IPPP1-443-26/11-3/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zrzeszenia, przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2011 r. (data wpływu 7 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług związanych z rozprowadzeniem karnetów TIR - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług związanych z rozprowadzaniem karnetów TIR.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zrzeszenie uprzejmie prosi o wydanie pisemnej interpretacji w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności związanych z rozprowadzaniem karnetów TIR wśród członków Zrzeszenia będących przewoźnikami wykonującymi międzynarodowe przewozy drogowe.

W związku z ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476) i uchyleniem z dniem 1 stycznia 2011 r. w art. 43 ust. 1 p-tu 1 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawcy prosi o stanowisko w zakresie określenia podstawy na jakiej czynności te nadal będą mogły korzystać ze zwolnienia z podatku VAT. Zgodnie z zapisami w Statucie, Zrzeszenie dla realizowania swych celów i zadań w zakresie dotyczącym transportu drogowego:

* zaopatruje przewoźników drogowych w znajdujące się w dyspozycji Zrzeszenia krajowe i zagraniczne dokumenty, związane z wykonywaniem przewozów drogowych oraz udziela swoim członkom pomocy w uzyskiwaniu innych dokumentów niezbędnych dla wykonywania tych przewozów,

* uczestniczy w postępowaniu wyjaśniającym, dotyczącym nieprawidłowego użycia dokumentów związanych z wykonywaniem przewozu drogowego.

Zgodnie z Porozumieniem zawartym pomiędzy Ministrem Finansów a Zrzeszeniem w dniu 10.07. 2008 r. Zrzeszenie wyznaczone zostało jako poręczyciel wszelkich należności celnych i podatkowych związanych z przewożonymi towarami pod osłoną karnetów TIR w stosunku do polskiego budżetu a każdy wydany karnet TIR jest udzieleniem gwarancji finansowej w imieniu konkretnie oznaczonego przewoźnika. Porozumienie to zastąpiło wcześniejsze Porozumienie z dnia 17 lutego 1999 r. zawarte pomiędzy Głównym Urzędem Ceł a Zrzeszeniem w sprawie upoważnienia Zrzeszenia do wydawania karnetów TIR oraz uznania go gwarantem w rozumieniu art. 6 Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zrzeszenie prosi o wydanie pisemnej interpretacji w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności związanych z rozprowadzaniem karnetów TIR.

Stanowisko Zrzeszenia w tej sprawie skłania się do zastosowania od dnia 1 stycznia 2011 r. dla usługi związanej z rozprowadzaniem karnetów TIR art. 43 pkt 39 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U.226 poz. 1476), który brzmi "usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzania gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Co do zasady stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z treścią art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnione.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przy czym, z w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Ponadto, jak wynika z przepisu art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Wskazać należy, iż poręczenie zostało zdefiniowane w kodeksie cywilnym w art. 876-887. Zgodnie z art. 876 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonywać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. W myśl art. 879 § 1 k.c. o zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika.

Umowa gwarancji wiąże się z zasadą swobody umów. Gwarancja jako czynność prawna nie została uregulowana w kodeksie cywilnym jako osobny rodzaj umowy, jednak jej dopuszczalność jest powszechnie przyjęta w świetle art. 353¹ k.c., zgodnie z którym, Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cechą umów gwarancyjnych jest to, że gwarant przyjmuje w nich ryzyko związane z realizacją bądź niepowodzeniem określonego w umowie przedsięwzięcia. Zgodnie zaś art. 391 k.c. jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni określone świadczenie, ten, kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to, że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia.

Podkreślić należy również, iż ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy, zwolnił z VAT usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i innych zabezpieczeń wyłącznie transakcji finansowych i ubezpieczeniowych.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca zgodnie z Porozumieniem z Ministrem Finansów z dnia 10 lipca 2008 r. wyznaczony został jako poręczyciel wszelkich należności celnych i podatkowych związanych z przewożonymi towarami pod osłoną karnetów TIR w stosunku do polskiego budżetu, a każdy wydany karnet TIR jest udzieleniem gwarancji finansowej w imieniu konkretnie oznaczonego przewoźnika.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 lit. q) Konwencji Celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (Konwencja TIR) sporządzona w Genewie dnia 14 listopada 1975 r. (DZ. U. z roku 1984, Nr 17, poz. 76 z późn. zm.), "stowarzyszenie poręczające" oznacza stowarzyszenie uznane przez władze celne Umawiającej się Strony jako poręczające za osoby, które stosują procedurę TIR.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji TIR, każda Umawiająca się Strona może upoważnić stowarzyszenia do wydawania karnetów TIR bezpośrednio lub za pośrednictwem odpowiednich stowarzyszeń oraz do występowania w charakterze poręczycieli, z zastrzeżeniem spełniania przez nie minimalnych warunków i wymogów, określonych w części I załącznika 9. Upoważnienie będzie cofnięte, gdy minimalne warunki i wymogi, określone w części I załącznika 9, przestają być spełniane.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, Stowarzyszenie może być uznane w danym państwie tylko wówczas, gdy jego gwarancja obejmuje również odpowiedzialność, jaka może powstać w tym państwie w związku z użyciem karnetów TIR wydanych przez zagraniczne stowarzyszenia, będące członkami międzynarodowej organizacji, do której ono samo należy. Natomiast ust. 2 bis określa, iż organizacja międzynarodowa, o której mowa w ustępie 2, będzie upoważniona przez Komitet Administracyjny do ponoszenia odpowiedzialności za skuteczne zorganizowanie i funkcjonowanie międzynarodowego systemu gwarancyjnego, pod warunkiem że akceptuje tę odpowiedzialność.

W myśl art. 8 powołanej konwencji, Stowarzyszenie poręczające zobowiąże się do uiszczenia należnych opłat i podatków przywozowych lub wywozowych, zwiększonych ewentualnie o odsetki za zwłokę, które mogą się należeć na mocy ustaw i przepisów celnych państwa, w którym ujawniono nieprawidłowość odnoszącą się do operacji TIR. Będzie ono zobowiązane do zapłaty tych kwot na zasadzie odpowiedzialności wspólnej i solidarnej z osobami, od których należne są te kwoty.

Zauważyć należy, iż gwarancja jest pisemnym zobowiązaniem gwaranta do zapłaty na rzecz beneficjenta określonej kwoty (do wysokości sumy gwarancyjnej) w przypadku niewywiązania się wnioskodawcy z zobowiązania objętego gwarancją, wynikającego z odpowiednich przepisów prawa. Karnet TIR jest międzynarodowym dokumentem celnym, stanowiącym administracyjną podstawę systemu TIR oraz jest dokumentem stanowiącym dowód istnienia międzynarodowej gwarancji dla towarów przewożonych pod osłoną tego systemu, a Wnioskodawca jest stowarzyszeniem poręczającym w rozumieniu art. 6 konwencji TIR. Kwota gwarancyjna każdego karnetu TIR w krajach Unii Europejskiej wynosi 60 000 EUR.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa, jak również przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, iż usługi związane z rozprowadzeniem karnetów TIR, będących dowodem udzielenia gwarancji finansowej (tj. gwarancji ewentualnego uiszczenia należnych opłat i podatków przywozowych i wywozowych), korzystać będą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.