IPPP1-443-363/09-4/BS - Opodatkowanie i podstawa opodatkowania przy cesji. Sposób opodatkowania czynności od dokonania cesji wierzytelności aż po zadysponowanie wierzytelnością.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 2 lipca 2009 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP1-443-363/09-4/BS Opodatkowanie i podstawa opodatkowania przy cesji. Sposób opodatkowania czynności od dokonania cesji wierzytelności aż po zadysponowanie wierzytelnością.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2009 r. (data wpływu 9 kwietnia 2009 r.) uzupełnionego na wezwanie tut. organu z dnia 8 czerwca 2009 (skutecznie doręczone w dniu 10 czerwca 2009 r.) pismem z dnia 16 czerwca 2009 r. (data wpływu 19 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności oraz określenia podstawy opodatkowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności oraz określenia podstawy opodatkowania.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 19 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dotychczasowej współpracy z Klientem Wnioskujący świadczył i świadczy na rzecz Klienta usługi ściągania długów na podstawie umowy o windykację należności. Wynagrodzenie za te usługi zgodnie z ich klasyfikacją Wnioskujący opodatkowuje stawką 22% VAT.

W przyszłości Wnioskujący (Spółka z o.o. posiadająca w zakresie swojej działalności Pozostałe pośrednictwo finansowe, gdzie indziej niesklasyfikowane - 65.23 Z) zamierza ewentualnie nabyć w drodze cesji wierzytelności na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wymagalne wierzytelności własne Klienta. Cesja dotyczyłaby tzw. wierzytelności trudnych (np. dłużnicy objęci toczącym się od wielu lat postępowaniem upadłościowym) i cena za wierzytelność określona w umowie cesji mogłaby nie przekraczać 5% wartości nominalnej wierzytelności.

Przedmiotem umowy cesji byłoby wyłącznie nabycie wierzytelności za określoną cenę. Umowa cesji w żaden sposób nie odnosiłaby się do dalszych losów wierzytelności po dokonaniu cesji i nie zobowiązywałaby Wnioskującego do żadnych działań na rzecz Klienta poza nabyciem wierzytelności za zapłatą określonej ceny. Sprzedaż wierzytelności w drodze cesji pomiędzy Klientem a Wnioskującym miałaby charakter okazjonalny na podstawie pojedynczych umów a Klienta i Wnioskującego nie łączy i nie łączyłaby żadna umowa mająca długotrwały charakter odnośnie zakupu wierzytelności.

1.

Część ewentualnie nabywanych wierzytelności, przed ich zbyciem w drodze cesji, była objęta działaniami Wnioskującego w ramach umowy o windykacje należności a zlecenia na te wierzytelności zostałyby zakończone. Tym samym na dzień podpisania umowy cesji wierzytelność, wierzytelności zbywane nie byłyby przedmiotem umowy o windykację należności pomiędzy Wnioskującym a Klientem. Klient "pozbywałby się" swojej własności - trudnej wierzytelności, której dochodzeniem nie byłby już zainteresowany, w drodze cesji wierzytelności na rzecz innego podmiotu i dalsze losy tej wierzytelności byłyby niezależne i wyabstrahowane od umowy cesji wierzytelności.

2.

Część ewentualnie nabywanych wierzytelności byłaby własnymi wierzytelnościami Klienta, które nie były przedmiotem zleceń w ramach umowy o windykację należności łączącej Klienta z Wnioskującym. Klient "pozbywałby się" swojej własności - trudnej wierzytelności w drodze cesji wierzytelności na rzecz innego podmiotu i dalsze losy tej wierzytelności byłyby niezależne i wyabstrahowane od umowy cesji wierzytelności.

Dysponowanie przez właściciela (Wnioskodawcę) nabytymi wierzytelnościami byłoby wyabstrahowane od cesji wierzytelności dokonanej pomiędzy nim a Klientem.

Jako właściciel wierzytelności nabytych od Klienta Wnioskodawca mógłby dysponować wierzytelnością wg własnego uznania tj. np.;

*

sprzedać posiadane wierzytelności,

*

podjąć kroki zgodne z prawem, mające na celu odzyskanie chociażby ułamkowej części przysługującej Spółce wierzytelności (dochodzenie wierzytelności na własny rachunek).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy prawidłowym jest w opisanym stanie faktycznym przyszłym, biorąc pod uwagę zadysponowanie wierzytelnością po jej zakupie w opisany sposób, traktowanie zakupu wierzytelności w drodze cesji jako usługi pośrednictwa finansowego podlegającej zwolnieniu od opodatkowania podatkiem od towarów i usług... Jeżeli tak to co jest przedmiotem obrotu - podstawą opodatkowania ze stawką zwolnioną...

2.

Jeśli teza zawarta w pytaniu pierwszym okazałaby się niewłaściwa: jak należy opodatkowywać czynności opisane w stanie faktycznym przyszłym począwszy od cesji wierzytelności aż po dysponowanie wierzytelnością przez Wnioskującego poprzez jej dochodzenie na własny rachunek lub jej sprzedaż a w szczególności co jest przedmiotem opodatkowania - podstawą opodatkowania...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - powoływana w dalszej części jako ustawa o VAT) przez świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 (odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Ustawodawca zakłada istnienie dwóch podmiotów (usługodawcy i usługobiorcy), które łączy stosunek prawny a rezultatem tego stosunku jest wzajemne działanie podmiotów a działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymane przez wykonawcę usługi jest przyznane w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. Zatem czynności opisanych we wniosku nie można zaklasyfikować jako usługi ściągania długów (wyłączone ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT w myśl załącznika Nr 4 poz. 3 pkt 5 ustawy o VAT) ponieważ wykonanie takiej usługi zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję, w ramach której, usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu za wynagrodzenie a konsument usługi to podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie. W opisanej sytuacji mamy do czynienia z nabyciem wierzytelności na postawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego i ze stanu faktycznego przyszłego nie wynikałoby zobowiązanie Wnioskującego do jakichkolwiek działań polegających na ściągnięciu długu. Ewentualne podjęcie przez Wnioskującego działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Zatem w sytuacji ściągania długu dla siebie, jeśli nawet dług ten wynika z nabytej wcześniej wierzytelności, Wnioskujący nie byłby wykonawcą, świadczącym usługę. Takie stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem, które przedstawił WSA w Warszawie w wyroku z dnia 3 września 2008 r. sygnatura III SA/Wa 783/08 oraz WSA w Łodzi w wyroku z 2006 r. sygnatura I SA/Łd 1239/06. Zatem czynności dokonywane przez Wnioskującego nie są usługą ściągania długów (podlegającą wyłączeniu ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT).

Rozpatrując czynności ewentualnie dokonywane przez Wnioskującego w odniesieniu do faktoringu Strona posiłkuje się Decyzją Izby Skarbowej z Łodzi z dnia 13 lipca 2007 r. (llI-3/4407int-92/VAT/07/LEO) uwzględniającą wyrok WSA w Łodzi z 2006 r. (I SA/Łd 1239/06).

Wnioskodawca wskazuje, iż należy tu powołać się na Konwencje Ottawską uchwaloną w 1988 r. w związku z brakiem uregulowań prawnych dotyczących umów faktoringowych. Z uregulowań konwencji wynika, iż faktoring poza umową cesji musi zawierać jeszcze co najmniej dwie usługi dodatkowe takie jak np. inkasowanie i księgowanie należności, administrowanie dokumentami, monitorowanie dłużnika, świadczenie usług doradczych, przejęcie ryzyka wypłacalności dłużnika. Brak dodatkowych usług powoduje wadliwość umowy faktoringowej, a w konsekwencji kwalifikację jej jako cesję wierzytelności. Ponadto faktoring dotyczy obrotu wierzytelnościami przyszłymi, których termin ważności jeszcze nie minął. Celem bowiem faktoringu jest zachowanie płynności finansowej firmy oraz skuteczne zarządzanie finansami przedsiębiorstwa. Na gruncie prawa obowiązującego w Polsce, mimo iż faktoring należy do tzw. umów nienazwanych, czyli niezidentyfikowanych w przepisach prawa, które jedynie pośrednio wymieniają tą instytucję wnioskować można, iż dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się do świadczenia na rzecz faktoranta różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników, windykację należności, finansowanie przez dyskonto czy udzielanie pożyczek. Tym samym usługa faktoringu polegałaby na "wyręczaniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. Cesja wierzytelności nie obejmuje dodatkowych czynności wykonywanych przez nabywcę na rzecz zbywcy (w decyzji izby Skarbowej zbywcę na rzecz nabywcy" - w naszym mniemaniu oczywista omyłka w piśmie).

Tutaj Wnioskodawca zauważa, iż "przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników" jest zasadą w umowie cesji wierzytelności w myśl art. 509 do 517 Kodeksu cywilnego chyba, że zbywca w umowie przyjął na siebie to ryzyko - jak wynika z art. 516 Kodeksu cywilnego. Zatem "przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników" jest konsekwencją wynikającą z charakteru samej cesji wierzytelności jako takiej i z niej wynika, natomiast nie stanowi dodatkowej usługi ponad cesję wierzytelności. Dodatkowo do cech faktoringu posługującego się obrotem wierzytelnościami zalicza się ciągłość (stałość) i długotrwałość współpracy w tym przedmiocie pomiędzy stronami.

Zatem w sytuacji stanu faktycznego przyszłego opisanego we wniosku mielibyśmy do czynienia z nabyciem wierzytelności w drodze umowy cesji wierzytelności na podstawie pojedynczych umów a nie z zawieraniem umów stałych. Klienta i Wnioskującego nie łączy i nie łączyłaby, odnośnie zakupu wierzytelności, żadna umowa mająca długotrwały charakter, a umowa cesji poza cechami wynikającymi ze swojego kodeksowego charakteru nie byłaby opatrzona zobowiązaniami do wykonywania dodatkowych usług na rzecz zbywcy wierzytelności.

Zatem, biorąc również pod uwagą wyrok WSA w Warszawie z 6 lutego 2007 r. (III SA/Wa 3927/06, gdzie sąd stwierdził, że pod pojęciem obrotu wierzytelnościami rozumie się najczęściej zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży oraz biorąc pod uwagę przywołaną w Decyzji Izby Skarbowej z Łodzi z dnia 13 lipca 2007 r. (llI-3/4407int-92/VAT/07/LEO) opinię Urzędu Statystycznego, zgodnie z którą obrót wierzytelnościami prowadzony na własny rachunek, nabywanie wierzytelności z zaangażowaniem własnych środków oraz z przejęciem ryzyka wypłacalności dłużnika mieści się w grupowaniu PKWiU 65.23.10-00.00 "Usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane" Wnioskodawca przyjął stanowisko, iż nabywanie wierzytelności będzie świadczeniem usług objętym ustawą o VAT i korzystającym ze zwolnienia od podatku VAT w związku z treścią załącznika Nr 4 do ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawartym w piśmie z dnia 16 czerwca 2009 r. (data wpływu 19 września 2009 r.) stanowiącym uzupełnienie przedmiotowego wniosku, podstawą opodatkowania sprzedaży zwolnionej będzie różnica między kwotą uzyskaną przez nabywcę wierzytelności w wyniku jej dochodzenia na własny rachunek lub ceną sprzedaży wierzytelności a ceną jej nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług - stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. W świetle ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku oraz przytoczonych przepisów należy stwierdzić, że "świadczenie usług" obejmuje nie tylko transakcje polegające na aktywnym zachowaniu usługodawcy. Przy definiowaniu "świadczenia" należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. Według art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazano tylko jedną istotną cechę usługi. Otóż z usługą mamy do czynienia wtedy, gdy istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Tak więc dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić korzyści wiążące się z danym świadczeniem trudno mówić o usłudze.

Zgodnie z art. 509 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Ponadto, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Analiza przepisów prawa cywilnego, w szczególności art. 509 Kodeksu cywilnego, prowadzi do wniosku, że ponieważ dokonanie cesji wierzytelności ma na celu "wyręczenie" poprzedniego wierzyciela z czynności o charakterze egzekucyjnym, przeto stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia, czy wierzytelność, którą zbywa cedent, ma charakter pierwotny czy też wtórny (tj. została nabyta od kogoś innego w celu dalszej sprzedaży). Cesja wierzytelności może być również wielokrotna, lecz nie zmienia to sposobu jej traktowania na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Jednakże w przepisach podatkowych przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, a nawet zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. W pozycji Nr 3 przedmiotowego załącznika określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1.

działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,

2.

usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,

3.

usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),

4.

usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,

5.

usług ściągania długów oraz faktoringu,

6.

usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,

7.

usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,

8.

transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,

9.

transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.

Nie powinno budzić wątpliwości, że zakup wierzytelności w celu ich odzyskania we własnym zakresie lub w celu dalszej sprzedaży, mieści się w zakresie usług pośrednictwa finansowego sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J (65-67).

Usługi ściągania długów i faktoringu należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że od treści umowy i od dokonanych między stronami ustaleń będzie zależeć charakter umowy związanej z obsługą finansową.

Wyłączenie z ustawowego zwolnienia od podatku od towarów i usług transakcji odzyskiwania długów i faktoringu zawierał art. 13B lit. d pkt 3) VI Dyrektywy 77/388/EWG Rady Unii Europejskiej z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (Dz. U. UE L Nr 145, poz. 1). Również przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1), która zastąpiła VI Dyrektywę, w art. 135 ust. 1 lit. d) zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dotychczasowej współpracy z Klientem świadczył i świadczy na rzecz Klienta usługi ściągania długów na podstawie umowy o windykację należności. Wynagrodzenie za te usługi zgodnie z ich klasyfikacją Wnioskujący opodatkowuje stawką 22% VAT. W przyszłości Wnioskodawca (posiadający w zakresie swojej działalności Pozostałe pośrednictwo finansowe, gdzie indziej niesklasyfikowane - 65.23 Z) zamierza nabyć w drodze cesji wierzytelności na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wymagalne wierzytelności własne Klienta. Cesja dotyczyłaby tzw. wierzytelności trudnych (np. dłużnicy objęci toczącym się od wielu lat postępowaniem upadłościowym) i cena za wierzytelność określona w umowie cesji mogłaby nie przekraczać 5% wartości nominalnej wierzytelności.

Przedmiotem umowy cesji byłoby wyłącznie nabycie wierzytelności za określoną cenę. Umowa cesji w żaden sposób nie odnosiłaby się do dalszych losów wierzytelności po dokonaniu cesji i nie zobowiązywałaby Wnioskującego do żadnych działań na rzecz Klienta poza nabyciem wierzytelności za zapłatą określonej ceny. Sprzedaż wierzytelności w drodze cesji pomiędzy Klientem a Wnioskującym miałaby charakter okazjonalny na podstawie pojedynczych umów a Klienta i Wnioskującego nie łączy i nie łączyłaby żadna umowa mająca długotrwały charakter odnośnie zakupu wierzytelności.

Transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem polega na przelewie wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, który przejmuje wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu. Niewątpliwie tego typu transakcja powoduje "uwolnienie" przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie to się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01 Finanzamt Groß-Gerau v. MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH). Zatem pomimo, że nabywca dopuszcza ewentualną sprzedaż nabytych wierzytelności, nie zmienia to faktu, że celem (zamiarem) tej transakcji jest właśnie ściągnięcie długów. Z przytoczonych przepisów wynika, że przedmiotowe czynności nie korzystają ze zwolnienia od podatku.

Natomiast odnośnie podstawy opodatkowania czynności będących przedmiotem wniosku, należy zauważyć, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W świetle powyższego, podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej jest dyskonto - czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wartością, którą Wnioskodawca zapłacił wierzycielowi pierwotnemu pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej w wysokości 22%, natomiast podstawą opodatkowania jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wartością, którą Wnioskodawca zapłacił wierzycielowi pierwotnemu pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie organ podatkowy zauważa, iż powołane przez Spółkę wyroki jak również interpretacje przepisów prawa podatkowego wydane zostały w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl