IPPP1/443-359/14-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 27 marca 2014 r. (data wpływu 31 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wykorzystywania przez pracowników Spółki samochodów służbowych do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wykorzystywania przez pracowników Spółki samochodów służbowych do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: "Spółka") jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Do prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje samochody osobowe m.in. na podstawie zawartych umów leasingu (dalej: "samochody").

Spółka rozważa odpłatne udostępnienie pracownikom ww. samochodów. Na podstawie zawartych z pracownikami umów, pracownicy będą obciążani z tytułu używania ww. samochodów do celów prywatnych. Usługa udostępniania samochodów pracownikom będzie opodatkowana podatkiem VAT. Alternatywnie, możliwe jest również, iż Spółka będzie udostępniać pracownikom samochody nieodpłatnie do celów prywatnych. W takim przypadku wartość nieodpłatnego świadczenia będzie uwzględniana w przychodzie pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Ponadto, Spółka zamierza zobowiązać pracowników do przechowywania samochodów nocą i w dni wolne od pracy w miejscu zamieszkania pracownika. Samochody będą powierzane pracownikom na podstawie umowy powierzenia mienia. Polecenie sprawowania opieki nad samochodami podyktowane jest między innymi tym, że Spółka wynajmuje miejsca postojowe na niestrzeżonym i niedozorowanym parkingu, który jest dostępny również dla innych podmiotów / osób prywatnych. Zgodnie z treścią regulaminu Budynku, w obrębie którego miejsca postojowe są wynajmowane parking nie jest parkingiem strzeżonym. Personel parkingu, Zarządca Nieruchomości czy Właściciel Obiektu nie przyjmują do ochrony pojazdów tam parkowanych ani przedmiotów pozostawionych w tych pojazdach i nie będą odpowiedzialni za te pojazdy, ani przedmioty w nich pozostawione bez względu na to, czy parking został użyty bezpłatnie czy za opłatą.

Co więcej, część miejsc postojowych wynajmowanych przez Spółkę, jest współdzielona z miejscami postojowymi przeznaczonymi dla kibiców jednego z klubów piłkarskich. Spółka chciałaby podkreślić, że w ciągu ostatnich 5 lat dwukrotnie dochodziło do kradzieży samochodów z rzeczonych miejsc postojowych, a także do licznych aktów wandalizmu (tekst jedn.: rozbite szyby, kradzieże kołpaków itp.).

W związku z powierzeniem pracownikom samochodów służbowych do przechowywania. Spółka zamierza traktować przejazdy do/z miejsca zamieszkania z/do siedziby Spółki jako przejazdy służbowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. W sytuacji, gdy pracownicy będą obciążani za udostępnienie im samochodów, czy fakt, iż pracownik dojeżdża z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu, oznacza, że Spółka świadczy w tym zakresie usługę w rozumieniu ustawy o VAT, a tym samym, czy fakt dojazdu, na tym odcinku, powinien być uwzględniany w podstawie opodatkowania podatkiem VAT z tytułu odpłatnego udostępniania pracownikowi samochodu.

2. W sytuacji, gdy samochody będą udostępnianie pracownikom nieodpłatnie, czy wykorzystywanie przez pracowników samochodów, stanowiących mienie powierzone, do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt, iż pracownik dojeżdża z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu, w ramach obowiązku służbowego, nie oznacza, że Spółka świadczy w tym zakresie usługę w rozumieniu ustawy o VAT, a tym samym, fakt dojazdu, na tym odcinku, nie powinien być uwzględniany w podstawie opodatkowania podatkiem VAT z tytułu odpłatnego udostępniania pracownikowi samochodu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT.

Natomiast świadczeniem usług, zgodnie z art. 8 ust, 1 ustawy o VAT, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również:

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki: w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie). Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem VAT.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt, iż pracownik dojeżdża z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu, w ramach obowiązku służbowego, nie oznacza, że Spółka świadczy w tym zakresie usługę w rozumieniu ustawy o VAT na rzecz pracownika, bowiem użycie samochodów w ww. sposób ma na celu jedynie prawidłową realizację powierzonych zadań służbowych. W konsekwencji, pracownik nie jest beneficjentem żadnego świadczenia ze strony Spółki, a wręcz przeciwnie, polecenie opieki nad powierzonym mieniem (samochodu) kreuje po stronie pracownika określone zobowiązanie. Dlatego też, w analizowanym przypadku, nie dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

W związku z powyższym, warunki uznania za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT tj. (i) w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, (ii) świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie), nie zostaną spełnione w analizowanym przypadku.

W konsekwencji, fakt, iż pracownik dojeżdża z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu, w ramach obowiązku służbowego, nie oznacza, że Spółka świadczy w tym zakresie usługę w rozumieniu ustawy o VAT na rzecz pracownika, a tym samym, fakt dojazdu, na tym odcinku, nie powinien być uwzględniany w podstawie opodatkowania podatkiem VAT z tytułu odpłatnego udostępniania pracownikowi samochodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystanie przez pracowników samochodów, stanowiących mienie powierzone, do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT,

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Skoro samochód stanowi mienie powierzone pracownikowi, do sprawowania opieki nad którym jest on zobowiązany, w przypadku wykorzystania samochodu do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, zdaniem Wnioskodawcy brak jest świadczenia na rzecz pracownika, a zatem nie dochodzi w tym zakresie do świadczenia usług przez Wnioskodawcę na rzecz pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast, przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 orz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca, czynny podatnik podatku VAT, wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej samochody osobowe m.in. na podstawie zawartych umów leasingu. Spółka rozważa odpłatne udostępnienie pracownikom ww. samochodów. Na podstawie zawartych z pracownikami umów, pracownicy będą obciążani z tytułu używania ww. samochodów do celów prywatnych. Alternatywnie Spółka będzie udostępniać pracownikom samochody osobowe nieodpłatnie do celów prywatnych. Ponadto, Spółka zamierza zobowiązać pracowników do przechowywania samochodów nocą i w dni wolne od pracy w miejscu zamieszkania pracownika, z uwagi na to, że Spółka wynajmuje miejsca postojowe na niestrzeżonym i niedozorowanym parkingu. Samochody będą powierzane pracownikom na podstawie umowy powierzenia mienia.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy dojazd pracownika z/do miejsca zamieszkania do/z pracy w celu zapewnienia parkowania samochodu należy traktować jako usługę w rozumieniu ustawy o VAT, a tym samym uwzględniać odcinek dojazdu w podstawie opodatkowania.

W przytoczonych wyżej przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. serii L Nr 347 str. 1 z późn. zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

W sytuacji, gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy do pracy i z pracy, świadczy na ich rzecz usługę. Usługa ta służy celom prywatnym pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób "dostanie się" na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie świadczy usługę na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy pozostaje poza sferą zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

W ocenie tut. organu proponowane przez Spółkę rozwiązanie - udostępnienie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z pracy w celu zapewnienia miejsca parkowania samochodu - przede wszystkim jest korzystne dla pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do pracy.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd pracownika do pracy nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

W konsekwencji, z uwagi na powołane wyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że odpłatne udostępnianie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych (przejazdy z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie), stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i powinno być uwzględniane w podstawie opodatkowania, stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy.

Ad. 2.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów, stanowiących ich mienie powierzone - do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie należy wskazać, że zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Stosownie do art. 8 ust. 5 ustawy, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

Na podstawie art. 8 ust. 6 ustawy, w przypadku o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich do używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, w przypadku użycia przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przy których nabyciu, imporcie lub wytworzeniu kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

- nie więcej jednak niż odpowiednio 5000 zł lub 6000 zł, nie stosuje się przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1.

Na potrzeby ust. 1 przepis art. 8 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się odpowiednio (art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej).

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że planuje udostępniać nieodpłatnie pracownikom samochody osobowe użytkowane przez Spółkę m.in. na podstawie umowy leasingu. Samochody będą powierzane pracownikom na podstawie umowy powierzenia mienia i wykorzystywane do dojazdów z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie, w celu zapewnienia parkowania samochodów.

Jak wykazano w odpowiedzi na pytanie 1, udostępnienie samochodu służbowego ze strony pracodawcy na dojazdy pracownika do i z pracy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy. Jeżeli zatem Wnioskodawca dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, jednocześnie nie oczekując ekwiwalentu za powierzenie auta, to niewątpliwie świadczy nieodpłatną usługę na rzecz pracownika, podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, jak wynika z cyt. wyżej przepisów, wyłączenie z opodatkowania dotyczy użytku na cele inne niż działalność gospodarcza samochodów osobowych "nabytych" ("włączonych" do przedsiębiorstwa) na podstawie umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało ograniczone odliczenie VAT.

W konsekwencji, z uwagi na powołane wyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnianie pracownikom samochodów osobowych do celów prywatnych (przejazdy z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie), użytkowanych przez Spółkę na podstawie umowy leasingu, w przypadku gdy Wnioskodawcy przysługuje ograniczone prawo do odliczenia w zw. z nabyciem samochodów osobowych - nie podlega opodatkowaniu stosownie do art. 8 ust. 6 w zw. z art. 8 ust. 5 ustawy oraz art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.