IPPP1-443-273/11-2/EK - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem dzierżawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2011 r. (data wpływu 15 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od 2005 r. Wnioskodawca wraz z żoną jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej położonej w L. przy ulicy Z. Nieruchomość nie jest ujęta w ewidencji środków trwałych i nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta została wydzierżawiona Spółce z o.o., której Wnioskodawca wystawia co miesiąc z tytułu czynszu dzierżawnego fakturę VAT. Spółka z o.o. wybudowała na dzierżawionym gruncie budynek użytkowy. W 2011 r. Wnioskodawca wraz z żoną zamierza sprzedać Spółce z o.o. zabudowaną nieruchomość gruntową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle tak opisanego stanu faktycznego, sprzedaż przez Wnioskodawcę zabudowanej nieruchomości, biorąc pod uwagę, iż będzie to sprzedaż z majątku prywatnego, nie związanego z działalnością gospodarczą i czynność ta nie będzie miała charakteru zorganizowanego, a przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta w celu jej dalszej odsprzedaży, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług następuje w sytuacji, gdy zostaną spełnione przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jak i o charakterze podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu jest dokonywana przez osobę będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 tejże ustawy, działającego w takim charakterze.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., cyt. dalej jako "ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju; 2) eksport towarów; 3) import towarów; 4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju; 5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 tejże ustawy). W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Kwestie opodatkowania jednokrotnej czynności sprzedaży nieruchomości nabytej przez osobę fizyczną, niezwiązanej z działalnością gospodarczą są przedmiotem zainteresowania organów podatkowych, jak i sądów administracyjnych, które zajmują na tej płaszczyźnie jednolite stanowisko.

Wskazać należy, iż działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, sygn. akt: I SA/Wr 1366/08; LEX nr 511430).

Wykorzystywanie majątku prywatnego przez osoby fizyczne stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 zd. 2 ww. ustawy, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych oraz kiedy jego wcześniejsze nabycie nastąpiło z zamiarem późniejszej sprzedaży.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 grudnia 2008 r. (sygn. akt: I FSK 1431/07; LEX nr 518755) stanął na stanowisku, iż "nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży". Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 września 2008 r. (sygn. akt: III SA/Wa 985/08; LEX nr 465677) stwierdził, iż "brak zamiaru zbycia nieruchomości w momencie jej nabycia wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług".

Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty działa w charakterze podatnika VAT - jako handlowiec - wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i chęć ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Także samo nabycie gruntów musi nastąpić w celach handlowych, nie zaś w innych celach. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. W każdym przypadku decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia gruntów, które następnie są sprzedawane przez nabywcę. Jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to - zasadniczo - należałoby takiego sprzedawcę w zakresie tej sprzedaży uznać za podatnika VAT. Jeżeli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odsprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, to wówczas - w zakresie dokonanej sprzedaży gruntów - nie powinien być traktowany jak podatnik VAT. Ustalając, jakim faktycznie późniejszy sprzedawca gruntów kierował się zamiarem w momencie ich zakupu, należy wziąć pod uwagę okoliczności towarzyszące nabyciu i sprzedaży, czas jaki upłynął od nabycia oraz przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2009 r., sygn. akt: I SA/Wr 98/09; LEX nr 511446).

Wobec powyższego, nie ulega wątpliwości, iż Wnioskodawca chcący dokonać w najbliższej przyszłości sprzedaży zabudowanej działki, tj. majątku prywatnego, nie uzyska statusu podatnika VAT zobowiązanego do zapłaty podatku od tej czynności, jeżeli nie będzie działał w charakterze "handlowca". Nie jest bowiem działalnością handlową, a zatem i gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż - nawet kilkakrotna - przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie zorganizowanej oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt: I SA/Ol 546/09; LEX nr 529382; por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, Tom 1, Wrocław 2006, s. 349-350).

W świetle powyższego, należy wskazać, iż sprzedaż, w przedstawionym stanie faktycznym, nie nosi znamion przedsięwzięcia realizowanego w ramach działalności gospodarczej, bowiem nie wykracza poza zwykłe czynności konieczne dla zbycia składników majątku osobistego.

Podsumowując, należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca nie dokonał nabycia gruntu w celu jego dalszej odsprzedaży, lecz nabył go dla celów prywatnych, to sprzedaż przedmiotowego gruntu, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 14 sierpnia 2007 r., sygn. PP-II/443-1 7/07/IM i PP-II-005/1 90/AF/O6/IM oraz Dyrektora Urzędu Skarbowego w Opolu z dnia 9 lipca 2007 r., sygn. PP/443-39-1/07).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przez towary - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Podatnikami, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - wg zapisu ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) ww. dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1 (...).

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający objąć pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednocześnie, w świetle powołanych regulacji wspólnotowych, dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej czynności w warunkach wskazujących, że nie była ona związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Ponadto z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które mimo, że czynność wykonały jednorazowo, jednak działały z zamiarem jej powtarzania. Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jeden).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni wraz z mężem od 2005 r. jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej. Nieruchomość nie jest ujęta w ewidencji środków trwałych i nie jest wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość ta została wydzierżawiona Spółce z o.o., której Wnioskodawczyni wystawia co miesiąc z tytułu czynszu dzierżawnego fakturę VAT. Spółka z o.o. wybudowała na dzierżawionym gruncie budynek użytkowy.

Odnosząc się do przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego należy odwołać się do regulacji wynikających z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wobec powyższego oddanie w ramach umowy dzierżawy innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Wnioskodawczyni.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy dzierżawy mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie można zatem stwierdzić, iż zakupu przedmiotowej nieruchomości dokonano na cele osobiste. Należy bowiem zauważyć, iż Wnioskodawczyni nie wykazała we wniosku, aby przedmiotowa nieruchomość w całym okresie jej posiadania w jakikolwiek sposób była i miałaby być wykorzystywana dla celów osobistych. Wprost przeciwnie, na zakupionym gruncie działania inwestycyjne (wybudowanie lokalu użytkowego) prowadził inny podmiot gospodarczy, co jednoznacznie wyklucza wykorzystywanie ww. nieruchomości dla celów osobistych (np. mieszkaniowych) przez Wnioskodawczynię. Nie można zatem uznać, aby opisane działania w postaci nabycia, dzierżawienia i planowanej odsprzedaży podejmowane były przez Wnioskodawczynię wyłącznie dla realizacji prawa do rozporządzania swoim majątkiem osobistym. Z treści wniosku wynika, iż Zainteresowana prowadzi działalność gospodarczą. Jednocześnie Wnioskodawczyni podnosi, iż przedmiotowa działka nie była wykorzystywana w tej działalności gospodarczej. Na uwagę zasługuje fakt, iż Wnioskodawczyni co miesiąc wystawia fakturę VAT z tytułu czynszu dzierżawnego. W tym miejscu należy przywołać art. 106 ustawy, zgodnie z którym, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Zatem Wnioskodawczyni z tytułu przedmiotowej działalności tj. dzierżawy jest podatnikiem podatku VAT, gdyż tylko podatnik podatku VAT jest uprawniony do wystawiania faktury VAT, a oddanie przedmiotowej nieruchomości w dzierżawę jest niczym innym jak właśnie prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z definicją działalności gospodarczej zawartą w powołanym wyżej przepisie, obejmuje ona również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni wraz z mężem dzierżawiła ww. działkę osobie prawnej, co miesiąc uzyskując zapłatę z tytułu czynszu, co kwalifikuje powyższe czynności jako powtarzalne a więc wykonywane w sposób częstotliwy, ponadto ww. okoliczności wskazują na wykorzystywanie przez Wnioskodawczynię przedmiotowej działki w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność gospodarczą (w tym działalność polegającą na dzierżawie nieruchomości), ewentualna sprzedaż przedmiotowego gruntu winna być traktowana jako sprzedaż majątku związanego z działalnością gospodarczą. Dlatego nawet jeśli Wnioskodawczyni początkowo nie zamierzała przeznaczyć nabytego gruntu do sprzedaży, to nie ulega wątpliwości, że nabyła go dla celów prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem fakt, iż Wnioskodawczyni nie nabyła przedmiotowego gruntu w celu dalszej jego odsprzedaży pozostaje w tym przypadku bez znaczenia.

Podsumowując stwierdzić należy, iż wymienione powyżej okoliczności sprawy jednoznacznie wskazują, iż Wnioskodawczyni w czasie posiadania gruntu podjęła działania wskazujące na zamiar związania zakupionej nieruchomości z działalnością gospodarczą. Istotnym elementem w aspekcie opodatkowania powyższej czynności zbycia nieruchomości jest fakt, że przedmiotowy grunt wykorzystywany był przez Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie dzierżawy. W efekcie planowaną przez Wnioskodawczynię dostawę przedmiotowej nieruchomości, która była wykorzystywana w działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast Wnioskodawczyni dla tej czynności występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Wobec powyższego planowaną sprzedaż nieruchomości należy traktować jako dostawę towaru, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię fragmentów wyroków sygn. akt: I SA/Wr 98/09, I SA/Wr 1368/08, III SA/Wa 985/08, I FSK 1431/07, I SA/Ol 546/09 potraktowano jako element stanowiska Wnioskodawczyni. Stwierdzić jednak należy, iż nie mają one przełożenia na przedmiotową sprawę, bowiem Wnioskodawczyni, jak wynika z wniosku prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dzierżawie przedmiotowej nieruchomości, a więc nie można w tym przypadku mówić o nabyciu nieruchomości wyłącznie do majątku osobistego i rozpatrywać przedmiotowej sprzedaży jako dostawy z majątku osobistego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie nosi znamion przedsięwzięcia realizowanego w ramach działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo stwierdzić należy, iż powyższa interpretacja nie rozstrzyga o stawce podatku bądź zwolnieniu od podatku, gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.