leasingowych z tytułu korzystania z budynku za cały okres trwania umowy.

Ad. 2) Ustawa o podatku od towarów i usług, w art. 7 ust. 9 dopuszcza grunty, jako przedmiot umowy leasingu. W przedmiotowej sprawie jak wynika z okoliczności przedstawionych we wniosku, przedmiotem zawartej umowy leasingu jest prawo wieczystego użytkowania gruntu nie zaś grunt. W odniesieniu do prawa wieczystego użytkowania gruntu należy uznać, iż warunek pierwszy został spełniony (umowa zawarta została na czas oznaczony). Pozostałe warunki wymagają natomiast analizy w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 17a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), pod pojęciem umowy leasingu rozumie się umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy, której jedna ze stron, zwana dalej, "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. W konsekwencji przedmiotem umowy leasingu mogą być tylko rzeczowe aktywa trwałe, wartości niematerialne i prawne (które dodatkowo na gruncie ustawy podlegają amortyzacji) oraz grunty.

Prawo wieczystego użytkowania gruntów nie podlega amortyzacji w myśl art. 16c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie może być również utożsamiane z pojęciem gruntu. Użytkowanie wieczyste nie może być zatem przedmiotem leasingu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z cytowanego wyżej art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż za dostawę towarów może być uznana ta umowa leasingu, która w zależności od jej treści zawiera opcję przeniesienia własności w wyniku normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty, w wyniku której zgodnie z przepisami o podatku dochodowym odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz te umowy leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, których przedmiotami są grunty.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż przekazanie prawa wieczystego użytkowania gruntu na podstawie umowy zawartej przez Wnioskodawcę nie stanowi dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, opisany we wniosku leasing, zgodnie z art. 8 ust. 1 tej samej ustawy, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług. Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, zawarta umowa leasingu przewiduje możliwość zawarcia umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu. Za dostawę towaru będzie zatem mogło być uznane dopiero zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu po zakończeniu umowy leasingu.

W części dotyczącej leasingu prawa użytkowania wieczystego gruntu zasadne zatem będzie dokumentowanie przez finansującego ww. transakcji fakturami VAT, wystawianymi co miesiąc, na miesięczną ratę czynszu.

Ad. 3) Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymywanych przez podatnika (art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy).

W myśl powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku, czy też niepodlegających temu podatkowi.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca organizując konferencje i targi w leasingowanym budynku, będzie wykorzystywał przedmiot leasingu do wykonywania czynności opodatkowanych. W świetle powyższego, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur wystawionych przez leasingodawcę.

Organ podatkowy informuje ponadto, iż nie dokonuje merytorycznej analizy załączonych do wniosku dokumentów. Wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Ponadto, podkreślić należy, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl