IPPP1-443-367/10-2/IGo - Brak możliwości opodatkowania podatkiem VAT przekazania przez spółkę z o.o. urządzeń dla swoich kontrahentów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przekazanych urządzeń - jest prawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przekazanych urządzeń.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: T lub Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) oraz podatku od towarów usług (dalej: VAT). Działalność Spółki obejmuje przede wszystkim dystrybucję paliw oraz olejów i innych środków smarowych sprowadzanych z zagranicy.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka planuje zawierać ze swoimi kontrahentami, np. operatorami stacji obsługi pojazdów, umowy o współpracę. Na ich podstawie Spółka, w zamian za zobowiązanie do zakupu określonej ilości produktów T, odpowiednią ich ekspozycję oraz udzielanie klientom rzetelnych i fachowych informacji na ich temat, udostępni swoim kontrahentom urządzenia umożliwiające realizację zawartych umów związanych ze stosowaniem produktów Tl.

Spółka zaznacza, że udostępniane urządzenia przez cały okres trwania umowy będą stanowiły jej własność i zostaną przez nią ujęte w rejestrze środków trwałych. Dokonywane od nich odpisy amortyzacyjne T zaliczać będzie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, Spółka nie zamierza dokumentować ani wykazywać VAT należnego w związku z udostępnianiem swoich urządzeń kontrahentom.

Niniejszym wnioskiem, Spółka pragnie potwierdzić prawidłowość swojego stanowiska co do rozliczeń VAT dotyczących udostępniania kontrahentom urządzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna traktować udostępnianie urządzeń kontrahentom jako transakcję podlegającą opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Spółka stoi na stanowisku, że planowane przez nią udostępnianie na rzecz kontrahentów urządzeń nie powinno podlegać opodatkowaniu VAT - nie stanowi ono ani dostawy towarów określonej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani nie jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 tej ustawy. Tym samym, Spółka nie powinna naliczać podatku VAT od tego typu transakcji.

Poniżej T. uzasadnia swoje stanowisko w tej kwestii.

Przy ustalaniu czy dana transakcja stanowi opodatkowaną dostawę towarów bądź świadczenie usług na gruncie ustawy o VAT należy mieć na uwadze całokształt okoliczności towarzyszących zdarzeniu gospodarczemu. W prawie podatkowym znaczenie zasadnicze należy przypisywać rzeczywistemu biegowi zdarzeń gospodarczych, które decydują o sytuacji danego podatnika. Istotnym jest unikanie sztucznego podziału transakcji o jednolitym charakterze.

W rzeczywistości gospodarczej często mamy do czynienia ze złożonymi formami współpracy między przedsiębiorcami, którzy w ramach łączących ich więzów gospodarczych wykonują na rzecz drugiej strony rozmaite czynności w zależności od charakteru prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności.

W przedstawionym stanie faktycznym zdarzenia przyszłego mamy do czynienia z umową o współpracę, która obejmuje szereg odrębnych operacji gospodarczych. Niemożliwe jest jednak wydzielenie poszczególnych czynności objętych taką umową i ich identyfikacja dla potrzeb VAT. Określając przedmiot opodatkowania przy świadczeniu usług o złożonym charakterze należy brać przede wszystkim pod uwagę podstawowy cel danej operacji gospodarczej, a nie dążyć do wyodrębniania, dla potrzeb podatkowych, poszczególnych czynności służących realizacji tego celu, w sposób oderwany od ich rzeczywistego sensu ekonomicznego. Powyższe stanowisko zyskało aprobatę w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2008 r. sygn. akt I FSK 1788/07 czy wyrok WSA w Białymstoku I SA/Bk 28/09). Dodatkowo, na gruncie prawa wspólnotowego podobnie wypowiadał się Europejski Trybunał Sprawiedliwości (por. np. wyroki ETS w sprawach C-231/94 Faaborg - Gelting Linien A/S oraz w sprawie C-111/05 Aktienbolaget NN) wskazując, że przy określaniu charakteru danej transakcji dla potrzeb VAT należy uwzględniać wszystkie okoliczności, w których została ona przeprowadzona.

Mając na uwadze poczynione powyżej uwagi, w opinii Spółki, przymiotu osobnego świadczenia nie ma udostępnianie majątku przez jednego z kontrahentów na rzecz drugiego, mające na celu ułatwienie realizacji należnego pierwszemu kontrahentowi świadczenia. Wydaje się, że zachowanie takie jest jak najbardziej zrozumiałe, zwłaszcza jeżeli weźmie się pod uwagę całokształt sytuacji (tj. fakt, że dzięki takim działaniom udostępniający sprzedaje swoje towary i zarazem zwiększa obroty).

Umowy o współpracę, jakie Spółka planuje zawierać ze swoimi kontrahentami mają złożoną budowę i obejmują wiele różnych transakcji. Podstawowym ich celem jest jednak doprowadzenie do maksymalnego wzrostu sprzedaży produktów T, rozbudowa sieci dystrybucyjnej, utrwalanie obecności marki na rynku olejów samochodowych i budowanie jej rozpoznawalności. Jednakże działaniem priorytetowym dla Spółki pozostaje maksymalizacja sprzedaży jej produktów. Udostępnianie urządzeń w ramach umów o współpracę stanowić będzie element dodatkowy (poboczny) a zarazem wzmacniający efekt głównej transakcji - tj. mający pomóc Spółce w sprzedaży jak największej ilości produktów. Ma więc ono charakter świadczenia akcesoryjnego. To dostawa kontrahentom produktów T będzie głównym elementem przedmiotowych umów, wokół których zogniskują się także czynności akcesoryjne takie jak np. wspomniane udostępnianie urządzeń.

Dodatkowo T pragnie wskazać, że udostępnianie urządzeń nie będzie miało nigdy charakteru samodzielnie występującego zdarzenia - nie powinno być zatem wydzielane jako osobna usługa. Dobitnym dowodem na to jest fakt, że Spółka nie zamierza udostępniać urządzeń podmiotom, które jednocześnie nie zobowiążą się do spełnienia na jej rzecz świadczenia wzajemnego w postaci zakupu określonej ilości produktów z jej asortymentu Należy równocześnie zauważyć, że w wyniku omawianego udostępniania urządzeń kontrahentom, nie dojdzie do przeniesienia prawa własności środków trwałych ani do ich wydania na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu, komisu bądź innej umowy o podobnym charakterze. Tym samym, nie można uznać tychże transakcji za dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Równocześnie, biorąc pod uwagę rozważania przedstawione w niniejszym wniosku w kwestii odpłatnego charakteru omawianych świadczeń na gruncie CIT w zaistniałym stanie faktycznym, nie będziemy mieli także do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem towarów (art. 7 ust. 2 ustawy o VAT) bądź też nieodpłatnym świadczeniem usług (art. 8 ust. 2 ustawy o VAT).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i brzmienia przepisów ustawy o VAT, Spółka stoi na stanowisku, że udostępnianie przez nią na rzecz kontrahentów urządzeń stanowiących jej środki trwałe, nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ustawodawca, dla celów podatku od towarów i usług, zrównał z odpłatną dostawą towarów niektóre nieodpłatne czynności.

I tak, zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

* jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Z brzmienia art. 7 ust. 1 i 2 można wnioskować, że przekazanie towarów stanowi dostawę tylko wtedy, gdy powoduje przeniesienie prawa do rozporządzania wydanymi towarami jak właściciel.

Powyższe twierdzenie uzasadnia art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i analiza słownikowej definicji użytego w treści art. 7 ust. 2 wyrazu "przekazanie". Otóż "przekazywać" oznacza dawać coś komuś do dalszego dysponowania; z kolei "dysponować" to rozporządzać czymś według własnego uznania (Popularny słownik języka polskiego, Wydawnictwo Wilga, 2000 r.). Z powyższego zestawienia wynika, że pod pojęciem "przekazanie" należy rozumieć wydanie czegoś komuś do dalszego rozporządzania według własnego uznania.

Definicja ta wskazuje zatem, iż istotny jest przede wszystkim ekonomiczny, a nie prawny aspekt transakcji, bowiem w przypadku tym nie musi nastąpić przeniesienie własności towarów w rozumieniu prawa cywilnego.

Spośród czynności "przeniesienia prawa rozporządzenia towarami jak właściciel" można wymienić takie czynności jak: sprzedaż, zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu, tj. nie tylko uprawnienia do korzystania z nabytych towarów, ale i obciążenia oraz wyzbycia się własności.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka planuje zawierać ze swoimi kontrahentami, np. operatorami stacji obsługi pojazdów, umowy o współpracę. Na ich podstawie Spółka, w zamian za zobowiązanie do zakupu określonej ilości produktów T, odpowiednią ich ekspozycję oraz udzielanie klientom rzetelnych i fachowych informacji na ich temat, udostępni swoim kontrahentom urządzenia umożliwiające realizację zawartych umów związanych ze stosowaniem produktów T.

Spółka zaznaczyła, że udostępniane urządzenia przez cały okres trwania umowy będą stanowiły jej własność i zostaną przez nią ujęte w rejestrze środków trwałych. Dokonywane od nich odpisy amortyzacyjne T zaliczać będzie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, Spółka nie zamierza dokumentować ani wykazywać VAT należnego w związku z udostępnianiem swoich urządzeń kontrahentom.

Jeżeli zatem Wnioskodawca udostępnia do użytkowania swoim kontrahentom na podstawie zawartych z nimi umów, wymienione we wniosku urządzenia umożliwiające realizację zawartych umów związanych ze stosowaniem produktów T w zamian za zobowiązanie drugiej strony do dokonywania określonej w umowie ilości zakupów w danym okresie oraz zobowiązanie do ich ekspozycji oraz udzielania klientom rzetelnych i fachowych informacji na ich temat, to nie można mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a tym samym o dostawie tych towarów.

Zatem czynność ta nie stanowi dostawy, o której mowa w art. 5 w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz zdarzenie przyszłe, stwierdzić także należy, iż czynności udostępniania urządzeń umożliwiających realizację zawartych umów, nie można uznać za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przedmiotowe, czasowe udostępnianie kontrahentom składników majątkowych, a także przekazanie innych świadczeń, służących jedynie do wykonania działalności zleconej przez Wnioskodawcę, stanowi bowiem element składowy współpracy stron i ma na celu umożliwienie realizacji zlecenia. Udostępnienie to jest składnikiem usługi głównej i jest wkalkulowane w cenę wynagrodzenia. Tego rodzaju czynności nie mają samodzielnej racji bytu bez zakupu określonej ilości produktów T, odpowiedniej ich ekspozycji oraz udzielania klientom rzetelnych i fachowych informacji na ich temat. Z tych też względów nie mogą być traktowane jako odrębne świadczenie usług.

Odnosząc wskazane przepisy do pytania Wnioskodawcy - czy Spółka powinna traktować udostępnianie urządzeń kontrahentom jako transakcję podlegającą opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług - stwierdza się, iż powyższa transakcja niebędąc dostawą towarów, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wobec powyższego należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.